Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Κέντρο της Αθήνας: "Χωράφι σπαρμένο με τραπεζοκαθίσματα"



Με πια λογική ο Αξιότιμος Κύριος Δήμαρχος του Κλεινού Άστεως(;), εξαναγκάζει τους κατοίκους που επισκέπτονται το Κέντρο αυτής της αφιλόξενης πόλης, να περπατάνε σε φάλαγγα κατ' άτομο ή να ακολουθούν τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις που ισχύουν στις στενές γέφυρες, προκειμένου να διασχίσουν χώρους αποκλειστικά για τους πεζούς, όπως ο εικονιζόμενος της Στοάς Κοραή;

Πέρα από τα οικονομικά συμφέροντα του Δήμου, υπάρχουν κι άτομα με ειδικές ανάγκες καθώς και γονείς με παιδικά αμαξίδια.

Δεν μπορεί, επιτέλους, η ποιότητα ζωής (ουσιαστικό στοιχείο πολιτισμού) του πολίτη αυτής της χώρας, να μην γίνεται, συνεχώς και αδιαλείπτως, θυσία στον Μολώχ;


Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Δείγματα Ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας.



Ακόμη διατηρώ την "έγγραφη υπερηφάνεια" (γραπτή γνωστοποίηση) προηγούμενης Δημοτικής Αρχής για την εγκατάσταση και την χρήση κάδου απορριμμάτων "ρομποτικής" τεχνολογίας.
Μόνο μαζορέτες δεν φέραμε, όπως έκαναν οι κ. Αβραμόπουλος και Λαλιώτης” στα εγκαίνια του πεζόδρομου(;) της οδού Ερμού!
Δυστυχώς, έπεσε θύμα βάσκανου οφθαλμού. Μετ' ου πολύ, άρχισαν τα "προβλήματα υγείας του" και, δυστυχώς, "κατέληξε" εδώ και αρκετό καιρό λόγω ανήκεστης βλάβης. Προηγουμένως, είχαμε "χάσει" τον φοίνικα που εφύετο στην κορυφή του, πιθανόν θύμα του κόκκινου σκαθαριού.
Αυτό μου στοίχισε πάρα πολύ (περισσότερο κι από το κόστος της αγοράς και τοποθέτησης του, μέρος του οποίου κατέβαλα εκόν άκον με τα δημοτικά τέλη, ομού μετά των άλλων δημοτών), γιατί δεν ξανάκουσα την "φωνή" του, να με αποκαλεί "αγαπητέ πολίτη"!
Δεν το κρύβω ότι ένοιωθα υπερήφανος στο άκουσμα αυτής της προσφώνησης (έστω κι από έναν “ρομποτικό” συλλέκτη απορριμμάτων) κάθε φορά που τοποθετούσα την σακούλα με τα απορρίμματα. Μην το κοροϊδεύετε; Δεν είναι και λίγο να πάψεις να θεωρείσαι από κάποιους ιθαγενής!
Το κακό είναι ότι στην εποχή μας δεν ευδοκιμούν στηλίτες (πλέον αυτών που διαγωνίζονται για μία θέση στο Βιβλίο Γκίνες) για να δικαιολογείται, τουλάχιστον, η αχρησία του, πέραν της υπερήφανης κορμοστασιάς του.



Όχι δεν είναι ούτε κάδος απορριμμάτων ούτε κάδος ανακύκλωσης. Είναι “Το Συντριβάνι των Ευχών” (κάτι ανάλογο με την Fontana di Trevi) της κεντρικής all brand new πλατείας της συνοικίας.
Είμαι προβληματισμένος σε ποιους να αφιερώσω την πιο κάτω φωτογραφία της ντροπής! Στην "άυλη" υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου ή στους κατοίκους της περιοχής, εγνωσμένου πολιτιστικού υπόβαθρου! Αλλά και για ποιο λόγο να την αφιερώσω, μήπως πρόκειται να ιδρώσει το αυτί κανενός



Μην σας μπερδεύουν οι κουφάλες. 'Όχι, δεν είναι αιωνόβιος πλάτανος. Είναι το περσινό χριστουγεννιάτικο δέντρο,(όπως το κατάντησαν οι καιρικές συνθήκες και οι "συνειδητοποιημένοι" κάτοικοι της περιοχής), το όποιον άφησαν οι υπηρεσίες του Δήμου, για να μας θυμίζουν τις καλύτερες μέρες!
Όπως διακρίνεται στην φωτογραφία, κάποιος φυσιολάτρης έχει τοποθετήσει μάλιστα και μία καρέκλα στο άνοιγμα της κουφάλας.  



"Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε" ή "Η ισχύς εν τη ενώσει"!
Εδώ δεν ξέρεις ποιο από τα δύο να συγχαρείς πρώτο.
Το μεταλλικό ντουλαπάκι που προφυλάσσει τον βραχυχίτωνα τον ετερόφυλλο από την μανία του κακού βοριά ή το εν λόγω δέντρο που προστατεύει το ντουλαπάκι από τις κακουχίες;
Παράδειγμα προς μίμηση προκειμένου για ανθρώπινες σχέσεις, αλλά προς αποφυγήν για συμπεριφορές προς παρτέρια!



Φωτογραφία ενός νέου είδους χλωρίδας που φύεται σε παρτέρι της ίδιας πλατείας.
Υπάρχει έντονος προβληματισμός από τους βοτανολόγους της περιοχής σχετικά με το είδος (δέντρο, θάμνος ή αναρριχώμενο;)
Διερωτώμαι, μήπως θα ήταν σκόπιμο να μεταφερθεί για την προστασία του στον Βοτανικό Κήπο, στο Κτήμα Συγγρού ή στον κήπο του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας. 

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Ιστορική Επ(αί)τειος



          Με τούτα, μ' εκείνα και με τ' άλλα κανένας δεν θυμήθηκε (;) ότι σήμερα κλείνουν 31 χρόνια από την ημέρα (18/10/1981) που ο Ελληνικός Λαός προσέφερε περιχαρή νίκην εις το Πανελλήνιον Σοσιαλιστικόν Κίνημα (Πα.Σο.Κ)!

          Η επικράτηση των σοσιαλιστών είναι πλέον γεγονός!

          Τρεις είναι οι προτεραιότητες των "συντρόφων" σοσιαλιστών, οι οποίες και δρομολογούνται από την πρώτη κι όλας στιγμή:

           1ον.- Ο σχηματισμός κυβέρνησης με κύριο στόχο να πραγματοποιηθεί το "Ραντεβού με την Ιστορία", το οποίον, τελικά,  πραγματοποιήθηκε (μετ' ου πολύ) στον "αέρα" υπό άλλην μορφή.

            2ον.- Η παράδοση της Εξουσίας στον Κυρίαρχο Λαό, ειδικά στα "περήφανα νειάτα και τα τιμημένα γηρατειά", τα οποία αντελήφθησαν, δυστυχώς, την παγίδα μετά από 29 χρόνια, οταν κατηγορήθηκαν ότι συμμετείχαν κι αυτά  στο "μεγάλο πατριωτικό φαγοπότι"!

             3ον.- και καλύτερο, η αποθήκευση της Δεξιάς στο "χρονοντούλαπο της Ιστορίας", εννοώντας  προσωρινό αποκλεισμό παλαιολιθικών πολιτικών προσώπων,  κρατώντας στην "καβάντζα" (όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων) την νοοτροπία και τις πρακτικές της για προσωπική χρήση! 

              Υ.Γ1 Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες κάνουν λόγο ότι είχε ανοιγεί "Βιβλίον Συγχαρητηρίων" στο "Κολλέγιο Κορυδαλλού", όπου φιλοξενείται δημοσία δαπάνη ο κ. Άκης Τσοχαντζόπουλος.
                Υ.Γ2 Δύσκολη χρονιά η επόμενη. Το νούμερο 32 δεν αφήνει και πολλά περιθώρια.Έτσι τουλάχιστον λέει το γνωστό τυχερό παιχνίδι της τράπουλας.

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Επίκαιροι Βυζαντινισμοί



          Η κρατική τηλεόραση του Αφγανιστάν ... ουπς ... (τι σου είναι βρε παιδί μου η δύναμη της συνήθειας. Είναι αυτό που λένε "καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα) ... του Ελληνορθόδοξου "Ελλαδιστάν" ήθελα να γράψω, λογόκρινε το gay φιλί από την πολυδιαφημιζόμενη νέα σειρά της εγγλέζικης παραγωγής: "O Πύργος του Ντάουντον". 
         
          Αλήθεια, ποιον ή ποιούς βοφήθηκαν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι του "Μαγαζιού των δύο Αφεντάδων" (ΝΔ ΠΑΣΟΚ);
          
          To "ληγμένο" ΕΣΡ, την Χρυσή Αυγή ή τον Άγιο Πειραιώς;

          Θέλουμε να μάθουμε για να ξέρουμε που θα απευθύνουμε τα εύσημα μας, ως υπεύθυνοι πολίτες, "normal" άτομα, αγνοί πατριώτες και πιστοί χριστιανοί!!!

          Εγώ, προσωπικά, ένα ξέρω να πω: " Ό,τι μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι".

           Υ.Γ. Η Διοίκηση της Δημόσιας τηλεόρασης "αποστρέφεται" με την τακτική της το 10% της ελληνικής κοινωνίας, όχι, όμως, και την είσπραξη από αυτήν του ανταποδοτικού τέλος της ΕΡΤ,(μέσω της ΔΕΗ), από το οποίον και ψωμίζεται. Τα καλά και συμφέροντα!

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν είναι κουίζ



Τι είναι χειρότερο για έναν αυτόχειρα Έλληνα πολιτικό;

1- Να πέσει στα χέρια (πληκτρολόγιο) των "αδέκαστων" χρηστών των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης:  ειδικά του Twitter;

2- Στο στόμα και τα νύχια γνωστής τηλε-δημοσιογράφου απογευματινής "ανθρωπιστικής" εκπομπής με προεκτάσεις κοινωνικής κριτικής (σκέτο ξόπλιασμα); Ή

3- Στην κρίση  του Θεού;

Χωρίς να θέλω να σας επηρεάσω (άλλωστε στερούμαι αυτού του δημοσιογραφικού ταλέντου) εγώ, προσωπικά απορρίπτω την τρίτη περίπτωση.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Φωτογραφία από το site ΓΑΡΓΑΛΙΑΝΟΙ NEWS.

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Τρία χρόνια μετά



                 Σήμερα κλείνουν τρία χρόνια από τις μοιραίες εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009.
Το γεγονός ότι δεν έγινε εκταφή της χώρας, σημαίνει, είτε ότι είναι αληθές το ό, τι "η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει" ή ότι δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί η διαδικασία της σήψης του πτώματός της.

Υ.Γ. Ο επιχρωματισμός των θηλών και των χειλέων του Άγγελου είναι αποτέλεσμα της λατρείας των κατοίκων του Κλεινού Άστεως, προς τις παντός είδους εικαστικές παρεμβάσεις στα αγάλματα και τους τοίχους των εναπομεινάντων νεοκλασικών κτηρίων της "Πόλης των Τραπεζοκαθισμάτων"!

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Αφιέρωμα στον ΑΛΕΞΗ ΣΟΛΟΜΟ (1918-2012)

                              "Ο Σκηνοθέτης Σολομός από τον Α. Φασιανό 7/6/1977

     Ο Αλέξης Σολομός μιλάει για τη ΣΚΗΝΗ, το ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ και τα ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ στο βιβλίο του ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΙΓΝΙΟΝ*. Στο εισαγωγικό του ΣΗΜΕΙΩΜΑ (το οποίο και παραθέτω αυτούσιο) αναφέρεται στην σημερινή περιπέτεια του Θεάτρου και τη "φούσκα" (για να είμαστε και στο πνεύμα της εποχής) του νεωτεριστικού πνεύματος, πράγμα που έχει αρχίσει, επιτέλους, να γίνεται αντιληπτό και στον τόπο μας σήμερα.

       "Δεν έχω καμμιάν αμφιβολία πως, αν δεν έβγαζα τα βιογραφικά μου πάρεργα και παραλειπόμενα στο φως της δημοσιότητος, δεν θα έχανε η Βενετιά βελόνι. Θυμάμαι επίσης κάποιο μακαρίτη θεατράνθρωπο που μούδειχνε τρία συρτάρια γεμάτα χαρτιά λέγοντάς μου, πως, άμα τα δημοσίευε θα τιναζόταν η Έλλαδα στον αέρα. Για να μην έχουμε τιναχτεί ίσαμε τώρα παναπεί πως ή δεν τάβγαλε τελικά απ' τα συρτάρια του ή δεν είχαν αρκετό μπαρούτι.  Δίχως παρόμειες δυναμιτιστικές διαθέσεις, ένοιωσα κι εγώ τον πειρασμό να γράψω περί πραγμάτων και προσώπων - και, φυσικά, περί του γράφοντος - φροντίζοντας νάναι η ανιστόρηση όσο γίνεται πιο ανώδυνη. Έτσι, ο μόνος που δικαιούται να μου κάνει αγωγή για δυσφήμιση είμαι εγώ ο ίδιος.
        Επειδή, ωστόσο, ανάμεσα στον εαυτό μου και σ' εμένα δεν υπάρχει πια κανένας ανοιχτός λογαριασμός, μπορώ να φορέσω τις γαλότσες του Άντερσεν και να μασουλίσω τις μαγδαληνές του Μαρσέλ Προύστ, για να κάνω ένα σεργιάνι στον παλιόν καλόν καιρό.
        Λέμε συνήθως "καλό" τον καιρό που πέρασε, γιατί έχει γίνει κάτι σαν παραμύθι, ενώ μπορεί και να μην είταν καλύτερος απ' τον τωρινό. Είτανε τάχα προτιμώτερο το χωνί του φωνογράφου απ' το στέρεο ή ο μπακάλης της γειτονιάς απ' την υπεραγορά, το ιώδιο απ' την πενικιλλίνη, ο κονδυλοφόρος απ' το μαρκαδόρο; Θαρρώ πως όχι.
        Είτανε τάχα το χτεσινό θέατρο προτιμώτερο απ' το σημερινό; Θαρρώ πως ναι.
        Με κίνδυνο να φανώ παλινδρομικός, έχω την εντύπωση πως το θέατρο άξιζε περισσότερο χτες απ' ό, τι αξίζει σήμερα.Καμμιά πρόοδο δεν παρατηρούμε απ΄το Σω στο Φο ή απ' το Ράϊς στο Βάϊς - ούτε και σ' αυτόν ακόμα τον τομέα τον τομέα του άκρου παραλογισμού. Τα ρούχα που ο Μανωλιός ολοένα βάζει αλλι΄βς δείχνουνε κάθε φορά και πιο λειωμένα. Γι' αυτό και το ν' αντικρύζουμε πάντα την παροδική μόδα σαν τεράστια κοσμογονία είναι σύμπτωμα μυωπίας, αν όχι τέλειας στραβομάρας. Τον 4ο προ Χριστού αιώνα, ο Μένανδρος λογαριαζότανε καλό θέατρο κι ο Άριστοφάνης κακό. Στα 1670 ο Ντράυντεν έδιωχνε το Σαίξπηρ απ' τις σκηνές του Λονδίνου και ο Ρασίν έθαβε στο Παρίσι τον Ευριπίδη. Στις αρχές του δικού μας αιώνα, δύο ανύπαρκτοι σήμερα, ο Μπατάιγ κι ο Ζούντερμαν εκμηδένιζαν με το νεωτεριστικό τους πνεύμα την υπόλοιπη ευρωπαϊκή δραματουργία. Όλα αυτά τα θεατρικά ατυχήματα χαιρετίζονταν σαν αλλαγή, καινοτομία, πρωτοτυπία, πρωτοπορία. Μα και σ' αυτούς ακόμα τους μεγάλους πρωτοπόρους της δικής μας εποχής, παρατηρούμε φθίνουσα πρόοδο. Τα πρώτα έργα του Ιονέσκο είναι καλύτερα απ' τα τελευταία του - το ίδιο και του Μπέκετ, του Πίντερ ή του Άλμπη. Όσο πιο τυφλά λατρεύεται ο νεωτερισμός , τόσο πιο γρήγορα παλιώνει. άπόδειξη πως δεν γράφεται πια καινούργιο θέατρο, μα γυρνάμε όλο και πιότερο στο παλιό  - πότε ξανανιώνοντας το με τα φίλτρα μας σαν τον Αίαντα, πότε ξεπαστρεύοντας το σαν τον Πελία. Ο Σάρτρ ξαναγράφει το Δουμά, ο Μπρεχτ τον Κλάμπουντ, ο Ντύρρενματ το Στρίντμπεργκ, ο Μπόντ το Σαίξπηρ, ο Πλανσόν τον Κορνέϊγ και πάει λέγοντας. Ανάβοντας πρόχειρα κλεφτοφάναρα της τσέπης, η ανθρωπότηταυπομένει τη διακοπή του θεατρικού ρεύματος, με την ελπίδα πως θάναι μονάχα προσωρινή. Το μέλλον θα το δείξει.
        Άς γυρίσω όμως στο παρελθόν."

*ΑΛΕΞΗΣ ΣΟΛΟΜΟΣ: ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΙΓΝΙΟΝ, ΣΚΗΝΗ- ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ- ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΔΩΔΩΝΗ", ΑΘΗΝΑ 1980

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Η Λευκή Θεά του Αυγούστου*

 Η λευκώλενος  θεά Σελήνη με τα μικρά χρυσαφένια  φτερά και το ολόχρυσο διάδημα κάνει την εντυπωσιακή της εμφάνιση, πάνω στο άρμα της, πίσω από την οροσειρά της Δίρφης.

 
Ακροβατώντας, με το άρμα της, σε μια πυρακτωμένη από το ηλιοβασίλεμα κορυφή  της Δίρφης, κατοπτεύει τις στεριές , τις θάλασσες και τους ανθρώπους που θα ευλογήσει με το ευοίωνο φως της.



Η λευκή θεά είναι πανέτοιμη για το ταξίδι στον «απέραντο Ελληνικό ουρανό: ένα ουρανό – όπως τον περιγράφει ο Πάτρικ Λη Φέρμορ στην “MANH” του – που είναι ψηλότερος και φωτεινότερος και που μας περιβάλλει πιο πυκνά κι απλώνεται μακρύτερα στο χώρο απ’ οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Για τον άνθρωπο δεν είναι τρομαχτικός, αλλά φιλόξενος και ευπρόσδεκτος σ’ ένα υλικό τόσο δικό του, όσο η γη: λες κι από κάποια παραξενιά της βαρύτητας ο άνθρωπος καρφώνεται στα βράχια ή στο κατάστρωμα του καραβιού και εμποδίζεται ν’ αναληφθεί στο άπειρο».
Σιγά αλλά σταθερά όλα λούζονται στο ευμενές φως της θεάς. Το θαύμα συντελείται. Ξαφνικά, η ατμόσφαιρα γεμίζει από την επίκληση της Νόρμας προς την Λευκή Θεά.

  

 
*ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ένας ελάχιστος φόρος τιμής στην Μαρία Κάλλας , την Divina της Όπερας, αλλά και της πραγματικής γυναίκας, που σήμερα κλείνουν 35 χρόνια από την «μετάκλησή» της  στην "Όπερα των Αγγέλων"!