Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

HABEMOUS NEW POLITICAL LEADER


Ώδινεν όρος…

Μετά από 57 μέρες συνεχών ωδίνων τοκετού, η “μεγάλη δημοκρατική παράταξη” απέκτησε τον έβδομο αρχηγό της και το Κοινοβούλιο μια all brand new αξιωματική αντιπολίτευση.

«Ούτε γάτα ούτε ζημιά». Με την ολοκλήρωση της διαδικασίας για την εκλογή αρχηγού της παράταξης, ολοκληρώθηκε και η απενοχοποίησή της απέναντι στο εκλογικό σώμα. Ούτε λόγος, βέβαια, ότι στην προκειμένη περίπτωση έπαιξαν βασικό ρόλο και οι “εθνικές διαστροφές” μας: η ασθενής μνήμη και η ανοχή μας.


Ένα περίεργο πράγμα. Από την ώρα που η κ. Μπακογιάννη συνεχάρη, δημοσίως, τον κ. Σαμαρά, θέλεις το ύφος της, θέλεις η διαίσθηση ότι, οι εσωκομματικές περιπέτειες της ΝΔ τώρα αρχίζουν, «μου έχει κολλήσει» “Ο χορός των σπαθιών», του Αράμ Χατσατουριάν.



Αξίζει να ζεις σε αυτό τον τόπο, μόνο και μόνο από περιέργεια!


Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Κοινωνικές διαστρωματώσεις


Αυτή, δυστυχώς, είναι η εικόνα που έχει διαμορφωθεί - στην καλύτερη των περιπτώσεων – ανάμεσα στο κράτος και στην κοινωνία των πολιτών.
Αιτία όλης αυτής της κατάστασης: η εγκληματική αδιαφορία που έχει επιδειχθεί όλα αυτά τα χρόνια, από όλα τα κοινωνικά στρώματα ανεξαιρέτως και η κατάφορη κατάχρηση εξουσίας από τους εκπροσώπους του κράτους, οι οποίοι χωρίς αισθήμα ευθύνης και με οδηγό τους το "νόμιμον είναι και ηθικόν"περιφέρουν, χωρίς αιδώ, την πολιτική τους ανεπάρκεια.

Αποτέλεσμα να διασύρεται ολόκληρη η χώρα – χωρίς την ελάχιστη αντίδραση από τους πνευματικούς ανθρώπους - και να εμπαίζεται ένας ολόκληρος λαός, έστω κι αν φέρει και ο ίδιος μεγάλο μέρος ευθύνης.

Ένοχοι και χωρίς ελαφρυντικά και οι δύο πλευρές.

Σε όλους εμάς λοιπόν, «που είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα» - όπως θα επαναλάμβανε, επιτυχώς, και σήμερα ο αλησμόνητος Ντίνος Ηλιόπουλος - αφιερώνω τους στίχους του Βολφ Μπίρμαν: “ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ”, μελοποιημένους από το Θάνο Μικρούτσικο, σε μία συγκλονιστική ερμηνεία από τη Μαρία Δημητριάδη.

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω σιχαθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους γερμανούς τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.
Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.



Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Ο Τόπος Αλλού


ΤΑ «ΜΑΝΙΚΙΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ»
Η επινοημένη «Καμένη Γη» του Πατρός, αντικαταστάθηκε από τις εκσυγχρονισμένες «Μαύρες Τρύπες» του Υιού. Η σύγχρονη μορφή της τεχνοκρατικής Αγίας Τριάδας συμπληρώνεται με το «Οικονομικό Πνεύμα» του κ. Αλμούνια.
Οι συμβαλλόμενοι της 4ης Οκτωβρίου, αν έμπαιναν στον κόπο να διαβάσουν τα μικρά γράμματα της Εκλογικής Σύμβασης, θα διαπίστωναν ότι, οι «πολιτικοί μενταλίστες», δεν είχαν σκοπό «να σηκώσουν τα μανίκια τους», αλλά «να μας ρίξουν ένα ακόμα μανίκι».

ΤΟ «ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΡΟΚ» ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ
Η κ. Ντόρα Μπακοσπηλιωτοπούλου – το άλλοτε «μικρό κορίτσι από τη Χαλέπα». Ο κ. Αντώνης Σαμαρόπουλος – ο το πάλαι ποτέ «ακυρώσας μια κάποια πολιτική άνοιξη». Και ο κ. Παναγιώτης Ψωμιάδης – ο ακραιφνής πολέμιος του «Κράτους των Αθηνών», διεκδικούν την αρχηγία της νεοφιλελεύθερης παράταξης, με «όρους μέλλοντος».
Ευτυχώς που το 2012 βρίσκεται «ante portas»!

ΤΕΙΧΗ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ
Το γαρ πολύ της εσωστρέφειας γεννά παραληρήματα. Μόνον έτσι εξηγείται η υπερασπιστική γραμμή της κ. Αλέκας Παπαρήγα, για το τείχος του Βερολινου.
«…Και ρωτάμε; Δεν έχει δικαίωμα ένας λαός, μια εξουσία εργατική ή η οποιαδήποτε κυβέρνηση να σεβαστεί τα σύνορά της και να υψώσει το τείχος μέσα στο έδαφός της; Σκεφθείτε αν μέσα στην Αθήνα είχαμε τρεις – τέσσερεις δήμους που ανήκαν σε έναν στρατό Κατοχής, θα ήταν ελεύθερα, μπες βγες;…» Τάδε έφη – μεταξύ των άλλων - η Γενική Γραμματέας του «αθάνατου» ΚΚΕ.
Στην προκειμένη περίπτωση, οι Πολιτικές Επιστήμες σηκώνουν και τα… πόδια ψηλά, εκτός από την αγαπητή ποιήτρια κ. Σιλάνα Σαλιάγκου – πνευματικό παιδί του κ. Γιάννη Ξανθούλη – η οποία δίνει τη δική της οπτική γωνία, χωρίς φόβο και πάθος και, φυσικά, χωρίς ίχνος εκδίκησης, για τον κομμουνισμό:
«Αν ήταν ο κομμουνισμός // γλυκός σαν βασιλόπιτα, // θα τον μασούσε διακαώς // ολόκληρη η ανθρωπότητα.
Αλλά, καταπώς φαίνεται, // τον φτιάξανε νηστίσιμο // και τελικώς καρβούνιασε // και χάλασε στο ψήσιμο...

«ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»
«Άλλοι είπαν το μεγάλο ΝΑΙ στις κρίσιμες ώρες και στάθηκαν οι πιο νινυνθάδιοι, οι πιο λιγόζωοι. Άλλοι είπαν το μεγάλο ΟΧΙ και συμβιβάστηκαν και γίνανε «ΑΛΛΟΙ», από αυτό που η νιότης τους έλεγε πως θα γίνουν κι άλλοι είπανε και ΝΑΙ και ΟΧΙ, πολλοί από καιροσκοπισμό, λιγότερο από την πεποίθηση, πως οι Θερμοπύλες που είχαν να φυλάξουν βρίσκονταν μέσα τους (ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ: ΓΥΝΑΙΚΑ 1984)
«ΨΩΜΙ; - ΠΑΙΔΕΙΑ; - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ;»

ΟΙ ΦΤΩΧΟΥΛΗΔΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Οι διαχειριστές της Αγίας Τράπεζας πολύ εταράχθησαν με την αύξηση, από το 1 της χιλίοις στο 3 της χιλίοις, στον συντελεστή φορολόγησης των εκκλησιαστικών ακινήτων. Μάλιστα, ένας εκ των Αγίων δήλωσε ότι δεν συντρέχει λόγος συμβολής της Εκκλησίας, στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, αφού η χώρα δεν έχει πληγεί από κάποια θεομηνία! Η απόλυτη έκφραση κοινωνικής ευαισθησίας!
Αυτές οι πρακτικές φέρνουν στο νου, την άποψη του αμερικανού χρονογράφου, Χένρι Λούις Μένκεν, για την Εκκλησία: «Ένα μέρος όπου κύριοι οι οποίοι δεν έχουν πάει ποτέ στον Παράδεισο, καυχώνται γι΄αυτόν σε ανθρώπους που δεν θα πάνε ποτέ εκεί» («Ε» ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ)

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Συγκοινωνούντα Δοχεία


Μία μόνο μέρα χωρίζει την Παγκόσμια Ημέρα Δημόσιας Τουαλέτας (19 Νοεμβρίου), από την Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης (21 Νοεμβρίου)
Φάρσα ή σατανική σύμπτωση;
Βέβαια, το αποκορύφωμα θα ήταν η καθιέρωση και Παγκόσμιας Ημέρας Χωματερής, κάθε 20η Νοεμβρίου.
Θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, έτσι, να καθιερωθεί ένα τριήμερο αφιερωμένο στην «Αρχή των Συγκοινωνούντων Δοχείων».
Ποτέ δεν είναι αργά.

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Πολιτιστικές Προσεγγίσεις

Η εορταστική περίοδος των Χριστουγέννων οσονούπω καταφθάνει, κουβαλώντας μαζί της και τις απαραίτητες καταναλωτικές συνήθειες της όπως, φιλανθρωπικά bazaars, ενδυματολογικές και γαστρονομικές προετοιμασίες για τις λαμπερές εορταστικές νύχτες και, φυσικά, την προμήθεια, για μας και τους φίλους μας, της κατάλληλης πνευματικής τροφής, για τις πνευματικές μας αναζητήσεις, που γίνονται πιο επιτακτικές κατά τις διάφορες περιόδους διακοπών.
Προς τούτο, η «στήλη» όλο αυτόν το διάστημα, θα ασχοληθεί περιοδικώς με την παρουσίαση σοβαρών λογοτεχνικών πονημάτων νέων καλλιτεχνών, του πεζού και του ποιητικού λόγου, για τα οποία πιστεύει ακραδάντως ότι θα κατακτήσουν τη λίστα των ευπώλητων βιβλίων. Κάτι που θα γίνει κατορθωτό, με τη μορφή διάδοσης από «στόμα με στόμα» και όχι με την γνωστή μέθοδο της περιφοράς αυτών τούτων των πονημάτων, «υπό μάλης των λογοτεχνών», στους γνωστούς καλλιτεχνικούς πολυχώρους café – bars, όπου το πνεύμα ίπταται μαζί με τις γαργαλιστικές αναθυμιάσεις των αλκοολούχων ποτών και τους μελωδικούς φθόγγους των φωνών των διαφόρων "έντεχνων" αοιδών και συγκροτημάτων, σε ρόλους live soundtracks των μεγαλουργημάτων.
Ο υποφαινόμενος έχει τη μεγάλη τιμή και χαρά να παρουσιάσει την πρώτη ποιητική απόπειρα της γνωστής λαογράφου κ. ΜΕΛΕΝΙΚΙΤΣΗΣ ΔΑΛΑΜΑΝΑΡΑ – ΛΑΛΟΥΚΑ, δημοσιεύοντας ένα από τα ποιήματα της, που περιέχονται στην ποιητική της συλλογή «ΕΥΠΡΕΠΕΙΣ ΠΟΘΟΙ», που θα κυκλοφορήσει εντός των ημερών.
Στο παρόν πόνημα της η ποιήτρια προσεγγίζει το υπαρξιακό δράμα της ελληνίδας κόρης, με σεβασμό απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα της, χωρίς, φυσικά, να έρχεται σε σύγκρουση με τα παραδοσιακά «πιστεύω», του άλλου προσώπου του δράματος, που είναι η ελληνίδα Μάνα.
Η όλη επιτυχία του ποιητικού εγχειρήματος στηρίζεται, βασικά, στη χρήση του δημώδους λόγου, που αποδίδει εξαιρετικά τη δραματική ατμόσφαιρα που βαραίνει τις υπάρξεις των δύο αυτών γυναικών της ελληνικής περιφέρειας.


ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ

Μη με πικραίνεις Μάνα μου
Και μη με καταριέσαι
Αδίκως χύνεις δάκρυα,
Του κάκου μου μαδιέσαι
Και μάταια Μανούλα μου
Φωνάζεις μου: «πάψε πια να πηδιέσαι»

Είμαι μια κόρη όμορφη,
Πηδούκλα και ναζιάρα,
Κι έχει να κάνει το χωριό,
Με μια τέτοια καυλιάρα.

Όταν παγαίνω το σταμν΄μ
Στη βρύση να γεμίσει,
Τσακώνονται τα σερνικά,
Πιο θα πρωτοπηδήσει.

Γι΄αυτό σου λέω Μάνα μου,
Δέστο με άλλο μάτι
Και μη κρατάς Μανούλα μου,
Σε με τέτοιο γινάτι.

Το έργο μου κοινωνικό
Είναι γλυκιά Μανούλα
Κι΄ας λέει όλο το χωριό,
Πως είμαι σκέτη…τσούλα.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΤΗ ΦΙΛΗ: Γ. Κ. Ξ. (Εκείνη ξέρει)

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Περί Πολιτισμού


Τελικά, όσοι ισχυρίζονται ότι, το life style έχει εισβάλλει απροκάλυπτα στη ζωή μας και ότι η ελληνική κοινωνία βιώνει τη δικτατορία των celebrities, δεν υπερβάλλουν καθόλου. Είναι ένα φαινόμενο, το οποίον ευδοκιμεί σε χώρες – καλή ώρα – που δεν παράγουν τίποτα άλλο, παρά μόνον πλούσιους και «προσωπικότητες του κόκκινου χαλιού»!
Διαφορετικά δεν θα μπορούσε η ματαιωθείσα «πόζα της εκρηκτικής Μπιγιονσέ εμπρός από τον Παρθενώνα» - λόγω του ότι δεν έγινε αποδεκτό το αίτημα της, να επισκεφτεί τον Ιερό Βράχο, κατόπιν ραντεβού κι εκτός του νομίμου ωραρίου του αρχαιολογικού χώρου - να γίνει μείζον θέμα. Και το σπουδαιότερο, να εγκαλείται για αυτό, το υπουργείο Πολιτισμού μιας πολιτισμένης χώρας.
Θα πρέπει, κάποτε να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι, τόσον οι αρχαιολογικοί χώροι όσο και τα αρχαία θέατρα είναι κτήματα όλου του Ελληνικού Λαού και όχι ιδιοκτησίες των εκάστοτε διοριζομένων θεσμικών προσώπων. Μερικές φορές διερωτώμαι, μήπως θα έπρεπε να αρχίσουν να πέφτουν και μηνύσεις, για «φθορά ξένης περιουσίας», σε όσους συμβάλλουν καθ΄οιονδήποτε τρόπο στην πρόκληση ζημιών στους συγκεκριμένους χώρους.
Θεωρώ, το λιγότερο προσβολή κατά της νοημοσύνης κάθε πολιτισμένου ανθρώπου, τη σύγκριση του Λευκού Οίκου και της Πύλης του Βραδεμβούργου, με τον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως.
Με την ευκαιρία, θα ήθελα, ως ευνομούμενος πολίτης αυτής της χώρας, να μάθω πια τα οφέλη, στον ελληνικό τουρισμό ,από τη φωτογράφιση της κ. Τζένιφερ Λόπεζ στον Παρθενώνα και την κινηματογράφηση της Ακρόπολης, από την κ. Νία Βαρντάλος;
Επίσης, έχω κάθε δικαίωμα, σαν φορολογούμενος πολίτης, να μάθω τις μέχρι σήμερα ενέργειες, σχετικά με αυτή την παράνομη πράξη – εάν τελικά έχει λάβει χώρα – των φυλάκων του αρχαιολογικού χώρου, που καταγγέλει στο δημοσιεύμα της η δημοσιογράφος.
Αν θέλετε την άποψη μου, εδώ βρίσκεται το όλον πρόβλημα. Εκείνο που δεν θα καταλάβω ποτέ είναι, γιατί οι δημοσιογράφοι δεν μιλάνε ποτέ, εγκαίρως, για τις καταστροφές που έχουν ήδη συντελεστεί ,αλλά ανησυχούν, σχεδόν πάντοτε, εκ των υστέρων για τα ακραία καιρικά φαινόμενα που τις προκάλεσαν!
Το υπουργείο Πολιτισμού οφείλει να ενεργήσει πάραυτα χωρίς περιστροφές και, φυσικά, όχι με τη γνωστή μέθοδο της ΕΔΕ.
Είναι μια πάρα πολύ καλή ευκαιρία να μας πείσουν, πως κάτι αρχίζει να αλλάζει.
Ακολουθεί το σχετικό δημοσίευμα.

Ελευθεροτυπία, Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009
Τέχνες
Προσωπική ματιά
• Την άφησαν έξω από την Ακρόπολη
Πρεμιέρα στις γκάφες έκανε το Σάββατο το νεοσύσταστο υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού.
Βρέθηκε για λίγες ώρες στην Αθήνα η Μπιγιόνσε που, αν θυμάστε, την είδαμε να τραγουδά τη βραδιά της ορκωμοσίας του Ομπάμα στον Λευκό Οίκο κι έγινε προχθές πρωτοσέλιδο στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές εφημερίδες με φόντο την Πύλη του Βραδεμβούργου στις εκδηλώσεις για την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, κι εμείς της κλείσαμε την πόρτα της Ακρόπολης. Μάλιστα, συνέβη κι αυτό!
Συνεργάτες της διεθνούς φήμης τραγουδίστριας πήγαν στην Ακρόπολη στις 4 το απόγευμα και ζήτησαν να επιτραπεί στη διεθνή σταρ να ανεβεί στον Ιερό Βράχο μαζί με ακόμη οκτώ άτομα της συνοδείας της, στις 5 με 5.30 μ.μ. της ίδιας ημέρας. Η απάντηση ήταν αρνητική. Ο χώρος κλείνει στις 4.30 και δεν ανοίγει για κανέναν. Δηλαδή, οι φύλακες, αποφάσισαν να μην κάνουν εξαίρεση, ενώ είχαν ανοίξει μια χαρά τον αρχαιολογικό χώρο σε ένα γκρουπ Αμερικανών με το ποσόν των 200-250 ευρώ (όπως απεδείχθη από δικές τους συνομιλίες που διέρρευσαν προ καιρού στα ΜΜΕ). Αλλά ας θεωρούσαμε πως εκείνο ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Η τωρινή άρνησή τους φαίνεται να τους ξεπερνάει και αγγίζει τη λειτουργία του έρμου υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, το οποίο μοιάζει και πάλι να πορεύεται χαμένο στο πέλαγος με βάρκα την ελπίδα.
Αν υποθέσουμε πως οι φύλακες έκαναν προχθές τη δουλειά τους, είπαν πως η Ακρόπολη λειτουργεί 8.00 - 16.30• το ερώτημα είναι, πώς ένα υπουργείο αφήνει την άσκηση της πολιτιστικής και τουριστικής του πολιτικής στα χέρια κάθε συμβασιούχου φύλακα ή ακόμη και μόνιμου αρχιφύλακα. Κι επειδή τελευταία ακούμε πολλά ωραία λόγια για τη διαχείριση του πολιτισμού με όρους οικονομικούς, μπορεί άραγε να μας πει η ηγεσία του Υ.Π.ΤΟΥ., τι έχασε ο τουρισμός της χώρας μας από τη δωρεάν διαφήμιση που θα της πρόσφερε μια πόζα της εκρηκτικής Μπιγιόνσε εμπρός στον Παρθενώνα; Τέτοιες ευκαιρίες δεν προσφέρονται κάθε μέρα... Κι αυτή δυστυχώς χάθηκε, χωρίς μάλιστα το υπουργείο να αισθανθεί την ανάγκη να αιτιολογήσει τη στάση του.

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Τo blog or not to blog ?



Ως πολίτης του Βασιλείου της Δανιμαρκίας του Νότου, έχω κι εγώ τις «Αμλετικές» μου ανησυχίες, που φυσικώ τω λόγω, εκδηλώνονται με τον γνωστό Σαιξπηρικό τρόπο.
Να συνεχίσει κανείς να μπλογκάρει ή όχι;
Το ερώτημα μπορεί, φαινομενικά, να ακούγεται αφελές, αλλά, κατά βάθος είναι αρκετά σοβαρό, μιας που η ενασχόληση με το συγκεκριμένο ζήτημα, προκαλεί σπατάλη αρκετού προσωπικού χρόνου, προκειμένου το αποτέλεσμα να μην προσβάλει την αισθητική και τη νοημοσύνη των αναγνωστών και φυσικά να μην αποσκοπεί στην παραπληροφόρηση.
Φυσικά, έτσι πίστευα κι έτσι εξακολουθώ να πιστεύω μέχρι και σήμερα, ασχέτως, του ότι γνωρίζω πολύ καλά το γεγονός ότι, ό, τι εισάγεται στην πατρίδα μου, διαμορφώνεται σύμφωνα με τις εθνικές μας αρετές και προσαρμόζεται στα καθ ημάς.
Όπως, όλα αυτά που συμβαίνουν, μέσα στο σύγχρονο Κάστρο Έλσινορ – διαδικτυακός τόπος – που έρχονται να επιβεβαιώσουν την άποψη, που θέλει «να υπάρχει κάτι σάπιο στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας».
Δεν έχω κανένα λόγο, να κάνω το δικηγόρο του Διαβόλου, αλλά οι συμπεριφορές και οι πρακτικές μεγάλου μέρους των bloggers, «ρίχνουν νερό στο μύλο» των ανθρώπων του ηλεκτρονικού κι έντυπου Τύπου, οι οποίοι δεν θέλουν και πολύ για να ρίξουν το «ανάθεμα» στους bloggers
Δεν είναι λίγοι εκείνοι από τους χρήστες που πιστεύουν ότι, η μπλογκόσφαιρα είναι ένα άσυλο ανιάτων, στο οποίο μπορούν να κάνουν τη ψυχοθεραπεία τους – με όποιο κόστος για τους υπόλοιπους - ή ένα δημόσιο αφοδευτήριο, που μπορούν να αφήνουν το «ευώδες» επισκεπτήριο τους, άλλοτε με τη μορφή αναρτήσεως κι άλλοτε με τη μορφή σχολίου. Ίσως, σε αυτές τις περιπτώσεις, να υπάρχουν κάποια ελαφρυντικά, που έχουν να κάνουν με τις «ιδιομορφίες» των χαρακτήρων τους.
Φυσικά, δεν λείπουν, και όλα εκείνα τα λαμπρά παληκάρια, που ταμπουρωμένα στα χαρακώματα της ανωνυμίας, κάνουν, εν πλήρη συνειδήσει, κλεφτοπόλεμο, με όχι και τόσο συμβατικά όπλα, όπως αυτά της διασποράς ψευδών ειδήσεων, των εκβιασμών και της κακοήθειας. Τα γνωστά ελληνικά τερτίπια των σκοπιμοτήτων.
Αφορμή αυτού του , τρόπον τίνα, προβληματισμού υπήρξε η άποψη, που ακούστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή ότι, «το blogging» μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο».
Μακάρι, και ποιος δεν το θέλει. Αλλά – πάντα υπάρχει ένα, αλλά – ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος, με τις προτροπές των επωνύμων, θα γίνει καλύτερος, με τις αμετροεπής επεμβάσεις των ανωνύμων;
Εξαιρείται, φυσικά, ο Λόγος περί Ελευθερίας του «Ανωνύμου του Έλληνος»!