Χθες μεσάνυχτα και κάτι, (που λέει και το εντεχνο-λαϊκόν ασμάτιον), ένα πρόβλημα υγείας του συντρόφου μου,(ελέησον με τον αμαρτωλόν, Παναγιώτατε Άνθιμε), με έφερε στα έκτακτα περιστατικά εφημερεύοντος δημόσιου νοσοκομείου. Δεν αναφέρω το όνομα του νοσοκομείου, γιατί και μόνο με το χαρακτηρισμό δημόσιο έχεις την πλήρη εικόνα και των υπολοίπων.Don’ t panic, βρε κουτά. Μη μου λακίζετε, δεν πρόκειται να κάνω λεπτομερείς περιγραφές. Εξάλλου, οι εικόνες που αντικρίζει κανείς επισκεπτόμενος αυτούς τους χώρους της απαξίωσης του πολίτη και της καταρράκωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, είναι πέρα από κάθε περιγραφή.
Δεν σας μέμφομαι καθόλου. Η ίδια ακριβώς τάση φυγής κατακυρίευσε κι εμένα, όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά, από το να επισκεφθώ, αναγκαστικά, έναν από αυτούς τους χώρους κ α τ α ι σ χ ύ ν η ς της φιλτάτης πατρίδας μας.
Στο τέλος, βέβαια, πρυτάνευσε η λογική και ο ωμός ρεαλισμός. Βρε άνθρωπε του Θεού – τρόπος του λέγειν – σκέφτηκα, έχεις πλέον εισέλθει σε αυτήν τη φάση της ζωής σου που, είτε το επιθυμείς είτε όχι αυτά τα έκτακτα προβλήματα υγείας είναι συμβατά με την ηλικία σου και κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσεις κι εσύ τον πισινό του κοινωνικού κράτους.
Με αυτό το σκεπτικό και μη μπορώντας να κάνω διαφορετικά, αποφάσισα το όλον εγχείρημα να το εντάξω σε μία «άσκηση θάρρους», ως άλλος μικρός Χρήστος και ουχί μικρός Μήτσος. Αν και η διαφορά δεν είναι και τόσο εμφανής.
Είναι αξιοθαύμαστο, πως εμείς οι άνθρωποι αναπτύσσουμε άμυνες όταν πρέπει να ξεπεράσουμε τα δύσκολα. Εκεί, λοιπόν, που καθόμουνα με τις ώρες, (περιμένοντας όχι τον Γκοντό, αλλά τη σειρά μας για τον ταλαίπωρο το γιατρό), και έκανα συλλογή εμπειριών, μου ήρθε μια θεότρελη σκέψη.
Λες, λέω μέσα μου, όλο αυτό το σύστριγγλο να μην είναι αυτό που φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, αλλά ένα άτυπο θεατρικό σεμινάριο, με σκοπό την ανάπτυξη της αντοχής μας σε φεστιβαλικές παραστάσεις μακριάς σαρακοστής, που είναι και πολύ του συρμού τώρα τελευταία;
Βέβαια, τη σκέψη μου την κράτησα για τον εαυτό μου. Δεν τη μοιράστηκα με τον υποφέροντα σύντροφό μου, γιατί ήταν σίγουρο, πως παρ’ όλους τους πόνους του, θα μου έριχνε διπλό φάσκελο εν είδη φιλοδωρήματος!
Σημασία έχει ότι εγώ γλύτωσα την κατάθλιψη, έστω και προς ώρας.
2 σχόλια:
Αφού κατάφερες να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου και μπορείς και κάνεις και αστειάκια,πρώτον σημαίνει ότι το πρόβλημα υγείας δεν ήταν καθόλου σοβαρό και χαίρομαι πολύ γι΄ αυτό και δεύτερο ότι έχεις πολλά κουράγια και ευτυχώς γιατί θα μας χρειαστούν.
Χρειάστηκε κάποια στιγμή να επισκεφτώ τα εξωτερικά ιατρεία Δημόσιου Νοσοκομείου και η εμπειρία που αποκόμισα ήταν εφιαλτική.
Αχρείαστοι να είναι που έλεγε και η γιαγιά μου.
@Black Bedlam. Πολύ σοφή η ρήση της γιαγιάς σου. Όταν, όμως, οι γιατροί είναι χρειαζούμενοι, ας είναι λίγο πιο προσεκτικοί. Έχω τους λόγους μου, που το αναφέρω. Όταν η διάγνωση του πρώτου γιατρού μιλάει για μια απλή θλάση μυών, η οποία αποδεικνύεται – μετά από προσεκτικότερη εξέταση από άλλο γιατρό, άλλου δημόσιου νοσοκομείου – σε αγκωνάρι (2.1 cm) στο νεφρό, τότε η βοήθεια της οποιασδήποτε ανωτέρας δύναμης είναι αναγκαία. Αυτός είναι ο λόγος, που σε κάνει να διατηρείς τη ψυχραιμία σου, αντιγράφοντας τον Αριστοφάνη.
Την καλησπέρα μου
Δημοσίευση σχολίου