Κυριακή 30 Αυγούστου 2009
Ξαφνικά, φέτος το Καλοκαίρι
Πως καταλαβαίνει κάποιος ότι, πέρασε το καλοκαίρι; Αφενός με την τηλεοπτική επανεμφάνιση του κατ΄αποκοπήν προστάτη των «υπερήφανων γηρατειών» (καλά, που το θυμήθηκα τώρα, το λεκτικό πυροτέχνημα του ιδρυτή του ιδιόμορφου ελληνικού σοσιαλισμού), κ. Αυτιά και από τα ρεπορτάζ για το «άνοιγμα της ψαλίδας» (σαν απειλή δεν ακούγεται αυτό;), ανάμεσα στα δύο «εθνοσωτήρια κόμματα εξουσίας»! Από τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, «αξιώνεται» με υπόμνημα από το ΕΕΒΑ και με ανοιχτή επιστολή από το ΣΕΛΠΕ, η συνεργασία, ακόμα και αυτή η συγκυβέρνηση,(Ω ρε γλέντια)!
Τέλος πάντων. Η πραγματικότητα είναι ότι το ελληνικό καλοκαιράκι ή ότι τέλος πάντων έχει απομείνει από αυτό, που ζούσαμε κάποτε,ετοιμάζεται να μετακομίσει σε άλλες παραλίες.
Κοιτώντας το από μια κάποια απόσταση, δεν μπορείς να πεις ότι διέφερε και πολύ, από τα προήγουμενα καλοκαίρια. Ειδήσεις και γεγονότα ρουτίνας, χαρακτήρισαν και το φετεινό πέρασμα του.
Θα μου πείτε, τώρα, και με το δίκιο σας: <<Τρελός είσαι άνθρωπέ μου; Εδώ πήρε φωτιά ο κώλος μας κι εσύ μιλάς για γεγονότα ρουτίνας;>>
Λυπάμαι, αλλά θα επιμείνω στην άποψή μου και μη προς κακοφανισμό σας. Το εργάκι αυτό –που έχει ενταχθεί στις ετήσιες εκδηλώσεις «ΤΑ ΜΕΛΤΕΜΕΙΑ»-το έχουμε ξαναδεί και είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι, θα το ξαναδούμε πολλές φορές ακόμη, μέχρι εξαντλήσεως του δασικού πλούτου της χώρας!
Όπως, είναι σίγουρο ότι, οι ευθύνες θα συνεχίζονται να επιρρίπτονται πάντοτε, πότε στα κουκουνάρια, πότε στην ασύμμετρη απειλή του...στρατηγού άνεμου και πότε στην πληθώρα των κωνοφόρων (!) και,φυσικά,ποτέ στους πραγματικούς υπεύθυνους, που απαρτίζουν το «τρίγωνο της αμαρτίας»: Καταπατητές, αγοραστές και οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Χωρίς αυτό να σημαίνει, πως και οι Τοπικές Αυτοδιοικήσεις απαλλάσσονται των ευθυνών τους. Γνωστοί οι λόγοι και γι΄αυτό δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση.
Και, φυσικά, μαζί με την οικολογική καταστροφή, να εισπράττουμε, εκ των υστέρων, άχρηστες αναλύσεις, προσπάθειες αποτίναξης ευθυνών, επιδείξεις φτηνότατου λαϊκισμού και επιστράτευση δικαιολογιών, από τους «αναρμοδιο-αρμόδιους»! Παρένθεση. Πως είναι δυνατόν, να μην εξευρίσκονται πόροι (όπως καταγγέλουν διάφοροι Δήμαρχοι), για την προμήθεια μέσων πρόληψης και πυρόσβεσης και να ξοδεύονται κάθε χρόνο κονδύλια, για αποκριάτικες φιέστες, πασχαλινές και χριστουγιεννιάτικες διακοσμίσεις και οργανώσεις μηνιαιών ακόμα και διμηνιαίων φεστιβαλικών εκδηλώσεων;Κλείνει η παρένθεση.
Παρακαλώ, μην μπείτε στον κόπο να μου απαντήσετε!
Τώρα, στον πολιτικό στίβο. Η Ν.Δ. είναι πλέον μια «drama queen”! Ο πρωθυπουργός αντιμετωπίζει-σε αυτό το μακρύ ζεστό καλοκαίρι- ένα από τα μεγαλύτερα διλήμματα της μέχρι τώρα κυβερνητικής θητείας του. Δεν μπορεί να αποφασίσει από την ΚΙΚΗ (ανασχηματισμός) ή την ΚΟΚΟ (πρόωρες εκλογές) ποια να διαλέξει. Αυτά έχει ο έρωτας της εξουσίας! Μεταξύ μας κ. Πρωθυπουργέ, και οι δύο κυρίες είναι για τα «πανηγύρια»!
Ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης «είναι αποφασισμένος να συγκρουσθεί με τα μεγάλα συμφέροντα, για το καλό του τόπου»! Κακό πράγμα η παρατεταμένη ηλιοθεραπεία!
Η Light Aριστερά βρίσκεται στη φάση:<<Ποιός είμαι εγώ (ΣΥΝ), ποιός είσαι εσύ (ΣΥΡΙΖΑ), ποιος πήγε κι άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα (Π.ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ)!
Στο πολιτιστικό πεδίο, η γνώριμη κατάσταση του καλοκαιριού. Άπασα η επικράτεια (πόλεις, χωριά,λόγγοι, βουνά, ραχούλες, βράχοι,νταμάρια ,όχθοι ποταμών και παραλίες) έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο «καταθετήριο ψυχών»! Ενα καθαρά καλοκαιρινό φαινόμενο. Το χειμώνα,κάτι οι ανειλημμένες υποχρεώσεις των δημιουργών, στα μεγάλα αστικά κέντρα, κάτι τα μποφόρια στις άγωνες γραμμές, ο πολιτισμός στην περιφέρεια πέφτει σε χειμερία νάρκη.
Και, φυσικά, το καθιερωμένο « θεατρικό σκάνδαλο» του καλοκαιριού,(οι κατά Γκότσεφ «ΠΕΡΣΕΣ») στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Πάντως, έστω και με αυτό τον τρόπο, δόθηκε, επιτέλους,η ευκαιρία να ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι. Ήτοι η «χουλιγκανική πλέμπα», από την «πρωτοποριακή ελίτ». Και,επίσης,να διαφανούν, μέσα από τα δημοσιεύματα του τύπου, τα πραγματικά αίτια της διαμάχης ανάμεσα στους «παράγοντες του θεατρικού κόσμου». Όχι, ότι ο υποψιασμένος θεατρόφιλος, δεν το είχε αντιληφθεί ευθύς εξ΄αρχής!
Τέλος, οι προσπάθειες, από τηλεοράσεως, (με απώτερο σκοπό την, έστω και στο ελάχιστο, άμβλυνση των συνεπειών, από την οικονομική κρίση, που πλήττει τα ΜΜΕ) για να κρατηθεί το ενδιαφέρον των πολιτών σε υψηλά επίπεδα, με τις αναφορές στην επιστροφή της νεας γρίπης και του κ.Χριστοφοράκου,βούλιαξαν στο Αρχιπέλαγος της ελληνικής πολυνησίας!
Αυτά, εν ολίγοις, είναι όσα, από τα γεγονότα του καλοκαιριού, κατάφερα να συλλέξω.
Κλείνοντας, θέλω να σας ευχηθώ Καλό Φθινόπωρο και να σας υπενθυμίσω ότι, στις 9 Σεπτεμβρίου παραιτείται-σύμφωνα με προηγούμενες δηλώσεις του-ο βουλευτής της Ν.Δ. κ. Γιάννης Μανώλης!
ΦΩΤΟ:Γιάννη Τσαρούχη {Ο Αλαίν ως "Καλοκαίρι"} Γαλλία, 1976 Λάδι σε χαρτί, 116Χ81 εκ.
Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009
Άξιος Εστί
Φέτος συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια, από τη γέννηση (14 Αυγούστου 1909) και είκοσι πέντε χρόνια, από το θάνατο (2 Σεπτεμβρίου 1984) του Μάνου Κατράκη.
Θα περίμενε κανείς, με την ευκαιρία αυτή, κάποιες εκδηλώσεις ή έστω απλές αναφορές, στην προσωπικότητα και την προσφορά του στο θέατρο, που το υπηρέτησε με θέρμη και αυταπάρνηση-σε δύσκολους καιρούς και με αντίξοες συνθήκες- τουλάχιστον, από τους ομοτεχνούς του. Αλλά που καιρός, από την ακατάσχετη και ατέρμονη «επιδαυρολογία»!
Για το επίσημο κράτος, ούτε λόγος να γίνεται. Η εδώ και καιρό «απούσα» κυβέρνηση μας, είναι σοβαρά απασχολημένη με το «κλείσιμο του ταμείου» της, για τη διαμόρφωση των νέων «απορρυθμίσεων», που θα καταφέρουν το οριστικό χτύπημα, στην ήδη αποδιαρθρωμένη ελληνική κοινωνία. Το κλου της «μαγικής στιγμής» της HELLEXPO 2009, που φέτος έχει για μασκώτ ένα ελεφαντάκι!
Περιμένω, όμως, κι εγώ-όπως και πάρα πολλοί άλλοι-να πληροφορηθώ, από το Δήμο Πειραιά, πότε θα ανεγερθεί το μουσείο, με το όνομα του Μάνου Κατράκη, προκειμένου να στεγάσει το τεράστιο οπτικό και ακουστικό υλικό, το οποίο είχε παραδώσει η σύντροφος της ζωής του, Λίντα Άλμα, το 1994, στον τότε Δήμαρχο κ. Στέλιο Λογοθέτη;
Προς το παρόν, ας ξαναθυμηθούμε την υπέροχη, βαθιά κι εκφραστική φωνή αυτού του μεγάλου πρωταγωνιστή του νεοελληνικού θεάτρου, να μας απαγγέλει το Προφητικό, από το Άξιον Εστί, του Οδυσσέα Ελύτη.
Πιστεύετε, πως, υπάρχει άλλο πιο ισχυρό αντίδοτο-προς το παρόν, φυσικά- στις «δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις» των «αναρμοδιο-αρμοδίων», που ακολούθησαν τη «δολοφονία» 2 εκατ. δέντρων;
Θα περίμενε κανείς, με την ευκαιρία αυτή, κάποιες εκδηλώσεις ή έστω απλές αναφορές, στην προσωπικότητα και την προσφορά του στο θέατρο, που το υπηρέτησε με θέρμη και αυταπάρνηση-σε δύσκολους καιρούς και με αντίξοες συνθήκες- τουλάχιστον, από τους ομοτεχνούς του. Αλλά που καιρός, από την ακατάσχετη και ατέρμονη «επιδαυρολογία»!
Για το επίσημο κράτος, ούτε λόγος να γίνεται. Η εδώ και καιρό «απούσα» κυβέρνηση μας, είναι σοβαρά απασχολημένη με το «κλείσιμο του ταμείου» της, για τη διαμόρφωση των νέων «απορρυθμίσεων», που θα καταφέρουν το οριστικό χτύπημα, στην ήδη αποδιαρθρωμένη ελληνική κοινωνία. Το κλου της «μαγικής στιγμής» της HELLEXPO 2009, που φέτος έχει για μασκώτ ένα ελεφαντάκι!
Περιμένω, όμως, κι εγώ-όπως και πάρα πολλοί άλλοι-να πληροφορηθώ, από το Δήμο Πειραιά, πότε θα ανεγερθεί το μουσείο, με το όνομα του Μάνου Κατράκη, προκειμένου να στεγάσει το τεράστιο οπτικό και ακουστικό υλικό, το οποίο είχε παραδώσει η σύντροφος της ζωής του, Λίντα Άλμα, το 1994, στον τότε Δήμαρχο κ. Στέλιο Λογοθέτη;
Προς το παρόν, ας ξαναθυμηθούμε την υπέροχη, βαθιά κι εκφραστική φωνή αυτού του μεγάλου πρωταγωνιστή του νεοελληνικού θεάτρου, να μας απαγγέλει το Προφητικό, από το Άξιον Εστί, του Οδυσσέα Ελύτη.
Πιστεύετε, πως, υπάρχει άλλο πιο ισχυρό αντίδοτο-προς το παρόν, φυσικά- στις «δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις» των «αναρμοδιο-αρμοδίων», που ακολούθησαν τη «δολοφονία» 2 εκατ. δέντρων;
Κυριακή 23 Αυγούστου 2009
Θλιβερό ριμέϊκ
Ο ίδιος μήνας! Αύγουστος! Μόνο, μόλις 2 χρονιά μετά.
Οι ίδιες συνθήκες, τα ίδια μελτέμια,οι ίδιες στάχτες, οι ίδιες καταστροφές, οι ίδιες συσκέψεις στου Μαξίμου, οι ίδιες δικαιολογίες,το ίδιο θλιμένο πρόσωπο του πρωθυπουργού, ο ίδιος πόνος ψυχής του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, η ίδια κάλυψη από τα ΜΜΕ, η ίδια κοινωνική αφασία!
Κι από κοντά οι ίδιες «αποφάσεις», υπό τη μορφή βαρύγδουπων δηλώσεων, την «επόμενη μέρα»!
-Αμεση αναδάσωση των καμμένων περιοχών!
-Άμεση καταβολή 3.000 ευρώ, προς έκαστον των πυροπαθών, ως οικονομική ενίσχυση!
Στοίχημα, ότι η κυβέρνηση θα προκαλέσει εκλογές, μέσα στο φθινόπωρο, με πρόσχημα τη λήψη εξουσιοδότησης, από το εκλογικό σώμα, προκειμένου να υλοποιήσει τις πιο πάνω σοβαρές εξαγγελίες της, στις οποίες (εκλογές), φυσικά, και θα επικρατήσει για μια ακόμα φορά!
Οι ίδιες συνθήκες, τα ίδια μελτέμια,οι ίδιες στάχτες, οι ίδιες καταστροφές, οι ίδιες συσκέψεις στου Μαξίμου, οι ίδιες δικαιολογίες,το ίδιο θλιμένο πρόσωπο του πρωθυπουργού, ο ίδιος πόνος ψυχής του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, η ίδια κάλυψη από τα ΜΜΕ, η ίδια κοινωνική αφασία!
Κι από κοντά οι ίδιες «αποφάσεις», υπό τη μορφή βαρύγδουπων δηλώσεων, την «επόμενη μέρα»!
-Αμεση αναδάσωση των καμμένων περιοχών!
-Άμεση καταβολή 3.000 ευρώ, προς έκαστον των πυροπαθών, ως οικονομική ενίσχυση!
Στοίχημα, ότι η κυβέρνηση θα προκαλέσει εκλογές, μέσα στο φθινόπωρο, με πρόσχημα τη λήψη εξουσιοδότησης, από το εκλογικό σώμα, προκειμένου να υλοποιήσει τις πιο πάνω σοβαρές εξαγγελίες της, στις οποίες (εκλογές), φυσικά, και θα επικρατήσει για μια ακόμα φορά!
Σάββατο 22 Αυγούστου 2009
Όταν η δημοσιογραφία δεν "ερωτοτροπεί" με το blogging
Ομολογώ ότι ήταν αρκετά τα στοχεία εκείνα, που με παρακίνησαν να αναδημοσιεύσω την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΤΙΑ του κ. ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΙΔΑΛΗ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Πέμπτη 20 Αυγούστου). Πρωτίστως, το ύφος και το ήθος του δημοσιεύματος, το οποίο πόρρω απέχει από σχετικά δημοσιεύματα-για το συγκεκριμένο θέμα- από κάποιους «ζηλωτές» της ιντερνετικής δημοσιογραφίας (blogging), για την οποία είρησθω εν παρόδω «σκίζουν τα ιμάτιά τους»!
Είναι ένα κείμενο απαλλαγμένο από την προσφάτως παγιωμένη θέση –ευτυχώς ολίγων δημοσιογράφων-απαξίωσης του θεατή, με πλήρη απουσία των γλίσχρων εκείνων επιχειρημάτων, που προσπαθούν να «δαιμονοποιήσουν», ανύπαρκτες προθέσεις (εθνικιστικές αντιλήψεις)-εκ μέρους των θεατών -και «να ρίξουν στάχτη στα μάτια», για το τι προκαλεί «τον καυγά για το πάπλωμα»!
Ερχόμενος κανείς σε επαφή με τέτοια κείμενα, όπως αυτό του κ. Γ. Βιδάλη, αισιοδοξεί πως τίποτα δεν έχει χαθεί οριστικά.
Σνομπάροντας το κοινό
Γιατί να έχουν άποψη μόνο οι διανοούμενοι, οι καλλιτέχνες, οι σοφολογιότατοι, οι άνθρωποι του θεάτρου, οι «ειδικοί», και να μην έχει ο απλός θεατής που πάει να δει παράσταση αρχαίου δράματος στην Επίδαυρο;
Τι θα έλεγαν άραγε οι κοινοί θνητοί (καθένας ξεχωριστά) από τους 15.000 που είδαν π.χ. τους κατά Γκότσεφ «Πέρσες» με τις μεταλλάξεις φύλου, τις χαϊνερικομιλερικές «σφήνες» στο κείμενο του Αισχύλου, κι αποχώρησαν ή παρέμειναν σιωπηλοί μέχρι το τέλος; Γιατί η μειοψηφία των επωνύμων να σνομπάρει τους λαϊκούς ανθρώπους διεκδικώντας το αλάθητο της πρωτοπορίας και της καθοδήγησης ;
Εχει ποίηση, μαγεία, δέος, στοχασμό, φρονηματισμό, συγκίνηση η αρχαία τραγωδία; Πόσο συχνά τα συναντάμε τα τελευταία χρόνια στην Επίδαυρο; Ο λόγος ακούγεται, μεταγγίζεται, προβληματίζει τον θεατή, ή περνάει σε δεύτερη μοίρα αφού σε πρώτη είναι η φόρμα, τα...παντελόνια, τα ευρήματα, η πρόκληση, η πρωτοτυπία του ελέω Θεού σκηνοθέτη; Αν έχουμε ξενοφοβικά και σοβινιστικά σύνδρομα γιατί δεν αποδοκιμάστηκαν στο παρελθόν παραστάσεις των Ρονκόνι, Χολ, Στάιν, Μπρουκ;
Γίνονται αισθητά το μέτρο, η μνήμη, η αύρα, η κληρονομιά του διόμισι χιλιάδων χρόνων ανοιχτού θεάτρου της Επιδαύρου (κατεξοχήν λαϊκού) και το πώς «ξερνάει» τις εκάστοτε μουντζούρες Ελλήνων και ξένων σπουδαιοφανών σκηνοθετών; Γιατί δεν προτιμώνται κλειστοί θεατρικοί χώροι της Αθήνας, που, προσφέρονται για πειραματισμούς - μεταμοντερνισμούς και όσοι πιστοί πεφωτισμένοι, επαΐοντες και περίεργοι προσέλθετε;
Ερωτήματα και απορίες ενός καλοπροαίρετου θεατρόφιλου που αδιαφορώντας για το ξεπερασμένο δίλημμα «συντηρητικός-προοδευτικός», αναζητεί το ουσιώδες, το αυθεντικό, ενθυμούμενος τα λόγια τριών αξιοσημείωτων ανθρώπων:
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: «Η λεγομένη ανωτέρα τάξις να μην περιφρονή αναφανδόν ό,τι παλαιόν, ό,τι εγχώριον, ό,τι ελληνικόν... Να μη χάσκωμεν προς τα ξένα».
Ιγκόρ Στραβίνσκι: «Η αληθινή παράδοση δεν είναι το λείψανο ενός παρελθόντος αμετάκλητα φευγάτου· είναι ζωντανή δύναμη που εμψυχώνει και δίνει νόημα στο παρόν... Η ανανέωση φέρει καρπούς μόνο όταν βαδίζει χέρι χέρι με την παράδοση».
Ζήσιμος Λορεντζάτος: «Αμα αφήσεις την πνευματική παράδοσή σου (όποια και να είναι), ακόμα και ολάκερη τη γη αν κυριέψεις, δεν είσαι τίποτα».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ
Είναι ένα κείμενο απαλλαγμένο από την προσφάτως παγιωμένη θέση –ευτυχώς ολίγων δημοσιογράφων-απαξίωσης του θεατή, με πλήρη απουσία των γλίσχρων εκείνων επιχειρημάτων, που προσπαθούν να «δαιμονοποιήσουν», ανύπαρκτες προθέσεις (εθνικιστικές αντιλήψεις)-εκ μέρους των θεατών -και «να ρίξουν στάχτη στα μάτια», για το τι προκαλεί «τον καυγά για το πάπλωμα»!
Ερχόμενος κανείς σε επαφή με τέτοια κείμενα, όπως αυτό του κ. Γ. Βιδάλη, αισιοδοξεί πως τίποτα δεν έχει χαθεί οριστικά.
Σνομπάροντας το κοινό
Γιατί να έχουν άποψη μόνο οι διανοούμενοι, οι καλλιτέχνες, οι σοφολογιότατοι, οι άνθρωποι του θεάτρου, οι «ειδικοί», και να μην έχει ο απλός θεατής που πάει να δει παράσταση αρχαίου δράματος στην Επίδαυρο;
Τι θα έλεγαν άραγε οι κοινοί θνητοί (καθένας ξεχωριστά) από τους 15.000 που είδαν π.χ. τους κατά Γκότσεφ «Πέρσες» με τις μεταλλάξεις φύλου, τις χαϊνερικομιλερικές «σφήνες» στο κείμενο του Αισχύλου, κι αποχώρησαν ή παρέμειναν σιωπηλοί μέχρι το τέλος; Γιατί η μειοψηφία των επωνύμων να σνομπάρει τους λαϊκούς ανθρώπους διεκδικώντας το αλάθητο της πρωτοπορίας και της καθοδήγησης ;
Εχει ποίηση, μαγεία, δέος, στοχασμό, φρονηματισμό, συγκίνηση η αρχαία τραγωδία; Πόσο συχνά τα συναντάμε τα τελευταία χρόνια στην Επίδαυρο; Ο λόγος ακούγεται, μεταγγίζεται, προβληματίζει τον θεατή, ή περνάει σε δεύτερη μοίρα αφού σε πρώτη είναι η φόρμα, τα...παντελόνια, τα ευρήματα, η πρόκληση, η πρωτοτυπία του ελέω Θεού σκηνοθέτη; Αν έχουμε ξενοφοβικά και σοβινιστικά σύνδρομα γιατί δεν αποδοκιμάστηκαν στο παρελθόν παραστάσεις των Ρονκόνι, Χολ, Στάιν, Μπρουκ;
Γίνονται αισθητά το μέτρο, η μνήμη, η αύρα, η κληρονομιά του διόμισι χιλιάδων χρόνων ανοιχτού θεάτρου της Επιδαύρου (κατεξοχήν λαϊκού) και το πώς «ξερνάει» τις εκάστοτε μουντζούρες Ελλήνων και ξένων σπουδαιοφανών σκηνοθετών; Γιατί δεν προτιμώνται κλειστοί θεατρικοί χώροι της Αθήνας, που, προσφέρονται για πειραματισμούς - μεταμοντερνισμούς και όσοι πιστοί πεφωτισμένοι, επαΐοντες και περίεργοι προσέλθετε;
Ερωτήματα και απορίες ενός καλοπροαίρετου θεατρόφιλου που αδιαφορώντας για το ξεπερασμένο δίλημμα «συντηρητικός-προοδευτικός», αναζητεί το ουσιώδες, το αυθεντικό, ενθυμούμενος τα λόγια τριών αξιοσημείωτων ανθρώπων:
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: «Η λεγομένη ανωτέρα τάξις να μην περιφρονή αναφανδόν ό,τι παλαιόν, ό,τι εγχώριον, ό,τι ελληνικόν... Να μη χάσκωμεν προς τα ξένα».
Ιγκόρ Στραβίνσκι: «Η αληθινή παράδοση δεν είναι το λείψανο ενός παρελθόντος αμετάκλητα φευγάτου· είναι ζωντανή δύναμη που εμψυχώνει και δίνει νόημα στο παρόν... Η ανανέωση φέρει καρπούς μόνο όταν βαδίζει χέρι χέρι με την παράδοση».
Ζήσιμος Λορεντζάτος: «Αμα αφήσεις την πνευματική παράδοσή σου (όποια και να είναι), ακόμα και ολάκερη τη γη αν κυριέψεις, δεν είσαι τίποτα».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ
Με την ευκαιρία, θα ήθελα να παρακαλέσω τους «μέντορες» της φεστιβαλικής πρωτοπορίας, να καταλήξουν σε μια οριστική συμφωνία, σχετικά με το τι πρέπει –από δω και στο εξής-να κάνουν οι «χούλιγκανς θεατές» της Επιδαύρου, (προς αποφυγή σύγχυσης και ταλαιπωρίας, αμφοτέρων των πλευρών): «Να πηγαίνουν στα μπουζούκια;», όπως προτείνει ο κ. Χατζησάββας ή «να κάθονται μπροστά από το αγαπημένο τους σίριαλ στην τηλεόραση, τρώγοντας πίτσες;», όπως προτείνει η κ. Λία Παραλία {;}, στη στήλη της ΤΣΟΥΝΑΜΙ, στο ένθετο ΠΟΝΤΙΚΙ art!
Πέμπτη 20 Αυγούστου 2009
Τρίτη 11 Αυγούστου 2009
Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009
Καλωσόρισμα στη λαμπερή επισκέπτρια του Αυγούστου
Ίσως πολλοί παραξενευτούν, λόγω ακαταλληλότητας του χώρου. Στην πραγματικότητα, οι χώροι δεν παίζουν και τόσο σπουδαίο ρόλο. Εκείνο που μετράει, είναι η μαγεία που κρύβουμε μέσα μας!
ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ*
Η μαγική όψη του
«Έλα, φεγγάρι αγαπημένο, να δώσεις πάλι λίγο μυστήριο σ΄αυτή τη γη, που κατάντησε μια έρημο ξερή από τις στεγνές ψυχές των ανθρώπων. Απάνω από τις κορυφές των δένδρων αρμενίζεις, χωρίς να φαίνεται πως σαλεύεις από τον τόπο σου. Μέσα στο θαμπό κρούσταλλο τ΄ουρανού βασιλεύεις εσύ, όλο μοναχό. Το λυπημένο πρόσωπο σου είναι ήσυχο, ατάραχο, κι ας βογκάνε από κάτω σου οι βάρβαρες μηχανές. Όλα αλλάζουνε, μα εσύ είσαι πάντα το ίδιο, από τον καιρό που έγινε ο κόσμος μέχρι τώρα. Ρίχνεις το γλυκό φέγγος σου απάνω στη στεριά και στη θάλασσα, κι όλα γίνουνται αλλοιώτικα, τα γεμίζεις με βαθύ μυστήριο. Εκεί που έδειχνε χώματα, πέτρες και λογιών-λογιών άλλα σκληρά πράγματα το δυνατό φως της ημέρας, με τη δική σου υδραργυρένια αντιφεγγιά τα φανερώνει ασημένια, γέμισε η γης από ακριβά πετράδια!»
ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ: ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ (Δεκέμβριος 1985)
Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009
Τρίτη 4 Αυγούστου 2009
Αφήστε,επιτέλους,στην ησυχία τους,τους νυχτερινούς τροβαδούρους της αργολικής νύχτας!
Τι μανία κι αυτή, που έχει πιάσει τους φεστιβαλικούς θεατές, να αναστατώνουν, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τα καημένα τα τριζόνια και τους γκιώνηδες που παρεπιδημούν στο αργολικό θέατρο, με τις θορυβώδης διαμαρτυρίες τους εναντίων των σκηνοθετών, για την «μεταποίηση» των έργων των αρχαίων τραγικών προγόνων τους, και των μετεχόντων ηθοποιών, για την βεβήλωση της μαρμάρινης θυμέλης!
Επειδή, υποθέτω, ότι είναι ένα συνειδητοποιημένο θεατρικό κοινό, αν μη τι άλλο, θα περίμενε κανείς να είναι, παράλληλα, κι ένα ενημερωμένο κοινό, πάνω στο σύγχρονο θεατρικό γίγνεσθαι!
Μου είναι αδύνατο, να πιστέψω, ότι όλο αυτόν τον καιρό:
-Δεν έχουν καταλάβει, ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια «αβινιονοποίησης», του Φεστιβάλ Αθηνών;
-Δεν έχουν πάρει χαμπάρι την «ριζοσπαστική παρέμβαση» όλων αυτών των ρηξικέλευθων, των πρωτοποριακών, των πειραγμένων αντιλήψεων δημιουργών, των τρομερών παιδιών με το μεταμοντέρνο αναγνωστικό βλέμμα, των εκφραστών της βίας της εποχής μας, στην αρχαία, την κλασική και τη σύγχρονη δραματουργία;
-Δεν έχουν αντιληφθεί, ότι όχι μόνον οι νέες γενιές θεατών, αλλά και εμείς οι παλαιότεροι, θα πρέπει, σε λίγο, να ξανασυστηθούμε με τις ηρωίδες και τους ήρωες, των κλασικών θεατρικών έργων, έτσι όπως έχουν καταστεί αγνώριστοι, μετά τις τόσες αποτυχημένες «αισθητικές χειρουργικές επεμβάσεις», στις οποίες έχουν υποβληθεί, για τις πρωτοποριακές ανάγκες των νέων «χειρουργών-σκηνοθετών»;
-Δεν ήξεραν, δεν ρώτησαν (ίσως, και για λόγους prestige)! Δεν μπορούσαν, τουλάχιστον, να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι από τα δημοσιεύματα στις πολιτιστικές σελίδες του ημερήσιου και περιοδικού τύπου (ειδικά από τα προχό δωρεάν έντυπα), ότι η συγγραφή νέων θεατρικών έργων, πάπαλα, μας τελείωσε; Ότι αυτή η «πενία», αναγκάζει, όλο και περισσότερους δημιουργούς να καταφεύγουν σε θεατρικές διασκευές οποιουδήποτε κειμένου (από λογοτεχνικά κείμενα, θρησκευτικές γραφές, μέχρι και το Χρυσό Οδήγο), με αρνητικά αποτελέσματα τις περισσότερες φορές; Ότι, σήμερα, δεν δίνεται καμία βαρύτητα στην εκφορά του λόγου, των αρχαίων και κλασικών συγγραφέων, παρά μόνο στην εικόνα; Απόδειξη η όλο και πιο συχνά χρησιμοποίηση πολυμέσων και ειδικών εφέ, που αποσκοπούν στον εντυπωσιασμό του κοινού.
Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουν, όλοι αυτοί οι ένθερμοι φεστιβαλικοί θεατές ότι, θα πρέπει, πλέον να εισπράττουν τον θεατρικό λόγο, όχι όπως τον εξέφραζαν οι τραγικοί ή οι κλασικοί συγγραφείς, αλλά, όπως τον «αναγιγνώσκουν» οι σύγχρονοι σκηνοθέτες,(όπως π.χ. ότι οι Τρωαδίτισσες, δεν είναι τα τραγικά θύματα του πολέμουμεταξύ Ελλήνων και Τρώων, αλλά της διένεξης ανάμεσα στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ, ότι οι «Πέρσες», δεν έχουν να κάνουν με τον Αισχύλο, αλλά με τον Μαχμούτ Αχμαντινετζάντ, ή ότι ο Οιδίποδας δεν είναι ένα αδικημένο από τους θεούς άτομο, αλλά μια cult φιγούρα που πρωταγωνιστεί σε noir αστυνομική ιστορία),τόσο το καλύτερο, για την ηρεμία των υποκρινομένων ηθοποιών, των υπολοίπων θεατών και, φυσικά ,των νυχτερινών accompagnateur (τριζονιών, γκιώνηδων) της «επιδαυρικής» νύχτας.
Επειδή, υποθέτω, ότι είναι ένα συνειδητοποιημένο θεατρικό κοινό, αν μη τι άλλο, θα περίμενε κανείς να είναι, παράλληλα, κι ένα ενημερωμένο κοινό, πάνω στο σύγχρονο θεατρικό γίγνεσθαι!
Μου είναι αδύνατο, να πιστέψω, ότι όλο αυτόν τον καιρό:
-Δεν έχουν καταλάβει, ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια «αβινιονοποίησης», του Φεστιβάλ Αθηνών;
-Δεν έχουν πάρει χαμπάρι την «ριζοσπαστική παρέμβαση» όλων αυτών των ρηξικέλευθων, των πρωτοποριακών, των πειραγμένων αντιλήψεων δημιουργών, των τρομερών παιδιών με το μεταμοντέρνο αναγνωστικό βλέμμα, των εκφραστών της βίας της εποχής μας, στην αρχαία, την κλασική και τη σύγχρονη δραματουργία;
-Δεν έχουν αντιληφθεί, ότι όχι μόνον οι νέες γενιές θεατών, αλλά και εμείς οι παλαιότεροι, θα πρέπει, σε λίγο, να ξανασυστηθούμε με τις ηρωίδες και τους ήρωες, των κλασικών θεατρικών έργων, έτσι όπως έχουν καταστεί αγνώριστοι, μετά τις τόσες αποτυχημένες «αισθητικές χειρουργικές επεμβάσεις», στις οποίες έχουν υποβληθεί, για τις πρωτοποριακές ανάγκες των νέων «χειρουργών-σκηνοθετών»;
-Δεν ήξεραν, δεν ρώτησαν (ίσως, και για λόγους prestige)! Δεν μπορούσαν, τουλάχιστον, να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι από τα δημοσιεύματα στις πολιτιστικές σελίδες του ημερήσιου και περιοδικού τύπου (ειδικά από τα προχό δωρεάν έντυπα), ότι η συγγραφή νέων θεατρικών έργων, πάπαλα, μας τελείωσε; Ότι αυτή η «πενία», αναγκάζει, όλο και περισσότερους δημιουργούς να καταφεύγουν σε θεατρικές διασκευές οποιουδήποτε κειμένου (από λογοτεχνικά κείμενα, θρησκευτικές γραφές, μέχρι και το Χρυσό Οδήγο), με αρνητικά αποτελέσματα τις περισσότερες φορές; Ότι, σήμερα, δεν δίνεται καμία βαρύτητα στην εκφορά του λόγου, των αρχαίων και κλασικών συγγραφέων, παρά μόνο στην εικόνα; Απόδειξη η όλο και πιο συχνά χρησιμοποίηση πολυμέσων και ειδικών εφέ, που αποσκοπούν στον εντυπωσιασμό του κοινού.
Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουν, όλοι αυτοί οι ένθερμοι φεστιβαλικοί θεατές ότι, θα πρέπει, πλέον να εισπράττουν τον θεατρικό λόγο, όχι όπως τον εξέφραζαν οι τραγικοί ή οι κλασικοί συγγραφείς, αλλά, όπως τον «αναγιγνώσκουν» οι σύγχρονοι σκηνοθέτες,(όπως π.χ. ότι οι Τρωαδίτισσες, δεν είναι τα τραγικά θύματα του πολέμουμεταξύ Ελλήνων και Τρώων, αλλά της διένεξης ανάμεσα στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ, ότι οι «Πέρσες», δεν έχουν να κάνουν με τον Αισχύλο, αλλά με τον Μαχμούτ Αχμαντινετζάντ, ή ότι ο Οιδίποδας δεν είναι ένα αδικημένο από τους θεούς άτομο, αλλά μια cult φιγούρα που πρωταγωνιστεί σε noir αστυνομική ιστορία),τόσο το καλύτερο, για την ηρεμία των υποκρινομένων ηθοποιών, των υπολοίπων θεατών και, φυσικά ,των νυχτερινών accompagnateur (τριζονιών, γκιώνηδων) της «επιδαυρικής» νύχτας.
ΦΩΤΟ: Πρόταση προς ρηξικέλευθους σκηνογράφους, για σκηνικό σε μελλοντικό ανέβασμα του "¨Προμηθέα Δεσμώτη".Ευγενική προσφορά του παρόντος blog!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)