Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Στον Θόδωρο Αγγελόπουλο


«Ξεχάστε με στη θάλασσα»*
«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας
Είμαι επισκέπτης
Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά
κι έπειτα δεν μου ανήκει
Ολο και κάποιος βρίσκεται να πει «δικό μου είναι»
Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία
Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε
Οτι δεν έχω καν όνομα
Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο
Δώσε μου ένα μέρος να κοιτάω
Ξεχάστε με στη θάλασσα
Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία»।

«Τοπίο στην ομίχλη»**
Το κάθε τι που άγγιζε η υγρή ματιά σου Θόδωρε, πονούσε βαθειά κι εμάς.
Σαν άλλος τραγικός ποιητής μας έδειξες την απέραντη μοναξιά, την αγωνία, τον πόνο και τη συνεχή πάλη του ανθρώπου μέσα σε έναν ατέρμονο χρόνο κι έναν περίκλειστο χώρο.
Είχες το θάρρος να μας δείξεις τούτη τη χώρα γυμνή και να προφητεύσεις τη δύσκολη πορεία της μέσα στο τραχύ μονοπάτι της Ιστορίας.
Παράλληλα, όμως, μας έκανες να αγαπήσουμε τα χρώματα του χειμώνα, να σεβόμαστε τα άγια χώματα τούτης της γης, να ξεχωρίζουμε την πεμπτουσία των απλών πραγμάτων, μα πάνω απ΄όλα να πιστέψουμε στον άνθρωπο και να σκύψουμε πάνω στα προβλήματά του, που είναι και δικά μας προβλήματα.
Πως μπορούμε μετά απ΄όλα αυτά να σου στερήσουμε τη θάλασσα;
Μη μας ζητάς μονάχα να σε ξεχάσουμε.
Καλότυχος ο περαματάρης της Αχερουσίας που σε οδήγησε στην αιωνιότητα.



*Ανέκδοτο ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου
**Φωτογραφία του γράφοντος εμπνευσμένη από την ομώνυμη ταινία του σκηνοθέτη.