Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Το υγρό βλέμμα του Φθινοπώρου

Κυκλαδινό κυκλάμινο*
στου βράχου τη σχισμάδα
που βρήκες χρώματα κι ανθείς
που μίσχο και σαλεύεις

Μέσα στο βράχο σύναξα
το γαίμα στάλα στάλα
μαντήλι ρόδινο έπλεξα
κι ήλιο μαζεύω τώρα.

Μόνο που η ρόδινη συντροφιά της φωτογραφίας δεν στολίζει, ως συνήθως, τη σχισμάδα ενός γέρικου βράχου της πικρής πατρίδας, αλλά περιγελά το θάνατο μέσα από τη σχισμή ενός μνήματος στο Κοιμητήρι τ’ Αναπλιού.

Πέρα από το ελπιδοφόρο μήνυμα της εικόνας, τούτη η χαρούμενη συντροφιά μας βεβαιώνει και για τον ερχομό του Φθινοπώρου. Της πιο παρεξηγημένης εποχής του έτους.

Υπεύθυνοι, κατά κύριο λόγο, οι ποιητάδες, που προσπαθούν να το φορτώσουν με αρκετές ενοχές.

Πως τάχαμου κουβαλάει στις αποσκευές του τη θλίψη, τη μελαγχολία, τη θαμπάδα των χρωμάτων. Ακόμη, του καταλογίζουν ότι, το υγρό του βλέμμα ευθύνεται για το θάνατο του Καλοκαιριού.

Αλήθεια, πως μπορεί κανείς να πιστέψει όλες τούτες τις κατηγόριες γι’ αυτό το υγρό βλέμμα, που σαν το άγγιγμα του Μίδα γιομίζει με χρυσάφια και μαλάματα και πορφύρες βουνά και λαγκαδιές;



*ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ: 18 ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΑ ΤΗΣ ΠΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ: ΚΟΥΒΕΝΤΑ Μ’ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ




Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Ενεργητικοί εναντίων Παθητικών ή και αντιστρόφως

«Στ’ άρματα, στ’ άρματα, εμπρός στον αγώνα»!!!

Καλέ σεις, οι νέο-συντηρητικοί και κρυφό-πουριτανοί, μη μου λακίζετε. Δεν αναφέρομαι στους ομοφυλόφιλους. Αναφέρομαι στην κόντρα (όχι αυτή του κ. Κουρή: άλλη φορά θα αναφερθώ σε αυτή την κρεατομηχανή) ανάμεσα στους παθητικούς καπνιστές με τη “φασιστική νοοτροπία” – σύμφωνα με καταγγελίες μερίδας της διανόησης και των άλλων δημοκρατικών πολιτιστικών δυνάμεων, οι οποίοι, παθητικοί καπνιστές, μάλιστα, θέλουν να βάλουν την ελληνική κοινωνία στο τριπάκι του «πολιτικώς ορθού» – και τους κατατρεγμένους ενεργητικούς καπνιστές.
Εξ’ άλλου είναι ευρέως γνωστό ότι η ομοφυλοφιλία δεν υφίσταται σε δύο κράτη: Στο θεοκρατικό κράτος, (Ιράν), του κ. Αχμαντινετζάντ και στο ελληνοχριστιανικό ορθόδοξο προτεκτοράτο, (Ελλάδα), του Παναγιότατου Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμου.
Αν θέλετε το πιστεύετε, εγώ έμαθα ότι υπάρχουν ομοφυλόφιλοι, (gay για την ακρίβεια) στη χώρα μας– οι οποίοι μάλιστα διαπαιδαγωγούν με τέτοιο τρόπο τα νεαρά νεοελληνικά βλαστάρια, με τα επώνυμα ντυσίματα, ώστε να προπηλακίζουν βουλευτές στη μέση της οδού Πανεπιστημίου – από το στόμα τους τέως Προέδρου της Βουλής κ. Απόστολου Κακλαμάνη σε ομιλία του από το βήμα της Βουλής, την ημέρα που η συγκροτήσασα το “Φόρουμ για την Ελλάδα” κ.Ντόρα Μπακογιάννη, το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του κ. Γιώργου Καρατζαφέρη και το σοσιαλδημοκρατικό κίνημα του κ. Γιώργου Παπανδρέου – κάποιοι άλλοι πήραν αποστάσεις, έτσι για ξεκάρφωμα – έκαναν το επιτυχημένο … κονέ, ανάμεσα στην Ελλάδα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το οποίον όπως έχουμε διαπιστώσει όλοι μας, κατέληξε σε ένα πολύ δυνατό και περιπαθές affair.
Όπως θα έχετε ήδη αντιληφθεί, πάλι ξέφυγα από το θέμα μου. Κάτι μου λέει ότι η 21η Σεπτεμβρίου, (Παγκόσμια Ημέρα Νόσου Αlzheimer), πρέπει να αρχίσει να με απασχολεί σοβαρά. Όπως και το σύνολο του ελληνικού λαού, βεβαίως-βεβαίως, που πάσχει από απώλεια ιστορικής μνήμης।


Τι λέγαμε, λοιπόν; Α, ναι। Για τη σθεναρά αντίσταση μερίδας της δημοκρατικής διανόησης ενάντια στις φασιστικές πρακτικές των αντικαπνιστικών ομάδων.
Απόλυτα ικανοποιημένη, λοιπόν, η διανόηση μας ότι επιτέλεσε, μέχρι σήμερα, στο ακέραιο το καθήκον της, με την αμέριστη ηθική της συμπαράσταση προς τον ελληνικό λαό, ο οποίος επί έντεκα μήνες τώρα, υφίσταται ένα κατ’ εξακολούθηση “open fast fuck”, "άφησε το γάμο και πήγε για πουρνάρια".
Άρπαξε τον οπλισμό της, (αναπτήρες, σπίρτα, σταχτοδοχεία, πίπες, τσιμπούκια και φυσικά τη σχετική γόμωση) και μέσα σε καταγγελίες για φασιστικές πρακτικές των αντικαπνιστών και φάλτσες δημοκρατικές κορώνες, κήρυξε τον Τρίτο Εμφύλιο, καταλύοντας στη πράξη τον “ρατσιστικό” νόμο που απαγορεύει το φουμάρισμα.
Τελικά, ποιος “φουμάρει” ποιον, σε αυτό τον ανεκδιήγητο τόπο;


Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Καρυάτιδες και καραγκούνες γειτόνισσες απ' τα παλιά


Επιτέλους, πληροφορηθήκαμε* πια είναι εκείνα τα δύο κιτς στοιχεία που ασχημαίνουν το κλεινόν μας άστυ!Συμπτωματικά και τα δύο αυτά στοιχεία βρίσκονται στa δύο “επίμαχα” κτίρια επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου17 και 19 αντίστοιχα, που γειτνιάζουν με το μοναδικής αισθητικής και κομψότητας νέο Μουσείο της Ακρόπολης!Αυτά είναι: οι εικονιζόμενες “μετακλασικές καραγκούνες” (sic), που κοσμούν την είσοδο της Art-Deco πολυκατοικίας του αρχιτέκτονα, γλύπτη και ζωγράφου Βασίλη Κουρεμένου και η πλαστική περιπλοκάδα η οποία κρέμεται από την ταράτσα, στην οπίσθια όψη της νεοκλασικής οικίας του διεθνούς φήμης μουσικοσυνθέτη κ. Βαγγέλη Παπαθανασίου.Σύμφωνα, λοιπόν, με το δημοσίευμα, τα δύο προαναφερθέντα κτίρια «κλείνουν τον αέρα και την εικόνα προς τον βράχο της Ακρόπολης».

Τελικά, με μεγάλη ευαισθησία στο αναπνευστικό του σύστημα μας προέκυψε το “παιδοβούβαλο” του κ. Τσουμί. Ή, μήπως, η έλλειψη αέρα και η αποστέρηση εικόνας προς τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, (τι κόλλημα, μα το Δία, κι αυτό των δημοσιογράφων με την Ακρόπολη τα τελευταία χρόνια), έχει να κάνει περισσότερο με τους θαμώνες του “γκουρμάδικου” και της καφετέριας του Μουσείου, και λιγότερο έως καθόλου με τους επισκέπτες του;Πώς να το κάνουμε βρε αδελφέ, το να αναδεύει κανείς στο στόμα του την ταραμοσαλάτα και να πλαταγίζει τα χείλια και τη γλώσσα του από γευστική ικανοποίηση, χωρίς την άμεση οπτική επαφή με το δημιούργημα των Ικτίνου και Καλλικράτη, αφήνει ανολοκλήρωτη την δυνατότητα της πολιτιστικής απόλαυσης!

Το σχετικό δημοσίευμα μου δημιούργησε μια εύλογη απορία.Δικαιολογημένα η δημοσιογράφος κ. Μαρία Θερμού τα βάζει με την πλαστική περιπλοκάδα, (μέχρι εκεί μπορεί να συμφωνήσεις μαζί της, όχι όμως και με τους προσβλητικούς υπαινιγμούς απέναντι στον καλλιτέχνη, με τη μορφή ερωτηματικών). Εκείνες, όμως, οι έξοχες – κατά την άποψή μου – «ανάγλυφες καραγκούνες» για πιο λόγο έγιναν αντικείμενο αρνητικής κριτικής;Δεν της αρέσει η δουλειά του καλλιτέχνη ή την ενοχλεί το θέμα της απεικόνισης, επειδή προβάλει το παραδοσιακό στοιχείο της χώρας μας; Κόκκινο πανί για τον μικροαστό Έλληνα των μεταπολεμικών δεκαετιών. Των δεκαετιών της βίαιης αστικοποίησης της αγροτικής τάξης, της αντιπαροχής και του πλαστικού πολιτισμού. Νομίζω, πως δικαιούμαι κι εγώ να έχω τα ερωτηματικά μου!
*ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής, 12 Σεπτεμβρίου 2010। Στήλη ΑΣΠΡΟ ΜΑΥΡΟ। Μαρίας Θέρμου: “Η ΜΠΟΥΓΑΔΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΝΕΡΑ”

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Ανησυχία στην υψηλή κοινωνία για τις χαμηλές πτήσεις υποδημάτων


Δεν είμαστε, τελικά, συνειδητοποιημένος λαός εμείς οι Έλληνες: πάει και τελείωσε.
Στην χαρισάμενη εποχή της πλαστικής ευμάρειας, οι αγανακτισμένοι πολίτες τούτης της χώρας, έριχναν κανένα ανέξοδο χαστουκάκι, που και που κανένα ληγμένο γιαουρτάκι, άντε και καμιά σαπισμένη ντοματούλα. Σήμερα, που ο τόπος μαστίζεται από οικονομική κρίση και η απόκτηση αγαθών πρώτης ανάγκης, όπως ενδύματα και υποδήματα, έχει καταστεί προβληματική, εξακοντίζουν παπούτσια!
Τέλος πάντων, ας αφήσω κατά μέρος τις μιζέριες, ειδικότερα στον τρόπο που έχουν επιλέξει οι συμπολίτες μου, για να εκφράζουν τα βαθύτερα συναισθήματά τους απέναντι στους πολιτικούς ταγούς τους.
Εκείνο που με καίει είναι, αν το ιπτάμενο υπόδημα ήταν επώνυμο και αγορασμένο από ακριβό κατάστημα του πολυτελούς αθηναϊκού καρτιέ;
Έχει πολύ μεγάλη σημασία, διότι όπως πληροφορούμαι από τη Σίβυλλα του Βήματος της Κυριακής (12 Σεπτεμβρίου 2010), «… οι γόνοι των πλουσίων και ισχυρών οικογενειών της χώρας μας αποκαλούν τη νέα κυβέρνηση “The government of Cavo Paradiso”…» και όπως είναι απόλυτα κατανοητό, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να προσβάλλει την αισθητική τους και να τους τραυματίσει ψυχολογικά, εκσφενδονίζοντας παπούτσι από κινεζική αγορά ή το χειρότερο, από στοκατζίδικο.
Αν και δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας των νεαρών βλαστών των νοτίων και βορείων προαστίων, διότι, όπως λέει και μια παροιμία: "χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει".
Εννοώντας, ότι η αρχοντιά του “νέου” σχήματος είναι εκ των ων ουκ άνευ!