Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

"Η Φωλιά της Τρόικα"

Το παρακάτω κείμενο είναι το προϊόν ψύχραιμης αντιμετώπισης, μίας ανάρτησης – ο θεός να την κάνει ανάρτηση - στην ιστοσελίδα ενός γνωστού free press, που φιλοξενούμαι προς ώρας.Το περιεχόμενο της «ανάρτησης» αποτελείται μόνον από μία φωτογραφία, την οποία περιγράφω στο κείμενο καθώς και τον τίτλο που περιγράφει το περιεχόμενο της εν λόγω φωτογραφίας.Ούτε λόγοι αισθητικής, ούτε, πολύ περισσότερο λόγοι ηθικής με ανάγκασαν να ασχοληθώ με αυτό το «ο θεός να το κάνει ποστάρισμα».Απλώς, ήθελα να επισημάνω τη στάση μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, όπως πολύ σωστά την περιγράφει η γνωστή παροιμία: «Εδώ ο κόσμος καίγεται και το… μπιπ χτενίζεται»!

Όλη τη νύχτα είχα μια έντονη ανησυχία, μήπως το πρωί ανοίγοντας τον υπολογιστή μου, δεν εύρισκα το αιδίον στη θέση του.Δεν το κρύβω ότι, μόλις άνοιξα τον υπολογιστή μου και αντίκρισα την εικονιζόμενη νεαρά κυρία να επιμελείται του τριχωτού μέρους του εφηβαίου της, το συναίσθημα που με κατέκλυσε ήταν αυτό της ανακούφισης.Εξετίμησα δε, όλως ιδιαιτέρως, τη γενναία πράξη του administrator να μη προβεί στην προβλεπόμενη από τον κανονισμό λογοκρισία. Ίσως να υπερίσχυσε μέσα του η άποψη ότι, « μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις».Στη συγκεκριμένη περίπτωση συμφωνώ απόλυτα και με την ανάρτηση του blogger ............ και με την αντίληψη, περί του θέματος, του administrator.Από σημειολογικής απόψεως η αναρτημένη εικόνα ταιριάζει απόλυτα με ότι συμβαίνει αυτή την περίοδο στην Ελλάδα καθώς και στον τρόπο που αυτή αντιμετωπίζεται από τους πολίτες της.Που δεν είναι τίποτα άλλο, από την πολύ τετριμμένη αντιμετώπιση συνήθων καταστάσεων, με τη λογική: «Εδώ η Ελλάδα βασανίζεται να κάνει χωρίστρα στο τριχωτό μέρος της ευαίσθητης περιοχής της και οι Έλληνες προσπαθούν να ισιώσουν τις τρίχες του κατσαρού θυσάνου της, προκειμένου να τη διευκολύνουν στο χτένισμα και να συμβάλουν στο επιτυχές αποτέλεσμα της δημιουργίας της νέας της κουπ, «Η Φωλιά της Τρόικα»!Καλο κουράγιο, καλές εμπνεύσεις και καλή επιτυχία σε όλους μας.

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

"Το γαρ πολύ της κρίσεως γεννά παραφροσύνη"

ΜΠΟΣΤ:Λεπτομέρεια από τη γελιογραφεία "Η Νύχτα της Καμπούρια"
"Μας πήρε το ποτάμι, μας πήρε ο ποταμός" (Διαχρονικό δημώδες άσμα)
«Έχουμε διαβεί το Ρουβίκωνα». Αισιόδοξη διαβεβαίωση του Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος για την πορεία του δημοσιονομικού ελλείμματος, προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.«Πιο επώδυνο το 2011, μετά ανάκαμψη». Δήλωση του επικεφαλής των Ευρωπαίων ελεγκτών της τρόικας κ. Σερβάς Ντερόουζ.(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Κυριακή 25 Ιουλίου 2010).Η συνήθης ελληνική αισιοδοξία ή η καθιερωμένη από καιρό τακτική αποφυγής παρουσίασης της επώδυνης πραγματικότητας; (Έχουμε λεφτά! Χωρίς να υπάρχει ούτε σάλιο!)Πολύ λίγο ενδιαφέρει τον συνειδητοποιημένο πολίτη ποια είναι η πραγματικότητα, από τη στιγμή που, από Homo Sapiens, οι κυβερνώντες τον έχουν καταντήσει Homo Cayenne 4x4 (μονίμως στα τέσσερα, για τη γνωστή διαδικασία), με τις συνεχείς παράνομες αυθαιρεσίες τους.Εκείνο, που αρχίζει να αντιλαμβάνεται ο πολίτης είναι, ότι μόνος του πρέπει να αντιπαλέψει με τις δίνες του ποταμού που τον ρίξανε, για να περάσει στην αντίπερα όχθη, σιγουρεμένος όσο ποτέ, ότι δεν προβλέπεται ένα δεύτερο θαύμα, σαν αυτό της Ερυθράς Θάλασσας, από τις γραφές.
Dancing with the...Zombies!
Φ. Πιπιλή (Δημοσιογράφος, συγγραφέας, με δραστηριότητες στον πολιτισμό της καθημερινότητας και στέλεχος της ΝΔ): «Όταν άκουσα ότι επανεμφανίστηκε ο κ. Βουλγαράκης στο πολιτικό προσκήνιο, είπα έτσι αυθόρμητα: ωχ, ξαναχτύπησαν τα πολιτικά ζόμπι και μάλιστα εκχριστιανίστηκαν και μετεξελίσσονται σε εξαπτέρυγα».Γ. Βουλγαράκης (Στέλεχος της ΝΔ, τέως υπουργός Πολιτισμού): «Για την κ. Πιπιλή δεν θέλω να κάνω κανένα πολιτικό σχόλιο. Άλλωστε, η κ. Πιπιλή είναι αντικείμενο ψυχιάτρου. Δεν είναι αντικείμενο πολιτικού σχολιασμού. Είναι μια άλλη κατηγορία».Αυτό το εξαίρετο δείγμα δημόσιου πολιτικού διαλόγου που προάγει τον πολιτικό πολιτισμό, το αφιερώνω σε όλους εκείνους, που κατηγορούν συλλήβδην όλους τους bloggers, ότι μετέρχονται μεθόδους «ξεκατινιάσματος».Και να σκεφτεί κανείς ότι τέτοιοι διάλογοι διεξάγονται από πολιτικά στελέχη – και μάλιστα του ιδίου κόμματος -που ασκούν εξουσία και παίρνουν σοβαρές αποφάσεις για τα προβλήματα μας!
Δάφνες και...Πικροδάφνες
Πολύ φοβάμαι ότι, μετά τα δολοφονικά σμπάρα που πέφτουν ένα γύρω τον τελευταίο καιρό, οι δάφνες που έδρεψε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, μάλλον θα καταλήξουν σε μαγειρικό σκεύος, για την παραγωγή φακής ή στιφάδου.Διάψευση για μια ακόμη φορά ότι η δάφνη ταυτίζεται με τη νίκη και τη δόξα. Την καλύτερη δουλειά την κάνει σαν καρύκευμα σε σάλτσες, στα μαγειρευτά και στα ψητά.
Κατοχικό Σύνδρομο
Έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος επιτελώντας ευσυνειδήτως το έργο του, ενεργοποίησε για μια ακόμη φορά το κατοχικό σύνδρομο του αφελούς νεοέλληνα.Μετά την πολιορκία των υπεραγορών τροφίμων και λαχανικών που άδειασε τις τσέπες των καταναλωτών και γέμισε τα ταμεία των βιομηχανιών τροφίμων και των ιδιοκτητών των υπεραγορών, (Τσέρνομπιλ 1986, Πόλεμος του Κόλπου 1990), ακολούθησε η πολιορκία των βενζινάδικων (Απεργία ΣΕΕΠΕ 2008, απεργία ιδιοκτητών φορτηγών και βυτιοφόρων 2010), αφού ενδιαμέσως έγινε του ΤAMIFLU (Γρίπη των χοίρων 2009), στα φαρμακεία της Επικράτειας. Βέβαια, το σπορ αυτό έχει μακρά παράδοση σε τούτον τον τόπο. Το τι πιένες είχε γνωρίσει κατά την περίοδο της χούντας και ειδικά την ημέρα της επιστράτευσης, δεν λέγεται. Οι ουρές είχαν κατακλύσει ακόμη και τα χασάπικα!Φυσικά, δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη, για το ποιοι βγαίνουν κερδισμένοι, κάθε φορά, από όλη αυτή τη«μπίζνα»; Και μετά ρίχνει το φταίξιμο για την κατάντια μας, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης στους «Φον Φούφουτους». Όχι, καλέ μου κύριε. Για ότι μας έχει συμβεί μέχρι σήμερα, ο μόνος φταίχτης είναι ο εγκέφαλός μας ο «ξεσκούφουτος»!

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Περί πολιτιστικών ριζών και πολιτισμικών αποθεμάτων, γενικώς


Φωτό: Karagoz, λεπτομέρεια από το Μνημείο προς τιμήν του, στην Προύσα (Bursa)


Αυτή η «περί Καραγκιόζη σκιάς» υπόθεση, πέρα από την παροιμία «στην αυλή μας πέφτει χιόνι κι εμείς με κοντομάνικο», (οξεία οικονομική κρίση, άμεση αμφισβήτηση, από τους Τούρκους, της ελληνικής υφαλοκρηπίδας κ.α),μου έφερε κατά νου και μία δήλωση του τέως υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Henry Kissinger, που είχε κάνει τον Σεπτέμβριο του 1974:«Οι Έλληνες είναι ατίθασοι και δύσκολα χειραγωγούνται. Γι αυτό το λόγο πρέπει να χτυπήσουμε βαθιά μέσα στις πολιτιστικές τους ρίζες, τη γλώσσα τους, τη θρησκεία τους, τα πολιτισμικά και ιστορικά τους αποθέματα, ώστε να ουδετεροποιήσουμε τη δυνατότητα να αναπτύσσονται, να διακρίνουν τους εαυτούς τους ή να αποδεικνύουν ότι μπορεί να νικούν…».

Ευτυχώς, για τους συμμάχους μας, δεν προβήκανε – τουλάχιστον εμφανώς – ποτέ σε τέτοιες ενέργειες κατά των πολιτιστικών ριζών μας, των πολιτισμικών και ιστορικών αποθεμάτων μας καθώς και κατά της γλώσσας μας. Προφανώς, δεν ήθελαν την αύξηση του αντιαμερικανισμού (πατροπαράδοτο ελληνικό έθιμο), που θα έφερνε τον Έλληνα αντιμέτωπο με τον αμερικάνικο τρόπο ζωής που έχει υιοθετήσει καθώς, επίσης, να προσθέσουν ένα ακόμη πρόβλημα στην παραδοσιακή Αριστερά. Βέβαια, υπάρχει και η άλλη παράμετρος. Να γνώριζαν – που σίγουρα συμβαίνει κάτι τέτοιο – ότι εμείς οι Έλληνες μπορούμε να τα καταφέρουμε, σε αυτόν τον τομέα, μια χαρά και μόνοι μας.

Με το πρόσχημα ότι και η Αρχαία Τραγωδία αποτελεί παγκόσμια κληρονομιά, ( καλά, το ότι είμαστε και πολύ « κιμπάρηδες», ως Έθνος, και τα εκχωρούμε όλα μην κρατώντας τίποτα για τον εαυτό μας, είναι γνωστό), την εκχωρήσαμε, ελαφρά τη καρδία, στα αλλοδαπά «τρομερά παιδιά» της θεατρικής σκηνοθεσίας για τα -μη – περαιτέρω! Τα ποιητικά κείμενα του λυρικού Αισχύλου, του δεξιοτέχνη Σοφοκλή και του ρεαλιστή Ευριπίδη, κατά το ανέβασμα τους δίνουν, όλο και περισσότερο, την εικόνα ιστοριών αστυνομικού δελτίου. Όχι, βέβαια, ότι υστερούν στον μετα-μοντερνισμό – έτσι αποκαλείται η αποδόμηση των κειμένων, στις μέρες μας - και οι Έλληνες σκηνοθέτες!
Κι εδώ πάει γάντι η παροιμία: « Άλλοι τα γένια πεθυμούν κι άλλοι που τα’ χουνε τα φτιούν».

Φυσικά, εκεί που γίνεται το σκηνοθετικό «χάι-χούι» τα τελευταία χρόνια, είναι στις κωμωδίες του Αριστοφάνη. Η Αττική Κωμωδία θυμίζει πλέον «τσουρόγρια» που έχει υποβληθεί σε πλείστες όσες αποτυχημένες αισθητικές χειρουργικές επεμβάσεις. Από στυλάκι Δελφινάριο, μέχρι μιούζικαλ και drug show. Απορώ, πως δεν την έχουν παραλάβει ακόμη και «Οι Κούκλες» της Ζαν Μωρεάς !
Σε μία μάλιστα από τις τελευταίες αριστοφανικές παραστάσεις – αποτέλεσμα μελέτης σε βάθος, κάτι που δεν είχαν κάνει σκηνοθέτες σαν τον Κωστή Μιχαηλίδη, τον Ανδρέα Βουτσινά και κυρίως τον Κάρολο Κουν – μόνον η αλήστου μνήμης βραζιλιάνα τραγουδίστρια και χορεύτρια Κάρμεν Μιράντα με το καπέλο-φρουτιέρα έλειπε από την ορχήστρα του θεάτρου.Σίγουρα, ο κωμικός δραματουργός με το αιρετικό του χιούμορ, όλο αυτό θα το γλεντάει στον Άδη, σκάζοντας στα γέλια, συνεπικουρούμενος κι από τα Βατράχια του.

Από τη στιγμή, που τα δημιουργήματα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος απέχουν ελάχιστα από το να χάσουν την ελληνική τους υπηκοότητα, από την νέα σκηνοθετική αντίληψη της παγκοσμιοποιημένης θεατρικής αγοράς, η αμφισβητούμενη υπηκοότητα του χάρτινου ήρωα του Θεάτρου Σκιών, είναι δευτερεύουσας σημασίας.Εξάλλου, εγώ πίστευα – και το πιστεύω, ακόμα – ότι με τον «λαμογιάκο» αυτόν τύπο, ασχολούνται μόνο οι δημιουργοί του και τα παιδιά μιας που και αυτά «ονειρεύονται σαν τον Καραγκιόζη», που λέει και το γνωστό τραγούδι του κ. Σαββόπουλου.
Δεν φανταζόμουνα δε ποτέ, ότι αυτή η παραχώρηση της UNESCO προς την Τουρκία, θα ενοχλούσε τόσο πολύ τους απλούς Έλληνες, οι οποίοι σε τελευταία ανάλυση δεν τρέφουν και καμιά εκτίμηση στη σκιώδη φιγούρα του.
Απόδειξη, ότι το όνομα του χρησιμοποιείται μόνο σαν απαξιωτική βρισιά.

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Οι παρενέργειες των κυνικών καυμάτων του Ιουλίου




ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ Α-ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ
Το μουσικό σύνολο του Μεγάρου του Μαξίμου συνεχίζει, με πρωτοφανή επιτυχία, τις μουσικές του παραστάσεις, με τo ethnic έργο «Αλλού βαρούν τα τύμπανα κι αλλού χορεύει η νύφη». Διευθυντής Ορχήστρας ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος. Πρώτο βιολί η κ. Βάσω Παπανδρέου. Με τη συμμετοχή της Χορωδίας “Ανακόλουθοι Κορύβαντες”. Χορηγοί της Νύφης: Μισθωτοί και Συνταξιούχοι.

ΜΗΤΣΟΤΑΚΕΪΚΟ VS ΣΑΜΑΡΑ
Συγκρότηση ομίλου προβληματισμού με την ονομασία «Φόρουμ για την Ελλάδα», από την κ. Μπακογιάννη. «Όταν παίρνει φόρουμ, φόρουμ κατη-φόρουμ κι ο Θεός ο ίδιος δεν τη σταματά»!

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΗ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Η Ακρόπολη συμβολίζει το διαρκή Πολιτισμό. Πολιτισμός σημαίνει όσο το δυνατόν υψηλότερος δείκτης ποιότητας ζωής. Η αποστέρηση έστω και μέρους αυτής της ποιότητας ζωής, με κάθε τρόπο, αποτελεί Ύβρη για το μνημείο και όχι πλήγμα στον τουρισμό. Οι οπαδοί της θεωρίας ότι η Ακρόπολη ανήκει σε όλη την Ανθρωπότητα, θα πρέπει να το πάρουν απόφαση, ότι το ίδιο ισχύει και για τα μέλη του Μνημείου που βρίσκονται στα διάφορα Μουσεία του κόσμου. Όποιος θέλει πραγματικά να θρηνήσει, ας το πράξει για την ασυδοσία που κυριαρχεί στη γειτονιά που την περιβάλει. Όπου, η ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων, έχει δώσει τη θέση της στη ενοποίηση τραπεζοκαθισμάτων.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΑΜΑΝΘΑ ΓΚΕΪΜΕΡ: ΟΥΤΕ ΓΑΤΑ ΟΥΤΕ ΖΗΜΙΑ!
Η Ελβετική δικαιοσύνη επιβραβεύει την κακοποίηση ανηλίκου. Η διανόηση της Εσπερίας ενθουσιασμένη, εκφράζει την ικανοποίηση της, για το αποτέλεσμα. Ποιος είπε ότι οι τέχνες κάνουν καλύτερο τον άνθρωπο;

ΠΑΟΥΛ, ΤΟ ΧΤΑΠΟΔΙ ΜΑΝΤΗΣ!
Οι μαντικές ικανότητες του Γερμανικού χταποδιού, απασχόλησαν μέχρι και τα σοβαρά ειδησεογραφικά πρακτορεία. Παρ’ όλη την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης, όλο και νέες ασθένειες κάνουν την εμφάνισή τους. Πρόσφατη, αυτή του πολύποδα εγκεφάλου.

Η ΨΗΦΙΑΚΗ ΨΙΜΥΘΙΩΣΗ ΤΗΣ ΤΗΛΟΨΙΑΣ
Χάρμα οφθαλμού η νέα εμφάνιση της ιδιωτικής μας τηλοψίας. Από πάνω τουαλέτα ακριβή κι από κάτω ανάλλαγο βρακί.

ΤΑΜΕΙΟ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΑΤΥΧΗΣΑΝΤΩΝ ΤΗΛΕΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΩΝ
«Ο Έλληνας τηλεθεατής απανταχού της επικρατείας , αγαπάει και στηρίζει με κάθε τρόπο τους απολυμένους τηλεοπτικούς ψυχαγωγούς του. Στην παρούσα φάση προέχει η ψυχολογική τους στήριξη. Αυτό θα επιτευχθεί, αν δεν αφήσουμε αυτούς και τα παιδιά τους να στερηθούν την Bresaola και την Gorgonzola. Αξίζει να το δει κανείς, από την ανθρώπινη πλευρά του».

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ: Η αθάνατη ημίθεα της σύγχρονης μυθολογίας μας


Το κάλιο αργά παρά ποτέ δεν χωράει σε θέματα διπλωματίας , πολιτικής και πολιτισμού. Ειδικά για μια χώρα που, έτσι που τα έχει καταφέρει, είναι υποχρεωμένη «να στηρίζεται στην καλοσύνη των ξένων».

(Ανοίγει παρένθεση.Μη μου πείτε τώρα, πως δεν διακρίνετε αρκετές ομοιότητες της Ελλάδας με την Μπλανς του Τενεσί Γουίλιαμς - την αυθεντική του Αμερικάνικου Νότου, εξυπακούεται, κι όχι την άλλη, τη ρέπλικα του Βαλκάνιου σκηνοθέτη! Ζει και αυτή – η χώρα - το προσωπικό της δράμα. Το δρομολόγιο του λεωφορείου για τη συνέχιση της ποθητής ανάπτυξης, που έχασε. Ο βιασμός της από τους διεθνείς δανειστές και τους ντόπιους υποτιμητές της με τις «λιπαρές γραβάτες». Και η κατάληξη όλων μας σε αυτό το φρενοκομείο που λέγεται Ελλάδα. Κλείνει η παρένθεση).

Μη μου ταράζεστε οι εξ επαγγέλματος φιλοπάτριδες. Αυτή είναι η καθαρή αλήθεια. Άλλωστε, από την απελευθέρωση της από τον Οθωμανικό ζυγό και δώθε, πάντα επιζητούσε, εναγωνίως, την έξωθι καλή μαρτυρία και την επιβεβαίωση της από την Διεθνή Κοινότητα. Τα αίτια αυτής της υπαρξιακής της αγωνίας, δεν έχουν εξακριβωθεί ακόμη. Είναι, άραγε, υπεύθυνος ο θάνατος του αρχαίου κλέους της, που είναι πλέον αδύνατον να αναγεννηθεί , έστω και προσαρμοσμένος στη εποχή μας ή ο πολιτισμικός διχασμός της, αποτέλεσμα της γεωγραφικής της θέσης ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση; Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα της παρούσας ανάρτησης.

Επιτέλους, μετά 2 μήνες, σχεδόν, από τις δηλώσεις του Γάλλου σκηνοθέτη Ζαν Λυκ Γκοντάρ για το «Ελληνικό πρόβλημα» και την αποχή του από το Φεστιβάλ των Καννών, για το ίδιο θέμα, λειτούργησαν τα αντανακλαστικά της κυβέρνησης. Σύμφωνα με δημοσίευμα στο ΒΗΜΑ της παρελθούσας Κυριακής, ο υπουργός Πολιτισμού απέστειλε ευχαριστήρια επιστολή στον εν λόγω σκηνοθέτη, συνοδευόμενη και από πρόσκληση με ανοιχτή ημερομηνία για επίσκεψή του στη χώρα.

Στο ίδιο δημοσίευμα αναφέρεται ότι η γραφειοκρατία ήταν η βασική αιτία, που ο σκηνοθέτης δεν κατάφερε να πάρει την άδεια, για να κάνει «γυρίσματα υπό ελληνικό φως», για τις ανάγκες του τελευταίου του φιλμ «SOCIALISME».

-ΕΛΑ, ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!!!

Τώρα, πως όταν πρόκειται για θέματα marketing – δεν χρειάζονται παραδείγματα, άλλωστε, έχουν αναφερθεί αρκετά από την παρούσα στήλη στο παρελθόν - όλοι οι φορείς γίνονται πιο ευέλικτοι και δεν κολλάνε στο γράμμα του νόμου, (εδώ γελάνε), μόνο ο Θεός της Ελλάδας μπορεί να δώσει μια πειστική εξήγηση. Ή, μήπως, και κάποιοι συγκεκριμένοι αρμόδιοι.

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Η σημερινή οδός των Ελλήνων

Οι Έλληνες ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου και πνευματικού επιπέδου, αδυνατούμε να ξεπεράσουμε την κρίση. Γι’ αυτό και τούτη η κρίση, χαρακτηρίζεται περισσότερο κοινωνική και ηθική, παρά οικονομική.

Παίζοντας, με αρκετή επιτυχία όλα αυτά τα χρόνια, τους «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας», χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας, όταν ήρθαμε αντιμέτωποι, με την σκληρή πραγματικότητα που είναι έργο και των δικών μας ανεδαφικών αντιλήψεων κι εγκληματικών πράξεων.

Δυστυχώς, καμία κοινωνική τάξη και καμία γενιά δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της. Ευτυχώς, που υπάρχουν και οι πολιτικοί, για να τους χρησιμοποιούμε σαν άλλοθι μας, προκειμένου να καθαρίσουμε με την εθνική μας συνείδηση.

Αντί να μισούμε τους μεγαλύτερους ή να μεμφόμαστε τους νεώτερους, είναι προτιμότερο να κρίνουμε αυστηρότερα τους εαυτούς μας.

Κόλαση είναι τις περισσότερες φορές ο ίδιος μας ο εαυτός. Μη τον ψάχνουμε ματαίως στους άλλους. Θα χαθούμε στο λαβύρινθο που χτίσαμε με τα ίδια μας τα χέρια.

Κι έχουν εκλείψει και οι Δαίδαλοι!

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Ε.Σ.Υ. κι εγώ ξένοι πάνω στη Γη

Χθες μεσάνυχτα και κάτι, (που λέει και το εντεχνο-λαϊκόν ασμάτιον), ένα πρόβλημα υγείας του συντρόφου μου,(ελέησον με τον αμαρτωλόν, Παναγιώτατε Άνθιμε), με έφερε στα έκτακτα περιστατικά εφημερεύοντος δημόσιου νοσοκομείου. Δεν αναφέρω το όνομα του νοσοκομείου, γιατί και μόνο με το χαρακτηρισμό δημόσιο έχεις την πλήρη εικόνα και των υπολοίπων.

Don’ t panic, βρε κουτά. Μη μου λακίζετε, δεν πρόκειται να κάνω λεπτομερείς περιγραφές. Εξάλλου, οι εικόνες που αντικρίζει κανείς επισκεπτόμενος αυτούς τους χώρους της απαξίωσης του πολίτη και της καταρράκωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, είναι πέρα από κάθε περιγραφή.

Δεν σας μέμφομαι καθόλου. Η ίδια ακριβώς τάση φυγής κατακυρίευσε κι εμένα, όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά, από το να επισκεφθώ, αναγκαστικά, έναν από αυτούς τους χώρους κ α τ α ι σ χ ύ ν η ς της φιλτάτης πατρίδας μας.

Στο τέλος, βέβαια, πρυτάνευσε η λογική και ο ωμός ρεαλισμός. Βρε άνθρωπε του Θεού – τρόπος του λέγειν – σκέφτηκα, έχεις πλέον εισέλθει σε αυτήν τη φάση της ζωής σου που, είτε το επιθυμείς είτε όχι αυτά τα έκτακτα προβλήματα υγείας είναι συμβατά με την ηλικία σου και κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσεις κι εσύ τον πισινό του κοινωνικού κράτους.

Με αυτό το σκεπτικό και μη μπορώντας να κάνω διαφορετικά, αποφάσισα το όλον εγχείρημα να το εντάξω σε μία «άσκηση θάρρους», ως άλλος μικρός Χρήστος και ουχί μικρός Μήτσος. Αν και η διαφορά δεν είναι και τόσο εμφανής.

Είναι αξιοθαύμαστο, πως εμείς οι άνθρωποι αναπτύσσουμε άμυνες όταν πρέπει να ξεπεράσουμε τα δύσκολα. Εκεί, λοιπόν, που καθόμουνα με τις ώρες, (περιμένοντας όχι τον Γκοντό, αλλά τη σειρά μας για τον ταλαίπωρο το γιατρό), και έκανα συλλογή εμπειριών, μου ήρθε μια θεότρελη σκέψη.

Λες, λέω μέσα μου, όλο αυτό το σύστριγγλο να μην είναι αυτό που φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, αλλά ένα άτυπο θεατρικό σεμινάριο, με σκοπό την ανάπτυξη της αντοχής μας σε φεστιβαλικές παραστάσεις μακριάς σαρακοστής, που είναι και πολύ του συρμού τώρα τελευταία;

Βέβαια, τη σκέψη μου την κράτησα για τον εαυτό μου. Δεν τη μοιράστηκα με τον υποφέροντα σύντροφό μου, γιατί ήταν σίγουρο, πως παρ’ όλους τους πόνους του, θα μου έριχνε διπλό φάσκελο εν είδη φιλοδωρήματος!

Σημασία έχει ότι εγώ γλύτωσα την κατάθλιψη, έστω και προς ώρας.