Εις ώτα μη ακουόντων!

Αγαπητέ Κύριε Δήμαρχε,

Κάποια στιγμή να αποφασίσετε να διοργανώσετε κι αγώνα ελεύθερου βάδην σε πεζόδρομους, πεζοδρόμια και στοές της πόλης σας (ναι καλά διαβάζετε, "πόλη σας", γιατί όπως την έχουν καταντήσει όλοι οι κατά καιρούς δήμαρχοι της, δεν είναι και δεν την θέλω να είναι "πόλη μου", γιατί ντρέπομαι ειλικρινά, γι αυτή την κατάντια της), στα πλαίσια του Προγράμματος, "Ξερό Ψωμί και Πολύσπορα Θεάματα", τα οποία - δόξα τον Έλληνα Θεό - καλά κρατούν, προς δόξαν και τιμή, όχι μόνον των ανεύθυνων δημοσίων αρχόντων της, αλλά και των ασυνείδητων πολιτών της.


Καταλαβαίνω πως αυτό θα είναι λίγο επιβαρυντικό για τις υπηρεσίες του Δήμου σας, γιατί προηγουμένως θα πρέπει να καθαρίσουν όλους τους παραπάνω αναφερόμενους χώρους απο τα "αδέσποτα" τραπεζοκαθίσματα, που δεν αποτελούν μάστιγα μόνο για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τους ηλικιωμένους και τις οικογένειες που κάνουν το μοιραίο λάθος να κατέβουν με τα παιδικά αμαξάκια, για μια βόλτα στο απαστράπτον από καθαριότητα κλεινόν άστυ (τρομάρα μας), αλλά και για τους καθόλα αρτιμελείς πολίτες.


Πιστεύω, πως αυτή η κίνηση (διάρκειας ολίγων μόνον ωρών) δεν θα αποτελέσει πλήγμα για την οικονομική ανάπτυξη η οποία - ειρήσθω εν παρόδω - τα τελευταία χρόνια της κρίσης, στηρίζεται στην ατέρμονη επιθυμία του νεοέλληνα για ψυχαγωγική έξοδο μετά μασαμπούκας, τις αναρίθμητες επιχειρήσεις εστίασης (ο πολλαπλασιασμός τους συναγωνίζεται αυτόν των κουνελιών), και τα χιλιάδες αναψυκτήρια (που αποτελούν το "παράλληλο σύμπαν" των διαφόρων δωρεάν και μη περιοδικών "αδιάφορης ύλης") τα οποία κατά παράβαση της άδειας τους, λειτουργούν τις μεταμεσονύκτιες ώρες ως bar, τινάζοντας στον αέρα την όποια ποιότητα ζωής αναζητά αυτός ο ταλαίπωρος πολίτης, τούτης της βάναυσα κακοποιημένης πόλης, καθώς και για τα έσοδα του Δήμου σας, που νομίζω, ότι εκεί τοποθετείται και ο "δαλτωνισμός" των Υπηρεσιών σας, γύρω από τα συγκεκρίμενα προβλήματα.


Αυτά είχε να σας πει ένας Αθηναίος, που δεν φέρει απλώς τον τίτλο του "κατοίκου" της Αθήνας, γιατί δεν υπήρξε ποτέ "εσωτερικός μετανάστης"!

Ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, εμπνέεται!

Προσωπικά, παραμένω ακόμα ψύχραιμος, παρ' ότι μου ευτελίζουν την ζωή, κατά παράβαση των όσων μου υποσχέθηκαν προεκλογικά.

Είναι, όμως, κάτι παραπάνω από βέβαιο, ότι θα θυμώσω πάρα πολύ, αν η παρούσα κυβέρνηση της "Αριστεράς", δεν προχωρήσει, στην ένταξη των ομόφυλων ζευγαριών στο Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης, και στην κατασκευή αποτεφρωτηρίων, τα οποία - ειρήσθω εν παρόδω - δεν έχουν άλλο κόστος, πέραν αυτού του πολιτικού, για το οποίον οι αξιότιμοι πολιτικοί μας ενδιαφέρονται περισσότερο, λόγω του "συνδρόμου της πελατειακής σχέσης", που τους διακατέχει εδώ και 200 χρόνια.


Βέβαια, αυτά προϋποθέτουν, πρωτίστως, τον διαχωρισμό Εκκλησίας - Κράτους, ώστε ο καθένας εκ των δυο θεσμών να καθορίζει τα του Οίκου του.


Ήγγικεν γαρ ο καιρός!


Υ. Γ. Πάντως, το πως θα "ψηφίζει" ο Λαός, και το πότε θα "επαναστατεί", δεν υπόκεινται στις αρμοδιότητες, ούτε της Εκκλησίας, ούτε της Εξουσίας. Είναι αποκλειστικά προνόμια του ίδιου του Λαού!


Αν παρ' όλα αυτά, οι εν λόγω θεσμοί επιμένουν να θέλουν ένα Λαό άψογο, ας φροντίσουν με τις πράξεις τους, να του αποδώσουν και πάλι τον ρόλο του ευνομούμενου πολίτη, που εδώ και χρόνια έχει αντικατασταθεί από αυτόν του ιθαγενή.


Οι καιροί ου μενετοί!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αφορμή για το κείμενο, στάθηκαν οι ατυχείς, κατ΄ εμέ, δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερώνυμου.

Ομοφοβίας το ανάγνωσμα

"Κοίτα οι ξεφτιλισμένοι άνδρες, φόρεσαν φούστα στον Άνθρωπο-Αράχνη! Τέτοια πρότυπα πλασάρουν στα παιδιά μας, για να τα κάνουν πούστηδες”!

Ξέσπασε ο ταρίφας (σημειωτέον, ότι είναι απόλυτα αναγκαίος ο διαχωρισμός του οδηγού ταξί από τον ταρίφα• η μέρα με τη νύχτα ένα πράγμα), αντικρίζοντας το πιο πάνω γκράφιτι.

Αφού κάνεις μερικά δευτερόλεπτα να βεβαιωθείς, ότι η αιφνίδια μετωπική σύγκρουση της δικής σου αντίληψης με την παράλογη άποψη του ταρίφα δεν σου έχει προκαλέσει κρανιοεγκεφαλική κάκωση, σκέπτεσαι αν πρέπει να κάνεις αντιπαράθεση και τι είδους αντιπαράθεση σε παίρνει να κάνεις.

-Να του αντιτείνεις, ότι θα έπρεπε ν' ανησυχεί περισσότερο με το "τάϊσμα" των βλασταριών του (ακόμα κι απ' την περίοδο του μπιμπερό), με τον πολτό των χάρτινων υπερηρώων της αμερικάνικης υποκουλτούρας;

-Να τον ψιλο-ειρωνευτείς, λέγοντας του, ότι αν είχαν τη δύναμη τα γκράφιτι, που πνίγουν άπασα την επικράτεια, να μας μεταλλάξουν, θα είχαμε γίνει άπαντες αναρχικοί, αντικρατιστές ή το λιγότερο επαναστάτες; Ή

-Να καταφύγεις στο γνωστό (και κατά βάση σωστό), επιχείρημα, ότι αν το βλαστάρι του δεν παρουσιάζει εξ απαλών ονύχων το σύνδρομο "μη μου τον χώνεται βαθειά τον άνδρα μου στο μνήμα", δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και ποτέ για την "σωματική ακεραιότητα" (παρθενία), του κανακάρη του!

Διαβεβαιώνοντας τον - εκ παραλλήλου - ότι αυτό μπορεί να το διαπιστώσει, ιδίοις όμμασι, κάνοντας το πείραμα με την πιπίλα (σταμάτημα του κλάματος, ανάλογα με την τοποθέτηση της• στο στοματάκι του ή στο πωπουδάκι του), ενόσω ακόμα το βλαστάρι του είναι βρέφος.

Νομίζω, πως το καλύτερο είναι να προσποιηθείς μερική διάσειση, λόγω της παραπάνω αναφερόμενης συγκρούσης, για να φτάσεις όσο πιο γρήγορα μπορείς στον προορισμό σου, και ν' αποφύγεις - πέρα από τη θεωρεία του ταρίφα, "περί της πουστικής σχετικότητας" - τους "Παξινισμούς" του δημοσιογράφου-τραγωδού κ. Τράγκα ή την "κλαψωμουνίαση" των καψούρικων lieder, από τους κλασικούς αοιδούς του είδους - αναλόγως της στιγμής και της διάθεσης του οδηγού - από το ανοιγμένο στη διαπασών ραδιόφωνο του ταρίφα!

Υ. Γ. Το γκράφιτι δεν το σχολιάζω. Είναι εντελώς "αγιαλαγιούκου"!

Παιδικές απορίες.

Χτες η δασκάλα μου, μου είπε ότι ήμουνα εκτός θέματος, γιατί, λέει, ότι αυτούς που περιέγραψα στην έκθεση μου, δεν είναι μασκαράδες, αλλά  βουλευτές.

Κι εγώ της απάντησα, ότι αυτούς αποκαλούνε ο μπαμπάς και η μαμά μου μασκαράδες, κάθε φορά που τους βλέπουν στα παράθυρα της τηλεόρασης.

"Κολομπίνες" τους ανεβάζουν, "παλιάτσους" τους κατεβάζουν. Κάποιους, μάλιστα, που φαίνονται πιο σοβαροί από τους υπόλοιπους, μόλις τους δουν στην τηλεόραση αρχίζουν να τους φασκελώνουν – μάλιστα η μαμά βγάζει και τις παντόφλες, για να τους μουτζώσει και με τα πόδια – και να τους φτύνουν, φωνάζοντας «φτου σας βρε παλιοκλέφτες».

Λένε και άλλα πολλά οι γονείς μου γι αυτούς, που δεν μπορώ να τα πω στη δασκάλα, γιατί φοβάμαι, πως θα μας αποβάλλει οικογενειακώς από το σχολείο.

Όταν μίλησα στον μπαμπά για την παρατήρηση της Κυρίας, μου φώναξε πολύ νευριασμένος : «Να πεις σε αυτήν την κλώσσα να πάει να πηδηχτεί».

Τώρα πάλι τι μπέρδεμα είναι και αυτό; Δηλαδή και η μαμά μου που ντύνεται σαν τη δασκάλα είναι και αυτή μασκαρεμένη κλώσσα. Και τι δουλειά έχει η απόκρια με το πήδημα;

Φοβάμαι, πως ο μπαμπάς έχει μπερδέψει τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις μας. Βέβαια, έτσι πειραγμένα που είναι τα νεύρα του – από κάτι που το λέει “κωλομνημόνιο” που να τολμήσεις να του πεις ότι την αποκριά γλεντάμε και τα΄Αγιαννιού πηδάμε.

Να κάτι τέτοια μπερδέματα σκαρώνουν οι γονείς στα παιδιά τους και όταν γίνονται μεγάλα –“ κωλοέλληνες” τους λέει ο μπαμπάς – δεν ξεχωρίζουν τους αληθινούς από τους ψεύτικους μασκαράδες.

Πάντως, ας λέει ότι θέλει η δασκάλα μου. Εγώ δεν πρόκειται να αλλάξω γνώμη για το ποιοι είναι οι πραγματικοί μασκαράδες!

Υποκρισία a la carte

Οι εκπρόσωποι (τι μίζερη εικόνα),του "πολιτισμένου κόσμου", ένιωσαν την ανάγκη να καταδικάσουν, (με την συμμετοχή τους στη μεγάλη διαδήλωση κατά του φόβου και της τρομοκρατίας, στα πλαίσια της γνωστής επικοινωνιακής πολιτικής) το τρομοκρατικό χτύπημα κατά της ελευθεροτυπίας(;), παρακάμπτωντας το γεγονός ότι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, σε μεγάλο ποσοστό.

Είναι όλοι αυτοί, που πρόσκεινται στο δόγμα της Δυτικής Συμμαχίας: "Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας".

Το δόγμα των "παράπλευρων απωλειών".

Μέγα σφάλμα (κατά την άποψη μου), που ο Γαλλικός Λαός, αποδέχτηκε αυτό το "καπέλωμα".

"Ίσως να 'ναι κι έτσι"*

Υπάρχει κι αυτή η συγγραφική πλευρά του Γιάννη Ρίτσου.

“...Ωστόσο οι δύο φαντάροι (ασφαλώς αδειούχοι) καπνίζουν αράδα φτηνά τσιγάρα στο παγκάκι του πάρκου, πλάι στο άγαλμα του Παιδιού με το Ψάρι. Ίσως γι αυτό μυρίζουν κι οι δυο τους ψαρίλα ή βαρβατίλα απ' τις πολλές ονειρώξεις, και τώρα ακόμα βρίσκονται σε διέγερση, χωρίς να το λένε ούτε μεταξύ τους, και το ξέρουν κι οι δυο, κι αυτό τους κάνει να καυλώνουν πιότερο, κι ενώ κρατούν το τσιγάρο με το δεξί τους χέρι, με το άλλο το ζερβί τους, πιέζουν το πέος τους να το σπάσουν. Να πάρει η οργή, δεν ξεμυτίζει και καμία σκρόφα, να πάνε μαζί, ο ένας από μπρος, ο άλλος από πίσω, και να σκουντιούνται οι φαλλοί τους μεσ' απ' το σώμα της γυναίκας, - το 'χεις δοκιμάσει; - όχι: εσύ; - ούτε: το 'χω φανταστεί: φίνα θα 'ναι: έχω δει και κάτι φωτογραφίες: μ' αρέσανε: τις έχει ο Μιχάλης: ολάκερο πάκο: σ' τις έδειξε; - ναι: μ' αρέσανε και μένα: δεν κάνει να τις βλέπεις: μαραζώνεις: δεν είδες ο Μιχάλης; έχει λιώσει απ' τη μαλακία: τη βρίσκει μονάχος του: και να μου το θυμηθείς, θα 'ρθει η ώρα και δεν θα μπορεί να πάει με γυναίκα: α σιχτίρ με τούτο το παλούκι που μας φύτεψε ο θεός στα σκέλια μας: - τι λες μωρέ, μωρέ, το καμάρι μας, η λεβεντιά μας, το μεράκι μας: - πιο απ' το ψωμί κι απ' το κρασί κι απ΄το τσιγάρο. Ξεκουμπώνει ως κάτου το βρακί του, τη χουφτώνει, τη βγάζει τεντωμένη και σπαρταριστή. Το ίδιο κάνει κι ο άλλος, μη και φανεί δειλός, έτσι συντροφικάτα. Τις κοιτάζουν, καθένας τη δική του. Ύστερα ο ένας του αλλουνού. - Μεγάλη που την έχεις. - Αμ' η δικιά σου: κι είναι και πιο χοντρή: χωρίς καθόλου χαλινό: να: όπως κι η δικιά μου: τις παίζουμε; εσύ τη δικιά μου κι εγώ τη δική σου: θα 'ναι πιο μερακλίδικα. - 'Οχι: δε μου 'ρχεται: είναι αμαρτία: Τι αμαρτία; δεν την παίζεις ποτέ σου; Nαι, αλλά μοναχός, στα κρυφά. - Σαχλαμάρες. Τι μοναχός, τι μ' έναν άλλο; κι εμείς είμαστε φίλοι. Δε θα το πούμε πουθενά. Απλώνει πρώτος το χέρι του, του τη χουφτώνει. Ξεθαρρεύεται κι ο άλλος. Του την πιάνει κι αυτός. Δεν μιλάνε. Δεν κοιτιούνται. Κοιτάει ο ένας του αλλουνού. Λαχανιάζουν. Θέλουν να φωνάξουν, δεν ξέρουν τι: κάτι δυνατά, πολύ δυνατά: να βουίξει το πάρκο, να μαζευτεί κόσμος, κι αυτοί ν' αναληφθούν απλησίαστοι ασύλληπτοι, οι δυο τους μόνοι, μόνοι, μόνοι, ολόκληροι, αθάνατοι, ως τη μέγιστη στιγμή της έκρηξης, και πια δεν ξέρεις τι θα επακολουθήσει κι ούτε έχει σημασία, γιατί αυτή η στιγμή είναι όλος ο χρόνος, έξω απ' το χρόνο, και το μόνο που θέλουν είναι να φωνάξουν όλη τη συγκεντρωμένη σιωπή και ν' ακουστούν πέρα, παντού, ούουου, ούουου, ούουου, λόγια συναγμένα απ΄τους δρόμους, απ' τις ταβέρνες, απ' τα μπορντέλα. Τα πιο αισχρά, τα πιο άγια, ποτές δεν τ' αρθρώσανε, κι είναι πετρωμένα μέσα τους, βράχια, ε ωρέ ντουνιά, στην κορφή του καυλιού μου σε σηκώνω, χύνω βαθιά σου, νόημα σου δίνω, κόκκινο: μα κείνη ακριβώς τη στιγμή μια βαμμένη γυναίκα περνάει: σκεπάζει ο καθένας με την παλάμη του το δικό του το πέος: ντροπαλοσύνη: τους πέφτει: μαλακώνει: - ε, κοπελιά δεν έρχεσαι κατά δω; - δεν πηδιόσαστε μόνοι σας, θα βολευτείτε καλύτερα. Και φεύγει. Και ξαφνικά βραδιάζει. Το χρυσό λιόγερμα σβήστηκε. Μόνο το άγαλμα του Παιδιού με το Ψάρι, κρατάει λίγο ρόδινο. Ελάχιστο. Κι αυτοί ανάβουν τσιγάρο, καθένας με δικό του σπίρτο. Εξαφανίζονται. Που;...”

Από την αξιοπρεπή εργασία στην ακόμη πιο αξιοπρεπή ανεργία.

Επ' ευκαιρία της χτεσινής Παγκόσμιας Ημέρας για την Αξιοπρεπή Εργασία, ας θυμηθούμε τον σχετικό "ύμνο" του Γεράσιμου Μαρκορά, που γαλούχησε γενιές και γενιές, άσχετα αν υπήρξε παραπλανητικός κι αναποτελεσματικός.

Ξημερώνει αυγή δροσάτη

με το πρώτο της πουλί

λες και κράζει τον εργάτη


στην φιλόπονη ζωή.

Πριν αχνίσει κάθε αστέρι

με χαρούμενη καρδιά,

νέοι, μεσόκοποι και γέροι,

τρέξετ’ όλοι στη δουλειά!

Μη σας είναι ο ξένος πλούτος

εν’ αγκάθι στην καρδιά –

πέστε αζήλευτα: Είναι τούτος

εργασίας κληρονομιά.

Σηκωθείτε! Η γη χαρίζει

μόνον άφθονο καρπό,

αν ο κόπος την ποτίζει

μ’ έναν ίδρωτα συχνό.

Πάντα, ναι, τιμίου κόπου

οι γλυκύτατοι καρποί

είν οι μόνοι, που τ ανθρώπου

σώμα τρέφουν και ψυχή.

Πριν αχνίσει κάθε αστέρι

με χαρούμενη καρδιά,

νέοι, μεσόκοποι και γέροι,

τρέξετ’ όλοι στη δουλειά!