Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

"Το δικό μας το ηθικό πότε θα μας το σηκώσετε;"

Η Λυρική, ο Γερουλάνος και ο coach Pangalos
Του Μπαμπη Παπαδημητριου
Δηλώνω εξαρχής ότι τρέφω τα πιο τρυφερά αισθήματα για τους ανθρώπους που μας ομορφαίνουν τη ζωή. Οπως οι εργαζόμενοι της Λυρικής Σκηνής. Οπως εκείνοι που στηρίζουν με τη δουλειά τους το Μέγαρο Μουσικής. Αλλά και όσοι εργάζονται στο ανακαινισμένο και αφημένο σε εχθρικό έδαφος Εθνικό Θέατρο.
Δυσκολεύομαι όμως να κατανοήσω γιατί είναι σωστό να αυξηθούν οι αμοιβές της Λυρικής κατά 6% το 2009 και ήδη κατά 7% το 2010. Τους τα χρωστούσαν; Η απάντηση, αν πιστέψω τον υπουργό Πολιτισμού, είναι πως «το ηθικό των εργαζομένων είναι σε πάρα πολύ άσχημη κατάσταση» (Πρακτικά της Βουλής, συζήτηση επίκαιρης ερώτησης με αριθμό 230/14.12.2009).
Και πού να δείτε, κύριε υπουργέ, το «ηθικό» των υπολοίπων. Θυμήθηκα, με την ευκαιρία, την, κατά διήγηση εργαζομένου μουσικού στην Καμεράτα του Μεγάρου, συμφωνημένη μείωση αποδοχών κατά 20% όταν, προσφάτως, ο μεγάλος υποστηρικτής της «έκοψε» τη χορηγία. Αλλά και τόσοι άλλοι εργάτες του πολιτισμού, που δεν πιθηκίζουν στα στούντιο των μεγαλοεργολάβων της «ενημέρωσης», που δεν έχουν ανταλλάξει την αξιοπρέπειά τους με τη λατρεία της βλακώδους επαναλήψεως προς δόξαν των μετρητών τηλεθέασης, από δύσκολη μέρα σε δυσκολότερη βρίσκονται!
Η ανάλυση του κ. Παύλου Γερουλάνου προς τον βουλευτή Καζάκο είναι εκπληκτική. Απόδειξη ότι ο κομμουνιστής ηθοποιός παραδέχθηκε πως «με τα όσα είπατε, μας αποστομώσατε». Σύμφωνα με τον κεντρικό πρωταγωνιστή σε δεκάδες λαϊκές τηλενουβέλες, σίγουρα πολύ κοντά στο πρότυπο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, «οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να προαγάγουν την τέχνη τους» επειδή «μένουν καθηλωμένοι». Στο βαθμολόγιο και μισθολόγιο του κράτους, βεβαίως. Και όμως, κατά τον ίδιο πάντοτε βουλευτή, τα «ανελαστικά έξοδα του θεάτρου, μισθοί και λειτουργικά, ξεπερνούν τα 25 εκατομμύρια».
Συμφώνησε και ο υπουργός Πολιτισμού. Και έδωσε το παράδειγμα όσων εννοεί ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου όταν λέει ότι θα κρατά το 10% της εγκεκριμένης δαπάνης των υπουργείων. Το 2009, είπε ο κ. Γερουλάνος, το υπ. Οικονομικών «έδωσε εντολή για 90% απορροφητικότητα, δηλαδή η Λυρική έπρεπε να βγάλει τη χρονιά με 16,2 εκατ.». Ομως, συνεχίζει ο ίδιος, «για να κλείσουμε τη χρονιά χωρίς οφειλές, πρέπει να πληρώσουμε 34 εκατομμύρια, δηλαδή τα διπλάσια». Ο υπουργός κατηγορεί για την κατάσταση αυτή την προηγούμενη διοίκηση. Δεν γνωρίζω αν έχει λάβει μέτρα λογοδοσίας και ποια. Γνωρίζω όμως πως «στη Λυρική αυτή τη στιγμή δουλεύουν 23 ράφτρες» και πως «η πιο ακριβοπληρωμένη παίρνει 3.000 ευρώ και πάνω, χωρίς τις υπερωρίες και άλλα προνόμια». Και προσθέτει πως το «τραγικό» είναι ότι «δεν τις χρησιμοποιούν», αλλά «όταν ανεβαίνει μια παράσταση, παίρνουν εξωτερικά συνεργεία για να κάνουν την ίδια δουλειά».
Ως εδώ καλά. Εκεί όμως που ο κ. Γερουλάνος με ξεπέρασε είναι όταν διαβεβαίωσε τον βουλευτή του ΚΚΕ ότι ο μισθός των αργούντων ραπτριών ή των «είκοσι οκτώ διοικητικών υπαλλήλων με 5.000 ευρώ χωρίς υπερωρίες» δεν είναι το θέμα. «Μακάρι να έπαιρναν όλοι τόσα», αναφωνεί ο υπουργός. Μήπως ο «αγαπητός φίλος» πρέπει να περάσει από τον coach Pangalos για να συζητήσουν πού είναι το θέμα.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον κ. ΜΠΑΜΠΗ ΠΑΠΑΔΗΝΗΤΡΙΟΥ, που με αφορμή το άρθρο του, που δημοσιεύεται στη σημερινή (Σάββατο, 30 Ιανουαρίου 2010) ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ της ΚΑΘΗΝΕΡΙΝΗΣ, μου δίνεται η ευκαιρία να εκφράσω κάποιες γενικότερες απορίες μου στον κ. ΥΠΟ.ΤΟΥ.

Σεβαστέ μου κ. Γερουλάνο, γνωρίζετε ότι η φτώχεια κουβαλά μαζί της δύο βασικά στοιχεία: τη γκρίνια και την καχυποψία. Γι΄αυτό θα πρέπει να οπλιστείτε με υπομονή, για να αντιμετωπίσετε τις παραξενιές των ιθαγενών τούτης της έρημης χώρας, που είναι ιδιαίτερα αυξημένες σε τούτους τους δύσκολους καιρούς, που μας οδήγησαν οι προκάτοχοί σας, από την επονομαζόμενη μεταπολίτευση – εγώ θα την χαρακτήριζα “μετα-λήστευση”,αν στερούμουν καλής ανατροφής – και μετά.

Γνωρίζω πολύ καλά ότι, για το συγκεκριμένο θέμα , που θέλω να σας ρωτήσω, θα χαρακτηριστώ από την αθηναϊκή πολιτιστική εξτραβαγκάντζα , ως άτομο με πολιτιστικές αγκυλώσεις. Ουδόλως με απασχολεί, διότι είναι γνωστόν ότι κανείς δεν είναι τέλειος, πόσο μάλλον οι στερούμενοι μεταμοντέρνων τάσεων.

Θα ήθελα, να μάθω, - και πιστεύω και μερικοί άλλοι συμπατριώτες μου - ποιο είναι τελικά το ποσό των τελών χρήσεως που θα καταβληθεί στο Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων, από τη χρήση του αρχαίου θεάτρου του Θορικού – μετά από έγκριση του ΚΑΣ - για τη φωτογράφηση top models, από την κ. Καλλιόπη Καρβούνη (CALLIOPE): 10.000 ευρώ, όπως μας πληροφορεί η κ. Ν. ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ,29/01/2010) ή 5.000 ευρώ, όπως αναφέρει η κ. ΓΙΩΤΑ ΣΥΚΚΑ στις Προ-βολές της (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 29/ο1/2010); Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλά για να ξέρουμε πόσο είναι οι αντικειμενικές αξίες των αρχαιολογικών μας χώρων!

Δεν θα σας απασχολήσω άλλο, γιατί ξέρω πόσο απασχολημένος είστε με την αποκατάσταση της εύρυθμης λειτουργίας του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα. Ήδη οι πρώτες ουσιαστικές αλλαγές δημιούργησαν κλίμα ευφορίας κι εμπιστοσύνης στους χρηματοδοτούντες τον οργανισμό πολίτες.

Τέλος, εκείνο που επείγει να μάθω είναι - πιστεύω και αρκετοί από τους συμπατριώτες μου - είναι,πότε η κυβέρνηση σας θα μου σηκώσει και το δικό μου το ηθικόν, γιατί η όλη κατάσταση – αφραγκία – έχει επηρεάσει και το “ανήθικο”

Προς το παρόν και μέχρι την λήψη των απαντήσεων, ας πιούμε εις υγείαν ημών των κορόϊδων!



Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Τα "κοντά ποδάρια" της ελεύθερης έκφρασης και της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας


Ο κ. Κούλογλου με την ευκαιρία της ανάληψης των νέων καθηκόντων του στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ε.Ρ.Τ., έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Αποδέχτηκα την τιμητική πρόταση του κ. Γερουλάνου, καθώς αποκαθιστά μια κατάφορη αδικία που διεπράχθη εις βάρος μου και, το κυριότερο, έπληξε την ελεύθερη έκφραση και την ανεξάρτητη δημοσιογραφία, συστατικά στοιχεία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Αποδεικνύοντας ότι όπως και το ψέμα έτσι και η λογοκρισία έχει κοντά ποδάρια…» (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 29/01/2010)

Κατανοητή απόλυτα η έκφραση πικρίας του, όπως αυτή εκφράζεται στο πρώτο σκέλος της δήλωσής του. Προς τούτο και η αποφυγή κάθε σχολιασμού.

Στο δεύτερο σκέλος της δήλωσης του, ο κ. Κουλάγλου μας τα χαλάει λιγάκι.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, βρίσκω λιγάκι εγωιστική αυτή τη σύνδεση της προσωπικής του περιπέτειας – κολάσιμη, κατά τα άλλα, η πράξη του απελθόντος Προεδρείου της Ε.Ρ.Τ. – με την πρόκληση πλήγματος κατά της ελεύθερης έκφρασης και της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας.

Θα ήταν ευχής έργον να αποτελούσαν συστατικά στοιχεία της δημόσιας τηλεόρασης, τόσον η ελεύθερη έκφραση όσο και η ανεξάρτητη δημοσιογραφία, ειδικά στα δελτία ειδήσεων και στις διάφορες πολιτικές εκπομπές. Είναι κοινό μυστικό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ότι η δημόσια τηλεόραση είναι το φερέφωνο της κάθε κυβέρνησης. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και κάποιοι υπερκομματικοί παρουσιαστές στον χώρο της.

Δοθείσης ευκαιρίας – άσχετο με την περίπτωση και τις δηλώσεις του κ. Κούλογλου – θα ήθελα να εκφράσω την ευχή όπως, εκτός από το ψέμα και τη λογοκρισία να αποκτήσουν κοντά ποδάρια και η διαπλοκή, ο κιτρινισμός, η παραπληροφόρηση, η χειραγώγηση, ο προσωπικός διασυρμός , ο λαϊκισμός και η πολιτική σκοπιμότητα, που εκφράζονται από μεγάλη μερίδα του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου.

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

" Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική"*

Crédits photo : Le Figaro/Marmarα

"Μια γλώσσα που στον ήχο της κυριαρχεί η γλύκα / Η πιο ωραία που γέννησαν τα ανθρώπινα χείλη."
Andre Chenier, Η εφεύρεση

Αποφάσισα να επικολλήσω το άρθρο της κ. Μαίρης Παπαγιαννίδου, που δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 24 Ιανουαρίου 2010, για τους παρακάτω αναφερόμενους λόγους.
Επειδή Ευρώπη δεν είναι μόνον οι Βρυξέλλες, οι Οίκοι Αξιολόγησης και η Γερμανική Προκατάληψη.
Επειδή Ευρώπη δεν είναι μόνον η DER SPIEGEL και οι υπόλοιπες “Εκδοτικές Φάουσες” της Δημοκρατικής Εσπερίας.
Επειδή η ουσία της Ελληνικής Γραμματείας έχει πέσει θύμα παραχάραξης από τους ακροδεξιούς κύκλους.
Επειδή η ζωή δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει μέσα σε κλίμα συνεχούς εσωστρέφειας και μιζέριας, και
Από βαθιά εκτίμηση στην Ελληνολάτρισσα Γαλλίδα, κ. Ζακλίν Ντε Ρομιγύ, που αφιέρωσε τη ζωή της στην διατήρηση των Ελληνικών Γραμμάτων και την προβολή της Έλλάδας.



Χωρίς όραση, η 96χρονη γαλλίδα ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγύ εξακολουθεί να γράφει για την επικαιρότητα των αρχαίων ελληνικών, δίνοντάς μας σύντομα μαθήματα γλώσσας

Η μαγιά της Ευρώπης


ΖΑΚΛΙΝ ΝΤΕ ΡΟΜΙΓΥ – ΜΟΝΙΚ ΤΡΕΝΤΕ
Μαθήματα ελληνικών
Μετάφραση Χριστιάνα Σαμαρά
Εκδόσεις Ωκεανίδα
2009, σελ 227, τιμή 14 ευρώ

ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ

Σε μια εποχή έντονων ανακατατάξεων η 96χρονη Ζακλίν ντε Ρομιγύ εξακολουθεί να είναι η πιο ζωηρή υπέρμαχος μιας υπόθεσης φαινομενικά χαμένης: της διατήρησης των ελληνικών γραμμάτων στα ευρωπαϊκά σχολεία. Η συγκυρία είναι δύσκολη. Πρώτον, τίθεται το ερώτημα πόσες πιθανότητες έχει η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας να επιζήσει στον καιρό της «ψηφιακής επανάστασης» και της διάδοσης του Διαδικτύου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εδώ και μισό αιώνα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες πλήττει τις κλασικές σπουδές μια ιδιαιτέρως σοβαρή και επικίνδυνη κρίση. Εκδηλώθηκε αντίδραση στην ιδέα ότι τα αρχαία έργα ήταν ανέκαθεν ανώτερα. Υποστηρίχτηκε η άποψη ότι έχουμε «κατακλυστεί από τα ελληνικά!». Δημιουργήθηκαν έριδες που θα μπορούσαν να συνοψιστούν στον τίτλο «Διαμάχη ανάμεσα στους Αρχαίους και στους Σύγχρονους». Σε αυτόν τον αγώνα η μεγάλη κυρία των ελληνικών γραμμάτων προχωρεί για άλλη μία φορά ένα βήμα μπροστά από την εποχή της. Προβλέπει ότι η κρίση θα είναι σύντομη. Και προκειμένου να μην τρέφει κανείς καμία αμφιβολία ως προς αυτό, αφήνει μία ακόμη παρακαταθήκη στους επιγόνους της με το βιβλίοΜαθήματα ελληνικών(γαλλικός τίτλος:Ρetites lecons sur le grec ancien, δηλαδήΣύντομα μαθήματα αρχαίων ελληνικών ), το οποίο έγραψε το 2008 αμέσως μετά τοΡourquoi la Grece? (Γιατί η Ελλάδα;). Αυτή τη φορά απλώς χρειάστηκε τη συνεργασία της πρώην μαθήτριάς της, επίσης ελληνίστριας, Μονίκ Τρεντέ.«Μπορεί να χάνει την όρασή της η Ζακλίν ντε Ρομιγύ,αλλά δεν χάνει το κουράγιο της για την υπεράσπιση του ελληνικού πολιτισμού»σχολίασε αναγνώστρια στο Ιnternet. Και δεν παραλείπει να περιγελά, μαζί με τη συνεργάτιδά της, τους μεγαλόσχημους ψευτοσοφούς της τηλεόρασης και άλλων παρόμοιων χώρων οι οποίοι χρησιμοποιούν, για παράδειγμα, τη λέξη «προβληματική» (το σύνολο των προβλημάτων με τα οποία συνδέεται κάτι) σε κάθε κουβέντα τους, εκεί που θα αρκούσε απλώς να πουν «πρόβλημα».

Από τις στάχτες
Πέρα από τη φαιδρή όψη των πραγμάτων η συγγραφέας μάς θυμίζει ότι η εν λόγω διαμάχη δεν είχε τη δύναμη να ανακόψει τη διάδοση των ελληνικών, τα οποία συνέχισαν να διδάσκονται όλο και πιο έντονα όχι μόνο στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στον Νέο Κόσμο, ενώ ακόμη πολλά έργα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας αντλούν την έμπνευσή τους από την Ελλάδα. Η Ελλάδα, ο μύθοι της, οι ήρωές της εξακολουθούν να είναι «στη μόδα»... Και αυτό δεν είναι διόλου παράξενο. Με βάση τη σύντομη ιστορική αναδρομή της ντε Ρομιγύ σε αυτό το βιβλίο, στο σημείο που μπορεί να νομίσει κανείς ότι όλα τελειώνουν για την ελληνική γλώσσα, εκεί ακριβώς όλα αρχίζουν. «Συνέβη αυτό όταν το Βυζάντιο, τη μόνη ελπίδα που είχε απομείνει για να διατηρηθεί ζωντανή η ελληνική γλώσσα, έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Αντί να πεθάνει η ελληνική γλώσσα μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, ήταν ακριβώς τότε που πολλοί Ελληνες της Κωνσταντινούπολης μετανάστευσαν στην Ευρώπη, εκδηλώθηκαν κάποιες προσπάθειες αναβίωσης των ελληνικών στη Φλωρεντία, άρχισε ο Ερασμος στο Ρότερνταμ να προτρέπει ολόκληρη την Ευρώπη να μάθει ελληνικά, ήρθε και η ανακάλυψη της τυπογραφίας το 1440 και συνέβαλε καθοριστικά όχι μόνο στη διάδοση των γραμμάτων και στην κυκλοφορία των γλωσσών, αλλά και στην εξάπλωση της διδασκαλίας των ελληνικών (...). Και αν νιώθουμε ότι μπαίνουμε σε έναν νέο Μεσαίωνα, αν οι μελετητές των αρχαίων γλωσσών, που αρχίζουν να σπανίζουν πλέον στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, θυμίζουν αναπόφευκτα τους αντιγραφείς του 13ου αιώνα που με τον ζήλο τους κρατούσαν άσβεστη τη φλόγα στα κελιά των μοναστηριών, μπορούμε τουλάχιστον να ελπίζουμε, καθώς όλα οδεύουν πιο γρήγορα σήμερα από ό,τι στο παρελθόν, ότι η κρίση θα είναι σύντομη και θα παρέλθει γρήγορα».

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί μοιάζει να έχει υπόψη της την πολύ σύγχρονη φαινομενολογία των προβλέψεων όταν αποφαίνεται σταΜαθήματα ελληνικών: «Οπως και να ΄χει- και για να παραμείνουμε στην εκπληκτική ιστορία μιας εξελικτικής πορείας που μας οδηγεί από τον 15ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 21ο- το σίγουρο είναι πως σαστίζει κανείς μπροστά στη δύναμη με την οποία διαδόθηκε η ελληνική γλώσσα μέσα από τόσες κρίσεις και αναγεννήσεις». Υπάρχει μια σιωπηρή υπόσχεση σε μια διαδικασία φυσιολογικής ανάπτυξης, την οποία εγγυάται η φύση. Πώς εξηγείται όμως το συγκεκριμένο φαινόμενο; Ο πρώτος λόγος που συνέβαλε καταλυτικά στην εξάπλωση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας ανά τους αιώνες ήταν η άρρηκτη σχέση η οποία συνέδεσε τη γλώσσα με τη θαυμαστή ακτινοβολία των έργων που γράφηκαν σε αυτήν. Πέρα από το ότι η Ελλάδα επινόησε διαδοχικά όλα σχεδόν τα λογοτεχνικά είδη, σχεδόν όλους τους μύθους και μεγάλο αριθμό σπουδαίων φιλοσοφικών δογμάτων, η ελληνική γλώσσα δεν αποτελεί μόνο μέσο πρόσβασης στα ίδια τα κείμενα. Είναι εξίσου αλήθεια ότι το ποιόν της ελληνικής γλώσσας διαμόρφωσε το ποιόν των έργων.

Ακρίβεια και ομορφιά
Οπως επιχειρεί να δείξει η συγγραφέας σε αυτό το ύστατο εγχειρίδιο ελληνικών με πλήθος παραδειγμάτων, τα λογοτεχνικά έργα επιβλήθηκαν μέσα στους αιώνες ακολουθώντας μια συνεχή ροή από επινοήσεις που επέτρεπαν στη γλώσσα να ανανεώνεται, προσδίδοντάς της μια αίσθηση γλωσσικής έκφρασης η οποία συνδυάζει ακρίβεια και ομορφιά. Εκπλήσσεται κανείς από την ικανότητα της γλώσσας αυτής να εκφράζει τόσες ποιητικές και φιλοσοφικές ανακαλύψεις, σημειώνει η Ρομιγύ. Το πυκνό αισχύλειο ύφος συνοδεύεται από υποβλητικές παρομοιώσεις και επινοήσεις λέξεων σπάνιας τόλμης: «αργυραμοιβός σωμάτων» ήταν ο θεός του πολέμου Αρης, σαν μικροτραπεζίτης που αντάλλασσε τους νεκρούς όπως ανταλλάσσουμε νομίσματα. Η ευρηματικότητα συνεχίζεται όταν αποκαλεί την ωραία Ελένη «πολυλάνωρ», δηλαδή γυναίκα με πολλούς άντρες, ενώ για το όνομά της σχολιάζει ότι Ελένη σημαίνει «ελένας» (από το ελείν και ναυς), «αυτή που ρημάζει τα καράβια» (Καραβοπνίχτρα). Μάλιστα, η ευφάνταστη υβριστική έκφραση του Αριστοφάνη «κρουνοχυτρολήραιον ει»- λέξη που κατασκεύασε ο ποιητής από τον κρουνό (πηγή), τον χύτρο (τσουκάλι) και το ληρέω (μωρολογώ), για να πει «είσαι ανόητος πολυλογάς»- έχει επιβιώσει, κάτι που πιθανότατα γνώριζε η Ρομιγύ αλλά όχι οι αναγνώστες της, παραλλαγμένη ως τις μέρες μας: «είσαι κρασοκανάτας».

Τα πράγματα σοβαρεύουν όταν έχουμε τη δημιουργία λέξεων ή παραγώγων που επιτρέπουν ακριβέστερη νοηματοδότηση σε ιδέες και νοήματα. «Σήμερα είμαστε σε θέση να αποτιμήσουμε το μέγεθος της αθηναϊκής ευρηματικότητας η οποία, ακριβώς στο κατώφλι του 5ου αιώνα π.Χ., δημιούργησε εντελώς συνειδητά τη λέξη «δημοκρατία». Ο όρος επινοήθηκε ταυτόχρονα με το πολιτικό σύστημα που περιέγραφε και που ίδρυσαν τότε οι Αθηναίοι» γράφει η Ρομιγύ. Την ίδια εποχή γίνεται η διάκριση μεταξύ «ηγεμονίας» και «αυτοκρατορίας», δημοκρατίας και δημαγωγίας, ταξινομούνται οι διάφορες μορφές συγκρότησης μιας πολιτείας. «Ολα αυτά εγγράφονται στον 5ο αιώνα, στον αιώνα της αθηναϊκής ακτινοβολίας, αλλά εγγράφονται πλέον και στις οριστικές κατακτήσεις του πνεύματος και της γλώσσας». Η επινόηση λέξεων και ο εμπλουτισμός του λεξιλογίου πήγαιναν μαζί με την εκλέπτυνση της πολιτικής ανάλυσης. Και παρ΄ όλο που η ελληνική θεωρείται σήμερα νεκρή γλώσσα, μια πλειάδα λέξεων που κατασκευάζονται στη Δύση για να προσδιορίσουν νέες πραγματικότητες είναι ελληνικές- το τηλέφωνο, ο φιλοτελισμός, η ψυχανάλυση. Ακόμη και το όνομα Ευρώπη είναι ελληνικό. Ανήκει στην πριγκίπισσα που ερωτεύεται ο Δίας όταν τη βλέπει να παίζει με τις φίλες της στην παραλία της Σιδώνας. «Είτε μιλάμε για γλώσσα είτε για λογοτεχνία ή για τέχνη, η ελληνική κληρονομιά δεν είναι απλώς μια κληρονομιά κοινή σε όλους τους λαούς της Ευρώπης» καταλήγει η Ρομιγύ. «Είναι ο αρχικός πυρήνας, η “μαγιά” θα λέγαμε της Ευρώπης». Και ακόμη παραπέρα: με τρόπο σταθερό και επίμονο, μέσα από την αρχαία τραγωδία ή την πολιτική επιστήμη, τη μυθολογία ή την ιστορία, το ελληνικό πνεύμα επικεντρώθηκε στην «ανθρώπινη κατάσταση» και όχι στις ιδιαιτερότητες του «ιδιωτεύοντος» ανθρώπου.

«Είναι σίγουρο ότι οι Ελληνες και βίαιοι ήταν, και πολέμους, ακόμα και εμφύλιους, έκαναν. Αυτά είναι τα γεγονότα. Αλλά, όμως, υπάρχουν και τα κείμενα. Κι αυτά εκφράζουν ομόθυμα την άποψη ότι είναι φοβερό να ζει κανείς μέσα στη βία, ότι πρέπει να την ελαττώσουν και να τη σταματήσουν. Ολα τα αρχαία ελληνικά κείμενα που μας έχουν παραδοθεί καταδικάζουν τον πόλεμο με τέτοια δύναμη που παραμένουν μέχρι σήμερα πρότυπα» είπε η αδιαφιλονίκητη μεγάλη κυρία των ελληνικών σπουδών σε παλαιότερη συνέντευξή της στο περιοδικό «Le Ρoint». Για αυτόν τον λόγο έμαθε ελληνικά ο Λουκιανός από τα Σαμόσατα της Συρίας τον 2ο αιώνα μ.Χ., και έγινε τόσο διάσημος συγγραφέας που ενέπνευσε τον Ερασμο στο Ρότερνταμ, τον 15ο αιώνα, ο οποίος βοηθάει τώρα με τη σειρά του τους νεαρούς απογόνους των Γαλατών χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα του να ανακαλύψουν την ελληνική γλώσσα. Κατά τη Ζακλίν ντε Ρομιγύ, η κρίση της εποχής μας αφορά ουσιαστικά στην πραγματικότητα την οργάνωση της εκπαίδευσης διότι, κατά γενική ομολογία, τα ελληνικά απολαμβάνουν την εύνοια των περισσοτέρων μας



*ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ:ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

"Εμείς του 60 οι εκδρομείς σε φάση ανακωχής"**



Από τον Σαββόπουλο στον Λαζόπουλο*

Καλλιτέχνες και διανοούμενοι βολεύτηκαν στην κληρονομιά της δεκαετίας του ΄60, μένοντας αμήχανοι σε όσα συμβαίνουν σήμερα

Του ΣΤΕΛΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΑΔΗ
Η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα έκλεισε καλλιτεχνικά με την πληθωρική παρουσία του Διονύση Σαββόπουλου στη μεγάλη σκηνή του «Παλλάς» και του Λάκη Λαζόπουλου στη μικρή οθόνη της τηλεόρασης. Με μια πολυσύνθετη αναδρομή του ενός στην αφετηριακή δεκαετία του '60 και ένα σχόλιο του άλλου στην τρέχουσα επικαιρότητα. Το χτες και το σήμερα; Περίπου.
Κουβανέζικη επανάσταση, αντιπολεμικό κίνημα, Βιετκόνγκ, Πολιτιστική Επανάσταση, Τσε, Ανοιξη της Πράγας, Γαλλικός Μάης, Μαύροι Πάνθηρες, Μπέρκλεϊ, Μπιτλς, χιπισμός, ροκ, Ντίλαν, ψυχεδέλεια, μίνι φούστα, κασετόφωνα, Μαρκούζε, ερωτική απελευθέρωση, Γκοντάρ, Καστοριάδης, Γκαγκάριν, ταξίδι στο φεγγάρι, παλαιστινιακή αντίσταση, 114, Άξιον Εστί, ελληνικό ροκ, αντιδικτατορικός αγώνας... Αυτή τη δεκαετία ανατροπών συνόψισε ο Σαββόπουλος μέσα σε λίγα σπουδαία τραγούδια. Μάγοι στη σκηνή, Συννεφούλα, Ηλιος αρχηγός, Βιετνάμ γιε-γιε, Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη, Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα, Αμνηστία '64, Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ, ο Καραγκιόζης που ονειρεύεται... Θέματα, μουσικές, ύφος και τρόπος παρουσίασης έξω από το πολιτιστικό μέινστριμ. Η πιο ενδιαφέρουσα έκφραση της ανατρεπτικής δεκαετίας. Και σε συνθήκες λογοκρισίας.
Εκτοτε, η χούντα έπεσε, η Κύπρος διχοτομήθηκε, το Βιετνάμ απελευθερώθηκε, το απαρτχάιντ στη Ν. Αφρική καταργήθηκε, η Σοβιετική Ενωση κατέρρευσε, η Αμερική φτώχυνε, η Κίνα αναδύθηκε, η Βενεζουέλα του Σιμόν Μπολίβαρ αναστήθηκε, οι πόλεμοι επέστρεψαν, το κλίμα αλλάζει, τα τρόφιμα ακριβαίνουν, το νερό μολύνεται, το AIDS σκοτώνει εκατομμύρια, δικαιώματα και κοινωνικές παροχές περιορίζονται, διανοούμενοι υπερασπίζονται το σύστημα, οι Ρόλινγκ Στόουνς είναι δισεκατομμυριούχοι, οι Χέντριξ, Μόρισον, Τζόπλιν, Τζόουνς, Κομπέιν, Ασιμος, Γώγου κ.ά. αυτοχειριάστηκαν, ο Ακης Πάνου κατέληξε στη φυλακή, τα τραγούδια έγιναν mp3, οι ζωγράφοι εγκλωβίστηκαν στις γκαλερί και η ζωγραφική βγήκε στον δρόμο, η παιδεία έγινε εμπόριο και οι φοιτητές ψηφίζουν δεξιά, Γέλτσιν-Μπους-Μπλερ-Σαρκοζί-Μπερλουσκόνι επιτάχυναν την παρακμή του δυτικού μοντέλου, η Ελλάδα καίγεται στα τζάκια, η γλώσσα τσουρουφλίζεται στα σχολεία, ο Θεοδωράκης τιμήθηκε από την αστυνομία και τον στρατό και ο Παρθενώνας μετακόμισε από την Ακρόπολη σε πολυκατοικία στου Μακρυγιάννη.
Πού είναι ο νέος Σαββόπουλος να μας τα πει; Παρακολουθώντας την ωραία παράσταση στο «Παλλάς», ένιωθα την προσπάθεια του Διονύση να ξανασυνδεθεί με τη δεκαετία του '60, επιστρατεύοντας τραγούδια, νοσταλγία και συναίσθημα. Δεν ήταν εύκολο. Ισως γιατί ο Σαββόπουλος χρόνια τώρα κρατάει αποστάσεις, ενώ πολλοί συνομήλικοί του στο κοινό δεν έπαψαν ποτέ να ζουν με το άρωμα της δεκαετίας του '60. Και οι νέοι με τα λάπτοπ επίσης μεγαλώνουν με Ντίλαν, Ντορς, Στόουνς, Καζαντζίδη, Μπιθικώτση και Σιδηρόπουλο. Η αντίρρηση και η αμφισβήτηση εξακολουθούν να εκφράζονται με διαδηλώσεις για την παιδεία, αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, ποδήλατα, καταλήψεις, ροκ και ρεμπέτικο. Σε αντίθεση με τους καλλιτέχνες, οι πολίτες με ανησυχίες δεν απομακρύνθηκαν ποτέ από το πνεύμα των sixties.
Ζητούνται νέοι ανατροπείς

Οι δεκαετίες που μεσολάβησαν άφησαν άδειους ουρανοξύστες στο Αμπου Ντάμπι, κουφάρια των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, υπερχρεωμένα νοικοκυριά, σκάνδαλα, αύξηση αναλφαβητισμού, εκατομμύρια μεταναστών και προσφύγων, παραπληροφόρηση, καταναλωτισμό, τυποποιημένα πολιτιστικά προϊόντα, καταστροφή της φύσης, πείνα, εγκληματικότητα, ανεργία και ανασφάλεια. Πού είναι, όμως, οι νέοι φιλόσοφοι, πανεπιστημιακοί, ζωγράφοι, ποιητές και τραγουδοποιοί με ιδέες και πνευματικό ανάστημα να εκφράσουν την εποχή, να θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, να ξεβολευτούν; Πού είναι οι ανατροπείς της καθεστηκυίας αισθητικής; Οι διάδοχοι των καινοτόμων δημιουργών Ελύτη, Ρίτσου, Αναγνωστάκη, Γκάτσου, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ζαμπέτα, Ξαρχάκου, Καλδάρα, Λοΐζου, Τσαρούχη, Μόραλη, Κοψίδη, Κουν, Κωνσταντινίδη, Ασιμου κ.λπ.;
Κυριάρχησε η μικροαστική κουλτούρα που απαθανάτισε στους «Μικρούς Μήτσους» ο Λαζόπουλος. Photoshop οπίσθια και σιλικονούχα στήθη μπήκαν με νίτρο στη ζωή μας, πρωινάδικα εγκαταστάθηκαν στα διαμερίσματά μας, τζιπ με τσαρούχια κυριάρχησαν στα όνειρά μας και τηλεψωνάκηδες αναγορεύθηκαν βουλευτές κωλτούρας. Και το «Αλ τσαντίρι» ανέλαβε σχεδόν αποκλειστικά τον επιθετικό σχολιασμό του νεοελληνικού εξαμβλώματος. Αλλά ένα σόου δεν μπορεί να αναπληρώσει το καλλιτεχνικό ρεύμα ιδεών και δράσεων που λείπει. Εξάλλου, η τηλεόραση όλα τα κάνει κιμά. Αφαιρεί από τους πολίτες τη δημιουργικότητα και τη συμμετοχή και τους καθιστά υποχείρια της εξουσίας, παθητικούς καταναλωτές του προκάτ και της κακογουστιάς.
Εάν κάθε φορά εξεγείρονταν λιγάκι από την καυστική κριτική του Λαζόπουλου, εκατομμύρια τηλεθεατές θα ξεχύνονταν στους δρόμους. Η τηλεόραση μεταλλάσσει το πιπέρι σε καραμέλα και το διεγερτικό σε κατασταλτικό. Ακυρώνει τον κριτικό λόγο. Ακόμα και τις υπερβάσεις που επιτρέπουν οι λογοκριτές στον Λαζόπουλο επειδή είναι παιδί των ΜΜΕ με ασυναγώνιστη εμπορικότητα. Οι αγανακτισμένοι νοικοκυραίοι ευχαριστιούνται που τα λέει έξω από τα δόντια για λογαριασμό τους και μετά πάνε για ύπνο ξαλαφρωμένοι. Ούτε οι πιο εύστοχες ατάκες δεν τους ξεκολλάνε απ' τον καναπέ για να κάνουν τον θυμό τους διαμαρτυρία. Και στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσουν τους ίδιους.
Η παραδοσιακή αριστερά συντηρείται ακόμα χάρη στο πολιτιστικό της απόθεμα από το παρελθόν. Δεν ξανοίγεται ούτε διακινδυνεύει. Φοβάται το νέο, το διαφορετικό, το απρόβλεπτο, που δεν έχει αξιολογηθεί από τους ειδικούς.
Το καθιερωμένο χάσκει. Παραέξω, εκτός ΜΜΕ και «Παλλάς», υπάρχουν παιδιά που δημιουργούν παρέες, μουσικοί που παίζουν σε μουσικά σχολεία, καταλήψεις και μπαράκια, ζωγράφοι που κάνουν γκράφιτι σε τοίχους και τρένα, μικρομηκάδες που φτιάχνουν αυτοσχέδια φιλμάκια, εξαιρετικοί γελοιογράφοι και κομίστες με πένα αιχμηρή, ακτιβιστές που στήνουν μπλογκ, φυτεύουν παρκάκια στην άσφαλτο, κάνουν θέατρο δρόμου και εκδίδουν έντυπα σε όλη την Ελλάδα. Αλλά σ' αυτές τις μικρές σκηνές δεν διεκδικούν δάφνες. Δεν ψάχνουν το φανταχτερό αλλά το αληθινό. Δεν προσφέρουν υλικό χρήσιμο για τηλεοπτικά παράθυρα, ραδιοφωνικά πλέιλιστ και πολιτιστικά τρίστηλα. Και δεν πάνε Μέγαρο.


*(ΕΝΘΕΤΟ 7 ΕΠΤΑ Νο 426. ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ "Κ.Ε.", 17/01/2010)
**(Τίτλος εμπνευσμένος από το ομώνυμο τραγούδι του κ. ΔΙΟΝ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ)

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Ανθελληνικές αυθαιρεσίες σε επίπεδο κοινωνικής κριτικής


Τα ομηρικά έπη ξεκινούν με ένα κεράτωμα.
Όλα ξεκίνησαν από την διοργάνωση ενός σικέ reality διαγωνισμού ομορφιάς, με τον τίτλο “Τη Καλλίστη”: στα καθ΄ημάς “Για τη θεογκόμενα”.
Παραγωγός Εταιρεία “ Mount Olympus”. Εκτέλεση παραγωγής από την κακιασμένη Έριδα, εμπνεύστρια και προστάτιδα της ελληνικής φυλής μέχρι και σήμερα. Επιμέλεια προγράμματος: από τον προστάτη των απανταχού επιβητόρων και πρόεδρο των μελών της οργάνωσης: “ Ο.Κ.Ο.Κ” (Ότι Κάτσει, όπως Κάτσει), ασυγκράτητο Δία. Βοηθός επιμελητού προγράμματος, o τσαχπίνης Ερμής, γνωστός και ως η “φτερού” του Ολύμπου. Κριτής της μονομελούς επιτροπής, ο ωραίος Πάρις γνωστό playboy του διεθνούς jetset, που μετακλήθηκε ειδικά για την περίπτωση από το “ματσώ” Ίλιον της Φρυγίας. Υποψήφιες: η “κερατού” Ήρα – σύζυγος του αμφισεξουαλικού Δία, η “σπασίκλω” Αθηνά – σύμβουλος επί θεμάτων τοπικής αυτοδιοικήσεως και η “πηδούκλα” Αφροδίτη – παραγωγός “παρασήμων” για την παρασημοφόρηση διαφόρων ερωτικών ανδραγαθημάτων. Το βραβείο ήταν ένα χρυσό μήλο – πολλά δεινά έχει προκαλέσει στην ανθρωπότητα, τελικά, αυτό το φρούτο, είτε προσφέρεται από χέρι είτε από ερπετό – προσφορά του πιο luxurious κοσμηματοπωλείου του αθηναϊκού Quartier. Χορηγοί επικοινωνίας: το πολιτικό-στρατιωτικό κατεστημένο της εποχής.
Όπως ήταν φυσικό, δούλεψαν κι εδώ τα δύο εθνικά μας σπορ – ίντριγκα και λαμογιά – ευρέως διαδεδομένα τόσο μεταξύ των εξουσιαστών όσο και των πολιτών. Η Αφροδίτη – καλή “madame” και η κατέ – υποσχέθηκε στον Πάρι να του προσφέρει, ως μίζα, την πιο θεογκόμενα ελληνίδα, αν της έδινε εκείνης το βραβείο. Ήταν τότε που έκανε και τη κούρα ομορφιάς με τη “δίαιτα με τα μήλα”. Όπερ και εγένετο.
Το τι έγινε δεν περιγράφεται. Ξέσπασε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στο χώρο των ΜΜΕ. Μεγαλύτερο και από αυτό της ΕΡΤ, με τους μισθούς των συμβούλων της. Ανάστατο το ΕΣΡ της εποχής άρχισε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος την μελέτη των βιντεοκασετών της εκπομπής, για την επιβολή προστίμων. Οι καταιγιστικές εξελίξει, όμως, που ακολούθησαν το σκάνδαλο του διαγωνισμού –όπως η αρπαγή της καρακαλλόνας Ελένης από τον γκομενιάρη Πάρι, και ειδικότερα η εθνική προσβολή που προκλήθηκε από τον μεγαλοπρεπή “πήδουλο” του καψουρεμένου ζυγαριού στο νησάκι της Κρανάης, ανάγκασε το συμβούλιο να διακόψει τις σχετικές διαβουλεύσεις.
Ήταν ευνόητο ότι έπρεπε να δοθεί άμεση προτεραιότητα στην αποκατάσταση της θιγμένης τιμής των βασιλιάδων-στρατηγών. Έτσι με το σύνθημα: «Η τιμή τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει», το εκστρατευτικό σώμα ξεκίνησε για να πάρει εκδίκηση για τα κέρατα του Μενέλαου. Τώρα η τιμή είχε να κάνει με την αξία των εσωρούχων της Ελενίτσας ή με την τιμή του χρυσού και άλλων μετάλλων που παράγονταν στην Τροία, θα σας γελάσω και δεν είναι στις προθέσεις μου. Άλλωστε, το να παίρνει κανείς σαφή θέση σε τόσο σημαντικά εθνικά θέματα, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος της εκδήλωσης εθνικού διχασμού.

Εδώ τελειώνει η δική μου αυθαίρετη αφήγηση, που αφορούσε τα παρασκήνια αυτού του πολεμικού έπους. Ενός έπους που καθιέρωσε το έγκλημα για λόγους τιμής. Ανοίγει παρένθεση. Και μετά τολμούν να υποστηρίζουν οι εθνικοί μειοδότες, ότι δεν αποτελούμε συνέχεια, αυτών των ηρωικών προγόνων. Κλείνει η παρένθεση.
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε από το σχετικό σενάριο του Όμηρου, με τίτλο “ΙΛΙΑΔΑ”.
Για να πω τη μαύρη αλήθεια, πιστεύω ότι και η Πηνελόπη – σύζυγος Οδυσσέα – δεν είχε κλείσει σαν γυναίκα, αυτά τα είκοσι χρόνια, που ο αγαπημένος της σύζυγος βολόδερνε δεξιά κι αριστερά.
Δεν νομίζω ότι δούλευε τα χέρια της και τα πόδια της μόνο στον αργαλειό. Και κείνο το σάβανο να έχει τον ατελείωτο.
Δεν θέλω να πω κακή κουβέντα για τη γυναίκα – υπάρχει κα η μήνις των Θεών.
Αλλά να, πώς να το πω, βρε παιδί μου, πολύ θα μου άρεσε όλο αυτό το παραμύθι να τέλειωνε, όπως ακριβώς άρχισε. Με ένα κεράτωμα.
Το βρίσκω πολύ ανατρεπτικό.

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

Εκατό μέρες έτσι, χωρίς πρόγραμμα*


Εκατό μέρες μοναξιάς του Έλληνα. Θα μου πεις τώρα, και πότε είχε αρωγό το Κράτος τούτος ο δύστηνος πολίτης.
Εκατό μέρες “με τον ήλιο τα μπάζουνε, με τον ήλιο τα βγάζουνε, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε”. Πολύ καινοτόμος τρόπος για να εφαρμοστεί το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης!
Και τώρα, τι να ευχηθείς, για τις υπόλοιπες μέρες και κυρίως νύχτες, που μας περιμένουν. Ό,τι και να ευχηθεί κανείς είναι σαν “να φτύνει πάνω, φτύνεi τα μούτρα του, φτύνει κάτω, φτύνει τα γένια του”.
Μία από τα ίδια! Αλήθεια, δεν ακούγεται σαν παραγγελία στου Μπαϊρακτάρη;

*Ο τίτλος εμπνευσμένος από την ραδιοφωνική εκπομπή της αξέχαστης ΜΑΡΙΑΣ ΡΕΖΑΝ: “Μια ώρα έτσι, χωρίς πρόγραμμα”.

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Και όμως, υπάρχει σάλιο!



Κάνει μεγάλο λάθος ο υπουργός Εργασίας να πιστεύει ότι «δεν υπάρχει σάλιο».
Αυτή τη στιγμή στη χώρα υπάρχουν 10.698.880 στόματα, των οποίων οι σιελογόνοι αδένες είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να παράξουν ικανοποιητικές ποσότητες σάλιου, για να ικανοποιηθεί το κοινό αίσθημα.
Με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι κάποτε, επιτέλους, θα συνειδητοποιήσουν την μακρόχρονη απαξίωση τους από τις ελληνικές κυβερνήσεις και την πολιτική τους ταπείνωση από τους ευρωπαίους εταίρους.
Από ότι φαίνεται, όμως, θα αργήσει αυτή η πολυπόθητη ώρα. Μέχρι τότε τα στόματα θα στεγνώνουν από το ατέλειωτο μπλά μπλά για την ανωτερότητα της φυλής και από την προσπάθεια να πείσουν, ποιος έχει την πιο μεγαλύτερη… αντιρατσιστική θέση.
Με αποτέλεσμα να δίνεται το δικαίωμα στην τέταρτη εξουσία να μιλάει για τον «Γολγοθά των υπουργών».
Ώρες είναι να μας αγγαρέψουν όπως τον Σίμωνα τον Κυρηναίο να φορτωθούμε και το δικό τους σταυρό, όπως και των υπολοίπων εργαζομένων στη Βουλή, τώρα που και η μείωση των δαπανών κατά 1,74%, στον προϋπολογισμό της Βουλής, αλλά και η πιθανολογούμενη φορολόγηση του 15ου και 16ου μισθού των υπαλλήλων, τους πέφτει κομματάκι βαριά!
Τώρα εμένα γιατί μου έχει σφηνωθεί στην κούτρα μου το GRAFFITO του κ. ΠΑΥΛΟΥ ΜΑΤΕΣΙ;
Έλα ντε! Γιατί;

Γελοιογραφία: Τα διαχρονικά και αξιαγάπητα παιδιά (Μαμά Ελλάς, Πειναλέων και Ανεργίτσα) του αλησμόνητου ΜΠΟΣΤ (Μέντης Μποσταντζόγλου 1918-1995)

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Ατσίδες και "Κορόϊδα"



Καίριο το ΣΧΟΛΙΟ του κ. ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ, στο σημερινό - Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010 - φύλλο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ.
Επειδή θεωρώ ότι θίγονται σημαντικά θέματα, με κυρίαρχο αυτό της πολιτικής μας ωριμότητας, αποφάσισα να το αναδημοσιεύσω.
Η αυτοκριτική και τα σχόλια, δικά σας.

Τεστ ωριμότητας οι δημοτικές εκλογές

Μερικές φορές θέλω να γράψω πως «θέλουμε και τα παθαίνουμε». Τι εννοώ; Υποφέρουμε από την ποιότητα των πολιτικών που εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε. Αφορμή για τη σκέψη αυτή στάθηκε ένα ρεπορτάζ για το ποιοι μπορεί να είναι οι υποψήφιοι των μεγάλων κομμάτων για τους σημαντικότερους δήμους της χώρας. Ομολογώ ότι με έπιασε κατάθλιψη. Ηταν όλοι, μα όλοι, «επικοινωνιακά όντα» που έγιναν διάσημα μέσα από την τηλεόραση και δεν έχουν αποδείξει ποτέ, πουθενά, ότι μπορούν να αφήσουν κάτι απτό ως έργο πίσω τους. Αλλος φημίζεται για τις εμφανίσεις του σε «πρωινάδικα» και είναι κοντά... στον κόσμο, άλλη είχε κάνει καριέρα με βάση τον θρύλο προγόνου της, άλλος θέλει να επανεκλεγεί για να διατηρήσει την πόλη του εξίσου βρώμικη και ανοργάνωτη.
Αν εμείς, οι ψηφοφόροι, εκλέξουμε έναν εξ αυτών δήμαρχο Αθηναίων ή Θεσσαλονίκης, το φταίξιμο θα είναι αποκλειστικά δικό μας. Βεβαίως θα φταίνε και τα κόμματα, που δεν μπορούν ποτέ να ξεφύγουν από τον μικρόκοσμό τους και να φέρουν κάποιον επιτυχημένο από την παραγωγή στην πολιτική.
Ασφαλώς και θα φταίει η ιδιωτική τηλεόραση, η οποία δημιούργησε, δόξασε και συντήρησε διάφορες πολιτικές «νούλες» μόνο και μόνο επειδή αποφάσισαν ότι «πουλούσαν».
Πώς θα ξεφύγουμε από αυτό τον φαύλο κύκλο; Πώς θα πεισθεί, για παράδειγμα, η κοινωνία της Θεσσαλονίκης ότι δεν της αξίζει το σημερινό επίπεδο πολιτικής εκπροσώπησης σε τοπικό, τουλάχιστον, επίπεδο; Πώς θα αποκτήσει η Αθήνα έναν τεχνοκράτη δήμαρχο που θα βάλει πέντε μεγάλους στόχους και θα γράψει ιστορία, όπως συνέβη με Ευρωπαίους πολιτικούς στο παρελθόν;
Μια καλή αρχή είναι πλέον εμείς, τα μέσα ενημέρωσης, να λέμε τα «σύκα σύκα» και να μην αιχμαλωτιζόμαστε στην επικοινωνιακή χαζογοητεία διαφόρων. Κατόπιν θα ήταν καλό εμείς όλοι, ως ψηφοφόροι, να γίνουμε πιο εκπαιδευμένοι και ενήμεροι πελάτες ζητώντας λεπτομέρειες από τους υποψήφιους για το τι σχεδιάζουν να κάνουν με το Α ή Β θέμα.
Αν επιμένουμε να είμαστε «κορόιδα» δεν θα πρέπει τότε να παραπονιόμαστε για την άθλια εικόνα των πόλεών μας, αλλά να αναρωτιόμαστε για τη δική μας ευθυκρισία. Οι επόμενες δημοτικές εκλογές, στις μεγάλες τουλάχιστον πόλεις, θα είναι ένα μεγάλο τεστ ωριμότητας για όλους. Και, πρωτίστως, για εμάς τους ψηφοφόρους.

ΣΗΜ: Προς άρση κάθε παρεξήγησης, το τραγούδι από τη ΛΙΛΙΠΟΥΠΟΛΗ, που ερμηνεύει ο κ. Σπύρος Σακκάς, δεν έχει συγκεκριμένο αποδέκτη. Απλώς ταιριάζει με την περίπτωση.

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

"Τι συλλογάται ο Ποιητής;"

-Ξέρω πολύ καλά τι συλλογάσαι, Ποιητή μου.
-Έπεσε και στα δικά σου τα χέρια “ Ο Χαιρετισμός στον Διονύση Σαββόπουλο” του κ. Λάκη Παπαστάθη*.
-Διάβασες κι εσύ - μεταξύ όλων των άλλων - για την πνευματική συγγένεια του κ. Δ. Σαββόπουλου με τον Μανώλη Αναγνωστάκη!
-Καταλαβαίνω απόλυτα, Ποιητή μου, τον προβληματισμό σου, για τα σημερινά πολιτιστικά πράγματα στον τόπο, όταν διαβάζεις εγκώμια σαν αυτά: «Ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι ο πιο σημαντικός καλλιτέχνης της γενιάς μας σε όλες τις τέχνες. Τα τραγούδια του αποτελούν υλικό εθνικής παιδείας και τεκμήρια μελέτης της ελληνικής ιστορίας των τελευταίων δεκαετιών.»
-Όχι, Ποιητή μου. Μην πεις τον κριτικό τον λόγο. Δεν πρόκειται να φτουρήσει. Ειδικά, σε τούτη την εποχή της απενοχοποίησης της υποκειμενικότητας , που μας έχει επιβληθεί, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
-Άλλωστε, Εσύ Ποιητή μου, γνωρίζεις , ότι η σκόνη του χρόνου ξέρει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά της.
*(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010)

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Χριστούγεννα ήταν και πέρασαν

Max Ernst, 1926. The Virgin Spanking the Christ Child.

Τώρα που έσβησαν τα φώτα της γιορτής και κανένα δεν βλέπουμε και κανείς δε μας βλέπει – έτσι νομίζουμε τουλάχιστο – καιρός να γυρίσουμε στον παλιό γνώριμο εαυτό μας.
Καλό είναι, μαζί με το ψεύτικο δέντρο και τα εύθραυστα στολίδια του, που θα φυλάξουμε στο πατάρι, να συμπεριλάβουμε και την πρόσκαιρη ανθρωπιά μας, τις κοινωνικές ευαισθησίες μας, τα φιλάνθρωπα συναισθήματα μας, το περίσσευμα της αγάπης μας και τα θορυβώδη φιλήματα μας.
Σίγουρα θα μας χρειαστούν και του χρόνου.