Ακόμη μια ημέρα στους παραδείσους των κρατών υποδοχής μεταναστών. Και τι ημέρα, (18 Δεκεμβρίου 2010) και παγκόσμια και γιορτινή. Μετανάστες, νόμιμοι και μη, αδελφωμένοι με τους γηγενής γιόρτασαν κάτω από την σκέπη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, (τι να κάνει και ο Οργανισμός, κατασκευάζει ερείσματα για να δικαιολογήσει τη σύστασή του),μέσα σε ένα κλίμα «Αλληλεγγύης, Ανεκτικότητας και Κοινωνικής Σύγκλισης».
Η χώρα μας πάντοτε πρωτοπόρα και με υψηλό δείκτη ευαισθησίας στα κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά και πολιτισμικά πράγματα, τίμησε τους δικούς της μετανάστες – με διαφορά έξη ημερών –ερήμην τους, με μία αποστειρωμένη συναυλία που δόθηκε στον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών.
Ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τα θεσμικά πρόσωπα και τους πολιτιστικούς φορείς να επιδείξουν για μια ακόμη φορά την ικανότητα τους στην διαχείριση και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
Πολύ όμορφη η ρήση του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου: «Ο άλλος δεν είναι κόλαση, είναι χαρά». Μόνον που τελεσφορεί όταν ο άλλος είναι παρών στα τεκταινόμενα που τον αφορούν.
Ο άλλος δεν μπορεί να χαρεί και κατά συνέπεια να μεταδώσει αυτή τη χαρά στους άλλους, ακόμη κι αν η απουσία του εκπροσωπείται, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, από τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας, από τον Πρόεδρο ενός εκ των βασικών πολιτιστικών φορέων του τόπου και από έναν έντεχνο τραγουδιστή και Πρέσβη Καλής Θελήσεως της Υπάτης Αρμοστείας του ΟΗΕ.
Ο μετανάστης θέλει ,πρώτα από όλα, κοντά του τον συμπολίτη-συνανθρωπό του, για να νοιώσει ότι δεν είναι αποσυνάγωγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου