Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Σε ευχαριστούμε Ακριβή μας Ζακλίν

Το περασμένο Σάββατο έφυγε από τη ζωή η ένθερμη ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγί, όχι, όμως, από την σκέψη και τις καρδιές όλων εκείνων των Ελλήνων, που πορεύτηκαν πλάι-πλάι στο συγγραφικό της έργο.
Ένα έργο γεμάτο από τον θαυμασμό της για την αρχαία ελληνική γραμματεία και την απέραντη λατρεία της για την ελληνική γλώσσα.
«Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει να μιλάει ελληνικά. Η ελληνική γλώσσα μας βοηθάει κατ’ αρχήν να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσα», έλεγε.
Μέχρι το τέλος της ζωής της, τυφλή, με πολύ κακή ακοή και διακυμάνσεις στη μνήμη της, όπως ομολογούσε η ίδια, προσπαθούσε να μεταλαμπαδεύσει στο σύγχρονο άνθρωπο, τη δύναμη, το φως, την πίστη και την ελπίδα που αντλούσε από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς.
Κλείνοντας αυτό το μικρό αφιέρωμα στη μεγάλη φίλη της χώρας μας, μεταφέρω ένα απόσπασμα από το βιβλίο της:
Το ανθρώπινο μεγαλείο στον αιώνα του Περικλή», με τις τελευταίες παρακαταθήκες της , που ανοίγουν μια μικρή χαραμάδα στο φως, που τόσο πολύ το έχουμε ανάγκη στους σκοτεινούς καιρούς που ζούμε.
Η μετάφραση είναι της κ. Ανθής Ξενάκη κι εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο
ΩΚΕΑΝΙΔΑτον Οκτώβριο του 2010.

«Πραγματικά είναι καιρός να το παραδεχτώ, έχω γεράσει πολύ, είμαι πάνω από ενενήντα πέντε ετών και έζησα κάτω από την επιρροή αυτών των Ελλήνων συγγραφέων για τουλάχιστον ογδόντα χρόνια, οπότε πρέπει να μιλήσω κι εγώ με τη σειρά μου, για εκείνη τη δύναμη και το φως, για εκείνη την πίστη και την ελπίδα που πάντοτε αντλούσα απ’ αυτούς. Κατάφερα να μεταδώσω την ομορφιά αυτών των κειμένων και, στο τέλος της ζωής μου, με συγκινεί το γεγονός ότι πολλοί από τους αλλοτινούς μαθητές μου, τόσα χρόνια μετά, τα θυμούνται και άντλησαν απ’ αυτά κάποιον ενθουσιασμό. Όμως πρέπει να πω επίσης ότι για εμένα είναι, φυσικά, οδυνηρό να βλέπω σήμερα ότι επικρατεί μια τάση να τα παραμελούν. Κάτι τέτοιο είναι ιδιαίτερα σοβαρό επειδή ζούμε σε μια ταραγμένη εποχή, μαρτυρική, οικονομικής κρίσης και – κατά συνέπεια – ηθικής κρίσης. Μου φαίνεται ότι καμία εποχή δεν είχε περισσότερη ανάγκη από την αρχαία ελληνική γραμματεία, από το ταλέντο που είχαν οι συγγραφείς να εκφράζουν εκείνες τις ιδέες, ώστε να μας προσφέρουν αυτό το παράδειγμα επιτυχίας και να μας συγκινούν με ποικίλους τρόπους με όλα τα θαυμαστά που αντιπροσωπεύει η ανθρώπινη ύπαρξη, σε πείσμα των δυσχερειών και των συμφορών. Δεν υπολογίζουμε συνήθως όλα αυτά που αποκομίζουμε από ηθικής απόψεως μέσω της επαφής με τούτα τα κείμενα, ούτε την ανανεωμένη πίστη που μας εμφυσούν. Αυτό ισχύει για όλα τα λογοτεχνικά έργα κι ετούτος ήταν ένας από τους ρόλους της λογοτεχνίας διαμέσου των αιώνων, εκτός ίσως από τον Μεσαίωνα, και εν πάση περιπτώσει εκτός από την τωρινή εποχή. Ένιωσα, λοιπόν, ότι ήταν ένα χρέος αναγνώρισης, έχοντας περάσει τη ζωή μου κάτω από την επιρροή αυτών των κειμένων, να κάνω μια ύστατη προσπάθεια να μιλήσω για τα θαύματά τους και να ευχηθώ, στη δική μας εποχή των εντάσεων, των αμφιβολιών και των απογοητεύσεων, να στραφούμε στη μελέτη της λογοτεχνίας και της γλώσσας, που δεν είναι ανώφελες τέχνες, ούτε αποβλέπουν μονάχα στην αισθητική απόλαυση, Κι ακόμη να πω ότι, για να προετοιμάσουμε τον αυριανό άνθρωπο, είναι πολύ πιο χρήσιμο από καθετί άλλο να του μάθουμε ν διαβάζει τα κείμενα, τα σπουδαία κείμενα, και να γνωρίζει καλά τις στιγμές της ανθρώπινης ιστορίας που τόνωσαν το ηθικό και ήταν όμορφες, όσο τα αγάλματα που τόσο θαύμαζαν οι δυο νέοι στην αρχή του βιβλίου.
Δυσκολεύτηκα να γράψω αυτό το βιβλίο: δεν βλέπω πια, η ακοή μου είναι πολύ κακή και η μνήμη μου έχει διακυμάνσεις, ωστόσο ήθελα να το κάνω ακριβώς επειδή έφτασα στο τέλος της ζωής μου και το μήνυμα αυτό μου φαίνεται πολύτιμο και σημαντικό περισσότερο από ποτέ. Δεν ξέρω αν θα εισακουσθώ, μπορεί από κάποιους, τουλάχιστον όμως θα έχω προσπαθήσει και είναι σαν να έγραψα την τελευταία μου λέξη για να πω ευχαριστώ.

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Ακόμη μια μέρα στον Παράδεισο

Ακόμη μια ημέρα στους παραδείσους των κρατών υποδοχής μεταναστών. Και τι ημέρα, (18 Δεκεμβρίου 2010) και παγκόσμια και γιορτινή. Μετανάστες, νόμιμοι και μη, αδελφωμένοι με τους γηγενής γιόρτασαν κάτω από την σκέπη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, (τι να κάνει και ο Οργανισμός, κατασκευάζει ερείσματα για να δικαιολογήσει τη σύστασή του),μέσα σε ένα κλίμα «Αλληλεγγύης, Ανεκτικότητας και Κοινωνικής Σύγκλισης».

Η χώρα μας πάντοτε πρωτοπόρα και με υψηλό δείκτη ευαισθησίας στα κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά και πολιτισμικά πράγματα, τίμησε τους δικούς της μετανάστες – με διαφορά έξη ημερών –ερήμην τους, με μία αποστειρωμένη συναυλία που δόθηκε στον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών.

Ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τα θεσμικά πρόσωπα και τους πολιτιστικούς φορείς να επιδείξουν για μια ακόμη φορά την ικανότητα τους στην διαχείριση και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Πολύ όμορφη η ρήση του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου: «Ο άλλος δεν είναι κόλαση, είναι χαρά». Μόνον που τελεσφορεί όταν ο άλλος είναι παρών στα τεκταινόμενα που τον αφορούν.

Ο άλλος δεν μπορεί να χαρεί και κατά συνέπεια να μεταδώσει αυτή τη χαρά στους άλλους, ακόμη κι αν η απουσία του εκπροσωπείται, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, από τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας, από τον Πρόεδρο ενός εκ των βασικών πολιτιστικών φορέων του τόπου και από έναν έντεχνο τραγουδιστή και Πρέσβη Καλής Θελήσεως της Υπάτης Αρμοστείας του ΟΗΕ.

Ο μετανάστης θέλει ,πρώτα από όλα, κοντά του τον συμπολίτη-συνανθρωπό του, για να νοιώσει ότι δεν είναι αποσυνάγωγος.

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

"Τα πάχη μου, τα κάλη μου, τα...αρχαϊκά"


Φαίνεται να λέει μειδιώντας με ικανοποίηση και με παντελή απουσία ενοχής για την αφρατάδατης και την εμφανώς ατημέλητη εμφάνιση της, η ανωτέρω εικονιζόμενη Κόρη του Μουσείου της Ακρόπολης.
Περισσότερα στοιχεία γι αυτήν την Κόρη, (η οποία είμαι σίγουρος ότι θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των επισκεπτών, ακριβώς λόγω της ιδιαίτερης εμφάνισής της), μας δίνει η κ. Ν. ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ στο άρθρο της που δημοσιεύθηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ του Σαββάτου 18 Δεκεμβρίου 2010, το οποίον και αναδημοσιεύω στη συνέχεια της ανάρτησης μου.

Στρουμπουλή και άχαρη αλλά, επιτέλους, επώνυμη

Της Ν. ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ

Η μικρή περίεργη Κόρη του Μουσείου της Ακρόπολης, παράταιρη ανάμεσα στις άλλες, τις πλούσιες και αρχοντικές, βρήκε τη στήλη της, πάνω στην οποία αναγραφόταν και το όνομα του αναθέτη. Θα επιστρέψει στον α' όροφο του μουσείου από τα εργαστήρια συντήρησης, καμαρωτή και πάντα ιδιαίτερη

Φοράει τσουράπια, αντί για σανδάλια, κι έναν χοντροπλεγμένο χιτώνα Ανάμεσα στις αρχαϊκές Κόρες με την αρχοντική κορμοστασιά και τα πλούσια ενδύματα, στο Μουσείο της Ακρόπολης υπάρχει και μία που δεν φημίζεται για την ομορφιά της. Είναι κοντή, στρουμπουλή, φοράει τσουράπια αντί για κομψά σανδάλια, και ένα φουστάνι που ντραπάρει στην ευτραφή κοιλιά της.

Αυτή η «μικρή περίεργη Κόρη, που είναι γνωστή ως η Κόρη με τα κόκκινα παπούτσια, από τα μυτερά κλειστά παπούτσια της, τα οποία διατηρούν έντονο κόκκινο χρώμα, ή η Κόρη με το περιστέρι, από το πτηνό που κρατάει με το αριστερό της χέρι» και η οποία «αποδίδεται σε επαρχιώτη γλύπτη, ίσως Πελοποννήσιο», όπως αναφέρει η καθηγήτρια Αρχαιολογίας Ισμήνη Τριάντη στο μνημειώδες έργο της «Το Μουσείο της Ακρόπολης» (εκδ. Eurobank) δεν εκτίθεται εδώ και λίγες εβδομάδες στο χώρο του Μουσείου. Εχει αποσυρθεί στα εργαστήρια συντήρησης για να ενωθεί με τη στήλη πάνω στην οποία βρισκόταν κατά την αρχαϊκή εποχή, όταν προσφέρθηκε ως ανάθημα στη θεά Αθηνά.

Η στήλη φυλασσόταν μαζί με πολλά άλλα ενεπίγραφα μάρμαρα της Ακρόπολης στο Επιγραφικό Μουσείο. Στο πλαίσιο της αρτιότερης παρουσίασης των εκθεμάτων του, το Μουσείο της Ακρόπολης ζήτησε από το Επιγραφικό Μουσείο την επιστροφή των κομματιών αυτών. Ανάμεσά τους ήταν και η πεσσόσχημη αυτή στήλη, η οποία αποτελείται από δύο συγκολλημένα κομμάτια. Είναι κατασκευασμένη από πεντελικό μάρμαρο και χρονολογείται, σύμφωνα με τη διευθύντρια του Επιγραφικού Μουσείου κ. Λαγογιάννη, περί το 510-500 π.Χ. Προέρχεται από την Ακρόπολη, όπως αναφέρεται στο συνοδευτικό σημείωμα, έχει ταυτιστεί με την Κόρη και σώζεται αποσπασματικά σε ύψος 0,34 μ. και πλάτος 0,47 μ.

Το σημαντικό στη στήλη αυτή είναι η επιγραφή στο επίκρανό της, η οποία αναφέρεται στον αναθέτη του γλυπτού. Γράφει: «Λυσίας ανέθεκεν [Αθεναίαι] απαρχεν. Εύαρχις [ανέθεκεν] δεκάτεν Αθεναί[αι].

Για ελάχιστα από τα αρχαϊκά γλυπτά της Ακρόπολης σώζονται τα βάθρα στα οποία ήταν τοποθετημένα και όπου συνήθως αναγράφεται το όνομα του αναθέτη ή του γλύπτη που τα φιλοτέχνησε. Τα έργα αυτά θεωρούνται «επώνυμα», αφού έχουν πλέον ένα είδος ταυτότητας, όπως είναι η Κόρη του (γλύπτη) Αντήνορα, που την αφιέρωσε στο ιερό της Αθηνάς ο Νέαρχος, όπως αναγράφεται στο επίκρανο της βάσης της. Αλλης μιας Κόρης, της λεγομένης του Ευθυδίκου, σώζεται κυκλική βάση, που γράφει ότι αφιερώθηκε από τον Ευθύδικο, τον γιο του Θαλιάρχου. Επώνυμο έργο είναι επίσης «Ο Μοσχοφόρος» (570 π.Χ.), που στη βάση του γράφει «Ρόμβος ανέθεκεν ο Πάλο», και το «Παιδί» (480 π.Χ.) του Κριτία, που αποδίδεται στον γλύπτη χωρίς να έχει βρεθεί η βάση του.

Ολα τα υπόλοιπα αρχαϊκά γλυπτά της Ακρόπολης φέρουν ονόματα συμβατικά, που τους έδωσαν οι αρχαιολόγοι, όπως η «Πεπλοφόρος», επειδή φέρει στους ώμους της ένα κομψό κεντημένο πέπλο, ή η μικρόσωμη «Χιώτισσα», στολισμένη με περίτεχνα ρούχα και κοσμήματα, που έχει συνδεθεί με την τέχνη της Χίου. Εχουμε επίσης την «υψηλόκορμη», την Κόρη με την ιωνική ενδυμασία από τη Νάξο, την Κόρη με το κυδώνι κ.ο.κ.

Εχει σημασία λοιπόν ότι η «μικρή περίεργη Κόρη» αποκτά τώρα την ταυτότητα που στερούνται πολλές ωραιότερες από αυτήν, που φιγουράρουν καμαρωτές στον πρώτο όροφο του μουσείου. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ετοιμάζεται να επανεμφανισθεί στο κοινό πριν από τα Χριστούγεννα, διεκδικώντας λίγων λεπτών δημοσιότητα στα μέσα ενημέρωσης. Ετσι, ίσως πάψουμε να την αποκαλούμε απαξιωτικά «Πελοποννήσια» και να γίνει η Κόρη του Λυσία.

Αυτή η Κόρη ασφαλώς θα είχε κάποιο ζωντανό πρότυπο στην εποχή της. Αλλιώς, ποιος καλλιτέχνης θα διάλεγε να φτιάξει έναν τόσο ιδιαίτερο γλυπτό; Τη βλέπουμε να φοράει έναν χιτώνα με μακριά μανίκια, που μοιάζει με χοντροπλεγμένο πουλόβερ, και από κάτω ένα λεπτό ρούχο ζωσμένο στη μέση. Τα ενδύματά της δεν είναι σαν των άλλων κοριτσιών, λεπτοδουλεμένα, αραχνοΰφαντα, κεντημένα στα άκρα ή στολισμένα με κουμπάκια και φουντίτσες. Ολα αυτά συνηγορούν ώστε να μη θεωρείται έργο πρώτης γραμμής αλλά και λόγω της αδεξιότητας με την οποία σηκώνει μια άκρη του ρούχου της.

«Αδεξιότητα χαρακτηρίζει και όλο το άγαλμα, γεγονός που δείχνει ότι ο γλύπτης δεν είχε αφομοιώσει καλά τους κανόνες της αρχαϊκής γλυπτικής», γράφει και η κ. Τριάντη, η οποία, παραδόξως, δεν κλήθηκε να μελετήσει το έργο αν και αναγνωρίζεται ως κορυφαία στην αρχαιοελληνική γλυπτική.*


Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Εκκλησίας της Ελλάδος εγκώμιον

DAMIEN HIRST: SKULL

Ο γνωστός συγγραφέας κ. Γιάννης Ξανθούλης από τον άμβωνα του τελευταίου τεύχους, (229, 15/12/2010, εορτής του Αγίου Ελευθερίου – βοήθεια μας), του εβδομαδιαίου free press LIFO, πλέκει το εγκώμιον της Εκκλησίας της Ελλάδας.
Όσοι πιστοί προσέλθετε!

GUEST EDITO

Ψώνια στο καμπαναριό

Ο Γιάννης Ξανθούλης πιστεύει πως τα ψέματα τελείωσαν και καλεί την Ορθόδοξη Εκκλησία να φανεί αντράκι ως η μεγαλύτερη τράπεζα της έρημης χώρας μας.


Ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω από την ποδοσφαιρική αντρίλα του κ. Όλι Ρέντης της εθνικής μας υποτέλειας. Χίλιες δυο σκέψεις με φλερτάρουν ασύστολα από τη στιγμή που άκουσα τον Όλι Ρεν να ομολογεί πως εξαιτίας της Ελλάδας έχασε τις κυριακάτικες προπονήσεις του με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Κι όλα τούτα παραμονιάτικα, ενώ με καταλαμβάνει πάλι το δυσάρεστο συναίσθημα, δηλαδή πως θα βρεθώ τετ α τετ με την ψητή γαλοπούλα στη γνωστή αναίσχυντη στάσης της. Τα πόδια σηκωμένα σαν τολμηρή ωδή στο Τέστ Παπανικολάου. Τι να πρωτοσυμμαζέψει ο νους τέτοιες ώρες; Τι να σκεφτώ, τι να ευχηθώ και τι να πρωτοχωνέψω;

Από τη μια ο ναρκισσισμός της χριστουγεννιάτικης βιομηχανίας, από την άλλη το επίτευγμα του Ηρώδη να σφάξει χιλιάδες νήπια για να σωθεί το... δικό μας (ειδοποιημένος από ανιδιοτελή άγγελο, φυσικά) κι απ' την άλλη 2.147.000 Έλληνες στον πολτό της φτώχιας. Και τότε σκέφτηκα να απευθυνθώ στην Εκκλησία της Ελλάδος. Όχι, βέβαια, αυτήν που βρίσκεται «εις το βουνό ψηλά εκεί». Την άλλη. Την πιο παχουλή, την πιο αφράτη και την πολύ πιο τσαχπίνα. Αυτήν που ποιεί την πάπια αυτές τις τρισκατάρατες μέρες. Αυτήν με τις γενειοφόρες βεντέτες και τα πλουμίδια της ευσέβειας. Αυτήν που μάχεται για τη «ΜΕΤΑθάνατο ζωή», αυτή που μεσιτεύει να μπούμε επιτηρούμενοι -ΕΣΤΩ- στον παράδεισο, αυτή που έχει υιοθετήσει εκφορά λόγου (από Πατριάρχη μέχρι χοροπηδηχτό διάκονο) στο στυλ της παλαιότατης τραγωδού Αικατερίνης Βερώνη όταν ερμήνευε τη Φαύστα του Βερναρδάκη (κι όχι του Μποστ).

Αυτή την Εκκλησία που ξεχειλίζει απυρόβλητη αυτοπεποίθηση, έχοντας γαρνιτούρα αξύριστες πριμαντόνες με ανάλογης ευλάβειας ύφος και ταγιέρ. Λοιπόν, κυρίες και κύριοι... Τα ψέματα και οι χοντρομαλακίες τελείωσαν. Κι εδώ σε θέλω, κυρία Ορθόδοξη Εκκλησία, να φανείς αντράκι άμα μπορείς. Εδώ σε θέλω, να μας καλύψεις από τον πικρόχολο κ. Όλι που για πάρτη μας, όπως λέει, δεν προπονεί τη σαπιοκοιλιά του. Κάνεις συσσίτια για αναξιοπαθούντες γενικώς -και καλώς πράττεις-, όπου η σούπα ρέει άφθονη στα πεινασμένα στομάχια. Μπράβο. Φτάνει όμως αυτό, όταν ακούμε οτι ΕΣΥ είσαι η μεγαλύτερη, ισχυρότερη (και ιδιοτελέστατη) τράπεζα της έρημης χώρας; Χρόνια κυκλοφορούν οι φήμες (κι έχω ιδίαν άποψη από το Άγιον Όρος που κατάπιε μπόλικα πακετάκια Ντελόρ) πως διακινείς τεράστιες περιουσίες και αξεσουάρ, όρη, βουνά, ραχούλες, γκρεμοί, θάλασσες και λιμνοθάλασσες, ξέροντας ότι ουδείς από τους κατάπτυστους άρχοντές μας τολμά να σε θίξει επί της ουσίας, γιατί ΕΣΥ έχεις τον... τρόπο σου να τον τακτοποιήσεις. Είναι αλήθεια αυτά ή λόγια κουτουρού; Ποιοί είστε εσείς που κρύβεστε κάτω από τα ιερά κουβερλί και κατακοροϊδεύετε τον κοσμάκη με το μεταφυσικό παγανιστικό δέος σας; Τι θα τα κάνετε και πότε; Τώρα είναι η αφορμή να ξελασκάρετε από την αηδία που τρέφει για τις αγιαστούρες σας η φύση ολόκληρη. Κι αυτός που μιλά πλέον ανοιχτά κι αυτός που σιωπά και σταυροκοπιέται καλού κακού. Δείξτε το μεγαλείο σας, λοιπόν, εκτός από τα εξωφρενικά καραγκιοζιλίκια που μας έκαναν βούκινο.

Δυστυχώς, αγαπητή Εκκλησία, αν και για τη γούνα σου υπάρχουν ράμματα ατελείωτα, φαίνεται πως οι γιαουρτωμένοι κοσμικοί δορυφόροι σου σε υπολογίζουν (και ίσως να σε φοβούνται ξέροντας τι σόι είσαι). Το γνωρίζεις και το εκμεταλλεύεσαι με τον τρόπο σου, γι' αυτό και λένε λένε λένε, ΑΛΛΑ και δεν τολμούν να σου συμπεριφερθούν όπως εμάς που μας γάμησαν αλάδωτα (με το συμπάθιο). Εσύ είσαι σίγουρη πως τον Δεκαπενταύγουστο του 2011, που ο κόσμος να χαλάει, οι ίδιοι πολιτικοί «άντρες» θα σέρνονται δουλικά πίσω από τις θαυματουργές Παναγίες που δακρύζουν, πυοφορούν, ματώνουν και γενικώς παρέχουν την υγρασία που χρειάζεται η αδιάσειστη ηθική των ιερών ταμείων σου.

Γνωρίζεις, αγαπητή Εκκλησία (συνοδικοί, παπάδες, διάκονοι και ψαλτοκανδυλανάφτες) πως δεν προκειται να σε αγγίξουν. Πως οι σούπες και τα ζυμαρικά των συσσιτίων σε ψευδοκαλύπτουν ώστε να συνεχίζεις να βαράς την καμπάνα μέχρι τελικής μας πτώσης. Μεσαιωνική ή λίγο πιο σύγχρονη, δείχνεις ανέμελη κι ωραία μες στο γενικό χάλι και την αγωνία του κοσμάκη. Εσύ προσεύχεσαι και επινοείς. Και γιατί όχι; Δυστυχώς, ακόμη και οι «οργισμένοι» νεολαίοι της λεγόμενης «αντιεξουσιαστικής» παράταξης ΔΕΝ τολμούν να σε στοχοποιήσουν. Κι έτσι την πληρώνουν οι βιτρίνες, οι τράπεζες, τα φανάρια και κάπως τα ξαδερφάκια τους, οι μπάτσοι, που συνήθισαν το παιχνίδι. Όλα αυτά μόνο θλίψη προξενούν κι εσύ το ξέρεις. Απ' τη στιγμή που ευλογείς βουλευτές και ανάλογους μαγαζάτορες, δεν σε νοιάζει. Απλά, έλεγα μήπως ΕΣΥ πραγματικά μπορούσες να καταρρίψεις με έναν γενναιόδωρο τρόπο όλα τα κατά φαντασίαν θαύματα και να αποδειχτείς όντως ζωντανό, ανήσυχο κύτταρο, όπως ισχυρίζονται οτι είσαι κάποιοι φαφλατάδες μουτζαχεντίν σου. Όχι με ρητορικά επιχειρήματα. Με πράξεις επιθετικές, σβέλτες και πατριωτικά νόμιμες. Δείξε αυτό που μπορείς. Διαφορετικά, θα μηρυκάζεις τη θλιβερή ανυποληψία των οσίων σου ώσπου κάποια στιγμή θα σε πάρει και θα σε σηκώσει γιατί οι Έλληνες μπερδεύουν συχνά τους σταυρούς με τα γαμοσταυρίδια τους. Λόγω Χριστουγέννων σού τα γράφω και λόγω κωλόσφιξης.

Κι επειδή, όπως έχω ακούσει, ΟΤΑΝ ο θεός κλείνει μια πόρτα ανοίγει ένα παράθυρο, έλεγα μήπως εσύ, αγαπητή Εκκλησία -πανταχού παρούσα και κυρίως απούσα-, είσαι το παράθυρο। Διαφορετικά, ο κ. Όλι Ρεν θα πλαδαρέψει σε αηδιαστικό βαθμό.

Ο Γιάννης Ξανθούλης είναι συγγραφέας. Το νέο βιβλίο του «Δεσποινίς Πελαγία» μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τόπος.


(Σ.σ) Βέβαια, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, από την αρχή ο κ. Ιερώνυμος είχε δηλώσει ότι, «η περιουσία της Εκκλησίας είναι … άνθρακες»! Ω εστί μεθερμηνευόμενον «ουκ αν λάβετε παρά των μη εχόντων και κατεχόντων»
Προφανώς, όλα τα έσοδα της Εκκλησίας, από τραπεζικές μετοχές, μισθώσεις ακινήτων, παντός είδους προσφορών από τα «αμνοερίφια» του Ποιμνίου και, γενικώς, από άλλες πηγές, (συμπεριλαμβανομένης και της Ε.Ε), να επενδύονται σε καρβουνάκια για τα θυμιατά των ναών της Επικράτειας, προκειμένου οι προσευχές των ιερωμένων αφ’ ενός για τη σωτηρία των ψυχών μας, (η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια αύξηση αμαρτημάτων τα τελευταία χρόνια, η οποία οφείλεται, κατά κύριο λόγο, στο ό’ τι ο σύγχρονος άνθρωπος δεν παραδίδεται, εύκολα, σε καμία πίστη, χωρίς προηγούμενη έρευνα) και την εξασφάλιση, αφ’ ετέρου πολυτελούς παραμονής μας στον Παράδεισο, συνοδευόμενες από τις αναθυμιάσεις εξαιρετικής ποιότητος μοσχολίβανου, να τύχουν ευμενέστερης αποδοχής από τον Ύψιστο.

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

"ΟΙ ΑΜΝΗΜΟΝΕΥΤΟΙ" Δράμα σε πολλές πράξεις και γερά νεύρα

Γελοιογραφία κ. ΗΛΙΑ ΜΑΚΡΗ, 7/12/2010. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ( Κ).

Με την ιατρική επίσκεψη του ειδικού χειρουργού κ. Dominique Strauss-Kahn – τέως σοσιαλιστή , (κατά τα ημέτερα κυβερνητικά πρότυπα), και μακρινού συγγενή του σεξπηρικού ήρωα Shylock – και την επιστροφή του πολύ γνωστού μας και μη εξαιρετέου κ. Olli Rehn, ο οποίος επέστρεψε μετά από εννέα μήνες, για να παραβρεθεί στον τοκετό του τέρατος, η σύλληψη του οποίου είχε συντελεστεί τον παρελθόντα Μάρτιο, ότε είχε την πρώτη του επαφή – επί ελληνικού εδάφους – με την ιθαγενή κυβέρνηση, μπήκαμε αισίως στην τρίτη πράξη του κοινωνικού δράματος «Οι Αμνημόνευτοι».

Στην τρίτη αυτή πράξη – που δεν είναι η τελευταία και κατά συνέπεια ούτε η καθαρτήριος – του εν λόγω δράματος,(η συγγραφή του οποίου αποδίδεται στη διεθνή ομάδα «Δημιουργοί Νομισματικής Τρομοκρατίας»), οι θεατές και συνάμα ηθοποιοί ή ακριβέστερα κομπάρσοι βλέπουν να εκτυλίσσεται μπροστά τους η άρδην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, η πλήρης αποδόμηση του ασφαλιστικού συστήματος και η καθ’ ολοκληρίαν κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας. Τη σκηνοθεσία έχουν αναλάβει τα «enfant terrible» της σοσιαλιστικής ομάδας «Επαναστάτες του αυτονόητου»!

Φαίνεται, πάντως, πως η δουλειά τους εκτιμάται από αρκετά Μέσα της Μαζικής Ενημέρωσης και φυσικά δεν αναφέρομαι, μόνο, στην κατευθυνόμενη ερτζιανή δημοσιογραφία της «δημόσιας υπηρέτριας των δύο κομματικών αφεντάδων»,αλλά και σε μερικά άλλα που στήνουν το παιχνίδι της ενημέρωσης ανάλογα με τα προσωπικά τους συμφέροντα, (διαπλοκή, διαφημίσεις, υπογεγραμμένες «συναλλαγματικές» από το παρελθόν), αγνοώντας επιδεικτικά τον πολίτη-πελάτη τους.

Όχι, βέβαια, ότι δεν ενδιαφέρονται και για τον απλό πολίτη. Είναι συγκινητικές οι μεθοδεύσεις που κάνουν, προκειμένου να τον βγάλουν από την κατάθλιψή του,(δική τους η διάγνωση. Την βρίσκεις σε όλα τα editorials περιοδικού τύπου) και να τον ξαναβάλουν στη προηγούμενη «φούσκα» του επίπλαστου ευδαιμονισμού του.