Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Όταν η φτώχεια γίνεται αντικείμενο ενός κειμένου, μιας επιστολής κι ενός σχολείου

Χθες έφτασαν στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο δύο πολύ ενδιαφέροντα κείμενα.Το πρώτο κείμενο ήταν του πολύ γνωστού συγγραφέα κ. Γιάννη Ξανθούλη. Ένα προτρεπτικό κείμενο, με συμβολικό χαρακτήρα, διατυπωμένο με το γνωστό ύφος του εν λόγω συγγραφέα.Το δεύτερο κείμενο ήταν μια απαντητική επιστολή, συνταγμένη σε ύφος υπερφίαλο και προπετές, από κάποια κ. Ελευθερία Τσακιροπούλου, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Υπογραμμίζω, ιδιαίτερα αυτό το γεγονός, διότι, όπως γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά, οι δρόμοι του διαδικτύου είναι σκοτεινοί και οι προθέσεις όχι πάντοτε ανυστερόβουλες.Στο κείμενο του ο κ. Γιάννης Ξανθούλης μας προτρέπει με συμβολικό τρόπο να ξαναγίνουμε φτωχοί. Δηλαδή, να βρούμε ξανά τους πραγματικούς μας εαυτούς. Αυτούς, που δώσαμε αντιπαροχή στους εμπόρους των ψυχών του μυαλού και των σωμάτων μας, για να ανέβουμε – λόγω της κουλτούρας του δωδεκάποντου- στα Manolo Blanhik, όχι για να σταθούμε λίγο ψιλότερα που λέει και ο ποιητής, αλλά για να απαλλαγούμε από το σύμπλεγμα του Σκλιά και να ξεχωρίζουμε από τους άλλους! Έτσι, τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν τις ανθρώπινες φωνές τους και δεν λειτουργούν σαν σύγχρονες Σειρήνες, τους θεωρούμε σαν παραβάτες, όπως τον Ιουλιανό.Είναι γνωστό ότι, τη σκυτάλη που μας παρέδωσαν οι προηγούμενες γενιές, την χρησιμοποιήσαμε για προσάναμμα στα προκατασκευασμένα τζάκια των διαμερισμάτων μας πολυτελούς κατασκευής – τρομάρα μας! Πολλά θα είχα να αντιπαραθέσω στην κυρία Τσακιροπούλου, αλλά πολύ φοβάμαι ότι, αφ’ ενός θα κουράσω τους αναγνώστες τούτης της ιδιαίτερης ανάρτησης κι αφετέρου πιστεύω ότι δεν θα βοηθήσει και την ίδια, πάρα πολύ, να δει την πραγματικότητα, έτσι που την τυφλώνει το χρυσό φωτοστέφανο, που ή ίδια έχει τοποθετήσει στον εαυτό της.Πάντως, αν η εν λόγω κυρία κατέβαινε τόσο συχνά στο υπόγειο του Κουν – όπως ισχυρίζεται – θα έπρεπε να είχε αντιληφθεί τη ταπεινοφροσύνη του Μεγάλου Δάσκαλου. Ακόμη, αν ποτέ είχε έρθει αντιμέτωπη με τη δουλειά του Τσαρούχη, θα είχε λατρέψει την ελληνικότητα, την λαϊκότητα και τη απλότητα της τέχνης του. Και ας μην ξεχνάει η καλή μου κυρία ότι, ο Μάνος Χατζιδάκις μάζευε τα όνειρα μας – για να τα κάνει τραγούδια - από τις γειτονιές με τους χωμάτινους δρόμους. Αυτούς που πότιζε ο Δήμος τ’ απογεύματα, για να κατακάτσει η σκόνη. Και κάπου υπήρχε και λίγη λάσπη, που το σκάλωμα της στα παιδικά μας τα παπούτσια, δεν μας είχε ποτέ δημιουργήσει ψυχικά τραύματα.Λυπάμαι πολύ κυρία μου, αλλά η επιστολή σας, δεν αφήνει περιθώρια όχι να σας δοκιμάσουμε, αλλά ούτε και να σκεφτούμε καν μια τέτοια περίπτωση!Αυτά είχε να σας πει ένας άνθρωπος, που έζησε τη μεγαλοπρέπεια της φτώχειας και που σήμερα βιώνει τη μιζέρια της ευμάρειας.




> Επιτέλους...φτωχοί!
Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

...Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Οπως ήμασταν πάντα. Οπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Οπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθήσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους... Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου. Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ. Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Εθνους. Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας. Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας. Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βοϊδόπουτσες, βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας.

Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών.

Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.

Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια. ΠΟΤΕ κανένας Ελληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; ΠΟΙΟΣ θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις...

Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους τριτοκοσμικούς.

Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει, τώρα μάλιστα που ξεκινά και το Τριώδιο. ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας.


Να ξαναγίνετε φτωχοί χωρίς εμένα. Η δική μου γιαγιά ήρθε από απέναντι μόνο με το φουστάνι που φόραγε και κατάφερε δουλεύοντας σκληρά να μεγαλώσει τα παιδιά της, να προκόψει (έτσι το λέγαμε τότε) να δει τα εγγόνια της να σπουδάζουν χωρίς να χρειάζονται ακριβοπληρωμένα φροντιστήρια και μια φορά το χρόνο γριά πια να επιφυλάσσει στον εαυτό της τη μέγιστη πολυτέλεια ενός ζευγαριού παπουτσιών από τον Σκλιά. Εμένα δεν μου άρεσε η λάσπη που κολλούσε στα παπούτσια μου. Μου άρεσαν οι πικροδάφνες στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η μυρωδιά στα Αναφιώτικα, οι νεραντζιές στη Πανεπιστημίου, η θέα της Ακρόπολης από τη Πατησίων. Μου άρεσε να διαβάζω στο Θέατρο του Διονύσου Σοφοκλή, Αισχύλο και Ευριπίδη, να βλέπω παραστάσεις στο υπόγειο του Κουν και στο Ηρώδειο. Μου άρεσε ο Χατζηδάκης και ο Τσαρούχης. Αυτά ήταν η πατρίδα μου και αυτά με έκαναν να την ονειρεύομαι χωρίς λασπόδρομους, ζήτουλες και ψευτοξανθιές.Τίμια ήμουν ανέκαθεν και το ίδιο έμαθα και στο παιδί μου. Δουλεύω από την ημέρα που τελείωσα το λύκειο. Δούλευα και σπούδαζα χωρίς φοιτητική άδεια γιατί ο τότε διευθυντής μου έλεγε το αμίμητο «Δεσποινίς μου πρέπει να διαλέξετε ή φοιτήτρια θα είστε ή εργαζόμενη». Και διάλεξα και τα δύο. Και τα κατάφερα και στα δύο. Και παράλληλα έμαθα και τρεις ξένες γλώσσες. Και πλήρωνα και πληρώνω σκληρούς φόρους, χωρίς ποτέ μα ποτέ να έχω κρύψει ούτε δραχμή των εισοδημάτων μου. Ναι λοιπόν δουλεύω 10 ώρες την ημέρα επί 24 συναπτά έτη και κάποια στιγμή τα κατάφερα και έβγαλα λεφτά. Πρέπει να ντρέπομαι; Ούτε επιδοτήσεις για ανύπαρκτες καλλιέργειες πήρα ποτέ, ούτε καμία απευθείας ανάθεση, ούτε σε επιτροπή ή Δ.Σ. ή οργανισμό του δημοσίου ήμουν μέλος, ούτε προαγωγή πήρα μετά από τηλέφωνο πολιτικού προσώπου. Ότι έκανα το έκανα μόνη μου. Και τα Μanolo που φοράω μόνη μου τα πήρα. Και κάθε φορά που ανεβαίνω πάνω τους θυμάμαι τη γιαγιά μου και τη χαρά της όταν έφερνε στο σπίτι το περίφημο κουτί από το salon sklia και τη περηφάνια της όταν τα φόραγε και μας έλεγε τι πέρασε στη ζωή της και πως τα κατάφερε να «προκόψει».Και δεν θέλω να ξαναβρώ παλιούς εχθρούς, θέλω μόνο νέους φίλους και συμμάχους για να πραγματοποιήσουμε το όνειρο μιας δίκαιης, αξιοκρατικής και προοδευτικής κοινωνίας. Δεν θέλω καμιά νοσοκόμα να «συρθεί» στο σπίτι μου όταν αρρωστήσω. Θέλω να υπάρχει ένα σύστημα υγείας που θα με περιθάλψει. Αυτό πληρώνω άλλωστε με το μισό του εισοδήματός μου. Δεν πληρώνω για να τρώνε τα λαμόγια των νοσοκομείων και οι φαρμακευτικές εταιρείες.Και δεν θέλω να ράβω μόνη μου τα ρούχα μου, γιατί δεν προλαβαίνω και γιατί δεν καταλαβαίνω το λόγο που πρέπει να σπρώξω στην ανεργία μια μοδίστρα.Και δεν θέλω στη βεράντα μου να φυτέψω ζαρζαβατικά ( στο ρετιρέ του ο κος Ξανθούλης ας το κάνει ), μου αρέσουν οι γαζίες μου και οι μυρτιές μου και οι δάφνες μου. Και μου αρέσει και ο μανάβης της γειτονιάς μου. Και μάλιστα πολύ. Γιατί αντί να δώσει το ιδιόκτητο μαγαζί γωνία που έχει στο κέντρο της Αθήνας για να γίνει Everest ή Γερμανός, έχει το πείσμα, το κουράγιο και τη τρέλα να επιμένει να πουλάει τη πραμάτεια του υπό τους ήχους κλασσικής μουσικής.Και φυσικά δεν θέλω να χρησιμοποιήσω βέργες για να σωφρονίσω τη κόρη μου. Η κόρη μου με κάνει περήφανη και μου δίνει τη δυνατότητα να ονειρεύομαι μια καλύτερη πατρίδα. Μια πατρίδα που οι αγρότες της δεν τρώνε επιδοτήσεις και αποζημιώσεις στα μπουζουκομάγαζα, οι πολιτικοί της είναι και ηθικοί και νόμιμοι, η άρχουσα τάξη της δεν αποτελείται από λαμόγια και απατεώνες, ψευτοκουλτουριάδες και δήθεν διανοούμενους που συναναστρέφονται με κλέφτες πολιτικούς.Μια πατρίδα με ανθρώπους σα τη γιαγιά μου και τη κόρη μου, εμένα και τους φίλους μου και όλους αυτούς που δεν συμμετείχαν στο πάρτι. Ε λοιπόν όχι δεν ήμασταν εκεί όταν τρώγανε, όταν έχτιζαν βίλλες ή αγόραζαν Καγιέν. Ούτε τώρα είμαστε με αυτούς που κρύβουν τις πισίνες τους, φυγαδεύουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και αγοράζουν ακίνητα όσο-όσο στο Λονδίνο. Και ναι προερχόμαστε από το Μεγαλέξανδρο, το Μιλτιάδη, τον Αριστείδη, τον Αλκιβιάδη. Αλλά και από τον Πλάτωνα και τον Επίκουρο. Το Σοφοκλή και τον Αριστοφάνη. Και ελπίζω να μην ξαναζήσουμε στην Ελλάδα εποχές που σε μπαγλάρωναν για ψύλλου πήδημα.Και ναι μου αρέσει το ελαιόλαδο, η κορινθιακή σταφίδα, ο χαλβάς Φαρσάλων, τα εσπεριδοειδή, οι σαρδέλες και τα ραδίκια. Η φτώχεια όμως όχι. Δεν θα πάρω.Να δοκιμάσετε χωρίς εμένα.

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

" CHEZ CHRISSOCHOIDIS"


Ως συνεπής και υπεύθυνος blogger – κολοκύθια blogger – είμαι υποχρεωμένος να δηλώσω ότι η επικεφαλίδα της ανάρτησης μου, δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικής εμπνεύσεως.

Η καθαρή αλήθεια είναι ότι την εμπνεύστηκα από ένα μικρό απόσπασμα καλλιτεχνικού ρεπορτάζ – αφιερωμένου στην παράσταση του «Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν - στη σημερινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, το οποίον έλεγε κατά γράμμα τα εξής: «Βγαίνοντας, μετά το παρατεταμένο χειροκρότημα και μερικά «μπράβο», στο βρεγμένο προαύλιο της Πειραιώς 260, όλοι κοιτάξαμε τα κινητά μας: «Βόμβα εξερράγη στου Χρυσοχοϊδη…»

Σας ομολογώ ότι διαβάζοντας την τελευταία πρόταση συνειδητοποίησα, γιατί οι Έλληνες υπουργοί αρνούνται μετά μανίας να παραιτηθούν. Η αίσθηση ιδιοκτησίας, που αναπτύσσεται με τον καιρό – το πονάνε το μαγαζί, οι άνθρωποι – είναι ο λόγος και όχι η έλλειψη υψηλού αισθήματος ευθιξίας, όπως τους κατηγορούν οι υστερόβουλοι επικριτές τους.

Όλα θα μπορούσε να τα δει κανείς με την αριστοφανική ματιά, εκτός από τον αδόκητο θάνατο ενός συνανθρώπου του και από το αίσθημα φόβου, που του δημιουργείται όταν επιβεβαιώνεται πανηγυρικά ότι, τελικά, είναι κάτοικος μιας ανοχύρωτης χώρας.

Όπως ήταν φυσικό οι «επί τόπου» αρμόδιοι, εξέφρασαν, κατά τα ειωθότα, τη λύπη τους και τον αποτροπιασμό τους. Πολύ φοβάμαι ότι, σε παρόμοια περίπτωση oi εκφράσεις αποτροπιασμού των κομμάτων – με την ταχύτητα που διασπώνται αυτά τον τελευταίο καιρό – θα τελειώνουν μετά την ολοκλήρωση των Ε.Δ.Ε.

Εν τω μεταξύ, προτού καθαρίσει η ατμόσφαιρα από τη μυρωδιά της μπαρούτης, μπούκωσε η τηλεόραση από «εκρηκτικολόγους», « τρομοκρατολόγους» και καθόλου υπολόγους για όλα αυτά που έλεγε ο στόμας τους.

Στην πραγματικότητα, σε μία, υποτιθέμενη, προσπάθεια ενημέρωσης του πολίτη,( η παράπλευρη έννοια για την αύξηση της θεαματικότητας), έδωσαν κυριολεκτικά στη δημοσιότητα τον κανονισμό που διέπει τους όρους ασφαλείας του εν λόγω υπουργείου.

Καλά λένε ότι, σε δύο χώρες δεν μπορεί να γίνει κατασκοπεία. Στην Ιαπωνία, γιατί δεν μιλάνε καθόλου κι έτσι δεν τους παίρνεις κουβέντα και στην Ελλάδα, που μιλάνε πολύ και τα μαθαίνει κανείς όλα από πρώτο χέρι.

Να μου το θυμηθείτε ότι, με αυτές τις τακτικές – των απύλωτων στομάτων - κάποια ωραία ημέρα, ειδική στρατιωτική ομάδα, φίλης και συμμάχου γείτονος χώρας, μεταμφιεσμένη σε συνεργείο επισκευών, θα βρεθεί να αλλάζει τις μοκέτες στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας μόνο και μόνο για λόγους εντυπωσιασμού.

Α! Και το σπουδαιότερο! Διετάχθη Ένορκος Διοικητική Εξέταση!!!

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Οι εχθροί του Λαού

Διαβάζω στο free press A/V:«ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ. Τα καταφέρατε και κάνατε εχθρούς σας όλους τους Αθηναίους».Πάντα υπερβολικοί αυτοί οι δημοσιογράφοι.

Κατ’ αρχάς όσοι ζούνε σε αυτή την πόλη δεν είναι απαραίτητα Αθηναίοι. Οι περισσότεροι είναι εσωτερικοί και αλλοδαποί μετανάστες.

Κατά δεύτερον, είναι γνωστό τοις πάσι ότι οι Έλληνες κατευθύνουν την οργή τους σε λάθος πρόσωπα. Εξ άλλου ο νεοέλληνας έχει λησμονήσει ότι, ομελέτα χωρίς να σπάσουν αβγά δεν γίνεται. Φυσική συνέπεια για κάποιον που έχει περάσει πλέον στο χώρο της υψηλής γαστρονομίας, να μην πονοκεφαλιάζει, ασκόπως, προσπαθώντας να θυμηθεί, πως παρασκευάζεται μια ταπεινή ομελέτα!

Βέβαια, για το τελευταίο δεν ευθύνεται αποκλειστικά ο ίδιος, αλλά η με το έτσι θέλω τοποθέτηση του στην εξουσία, από την κυβέρνηση του πράσινου σοσιαλδημοκρατικού κινήματος τον Οκτώβριο του 1981. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την αιφνίδια οικονομική του ανάπτυξη και την άμεση ανατροπή του κοινωνικού του προφίλ.

Για το λόγο αυτό, νομίζω πως δεν πρέπει να τον παίρνει κανείς στα σοβαρά. Άλλωστε, αυτό κάνουν και οι κυβερνήτες του.

Αυτό που ακούτε συνέβη στην Αθήνα!!!

Πέστε μου – στο Θεό που πιστεύετε – θα έχουν άδικο τα ξένα Μέσα Ενημέρωσης να σχολιάσουν, και μάλιστα με αρκετή δόση ειρωνείας, την παρακάτω είδηση από την ελληνική πραγματικότητα;

Διαβάζω, λοιπόν, στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της Πέμπτης 24/06/2010 τις πανευτυχείς διαβεβαιώσεις των υπευθύνων του Μεγάρου Μουσικής, για το υψηλό επίπεδο πολιτισμού που επέδειξαν τα 4.000 άτομα, τα οποία παρακολούθησαν τη συναυλία της Φιλαρμονικής της Βιέννης, από γιγαντο-οθόνες στους κήπους του Μεγάρου Μουσικής(;).

«Στον κήπο δεν βρήκαμε ούτε ένα κονσερβοκούτι (sic) , ούτε ένα μπουκάλι άδειο, ούτε μια “γόπα” πατημένη στο γκαζόν, ούτε ένα κλαράκι σπασμένο. Τόσοι άνθρωποι ήρθαν, άκουσαν αφοσιωμένοι κι έφυγαν ήσυχα (!!!).»

Τελικώς, σε αυτή τη χώρα, που επιβεβαιώνεται σε καθημερινή βάση η ανθοφορία της φαιδράς πορτοκαλέας, συμβαίνουν δύο τινά, ή το αυτονόητο ερμηνεύεται με διαφορετικό τρόπο – ανάλογα με το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας τον πολιτισμό – ή ό,τι, ακόμα δεν έχουμε αναπτύξει αρκετά το αίσθημα εμπιστοσύνης στην πολιτισμένη πλευρά του εαυτού μας καθώς και τον ανάλογο αυτοσεβασμό;

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Κοσμικές μανούβρες επί θωρηκτού σοκάρουν τις life style εκπομπές της τηλεόρασης

Ανεπανάληπτος ΜΠΟΣΤ


Ένας «παραπλανημένος ναυαρχούκος». Ένας γόνος εφοπλιστικής οικογένειας και παράλληλα Εθνικός Ευεργέτης της τάξεως των 5.000 ευρώ. Ένα κορυφαίο μοδέλο (top model), πρώην σταρ Ελλάς και συν- παρουσιάστρια σε εβδομαδιαία τηλεοπτική πολιτιστική εκπομπή, με υποψιασμένο κοινό, μία επώνυμη αγελάδα ως guest star και ιπτάμενες τούρτες. Μία λαλίστατη ship-owner, μητέρα του προαναφερθέντος γόνου, η όποια πέραν της επαγγελματικής της ενασχολήσεως ως πλούσιας, έχει αναλάβει και το management διαπρεπούς Έλληνα ψυχιάτρου- τουλάχιστον, αυτό αποδεικνύεται από τις συστάσεις της να επισκεφθούν το συγκεκριμένο ψυχίατρο όσοι χρειάζονται ψυχιατρικής παρακολούθησης, με δηλώσεις της σε περιοδικό ελεύθερου χρόνου, απευθυνόμενο σε κοινό λιμασμένο για ξένα μεγαλεία. Mερικές νεαρές σταρλετίτσες, ελαφρώς ενδεδυμένες, με αισθησιακή χάρη και υψηλό επαγγελματισμό. Kαι, τέλος, αρκετά μέλη της εφοπλιστικής οικογένειας σε τσακίρ κέφ.

Αυτό το ντεκόρ κοσμικής δεξίωσης που έλαβε χώρα στο κατάστρωμα και σε άλλους χώρους του παροπλισμένου θωρηκτού Αβέρωφ, ενόχλησε σφόδρα τον γνωστό εκδότη, δημοσιογράφο και παρουσιαστή εκπομπής υψηλού επιπέδου, καθαρώς δικής του εμπνεύσεως, με αποτέλεσμα να το φέρει στη δημοσιότητα, επιδεικνύοντας για μια ακόμη φορά τον κοινωνικό του ιησουιτισμό.

Η κίνηση αυτή, είχε σαν συνέπεια την πυροδοτήση της υποκριτικής ευαισθησίας σε θέματα πατριωτισμού των παρουσιαστριών/στών και πανελιστριών/στών των τηλεοπτικών εκπομπών «εναλλακτικής πληροφόρησης» και ευπρεπούς ξεκατινιάσματος.

Ο κυνικός τρόπος παρουσίασης – από τις εν λόγω κυρίες και κυρίους της γκλαμουράτης τηλοψίας- ανάλογων κοσμικών εκδηλώσεων, από την λαμπερή κοινωνία με την υψηλή οικονομική επιφάνεια και τη χαμηλή αυτοεκτίμησή της, απέναντι στο διεθνές jet set, λόγω της βαλκανικής της καταγωγής, στην βαρέως πληγείσα ελληνική κοινωνία καθαγιάζεται, γιατί κινείται στα πλαίσια της δημοσιογραφικής ενημέρωσης της κοινής γνώμης.

Χωρίς να θέλει να υποβαθμίσει κανείς την τέλεση όλων αυτών των απαράδεκτων «κοσμικών μανούβρων» στο Αβέρωφ, δεν μπορεί να παραβλέψει τον κυνικό κοινωνικό ιησουιτισμό, όλων αυτών των ανιστόρητων διαχειριστών της κοινής γνώμης, με τις επιλεκτικές ευαισθησίες, που αποσκοπούν στην ανύψωση της πεσμένης ακροαματικότητας, τώρα που η οικονομική κρίση αναγκάζει "την τηλεόραση να χαμηλώνει τα φώτα" - όπως πολύ χαρακτηριστικά σημειώνει στο άρθρο του ο κ. Ηλίας Μαγκλίνης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της περασμένης Κυριακής -καθώς και την αύξηση των πωλήσεων των εφημερίδων, μιας που οι κυριακάτικες προσφορές - εν είδει αρτοκλασίας - δεν φέρνουν πλέον τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Οι φόβοι του Ποιητή



ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ( Θεσσαλονίκη, 10 Μαρτίου 1925 – Αθήνα, 23 Ιουνίου 2005)

ΦΟΒΑΜΑΙ*

Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία – μεσούντος κάποιου Ιουλίου – βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.


Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου ΄κλείναν την πόρτα μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που γέμιζαν τις ταβέρνες και τα ΄σπάζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ και τώρα τα ξανασπάζουν όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν και τώρα σε λοιδορούν γιατί λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους. Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.


*Το ποίημα γράφτηκε το Νοέμβρη του 1983

Άρωμα Τέχνης στην Υδρα

O Δημήτρης Αντωνίτσης σας υποδέχεται στο Hydra School Projects με την αρωματική δημιουργία CHAGALLESQUE κι ένα απόφθεγμα του Nietzsche:

" Η μεγαλοφυία μου βρίσκεται στα ρουθούνια μου"


CHAGALLESQUE




Επιμέλεια Έκθεσης : Δημήτρης Αντωνίτσης
Διάρκεια : 25-6-2010 έως 26-9-2010
Εγκαίνια : Παρασκευή 25-6-2010 και ώρα 20:30

Το Hydra School Progects και ο Δημήτρης Αντωνίτσης παρουσιάζουν για ενδέκατη συνεχή χρονιά την έκθεση Chagallesque στα πλαίσια του εορτασμού των Μιαουλείων 2010, στο χώρο του παλιού γυμνασίου της Υδρας, του ιστορικού Σαχτουρειου. Στην έκθεση που θα διαρκέσει από τις 25-6-2010 έως τις 26-9-2010 θα παρουσιαστούν έργα καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Συγκεκριμένα στην έκθεση συμμετέχουν οι:
Blind Adam, Kristine Roepstorff, Theo A. Rosenblum, Chelsea Seltzer, TJ Wilcox, Edward Morgan, Ελένη Σαρρή, Στυλιανός Κοντομάρης και η Ιωάννα Πανταζοπούλου.
Ο τίτλος (προφέρεται: shuh-GAHL-esk) αποτελεί αναφορά στον Marc Shagalle σχολιάζοντας το γεγονός ότι ενώ ο ίδιος ως καλλιτέχνης ήθελε να θίξει σημαντικά υπαρξιακά θέματα όπως τον πόνο και την οδύνη της ταυτότητάς του, η έκφανση του έργου του εγκλωβιζόταν σε αισθητικά εύπεπτες συνθέσεις και ευχάριστους χρωματισμούς. (Μνημειώδη είναι τα γαλάζια και τα ροζ του).

Οι καλλιτέχνες της Chagallesque έχουν επιλεχθεί στον ίδιο άξονα του υπαρξιακού angst, αλλά όμως με τελικό αποτέλεσμα που το χαρακτηρίζει μια πρωτόγνωρη δυναμική.
O Blind Adam κατασκευάζει μονοκονδυλιές απο εννοιολογικά ενδύματα, η Kristine Roepstorff αποδομεί τη γυναικεία ευαισθησία σε κολάζ από φωτοτυπίες και σκισμένες εκτυπώσεις, ο Theo Rosenblum μας μεταθέτει στα καθημερινά θρίλερ του καταναλωτισμού, η Chelsea Seltzer ζωγραφίζει απλά ωραία (και στη συνεχεια τα σβήνει), ο TJ Wilkox μελαγχολεί υμνώντας χαμένες ιέρειες του στυλ όπως τιν πριγκίπισσα Casati, ο Edward Morgan υδατογραφεί αρχιτεκτονικά μυθιστορήματα, η Ελένη Σαρρή μετενσαρκώνει την τρομώδη ειδησεογραφία σε παστέλ συνθέσεις, ο Στυλιανός Κοντομάρης σχεδιάζει φαντασιακά ραπιτογραφήματα εμμονικής τεχνικής και η γλύπτρια Ιωάννα Πανταζοπούλου αποτίει εφήμερο φόρο τιμής σε 4500 ρολά χαρτί υγείας.

Ο επιμελητής μάλιστα σχολιάζοντας την "πτητικότητα" αυτής της έκθεσης δημιουργεί ένα άρωμα, με τον ίδιο τίτλο. Το μοναδικό φυαλίδιο Chagallesque κατασκευασμένο στο Λονδίνο απο τον οίκο Le Labo θα δημοπραττηθεί από την κυρία Ελισάβετ Λύρα τη βραδιά των εγκαινίων.

Εχοντας κλείσει μια δεκαετία το HSP επεκτείνει τη δράση του δημιουργώντας το Hydra School Projects Residency Programm. Ετσι φέτος ειδικά, ο επισκέπτης θα χει τη δυνατότητα να απολαύσει τους καρπούς του προγράμματος αυτού, αφού θα συμπεριληφθούν έργα των πρώτων δύο artists-in-residence, του Theo Rosenblum και της Chelsea Seltzer, που οι καλλιτέχνες δημιούργησαν κατά την παραμονή τους στην Υδρα τον Μάιο και Ιούνιο 2010.

Την έκθεση Chagallesque θα συνοδεύσει ο καθιερωμένος κατάλογος στη μορφή σχολικού τετραδίου σχεδιασμένος από τον art-director Άγγελο Παντελίδη ενώ η αφίσα/καμπάνια του ομώνυμου αρώματος έχει φωτογραφηθεί από τον Jeffrey Apoian, New York.


Ο Δημήτρης Αντωνίτσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Σπούδασε Μηχανολογία στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης και στο R.P.I της Νέας Υόρκης. Παράλληλα σπούδασε σκηνοθεσία στη New York Film Academy και ασχολήθηκε με Μικροσκοπική φωτογραφία Μεγάλης Ταχύτητας ως μέλος ομάδας επιστημόνων Φυσικής. Φωτογραφίες του επιλέχτηκαν από το διάσημο Αμερικανό Φωτογράφο Jock Sturges για ομαδικές εκθέσεις Νέων Αμερικανών Φωτογράφων.

HYDRA SCHOOL PROJECTS
Ώρες λειτουργίας:
Tρίτη–Κυριακή 11:30-13:30, και 19:30-22:00
Τ: 693 8024554

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Η φωτεινή απουσία του Μάνου Χατζιδάκι


Η σημερινή αναφορά στο Μάνο Χατζιδάκι, δεν είναι ένα ακόμη αφιέρωμα, με αφορμή το τέλος του βιολογικού του κύκλου, που συνέβη σαν σήμερα πριν από 16 χρόνια.
Η εκ νέου καταφυγή μου στα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι – που κατά την προσωπική μου άποψη επέχουν πλέον θέση κοινωνικών και πολιτικών παρακαταθηκών - υπαγορεύτηκε από την αδήριτη ανάγκη του γράφοντος να αμβλύνει την αίσθηση του πολιτιστικού και αισθητικού ελλείμματος , που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια συνεπεία των αγοραίων συμπεριφορών του μεγαλύτερου μέρους του κοινωνικού συνόλου, και που τον βαραίνει, όπως και πολύ κόσμο άλλωστε.
Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από τα “Σχόλιά” του από το Τρίτο Πρόγραμμα του “Ορνιθοκομείου” – όπως αποκαλούσε την ΕΡΤ στο σχόλιό του “ ΤΟ ΟΡΝΙΘΟΚΟΜΕΙΟ ΣΑΝ ΣΧΟΛΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΛΙΓΑ ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΗΣ” – όπου διετέλεσε διευθυντής του, και όπως αναφέρει στο σχετικό του σχόλιο: «… Ας μου συγχωρεθεί απ’ τη Διεύθυνση το ότι δεν εκτιμώ ιδιαίτερα της πνευματικές ανησυχίες της ΕΡΤ ή τους εκπαιδευτικούς της στόχους. Είναι γνωστό πως χρόνια τώρα προσπαθώ να διαχωρίσω τις ευθύνες του Τρίτου και των συνεργατών μου από το Ραδιομέγαρον που εννοεί να λειτουργεί μεγαλόπρεπα και μεσαιωνικά…»
Τυχαία η επιτυχία του στο Τρίτο; Δεν το νομίζω!

Ο ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ
«Η σύγχρονη ελληνική δημοσιογραφία καθρεφτίζει και προβάλλει, εκτός από τα διεθνή επίκαιρα γεγονότα, και τα εντόπια, ασήμαντα και μη , μ’ ένα ίδιο πάθος, ίδια ένταση, αλλά όχι και ίδια αμεροληψία, έτσι ώστε η ευαισθησία μας να δοκιμάζεται καθημερινώς σε υψηλούς βαθμούς θερμότητος, εκνευρισμού και νοημοσύνης…»

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΜΗΠΩΣ ΤΟ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ
«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά…» «…Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ’ το μυαλό της κότας. Απ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλώ με μια κότα ή μ’ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ’ ένα ζώο δυνατό που βρυχάται. Τι να τους πω και πώς να τους το πω; Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;…» «…Το τέρας είχε αρχίσει να κυκλοφορεί. Οι οδοκαθαριστές άρχιζαν την παράσταση τους με Σαίξπηρ, Σίλλερ και Αισχύλο, μια και ανήκουν δικαιωματικά στο υπουργείο Πολιτισμού. Χορός από τραβεστί, ψάλλει τα χορικά του Θεοδωράκη και αποσύρεται εις τας μικράς οδούς, χορεύοντας συρτάκι. Τουρίστες Γάλλοι, Άγγλοι κι Ελβετοί παρακολουθούν κι ανατριχιάζουν μπρος σ’ αυτό παραδοσιακό μας μεγαλείο. Και τρέχουνε στις Τράπεζες ν’ αλλάξουνε συνάλλαγμα. Το τέρας γίνεται γελοίο και κυκλοφορεί ανενόχλητο από Ωδείο σε Ωδείο. Η κλασική μας Μουσική γίνεται Μαγειρείο. Κι όλος ο κόσμος απαιτεί επιδόματα ειδικά από το Δημόσιο Ταμείο…»

Η ΔΗΜΟΓΕΡΟΝΤΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
«…Ποια είναι η σημερινή Αθήνα, με ρωτούν, η Αθήνα του εβδομήντα εννιά. Μπορείτε να την περιγράψετε; Τους απαντώ: Μια Αθήνα σκεφτική. Με προβλήματα που της χαράζουν το πρόσωπο. Με μια εξαίσια και γοητευτική μόλυνση περιβάλλοντος. Με παγωμένες σχέσεις και πληγωμένη συμπεριφορά. Με τη σφραγίδα του χυδαίου σ’ ό,τι καινούργιο χτίζεται. Δεν γνωρίζω αν σας είναι η εικόνα αυτή ελκυστική, όμως ξέρω καλά πως είναι πιο πραγματική απ’ την παράδοση της. Απ’ τα τρισήμισυ εκατομμύρια που την κατοικούν, τα δυόμισυ είναι εσωτερικοί μετανάστες – τυχοδιώκτες της επαρχιακής Ελλάδας. Προσφέρουν στην πρωτεύουσα βία, αθλιότητα, ανασφάλεια και θλιβερό γούστο. Και οι πόλεις της επαρχίας, απαλλαγμένες απ’ τα δεύτερα στοιχεία τους παίρνουν αναπνοή και γίνονται λίαν κατάλληλες για ιδιωτική ζωή και ανθρώπινη συμπεριφορά. Αλλά κι αυτό ίσαμε να το μυριστούν οι “άθλιοι των Αθηνών”, και ξαναπάνε πίσω στα πάτρια εδάφηγια να καθαρίσει κι άλλη μια φορά η Αθήνα. Η περιπέτεια αυτή γνήσια ελληνική, θυμίζει την “Ελλαδογραφία” του Γκάτσου, χωρίς όμως το επικό στοιχείο του ποιητή…»

ΤΟ ΟΡΝΙΘΟΚΟΜΕΙΟ ΣΑΝ ΣΧΟΛΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΛΙΓΑ ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΗΣ
«…Επίσης θα πρέπει ν’ αποδεικνύω τ’ αυταπόδεικτα, για να μην τύχει και θιγούνε πρόσωπα, σχήματα ιερά, οργανισμοί δημόσιοι και δημοσίου δικαίου, γραφεία ιδιαιτέρων και υπουργεία. Βλέπετε στις μέρες μας και στον τόπο μας, όλοι διαθέτουν την απαραίτητη ευθιξία για να φωνασκούν διαμαρτυρόμενοι και ν’ απαιτούν την δίωξη των πάντων, όμως κανείς, σχεδόν κανείς δεν έχει εκείνη την ειδική ευαισθησία που χρειάζεται για ν’ απαιτήσει την αλήθεια και την αποσαφήνιση, για να παραιτηθεί, αν είναι ανάγκη…»
Το τραγούδι αυτό του Μάνου Χατζιδάκη, σε στίχους Νίκου Γκάτσου, το οποίον ερμηνεύει ο Ηλίας Λιούγκος, το επέλεξα, γιατί βρίσκω πως ταιριάζει απόλυτα στην ελληνική πραγματικότητα του σήμερα.

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

"Όταν μας φταίει το γαϊδούρι, δεν χτυπάμε το σαμάρι"

ΦΩΤΟ 12/09/2005. Δεν πρόκειται για αφισοκολλήσεις του ΠΑΜΕ!
Όταν διαπίστωσα – λίγο αργά βέβαια – ό,τι αυτό που έσκασε εδώ κι 8 μήνες δεν ήταν απλώς μία «φούσκα», αλλά το «άνοιγμα πολιτικού βόθρου», κατά κύριο λόγο των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, αποφάσισα να απομακρυνθώ από τη διαμορφωμένη πολιτική κατάσταση παύοντας να ασχολούμαι μαζί της, για να προστατεύσω τουλάχιστον την όσφρηση μου.
Βέβαια, μια τέτοια απόφαση δεν είναι εύκολο να τηρηθεί, για τον απλούστατο λόγο ότι μπορεί να ανεχθείς την υποτίμηση της νοημοσύνης σου, μέχρις ενός ορισμένου σημείου. Και αυτό, φυσικά, λόγω της βεβαιότητας σου – που είναι αποτέλεσμα μακρόχρονης πείρας - ότι και αυτές οι εγκληματικές ενέργειες εις βάρος του Ελληνικού λαού θα κριθούν «στιγμιαίες», με τις γνωστές απαλλακτικές αποφάσεις.
Όπως, φερ’ ειπείν να περιμένεις το «στεγνό καθάρισμα» σε όσους έκαναν χρήση των «πλυντηρίων» της SIEMENS, τον «αποσχηματισμό» πολιτικών προσώπων με εκλεκτικές συγγένειες στο χώρο του μοναχισμού, καθώς και δημεύσεις περιουσιών πρώην ηγετικών στελεχών - πνεόντων πλέον τα πολιτικά λοίσθια – αποκτηθείσες παρανόμως.
Από τη στιγμή, όμως, που καταβάλλεται μια λυσσώδης προσπάθεια από τους πολιτικούς, οικονομικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους– συνεπικουρούμενη κι από μια κοινωνία, με σαφείς ενδείξεις εμφυλιοπολεμικών τάσεων – να καταστεί η αριστερά ο αποδιοπομπαίος τράγος και να της φορτωθεί όλη η απαξιωτική αντιμετώπιση της Χώρας μας, από τη διεθνή κοινότητα, η νοημοσύνη του καθενός δεν μπορεί να «κάτσει στ’ αυγά της» και να παριστάνει την κλώσσα.
Η ρετσινιά, λοιπόν, της «προβληματικής και αφιλόξενης» χώρας οφείλεται, κατά κύριο λόγο:
Στην παντελή έλλειψη τουριστικής πολιτικής, - εκτός κι αν θεωρείται τουριστική πολιτική η ανάθεση της προβολής της χώρας στα χέρια των ελληνοαμερικανών «σταρ» του Χόλιγουντ;
Στις απαράδεκτες συνθήκες που επικρατούν σε πλείστα όσα «ρεντρουμάδικα», όπως επίσης και στις εμφανείς ελλείψεις ακόμη και σε ξενοδοχειακές μονάδες, με γαλαξιακό χαρακτηρισμό (πλήθος αστέρων). Θέλετε, μήπως, να θυμηθούμε κάποιους θανάτους στο πρόσφατο παρελθόν, που προκλήθηκαν από τις κακοτεχνίες στα κεντρικά συστήματα θέρμανσης ή ψύξης - ολίγων ευτυχώς ξενοδοχειακών μονάδων - που η είδηση τους έκανε το γύρο του κόσμου;
Στις παροχές κάκιστων και πανάκριβων υπηρεσιών, προς τα «αμερικανάκια» και τους «κουτόφραγκους από τους ασυνείδητους εστιάτορες – μήπως θυμάται κανείς τις μερίδες «ξου»; - και τους συναφείς με τον τουρισμό επιχειρηματίες, με στόχο το γρήγορο κι εύκολο κέρδος. Μήπως, ξέρει κάποιος από σας να μου πει, αν υπήρξαν ποτέ ποινικές κυρώσεις;
Στις αχαρακτήριστες και πολλάκις «μαφιόζικες» συμπεριφορές των ανθρώπων της «κίτρινης φυλής» (ταξιτζήδων). Όσοι εξ ημών ενδιαφέρεστε για την υστεροφημία της γλυκύτατης πατρίδας, ας σταθούν για λίγα λεπτά της ώρας, στη γωνιά Ερμού και Πλ. Συντάγματος και θα καταλάβουν τι ακριβώς εννοώ με το χαρακτηρισμό «μαφιόζικη» συμπεριφορά.
Στην μετατροπή του κλεινού άστεως σε μια άσχημη, βρώμικη και καταταλαιπωρημένη πόλη. Καθ’ ολοκληρία έργο όλων των Δημάρχων που πέρασαν τα τελευταία χρόνια, μετατρέποντάς την από πόλη όλων των πολιτών, σε προσωπικό τους βιλαέτι.
Αν δεν υπήρχε η Ακρόπολη, αυτή η πόλη θα είχε αυτοκτονήσει ή το λιγότερο θα είχε πάθει κατάθλιψη από την απόλυτη μοναξιά.
Υ.Γ. Όσο για την κατάσταση κάποιων ακτών και κάποιων αρχαιολογικών χώρων και ειδικώς αρχαίων θεάτρων, που συμβάλλει στη δυσφήμιση της χώρας θα την εκθέσω εκτενώς κάποια άλλη φορά, που θα είναι και λίγο κατεβασμένος ο υδράργυρος.

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Τελευταια Έξοδος: Επίδαυρος



Ο Ανδρέας Βουτσινάς ήξερε πάντα να εντυπωσιάζει και να εκπλήσσει θετικά με τον τρόπο που σκηνοθετούσε.

Φαίνεται, πως αυτά τα δύο στοιχεία του χαρακτήρα του, δεν θέλησε να μας τα στερήσει ούτε με το θάνατό του.

Νοερά θα είμαστε όλοι όσοι τον αγαπήσαμε – μέσα από τις σκηνοθετικές του δουλειές, αλλά και από τις πολύ ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις του – στο κοίλο του Αργολικού Θεάτρου, για να χειροκροτήσουμε το grand finale του.

Τυχεροί όσους αγάπησε η ζωή και τους τίμησε ο θάνατος.