Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

2010: Έτος δακτυλικής ψηλάφησης του ορθού των Ελλήνων

Την επιμέλεια των εξετάσεων αυτών, έχουν αναλάβει διεθνείς ειδικοί οίκοι και προσωπικότητες, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται:
Οι κ. ΑΛΜΟΥΝΙΑ, ΤΡΙΣΕ, ΓΙΟΥΝΚΕΡ και ο γερμανός υπουργός Οικονομικών WOLFGANG SCHAEUBLE – ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω και με το συμπάθιο μέρα που είναι, “ μας τα έχει κάνει…τσουρέκια!” . Οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης, STANDARD & POORS, FITCH και MOODYS καθώς και το ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ.
Άντε βρε, Καλή Επίκυψη και Καλή Χρονιά!
Και πάντα με το τραγούδι να κρέμεται από τα χείλια μας.!


Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

"ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ" 2009


Gummy bear: Το πρόσωπο της χρονιάς.

Προς μεγάλη ανακούφιση των φιλήσυχων πολιτών και των καλών νοικοκυραίων και προς μεγίστη απογοήτευση της κομματικής σπέκουλας και των τζαμάδων, φέτος τον Δεκέμβριο δεν προκλήθηκε τυχαία εκπυρσοκρότηση και εξοστρακισμός σφαίρας από κάποιο περίστροφο ένστολου ανδρός, επιφορτισμένου με την προστασία του πολίτη, με τα γνωστά θλιβερά αποτελέσματα που σημάδεψαν τον περσινό Δεκέμβρη. Έτσι, το οικολογικό χριστουγεννιάτικο δέντρο της πόλης γλύτωσε τον εμπρησμό. Ανοίγει παρένθεση. Τη θεάρεστη τούτη πράξη θα την αναλάβουν μετά τη δεντροφύτευση, των επιμέρους μικρών κωνοφόρων που το απαρτίζουν, στις καμένες περιοχές, οι γνωστές «φυσιολατρικές ομάδες» καταπατητών δασικών εκτάσεων.» Κλείνει η παρένθεση. Όπως, και ή απουσία κατηγορούμενου, έδωσε την ευκαιρία στον πολύ γνωστό μας ποινικολόγο, να ξεκουραστεί στην ελληνική Courchevel του Παρνασσού.
Υπήρξαν άλλα θέματα, όχι κατ΄ανάγκη ήσσονος σημασίας όπως του περασμένου Δεκέμβρη , που απασχόλησαν – λέμε τώρα – την κοινή γνώμη. Ας δούμε κάποια από αυτά.

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΑ…ΨΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗΣ: Στο ίδιο κωμικοτραγικό έργο θεατές που παίζεται εδώ και σαράντα χρόνια, με τεράστια επιτυχία ως προς το ανέβασμα του σε διάφορες χώρες του πλανήτη και ως προ τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων πρωταγωνιστών και μη από διάφορες χώρες. Ο λόγος, φυσικά, για την τελευταία συνδιάσκεψη της Κοπεγχάγης, που το αποτέλεσμα της ήταν μια τρύπα μεγαλύτερη και από αυτή του όζοντος.
Η αρνητική στάση των Η.Π.Α. και της Κίνας - των δύο μεγαλύτερων ρυπαντών του πλανήτη - είχε σαν αποτέλεσμα την απομάκρυνση του οράματος του κ. Daniel Cohn-Bendit, για “green deal” και τη διάψευση της αισιοδοξίας της κ. Τίνας Μπιρμπίλη για μια δεσμευτική συμφωνία. (Κόσμος του Επενδυτή, 5-6 Δεκεμβρίου 2009)
Δεν γνωρίζω ποιος θα είναι ο ρόλος που θα διαδραματίσει στο μέλλον η μαρξιστική Κίνα πάνω στο συγκεκριμένο πρόβλημα. Είμαι, όμως, απόλυτα βέβαιος ότι, ο νομπελίστας κ. Barack Obama όταν θα πάψει πλέον να είναι ένοικος του Λευκού Οίκου, θα αφιερώσει τη ζωή του στον αγώνα για τη σωτηρία του πλανήτη – όπως και ο συμπατριώτης του κ. Al Gore – δίνοντας τις ακτιβιστικές του μάχες, σε όλες τις γωνιές του πλανήτη, έναντι αδροτάτης αμοιβής, για την εξασφάλιση της αειφορίας των προσωπικών του συμφερόντων.

ΤΑ ΕΝ ΟΙΚΩ ΜΗ ΕΝ ΔΗΜΩ:Φέτος τα Χριστούγεννα η ανταπόκριση μας στα καταναλωτικά έθιμα ήταν αρκούντως συγκρατημένη. Όχι τόσο λόγω της οικονομικής κρίσης, που όπως μας πληροφορούν οι αρμόδιοι και υπεύθυνοι γι΄αυτήν τη κατάσταση, μοιάζει με χαίνουσα μαύρη τρύπα έτοιμη να μας καταπιεί, αλλά για την αποφυγή, έτι περαιτέρω, προκλήσεων προς τους διεθνείς δανειολήπτες μας, με την αλόγιστη καταναλωτική συμπεριφορά μας.
Ξέρετε, αυτούς τους διεθνείς οργανισμούς, που όταν παίρνουμε δανεικά τους ονομάζουμε οικονομικούς οίκους, και όταν μας τα ζητάνε πίσω , τους αποκαλούμε κερδοσκόπους. Για το λόγο αυτό κι εκείνοι, με τη σειρά τους, συμπεριφέρονται στη χώρα μας, σαν σε “οίκο ανοχής”.

ΠΑΡΤΙ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ ΜΕ ΛΗΓΜΕΝΕΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΚΟΝΣΕΡΒΕΣ: «Πενία τέχνας κατεργάζεται». Προφανώς, αυτό είχαν κατά νου οι διευθυντές προγράμματος του μεγάλου καναλιού, όταν σχεδίαζαν το πρόγραμμα του σταθμού για το τρέχον τηλεοπτικό έτος. Θέλω να πιστεύω ότι αυτή η “σηριαλοποίηση” του επετειακού προγράμματος, που έχει πάρει το χαρακτήρα μακριάς σαρακοστής, είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης που έχει πλήξει και τα ΜΜΕ.
Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται ένα ξεχείλωμα στις διάφορες επετείους των ανθρώπων ή και αυτών ακόμη των μέσων του χώρου του θεάματος και του ακροάματος, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών. Αλλά και αυτό να μη συνέβαινε, είναι γνωστό ότι είμαστε η χώρα της υπερβολής. Ως πρόχειρο παράδειγμα αναφέρω την περίπτωση της κ. Στέλλας Μπεζαντάκου. Όπως δήλωσε, λοιπόν, η καλήπυγος αοιδός σε πολιτιστική εκπομπή της απογευματινής ζώνης – με μουσική γέφυρα τη μεγάλη της επιτυχία “Χωνάκι Παγωτό” – «την ονομαστική της εορτή την εορτάζει επί τριήμερο. Την παραμονή με τους φίλους της. Ανήμερα με την οικογένεια της και την επομένη με το φίλο της.»
Το γεγονός ότι δεν έχει εκδηλωθεί στον τηλεοπτικό πληθυσμό της χώρας επιδημία σκορβούτου ή σαλμονέλωσης, από τη συνεχή κατανάλωση ληγμένων τηλεοπτικών κονσερβών, οφείλεται καθαρά στο ό,τι έχει αναπτύξει αντισώματα, από τη συνεχή έκθεσή του στην τηλεοπτική αυτή λοίμωξη.
Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουν πειραχθεί άλλα σημαντικά όργανα του σώματος του, όπως για παράδειγμα, ο εγκεφαλικός του ιστός.
Τι άλλο μπορεί να υποθέσει κανείς ακούγοντας από τον παρουσιαστή των επετειακών εκπομπών – να μου το θυμηθείτε ότι μια μέρα ο εν λόγω παρουσιαστής θα είναι ο αντίστοιχος “Αλέξης Κωστάλας της ιδιωτικής τηλοψίας” – ότι σχεδόν 4 εκατομμύρια τηλεθεατών συμμετείχαν στην on line ψηφοφορία, για να απολαύσουν τηλεοπτικά προϊόντα, της τελευταίας 20ετίας, που δεν τα καταδέχονται πλέον ούτε οι σκόροι!


ΕΜΕΙΣ ΤΟΥ 60 ΟΙ ΑΦΕΛΕΙΣ: «Μου κάνει εντύπωση που ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν συμμετείχε στο Γούντστοκ… Πως πραγματοποιήθηκε το Γούντστοκ χωρίς το Διονύση, μου λέτε;» (ΣΥΝΠΛΗΝ, ΠΟΝΤΙΚΙ ART, Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009). Επιτυχής σχολιασμός για τον τραγουδοποιό του μέλλοντος μας, ο οποίος διαχειρίζεται την δεκαετία του 60 σαν να αποτελεί προσωπική του υπόθεση. Εγώ, πάντως, παρ΄όλα όσα γράφονται, είμαι αποφασισμένος να παρακολουθήσω την τελευταία εκδήλωση, αυτού του αφιερώματος. Όλο και κάποια τούρτα θα κάνει την εμφάνιση της, από την οποία ευελπιστώ τούτη τη φορά να εξέλθει πυροσβέστης και όχι καμιά σταρλετίτσα ριαλιτοπαίχνιδου.

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Μια ασυνήθιστη αναγνώστρια*



«… Έτσι η Βασίλισσα κατέληξε σύντομα στο συμπέρασμα ότι τους συγγραφείς ήταν καλύτερα να τους συναντάς στις σελίδες των μυθιστορημάτων τους, ότι ήταν και αυτοί πλάσματα της φαντασίας του αναγνώστη όπως ακριβώς και οι ήρωες των βιβλίων τους. Άσε το ότι δεν έδειχναν να αναγνωρίζουν πως τους έκανες χάρη που διάβασες τα γραπτά τους. Αυτοί σου έκαναν, αντίθετα χάρη που τα έγραφαν…»
Δεν συμφωνώ καθόλου με την Αυτής Μεγαλειότητα, ειδικά στην περίπτωση του Άλαν Μπένετ. Όχι μόνο μας έκανε τη χάρη, αλλά μας έδωσε και μεγάλη ικανοποίηση με το βιβλίο του “Το βασίλειο μου για ένα βιβλίο”(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ)
Δεν συνηθίζω να γράφω για τα βιβλία που διαβάζω, όχι μόνο γιατί στερούμαι κριτικών ικανοτήτων, αλλά και γιατί πιστεύω πως η ανάγνωση ενός βιβλίου είναι μια καθαρά ιδιωτική υπόθεση, που προσβλέπει στην προσωπική ευχαρίστηση.
Κάτι, όμως, το συναρπαστικό αυτό “ παραμύθι” για μεγάλους, με το ανατρεπτικό του φινάλε κάτι το καταλυτικό βρετανικό φλέγμα – το οποίον ειρήσθω εν παρόδω διατηρείται σχεδόν ανέπαφο στην μετάφραση της κ. Τρισεύγενης Παπαϊωάννου – και η τολμηρή αυτοκριτική του συγγραφέα, στάθηκαν αφορμή να παραβώ τη συνήθεια μου.
Που μπορεί να οδηγήσει τη Βασίλισσα η αρχική φιλοπερίεργη διάθεση της για τον "καταραμένο" ποιητή Ζαν Ζενέ, όταν αυτή μετατρέπεται σε ένα αληθινό πάθος για τη φιλαναγνωσία;
Η απάντηση στη σελίδα 198 του βιβλίου.
*Alan Bennett: "The Uncommon Reader"

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Η αξία της σωστής πληροφόρησης

“Αγνώστου: Απόλλων κιθαρωδός και οδηγός των Μουσών. Μουσείο PIO-CLEMENTINO”
Μέχρι το πρωί της περασμένης Κυριακής, ήξερα ότι μόνον ο Απόλλωνας εθεωρείτο Μουσηγέτης – οδηγός των Μουσών – “ως θεός παντός του καλού και του ευγενούς εν τη διανοία”. Και με αυτήν την ιδιότητα κρατούσε στα χέρια του, αντί τόξου, τη λύρα της Ποιήσεως και της Μουσικής (Κιθαρωδός).
Όπως, όμως, πληροφορήθηκα από το πρωτοσέλιδο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, η χώρα μας διαθέτει και δεύτερο Μουσηγέτη: τον Μουσ(ι)γέτη (φέροντα γενειάδα) κ. Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος – όπως πληροφορούμε από ένα καταιγισμό δημοσιευμάτων σε ολόκληρη σχεδόν την γκάμα των ημερήσιων και περιοδικών εκδόσεων – επιχειρεί την αναβίωση των sixties.
Γηράσκω αεί διδασκόμενος.

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

To Πνεύμα των Χριστουγέννων



«Μάθανε πως τρώμε με χρυσές μασέλες, πλακώσανε και οι τρεις Μάγοι – Αλμούνια, Τρισέ και Γιούνκερ – από τις Βρυξέλλες!»
Εν μέσω μαύρης τρύπας, που απειλεί να καταπιεί τον δορυφόρο HELLAS, του πλανήτη EUROPEAN UNION, του περιπαικτικού “γούτσου-γούτσου” των χοίρων, προς τρομαγμένους πολίτες, διαφωνούντες γιατρούς και ανησυχούντες – για τα διαφυγόντα κέρδη – φαρμακοβιομήχανους, κάδων φορτωμένων με τα προϊόντα πολιτισμού των κατοίκων του κλεινού άστεως , έγχρωμους μετανάστες με άσπρους μπόγους στην πλάτη, σαν το Άϊ Βασίλη, να τρέχουν χαρούμενοι προς όλες τις κατευθύνσεις, του κέντρου της πόλης, “ειδικές ζαρντινιέρες” και άνδρες των σωμάτων ασφαλείας “έτοιμους για όλα”, που δίνουν ένα χρώμα “κατάστασης πολιορκίας” στην πόλη, κατέφτασε και το Πνεύμα των Χριστουγέννων.
Ήδη οι εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχουν ολοκληρώσει την εορταστική διακωμώδηση… ουπς τη διακόσμηση των πλατειών, των κολώνων του ηλεκτρικού και όσων δέντρων έχουν απομείνει στους δήμους και τις κοινότητες τους. Δεν σας κρύβω ότι, εκείνο που χαίρομαι περισσότερο από όλο αυτό το χριστουγεννιάτικο concept είναι όλη αυτή η “φωτεινή μελίγκρα”, που τυλίγει τα δέντρα. Ανοίγει παρένθεση. Για να πετάνε τα λεφτουδάκια των δημοτών τους, έτσι, από το παράθυρο, σε πρακτικές εντυπωσιασμού, θα έχουν κάνει τα κουμάντα τους, τουλάχιστον, για την προμήθεια μέσων πυρόσβεσης, για τις ανάγκες του καλοκαιριού, πιστεύω; Ή θα ακούσουμε τις ίδιες δικαιολογίες για έλλειψη πόρων, από τα παράθυρα των καναλιών, με φόντο το χορό της φωτιάς; Κλείνει η παρένθεση.
Οσονούπω ολοκληρώνεται και η φωτεινή διακόσμηση των μπαλκονιών των πολυκατοικιών - δείγματα εξαίρετης αρχιτεκτονικής αισθητικής και τεχνοτροπίας - με αστέρια πολύποδες που καταλαμβάνουν ολόκληρη την πρόσοψη των κτιρίων, φωτεινά σεντόνια που σέρνονται στις τέντες των διαμερισμάτων των κάτω ορόφων και φωτεινούς νεροσωλήνες περιπεπλεγμένους εν είδη κοκορετσιού στα κάγκελα, σε μία αγαστή συνύπαρξη με τις απλωμένες μπουγάδες, τις μεταλλικές ντουλάπες-αποθήκες και τα πεθαμένα φυτά.
Από ότι πήρε ο μάτης μου, ο δήμαρχος της πρωτεύουσας “παίζει” ανάμεσα στην πράσινη ανάπτυξη – το δέντρο αποτελείται από φυσικά κωνοφόρα – και το glamour – πολυέλαιοι στο κεφαλόσκαλο της πλατείας και ντιζαϊνάτα φωτιστικά δαπέδου επί της πλατείας. Φαίνεται, παιδί μου, ο ακτιβισμός και το εκλεπτισμένο γούστο στον άνθρωπο. Κραυγάζει από μακριά!
Μαζί, βέβαια, με το Πνεύμα των Χριστουγέννων πλάκωσαν και τα φιλανθρωπικά bazaar και οι απαραίτητοι ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί τηλεμαραθώνιοι. Με ένα σμπάρο, δυό τρυγόνια. Με την επίδειξη, δημωσίως, των φιλανθρωπικών συναισθημάτων μας και promotion των καλλιτεχνικών μας δραστηριοτήτων κάνουμε και φορολογικές απαλλαγές επιτυγχάνουμε.
Και καπάκι, σε όλο αυτό το κακοφορμισμένο, από την αρρώστια του καταναλωτισμού Πνεύματος, το ραμολί της αεριούχου ποτοποιίας από την Ατλάντα, που χρόνια τώρα προσπαθεί να αποτελειώσει την πρόταση – προτροπή : «Χώ-στε τα, χώ-στε τα, χώ-στε τα χοντρά στους εμπόρους» και έχει κολλήσει στο: «ΧΟ-ΧΟ-ΧΟ!». Ήμαρτον θεέ μου!
Τέλος πάντων, εγώ προσωπικά εύχομαι, η Παναγιά να γεννήσει με ένα πόνο, για να έχουμε όλοι μας MERRY CHRISTMAS and A HAPPY NEW YEAR.
Α, και μια τελευταία παραίνεση προς γονείς και κηδεμόνες.Δεν χρειάζονται μόνον τα παιδάκια σας τη φροντίδα και την αγάπη σας, αλλά και τα ταλαιπωρούμενα πόνυ, που ξεροσταλιάζουν κάθε χρόνο στην Πλατεία Συντάγματος. Προς τούτο, φροντίστε να μην τα αντιμετωπίζουν οι νεαροί βλαστοί σας, σαν να έιναι γκατζετάκια.

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Από τη Σουηδική Ακαδημία στην... εθνική ακηδία


Ακριβώς σαν σήμερα, πριν 30 χρόνια (10 Δεκεμβρίου 1979), η Σουηδική Ακαδημία απένειμε το Βραβείο Νόμπελ Παγκόσμιας Λογοτεχνίας στον Οδυσσέα Ελύτη.
Ε και τι έγινε, θα απαντήσει κάποιος. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα, πέρα από τη διεθνή αναγνώριση του ποιητή μας. Πόσο επηρέασε τον πολιτισμό και την εθνική μας συνείδηση. Απλώς προστέθηκε στη λίστα των όσων μας κάνουν να κοκορευόμαστε για τα επιτεύγματα μας ως έθνος. Ανοίγει παρένθεση. Είναι κοινός τόπος ότι, οι επιτυχίες είναι πάντοτε συλλογικές, ενώ οι ευθύνες για τις αποτυχίες είναι προσωπικές και πάντοτε βαρύνουν τους άλλους. Κλείνει η παρένθεση.
Απόδειξη ότι, μέσα σε αυτά τα τριάντα χρόνια, οι αλόγιστες πράξεις όλων μας – εξουσιαζόντων και εξουσιαζομένων – γέμισαν χαρακιές και παραμόρφωσαν το πρόσωπο της Ελλάδας.
Οι προσπάθειες όλων αυτών των χρόνων των χαρισματικών δεινόσαυρων της πολιτικής, και των τεχνοκρατών διαχειριστών της κοινής γνώμης, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια αποτυχημένη “Επιχείρηση Photoshopping” της σκληρής πραγματικότητας.
Όσο για το λαό. Παραμυθιασμένος από «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», άναψε το τζάκι στο Living Room - του “πολυτελούς κατασκευής” – διαμερίσματός του, χρησιμοποιώντας για προσάναμμα τη σκυτάλη της παράδοσης και μέσα σε αυτή τη θαλπωρή, παραδόθηκε στον Μεγάλο Ύπνο, για να ζήσει το Αμερικάνικο Όνειρο του καταναλωτικού ευδαιμονισμού.
Είμαι σίγουρος ότι ο ποιητής στην ερώτηση: «Στον αιώνα σου ποιητή , πες μου τι βλέπεις;», θα απαντούσε χωρίς περιστροφές: «Βλέπω τον καμένο εγκέφαλό σας και το τυφλό σας βλέμμα!»

ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ:ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ
ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ: ADAGIO
ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ: ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ - ΙΟΥΛΙΤΑ ΗΛΙΟΥΠΟΛΟΥ

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Επιβεβαιώνοντας τον Μπρεχτ



Αλίμονο στους νέους που περιμένουν τον ξερό κρότο ενός πιστολιού, για να ξεκινήσουν τον αγώνα, που θα τους αλλάξει τη μοίρα τους.
Αλίμονο στις κοινωνίες που έχουν ανάγκη από εξιλαστήρια θύματα, για να δουν κατά πρόσωπο την αλήθεια.
Αλίμονο στις Πολιτείες εκείνες που δρουν σαν τον Μινώταυρο.
«Αλίμονο στη Χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες»*
Ας το πάρουν κάποια στιγμή απόφαση όλοι αυτοί οι «επαγγελματίες δημοκράτες» ότι, ο ΑΛΕΞΗΣ ανήκει μοναχά στους φίλους του, στην οικογένειά του και πάνω από όλα στη μητέρα του.
Οι κάθε είδους σκοπιμότητες αυτών που συστηματικά «υιοθετούν ήρωες», είναι πιο ένοχες και από τη σφαίρα του ένστολου ανθρωποφύλακα.
Aς τιμήσουμε ουσιαστικά τη μνήμη αυτού του έφηβου, αναλογιζόμενοι τη ζωή που δεν έζησε.

*Mπρεχτ: “Ο Βίος του Γαλιλαίου”

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Όσα φέρνει ο... Τύπος



(Κωνσταντίνος Καλλέργης. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 02/12/09):
«Στην κατηγορηματική διαβεβαίωση ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να πτωχεύσει, προχώρησε χθες, αμέσως μετά το τέλος της συνεδρίασης του Eurogroup, ο επικεφαλής του Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ. Όπως διευκρίνισε, τέτοιο ενδεχόμενο δεν τέθηκε ποτέ» (Ε/S: Το ευρωπαϊκό χονδρεμπόριο φόβου κι ελπίδας συνεχίζεται με εξαιρετική επιτυχία)

(Μαρίνα Πετρούτσου. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 02/12/09):
«Λεβέντες και λεβέντισσες των δύο στρατοπέδων της Ν.Δ., δεν ξέρω αν το καταλάβατε, την περασμένη Κυριακή ο κόσμος ψήφισε νέο αρχηγό με καθαρή διαφορά, τελειώσαμε.@ Τα΄ακούτε Άρη, Γεράσιμε, Θόδωρε, Φωτεινή, Κώστα, Σίμο, Κατερίνα, Αργύρη… Τελειώσαμε. Καιρός να ξεστήσετε τ΄αντίσκηνα από τα κανάλια και να μαζευτείτε στο κόμμα σας και στα σπίτια σας. Χριστούγεννα πλησιάζουν, να στολίσετε κάνα δέντρο…» (Ε/S: Μιντιακή διαταγή και τα σκυλιά δεμένα!)

(Γαλήνη Φούρα. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 02/12/09):
«Ερωτήματα εγείρει «λάθος» των αρμοδίων στο θέμα του εμβολιασμού κατά της νέας γρίπης. Στο δελτίο εμβολιαζόμενου που παραλαμβάνει όποιος εμβολιάζεται, αναγράφεται αριθμός τηλεφώνου αναφερόμενος ότι είναι του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΟΦ) για επικοινωνία σε περίπτωση εμφάνισης ανεπιθύμητων παρενεργειών, ο οποίος στην πραγματικότητα ανήκει στη φαρμακευτική εταιρεία που διαθέτει το εμβόλιο» (Ε/S: Η πρώτη σοβαρή παρενέργεια του εμβολίου κατά της νέας γρίπης.)

(Φωτεινή Μπάρκα. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 02/12/09):
«…Οι “Εκπομπείς σήμερα” ευθύνονται για το “συμβολικό”, όπως το χαρακτηρίζουν, σαμποτάζ στα εγκαίνια της έκθεσης “Δωματια” του Γεράσιμου Καππάτου στο ξενοδοχείο “St George Lycabettus” την περασμένη Πέμπτη το βράδυ. Κρυμμένοι στο πλήθος, που γέμισε ασφυκτικά τον πέμπτο όροφο του ξενοδοχείου, πέταξαν τις αμπούλες βρώμας και αποχώρησαν…» «Είναι τόσο εύκολο να στηλιτεύεις σήμερα συμπεριφορές και πρόσωπα. Δεν κοστίζει τίποτα. Τσάμπα μάγκες. Πετάνε αβγά ή γιαούρτια, διακόπτουν συζητήσεις στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και νομίζουν ότι έτσι θα αλλάξουν τον κόσμο. Τρομοκρατώντας τον…» (Ε/S: Πάντα πρωτοπόρα η χώρα μας. Ακόμα και στο θέμα της τρομοκρατίας. Αυγά, γιαούρτια και αμπούλες βρώμας, τα νέα όπλα της τελευταίας γενιάς των terrorists! Νομίζω, πως πρέπει το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη να εκσυγχρονιστεί και προς αυτή τη κατεύθυνση.)

(Βαγγέλης Βαγγελάτος. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 02/12/09)
Ο Ρούπερτ Έβερετ σε συνέντευξη του – “OBSERVER” – τα λέει έξω από τα δόντια. «Μετανιώνω που δήλωσα γκέι.» «… δεν γίνεται να είσαι γκέι αστέρας του σινεμά, σε αφήνουν για λίγο να παίξεις και στην πρώτη αναποδιά πέφτεις σε τοίχο. Μετά μπορείς να παίζεις μόνο ρόλους ντραγκ. Πόσους διάσημους γκέι αστέρες ξέρετε; Υπάρχουν αρκετοί “στην ντουλάπα” αλλά έξω κανείς. Τελευταία αυξάνονται οι γκέι ρόλοι – π.χ. “Brokeback Mountain” – αλλά τους παίζουν μόνο στρέιτ! Και οι ανοιχτά γκέι δεν παίρνουν ούτε στρέιτ ρόλους, οπότε δεν συστήνω σε κάποιον να το δηλώσει…» «…Το Χόλιγουντ είναι σαν τη Χριστιανική Δεξιά. Κάνουν τους δημοκρατικούς και τους υποστηρικτές του Ομπάμα, αλλά κανείς δεν είναι κατά του πολέμου στο Ιράκ…» «…Λες και οι Αμερικανοί δεν μπορούν να επεξεργαστούν τίποτα πέρα από την κινηματογραφική πραγματικότητα του κώλου της Τζέι Λο. Δεν μπορούν να προσεγγίσουν το Ιράκ γιατί είναι εθισμένοι στην υπέροχη βερσιόν της ζωής που φτιάχνουν για εταιρείες όπως η Viacom. Όπου οι καλοί νικάνε στο τέλος, ο κακός καπνίζει και χάνει, τα ζευγάρια δεν κάνουν έρωτα και όλα είναι πολιτικά ορθά σε βαθμό δαιμονικό» (Ε/S: Υπάρχουν και χειρότερα. Ευτυχώς, στη χώρα μας: “ o ήλιος καίει και για μας τους γκέι!”


Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

HABEMOUS NEW POLITICAL LEADER


Ώδινεν όρος…

Μετά από 57 μέρες συνεχών ωδίνων τοκετού, η “μεγάλη δημοκρατική παράταξη” απέκτησε τον έβδομο αρχηγό της και το Κοινοβούλιο μια all brand new αξιωματική αντιπολίτευση.

«Ούτε γάτα ούτε ζημιά». Με την ολοκλήρωση της διαδικασίας για την εκλογή αρχηγού της παράταξης, ολοκληρώθηκε και η απενοχοποίησή της απέναντι στο εκλογικό σώμα. Ούτε λόγος, βέβαια, ότι στην προκειμένη περίπτωση έπαιξαν βασικό ρόλο και οι “εθνικές διαστροφές” μας: η ασθενής μνήμη και η ανοχή μας.


Ένα περίεργο πράγμα. Από την ώρα που η κ. Μπακογιάννη συνεχάρη, δημοσίως, τον κ. Σαμαρά, θέλεις το ύφος της, θέλεις η διαίσθηση ότι, οι εσωκομματικές περιπέτειες της ΝΔ τώρα αρχίζουν, «μου έχει κολλήσει» “Ο χορός των σπαθιών», του Αράμ Χατσατουριάν.



Αξίζει να ζεις σε αυτό τον τόπο, μόνο και μόνο από περιέργεια!


Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Κοινωνικές διαστρωματώσεις


Αυτή, δυστυχώς, είναι η εικόνα που έχει διαμορφωθεί - στην καλύτερη των περιπτώσεων – ανάμεσα στο κράτος και στην κοινωνία των πολιτών.
Αιτία όλης αυτής της κατάστασης: η εγκληματική αδιαφορία που έχει επιδειχθεί όλα αυτά τα χρόνια, από όλα τα κοινωνικά στρώματα ανεξαιρέτως και η κατάφορη κατάχρηση εξουσίας από τους εκπροσώπους του κράτους, οι οποίοι χωρίς αισθήμα ευθύνης και με οδηγό τους το "νόμιμον είναι και ηθικόν"περιφέρουν, χωρίς αιδώ, την πολιτική τους ανεπάρκεια.

Αποτέλεσμα να διασύρεται ολόκληρη η χώρα – χωρίς την ελάχιστη αντίδραση από τους πνευματικούς ανθρώπους - και να εμπαίζεται ένας ολόκληρος λαός, έστω κι αν φέρει και ο ίδιος μεγάλο μέρος ευθύνης.

Ένοχοι και χωρίς ελαφρυντικά και οι δύο πλευρές.

Σε όλους εμάς λοιπόν, «που είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα» - όπως θα επαναλάμβανε, επιτυχώς, και σήμερα ο αλησμόνητος Ντίνος Ηλιόπουλος - αφιερώνω τους στίχους του Βολφ Μπίρμαν: “ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ”, μελοποιημένους από το Θάνο Μικρούτσικο, σε μία συγκλονιστική ερμηνεία από τη Μαρία Δημητριάδη.

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω σιχαθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους γερμανούς τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.
Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.



Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Ο Τόπος Αλλού


ΤΑ «ΜΑΝΙΚΙΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ»
Η επινοημένη «Καμένη Γη» του Πατρός, αντικαταστάθηκε από τις εκσυγχρονισμένες «Μαύρες Τρύπες» του Υιού. Η σύγχρονη μορφή της τεχνοκρατικής Αγίας Τριάδας συμπληρώνεται με το «Οικονομικό Πνεύμα» του κ. Αλμούνια.
Οι συμβαλλόμενοι της 4ης Οκτωβρίου, αν έμπαιναν στον κόπο να διαβάσουν τα μικρά γράμματα της Εκλογικής Σύμβασης, θα διαπίστωναν ότι, οι «πολιτικοί μενταλίστες», δεν είχαν σκοπό «να σηκώσουν τα μανίκια τους», αλλά «να μας ρίξουν ένα ακόμα μανίκι».

ΤΟ «ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΡΟΚ» ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ
Η κ. Ντόρα Μπακοσπηλιωτοπούλου – το άλλοτε «μικρό κορίτσι από τη Χαλέπα». Ο κ. Αντώνης Σαμαρόπουλος – ο το πάλαι ποτέ «ακυρώσας μια κάποια πολιτική άνοιξη». Και ο κ. Παναγιώτης Ψωμιάδης – ο ακραιφνής πολέμιος του «Κράτους των Αθηνών», διεκδικούν την αρχηγία της νεοφιλελεύθερης παράταξης, με «όρους μέλλοντος».
Ευτυχώς που το 2012 βρίσκεται «ante portas»!

ΤΕΙΧΗ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ
Το γαρ πολύ της εσωστρέφειας γεννά παραληρήματα. Μόνον έτσι εξηγείται η υπερασπιστική γραμμή της κ. Αλέκας Παπαρήγα, για το τείχος του Βερολινου.
«…Και ρωτάμε; Δεν έχει δικαίωμα ένας λαός, μια εξουσία εργατική ή η οποιαδήποτε κυβέρνηση να σεβαστεί τα σύνορά της και να υψώσει το τείχος μέσα στο έδαφός της; Σκεφθείτε αν μέσα στην Αθήνα είχαμε τρεις – τέσσερεις δήμους που ανήκαν σε έναν στρατό Κατοχής, θα ήταν ελεύθερα, μπες βγες;…» Τάδε έφη – μεταξύ των άλλων - η Γενική Γραμματέας του «αθάνατου» ΚΚΕ.
Στην προκειμένη περίπτωση, οι Πολιτικές Επιστήμες σηκώνουν και τα… πόδια ψηλά, εκτός από την αγαπητή ποιήτρια κ. Σιλάνα Σαλιάγκου – πνευματικό παιδί του κ. Γιάννη Ξανθούλη – η οποία δίνει τη δική της οπτική γωνία, χωρίς φόβο και πάθος και, φυσικά, χωρίς ίχνος εκδίκησης, για τον κομμουνισμό:
«Αν ήταν ο κομμουνισμός // γλυκός σαν βασιλόπιτα, // θα τον μασούσε διακαώς // ολόκληρη η ανθρωπότητα.
Αλλά, καταπώς φαίνεται, // τον φτιάξανε νηστίσιμο // και τελικώς καρβούνιασε // και χάλασε στο ψήσιμο...

«ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»
«Άλλοι είπαν το μεγάλο ΝΑΙ στις κρίσιμες ώρες και στάθηκαν οι πιο νινυνθάδιοι, οι πιο λιγόζωοι. Άλλοι είπαν το μεγάλο ΟΧΙ και συμβιβάστηκαν και γίνανε «ΑΛΛΟΙ», από αυτό που η νιότης τους έλεγε πως θα γίνουν κι άλλοι είπανε και ΝΑΙ και ΟΧΙ, πολλοί από καιροσκοπισμό, λιγότερο από την πεποίθηση, πως οι Θερμοπύλες που είχαν να φυλάξουν βρίσκονταν μέσα τους (ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ: ΓΥΝΑΙΚΑ 1984)
«ΨΩΜΙ; - ΠΑΙΔΕΙΑ; - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ;»

ΟΙ ΦΤΩΧΟΥΛΗΔΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Οι διαχειριστές της Αγίας Τράπεζας πολύ εταράχθησαν με την αύξηση, από το 1 της χιλίοις στο 3 της χιλίοις, στον συντελεστή φορολόγησης των εκκλησιαστικών ακινήτων. Μάλιστα, ένας εκ των Αγίων δήλωσε ότι δεν συντρέχει λόγος συμβολής της Εκκλησίας, στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, αφού η χώρα δεν έχει πληγεί από κάποια θεομηνία! Η απόλυτη έκφραση κοινωνικής ευαισθησίας!
Αυτές οι πρακτικές φέρνουν στο νου, την άποψη του αμερικανού χρονογράφου, Χένρι Λούις Μένκεν, για την Εκκλησία: «Ένα μέρος όπου κύριοι οι οποίοι δεν έχουν πάει ποτέ στον Παράδεισο, καυχώνται γι΄αυτόν σε ανθρώπους που δεν θα πάνε ποτέ εκεί» («Ε» ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ)

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Συγκοινωνούντα Δοχεία


Μία μόνο μέρα χωρίζει την Παγκόσμια Ημέρα Δημόσιας Τουαλέτας (19 Νοεμβρίου), από την Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης (21 Νοεμβρίου)
Φάρσα ή σατανική σύμπτωση;
Βέβαια, το αποκορύφωμα θα ήταν η καθιέρωση και Παγκόσμιας Ημέρας Χωματερής, κάθε 20η Νοεμβρίου.
Θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, έτσι, να καθιερωθεί ένα τριήμερο αφιερωμένο στην «Αρχή των Συγκοινωνούντων Δοχείων».
Ποτέ δεν είναι αργά.

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Πολιτιστικές Προσεγγίσεις

Η εορταστική περίοδος των Χριστουγέννων οσονούπω καταφθάνει, κουβαλώντας μαζί της και τις απαραίτητες καταναλωτικές συνήθειες της όπως, φιλανθρωπικά bazaars, ενδυματολογικές και γαστρονομικές προετοιμασίες για τις λαμπερές εορταστικές νύχτες και, φυσικά, την προμήθεια, για μας και τους φίλους μας, της κατάλληλης πνευματικής τροφής, για τις πνευματικές μας αναζητήσεις, που γίνονται πιο επιτακτικές κατά τις διάφορες περιόδους διακοπών.
Προς τούτο, η «στήλη» όλο αυτόν το διάστημα, θα ασχοληθεί περιοδικώς με την παρουσίαση σοβαρών λογοτεχνικών πονημάτων νέων καλλιτεχνών, του πεζού και του ποιητικού λόγου, για τα οποία πιστεύει ακραδάντως ότι θα κατακτήσουν τη λίστα των ευπώλητων βιβλίων. Κάτι που θα γίνει κατορθωτό, με τη μορφή διάδοσης από «στόμα με στόμα» και όχι με την γνωστή μέθοδο της περιφοράς αυτών τούτων των πονημάτων, «υπό μάλης των λογοτεχνών», στους γνωστούς καλλιτεχνικούς πολυχώρους café – bars, όπου το πνεύμα ίπταται μαζί με τις γαργαλιστικές αναθυμιάσεις των αλκοολούχων ποτών και τους μελωδικούς φθόγγους των φωνών των διαφόρων "έντεχνων" αοιδών και συγκροτημάτων, σε ρόλους live soundtracks των μεγαλουργημάτων.
Ο υποφαινόμενος έχει τη μεγάλη τιμή και χαρά να παρουσιάσει την πρώτη ποιητική απόπειρα της γνωστής λαογράφου κ. ΜΕΛΕΝΙΚΙΤΣΗΣ ΔΑΛΑΜΑΝΑΡΑ – ΛΑΛΟΥΚΑ, δημοσιεύοντας ένα από τα ποιήματα της, που περιέχονται στην ποιητική της συλλογή «ΕΥΠΡΕΠΕΙΣ ΠΟΘΟΙ», που θα κυκλοφορήσει εντός των ημερών.
Στο παρόν πόνημα της η ποιήτρια προσεγγίζει το υπαρξιακό δράμα της ελληνίδας κόρης, με σεβασμό απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα της, χωρίς, φυσικά, να έρχεται σε σύγκρουση με τα παραδοσιακά «πιστεύω», του άλλου προσώπου του δράματος, που είναι η ελληνίδα Μάνα.
Η όλη επιτυχία του ποιητικού εγχειρήματος στηρίζεται, βασικά, στη χρήση του δημώδους λόγου, που αποδίδει εξαιρετικά τη δραματική ατμόσφαιρα που βαραίνει τις υπάρξεις των δύο αυτών γυναικών της ελληνικής περιφέρειας.


ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ

Μη με πικραίνεις Μάνα μου
Και μη με καταριέσαι
Αδίκως χύνεις δάκρυα,
Του κάκου μου μαδιέσαι
Και μάταια Μανούλα μου
Φωνάζεις μου: «πάψε πια να πηδιέσαι»

Είμαι μια κόρη όμορφη,
Πηδούκλα και ναζιάρα,
Κι έχει να κάνει το χωριό,
Με μια τέτοια καυλιάρα.

Όταν παγαίνω το σταμν΄μ
Στη βρύση να γεμίσει,
Τσακώνονται τα σερνικά,
Πιο θα πρωτοπηδήσει.

Γι΄αυτό σου λέω Μάνα μου,
Δέστο με άλλο μάτι
Και μη κρατάς Μανούλα μου,
Σε με τέτοιο γινάτι.

Το έργο μου κοινωνικό
Είναι γλυκιά Μανούλα
Κι΄ας λέει όλο το χωριό,
Πως είμαι σκέτη…τσούλα.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΤΗ ΦΙΛΗ: Γ. Κ. Ξ. (Εκείνη ξέρει)

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Περί Πολιτισμού


Τελικά, όσοι ισχυρίζονται ότι, το life style έχει εισβάλλει απροκάλυπτα στη ζωή μας και ότι η ελληνική κοινωνία βιώνει τη δικτατορία των celebrities, δεν υπερβάλλουν καθόλου. Είναι ένα φαινόμενο, το οποίον ευδοκιμεί σε χώρες – καλή ώρα – που δεν παράγουν τίποτα άλλο, παρά μόνον πλούσιους και «προσωπικότητες του κόκκινου χαλιού»!
Διαφορετικά δεν θα μπορούσε η ματαιωθείσα «πόζα της εκρηκτικής Μπιγιονσέ εμπρός από τον Παρθενώνα» - λόγω του ότι δεν έγινε αποδεκτό το αίτημα της, να επισκεφτεί τον Ιερό Βράχο, κατόπιν ραντεβού κι εκτός του νομίμου ωραρίου του αρχαιολογικού χώρου - να γίνει μείζον θέμα. Και το σπουδαιότερο, να εγκαλείται για αυτό, το υπουργείο Πολιτισμού μιας πολιτισμένης χώρας.
Θα πρέπει, κάποτε να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι, τόσον οι αρχαιολογικοί χώροι όσο και τα αρχαία θέατρα είναι κτήματα όλου του Ελληνικού Λαού και όχι ιδιοκτησίες των εκάστοτε διοριζομένων θεσμικών προσώπων. Μερικές φορές διερωτώμαι, μήπως θα έπρεπε να αρχίσουν να πέφτουν και μηνύσεις, για «φθορά ξένης περιουσίας», σε όσους συμβάλλουν καθ΄οιονδήποτε τρόπο στην πρόκληση ζημιών στους συγκεκριμένους χώρους.
Θεωρώ, το λιγότερο προσβολή κατά της νοημοσύνης κάθε πολιτισμένου ανθρώπου, τη σύγκριση του Λευκού Οίκου και της Πύλης του Βραδεμβούργου, με τον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως.
Με την ευκαιρία, θα ήθελα, ως ευνομούμενος πολίτης αυτής της χώρας, να μάθω πια τα οφέλη, στον ελληνικό τουρισμό ,από τη φωτογράφιση της κ. Τζένιφερ Λόπεζ στον Παρθενώνα και την κινηματογράφηση της Ακρόπολης, από την κ. Νία Βαρντάλος;
Επίσης, έχω κάθε δικαίωμα, σαν φορολογούμενος πολίτης, να μάθω τις μέχρι σήμερα ενέργειες, σχετικά με αυτή την παράνομη πράξη – εάν τελικά έχει λάβει χώρα – των φυλάκων του αρχαιολογικού χώρου, που καταγγέλει στο δημοσιεύμα της η δημοσιογράφος.
Αν θέλετε την άποψη μου, εδώ βρίσκεται το όλον πρόβλημα. Εκείνο που δεν θα καταλάβω ποτέ είναι, γιατί οι δημοσιογράφοι δεν μιλάνε ποτέ, εγκαίρως, για τις καταστροφές που έχουν ήδη συντελεστεί ,αλλά ανησυχούν, σχεδόν πάντοτε, εκ των υστέρων για τα ακραία καιρικά φαινόμενα που τις προκάλεσαν!
Το υπουργείο Πολιτισμού οφείλει να ενεργήσει πάραυτα χωρίς περιστροφές και, φυσικά, όχι με τη γνωστή μέθοδο της ΕΔΕ.
Είναι μια πάρα πολύ καλή ευκαιρία να μας πείσουν, πως κάτι αρχίζει να αλλάζει.
Ακολουθεί το σχετικό δημοσίευμα.

Ελευθεροτυπία, Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009
Τέχνες
Προσωπική ματιά
• Την άφησαν έξω από την Ακρόπολη
Πρεμιέρα στις γκάφες έκανε το Σάββατο το νεοσύσταστο υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού.
Βρέθηκε για λίγες ώρες στην Αθήνα η Μπιγιόνσε που, αν θυμάστε, την είδαμε να τραγουδά τη βραδιά της ορκωμοσίας του Ομπάμα στον Λευκό Οίκο κι έγινε προχθές πρωτοσέλιδο στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές εφημερίδες με φόντο την Πύλη του Βραδεμβούργου στις εκδηλώσεις για την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, κι εμείς της κλείσαμε την πόρτα της Ακρόπολης. Μάλιστα, συνέβη κι αυτό!
Συνεργάτες της διεθνούς φήμης τραγουδίστριας πήγαν στην Ακρόπολη στις 4 το απόγευμα και ζήτησαν να επιτραπεί στη διεθνή σταρ να ανεβεί στον Ιερό Βράχο μαζί με ακόμη οκτώ άτομα της συνοδείας της, στις 5 με 5.30 μ.μ. της ίδιας ημέρας. Η απάντηση ήταν αρνητική. Ο χώρος κλείνει στις 4.30 και δεν ανοίγει για κανέναν. Δηλαδή, οι φύλακες, αποφάσισαν να μην κάνουν εξαίρεση, ενώ είχαν ανοίξει μια χαρά τον αρχαιολογικό χώρο σε ένα γκρουπ Αμερικανών με το ποσόν των 200-250 ευρώ (όπως απεδείχθη από δικές τους συνομιλίες που διέρρευσαν προ καιρού στα ΜΜΕ). Αλλά ας θεωρούσαμε πως εκείνο ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Η τωρινή άρνησή τους φαίνεται να τους ξεπερνάει και αγγίζει τη λειτουργία του έρμου υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, το οποίο μοιάζει και πάλι να πορεύεται χαμένο στο πέλαγος με βάρκα την ελπίδα.
Αν υποθέσουμε πως οι φύλακες έκαναν προχθές τη δουλειά τους, είπαν πως η Ακρόπολη λειτουργεί 8.00 - 16.30• το ερώτημα είναι, πώς ένα υπουργείο αφήνει την άσκηση της πολιτιστικής και τουριστικής του πολιτικής στα χέρια κάθε συμβασιούχου φύλακα ή ακόμη και μόνιμου αρχιφύλακα. Κι επειδή τελευταία ακούμε πολλά ωραία λόγια για τη διαχείριση του πολιτισμού με όρους οικονομικούς, μπορεί άραγε να μας πει η ηγεσία του Υ.Π.ΤΟΥ., τι έχασε ο τουρισμός της χώρας μας από τη δωρεάν διαφήμιση που θα της πρόσφερε μια πόζα της εκρηκτικής Μπιγιόνσε εμπρός στον Παρθενώνα; Τέτοιες ευκαιρίες δεν προσφέρονται κάθε μέρα... Κι αυτή δυστυχώς χάθηκε, χωρίς μάλιστα το υπουργείο να αισθανθεί την ανάγκη να αιτιολογήσει τη στάση του.

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Τo blog or not to blog ?



Ως πολίτης του Βασιλείου της Δανιμαρκίας του Νότου, έχω κι εγώ τις «Αμλετικές» μου ανησυχίες, που φυσικώ τω λόγω, εκδηλώνονται με τον γνωστό Σαιξπηρικό τρόπο.
Να συνεχίσει κανείς να μπλογκάρει ή όχι;
Το ερώτημα μπορεί, φαινομενικά, να ακούγεται αφελές, αλλά, κατά βάθος είναι αρκετά σοβαρό, μιας που η ενασχόληση με το συγκεκριμένο ζήτημα, προκαλεί σπατάλη αρκετού προσωπικού χρόνου, προκειμένου το αποτέλεσμα να μην προσβάλει την αισθητική και τη νοημοσύνη των αναγνωστών και φυσικά να μην αποσκοπεί στην παραπληροφόρηση.
Φυσικά, έτσι πίστευα κι έτσι εξακολουθώ να πιστεύω μέχρι και σήμερα, ασχέτως, του ότι γνωρίζω πολύ καλά το γεγονός ότι, ό, τι εισάγεται στην πατρίδα μου, διαμορφώνεται σύμφωνα με τις εθνικές μας αρετές και προσαρμόζεται στα καθ ημάς.
Όπως, όλα αυτά που συμβαίνουν, μέσα στο σύγχρονο Κάστρο Έλσινορ – διαδικτυακός τόπος – που έρχονται να επιβεβαιώσουν την άποψη, που θέλει «να υπάρχει κάτι σάπιο στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας».
Δεν έχω κανένα λόγο, να κάνω το δικηγόρο του Διαβόλου, αλλά οι συμπεριφορές και οι πρακτικές μεγάλου μέρους των bloggers, «ρίχνουν νερό στο μύλο» των ανθρώπων του ηλεκτρονικού κι έντυπου Τύπου, οι οποίοι δεν θέλουν και πολύ για να ρίξουν το «ανάθεμα» στους bloggers
Δεν είναι λίγοι εκείνοι από τους χρήστες που πιστεύουν ότι, η μπλογκόσφαιρα είναι ένα άσυλο ανιάτων, στο οποίο μπορούν να κάνουν τη ψυχοθεραπεία τους – με όποιο κόστος για τους υπόλοιπους - ή ένα δημόσιο αφοδευτήριο, που μπορούν να αφήνουν το «ευώδες» επισκεπτήριο τους, άλλοτε με τη μορφή αναρτήσεως κι άλλοτε με τη μορφή σχολίου. Ίσως, σε αυτές τις περιπτώσεις, να υπάρχουν κάποια ελαφρυντικά, που έχουν να κάνουν με τις «ιδιομορφίες» των χαρακτήρων τους.
Φυσικά, δεν λείπουν, και όλα εκείνα τα λαμπρά παληκάρια, που ταμπουρωμένα στα χαρακώματα της ανωνυμίας, κάνουν, εν πλήρη συνειδήσει, κλεφτοπόλεμο, με όχι και τόσο συμβατικά όπλα, όπως αυτά της διασποράς ψευδών ειδήσεων, των εκβιασμών και της κακοήθειας. Τα γνωστά ελληνικά τερτίπια των σκοπιμοτήτων.
Αφορμή αυτού του , τρόπον τίνα, προβληματισμού υπήρξε η άποψη, που ακούστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή ότι, «το blogging» μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο».
Μακάρι, και ποιος δεν το θέλει. Αλλά – πάντα υπάρχει ένα, αλλά – ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος, με τις προτροπές των επωνύμων, θα γίνει καλύτερος, με τις αμετροεπής επεμβάσεις των ανωνύμων;
Εξαιρείται, φυσικά, ο Λόγος περί Ελευθερίας του «Ανωνύμου του Έλληνος»!

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

ΧΑΡΤΙΝΑ ΤΕΙΧΗ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!
Ή ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ;
ΤΕΙΧΗ*
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ΄υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πως να μην προσέξω.
Αλλά δεν ΄άκουσα κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ΄έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
*Πέρα από τα παραπονεμένα λόγια του Ποιητή, με λίγη φαντασία και αρκετή τόλμη, θα μπορούσαν να είναι και οι πικρές σκέψεις της Ελευθεροτυπίας. Και προς αποφυγήν, πάσης παρεξηγήσεως, της γενικότερης και όχι της συνώνυμης απογευματινής εφημερίδας.
'Ισως, αυτός είναι ο λόγος, που ο Καβάφης είναι αξεπέραστος!

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Μια εικοσάρα "Drama Queen"

Τη γνωρίζουμε όλοι μας πάρα πολύ καλά. Ιδιαίτερα, εκείνοι που στο άκουσμα του ονοματός της μορφάζουν με απαρέσκεια και δηλώνουν ότι, «δεν θέλουν να τη βλέπουν στα μάτια τους». Είναι όλοι αυτοί, που γνωρίζουν απ΄έξω κι ανακατωτά όλα τα χούγια της, όχι, βέβαια, από προσωπική επαφή μαζί της – όπως ισχυρίζονται, τουλάχιστον - αλλά από συζητήσεις των συναδέλφων, στο γραφείο! Έτσι, όμως και τους ξεβρακώσεις, θα δεις τη στάμπα, από τη στόφα του καναπέ, πάνω στα σώβρακα και τις κυλοτές τους, από τις ατέλειωτες ώρες καθησιού απέναντι της, παρακολουθώντας τη, να παραπληροφορεί, να απαξιώνει ανθρώπινες υποστάσεις, να καταφεύγει στην καταστροφολογία και τον πανικό, να συνθέτει τραγωδίες και, φυσικά, να υπερ-προβάλλει μια «ντεκαπαρισμένη» ιδεολογία, που μπορεί να συγκριθεί, με τη νόσο του Αλτσχάϊμερ.
Δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη ευφυία, για να καταλάβουμε, ότι μιλάμε για την ιδιωτική τηλεόραση, που φέτος κλείνει αισίως, τα είκοσι της χρόνια. Μόνο, που δεν μπορούμε, να μιλήσουμε για τους «είκοσι Μαϊους» της, για το λόγο ότι, εμφανίζει μια εικόνα πρόωρης γήρανσης.
Η ιδιωτική τηλεόραση γεννήθηκε το «βρώμικο» 1989. Το νέο δημιούργησε ένα γενικευμένο κλίμα ευφορίας και αναθέρμανε τις ελπίδες, για το τέλος μιας εποχής και το ξεκίνημα μιας νέας, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Μές την καλή χαρά όλοι μας, που βλέπαμε, να τελειώνει η παντοδυναμία της Δημόσιας τηλεόρασης – ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται – ξαγρυπνούσαμε, με τα γλυκά στα χέρια, περιμένοντας να καλωσορίσουμε τις τρεις Μοίρες, για να μοιράνουν το νιογέννητο. Που να ξέραμε οι άσχετοι ότι, «γεννήθηκε στην Κιβωτό // εννιά και δεκατρία // την ώρα που οι πλανήτες της // βαράγαν μα… //…», που λέει και Ελένη Βιτάλη στο πολύ γνωστο τραγούδι της. Κι έτσι, με τι μούτρα, να μας κάνουν βίζιτα και οι Μοίρες!
Στο μικρούλη κοριτσάκι μας, του δόθηκε το πιο αταίριαστο όνομα: το βάφτισαν «ελεύθερη τηλεόραση». Συν τω χρόνω, συνειδητοποιήσαμε, οι περισσότεροι, ότι θα του ταίριαζε καλύτερα, το «ασύδοτη τηλεόραση».
Σαφώς και δεν ευθύνεται η ίδια, για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα της και την αρνητική εικόνα, που εμφανίζει. Το σκυλί σου και το παιδί σου, όπως το μάθεις, λέει μια παροιμία.
Πέρα, όμως, από αυτό, δεν παύει να έχουμε κι εμείς την ευθύνη, γι αυτό το «μόρφωμα» - όπως έχει καταλήξει, σήμερα – με την ανεκτικότητα που επιδεικνύουμε απέναντι της και με την εμπιστοσύνη που την περιβάλουμε.Αν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι, υπάρχει επειδή εμείς της παραχωρούμε αυτό το δικαίωμα, δεν θα είχε τόσο καλά δεμένο το γάιδαρο της, τόσο αυτή, όσο και οι «πάτρωνές»της.

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Μια είδηση(;), τρεις αλήθειες(!)

Τα δημοσιεύματα, που παραθέτω πιο κάτω, παρουσιάζουν πολύ ενδιαφέρον, από την άποψη, ότι μια πολιτιστική είδηση, αντιμετωπίζεται με τρεις διαφορετικές αλήθειες. Μάλιστα, σε μία από αυτές τις αλήθειες, ασκείται οξυτάτη κριτική στον ψηφιακό τύπο. Είναι αυτό που λέμε: "ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω"! Δε νομίζω, πως το θέμα χρειάζεται, να αναλυθεί – από τη δική μου τη μεριά – περισσότερο.
Τα συμπεράσματα, δικά σας.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Θα ντυθούν οι γυμνοί χορευτές του
«Πουθενά» στην επίσημη πρεμιέρα
του Εθνικού Θεάτρου, σύμφωνα με το
αίτημα της Αρχιεπι-
σκοπής Αθηνών; Επί-
μονες φήμες θέλουν
τον Αρχιεπίσκοπο
Αθηνών κ. Ιερώνυμο
να ζήτησε από τον Δη-
μήτρη Παπαϊωάννου
(φωτογραφία) να «ε-
ξαλείψει» τις γυμνές
παρουσίες των χορευτών του, προκει-
μένου να ανταποκριθεί ο ίδιος στην
πρόσκληση που του εστάλη να παρα-
στεί στην πρεμιέρα. Σελ. 17

Επίσημη στο Εθνικό με... διορθώσεις
Ολγα Σελλα

ΕΘΝΙΚΟ. Η επίσημη πρεμιέρα του ανακαινισμένου Εθνικού Θεάτρου αναμένεται υπέρλαμπρη, μεθαύριο Παρασκευή 23/10, με παρούσα την πολιτική και την πολιτειακή ηγεσία του τόπου, που έχει κληθεί να δει την παράσταση «Πουθενά» του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Ανάμεσα στους επίσημους προσκεκλημένους (μαζί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό και πολλούς υπουργούς) είναι και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος.
Και θα μπορούσε κανείς να χαιρετίσει την παρουσία του ηγέτη της Εκκλησίας σε μια καλλιτεχνική εκδήλωση, θα μπορούσε να σκεφτεί πως πολλά είναι διαφορετικά όταν ο Αρχιεπίσκοπος είναι παρών σε μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα. Μόνο που κάποιες επίμονες φήμες θέλουν την Αρχιεπισκοπή να έχει ζητήσει από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου να «ντύσει» τους δύο γυμνούς χορευτές που εμφανίζονται στην τελευταία σκηνή της παράστασης, μια σκηνή αφιερωμένη στη μνήμη της Πίνα Μπάους, μια σκηνή που συγκίνησε όσους έχουν δει το «Πουθενά», ακόμα και κείνους που δεν ικανοποιήθηκαν από την παράσταση. Το Εθνικό Θέατρο επιβεβαιώνει ότι έχει γίνει επίσημη πρόσκληση στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, που δεν έχει όμως απαντήσει ακόμη αν θα παραστεί, δεν παίρνει όμως θέση στις φήμες, δηλώνοντας ότι αυτό «είναι θέμα του δημιουργού», μια διατύπωση που επιβεβαιώνει έμμεσα ότι το ζήτημα είναι υπαρκτό. Η «Κ» αναζήτησε χθες τον Δημήτρη Παπαϊωάννου για να έχει μια δική του δήλωση, που να επιβεβαιώνει ή να βάζει τέρμα στις φήμες που κυκλοφορούν. Δεν έγινε όμως δυνατή η επικοινωνία μαζί του μέχρι αργά το βράδυ. Πληροφορίες, πάντως, από έγκυρες πηγές θέλουν τον Δημήτρη Παπαϊωάννου να έχει αποδεχθεί το αίτημα της Αρχιεπισκοπής. Ας ελπίσουμε ότι το νέο Εθνικό Θέατρο δεν θα συνδέσει τα εγκαίνια της νέας περιόδου του με μια κίνηση που καμιά σχέση με την τέχνη δεν έχει και θυμίζει πρόσφατες ατυχείς παρεμβάσεις της Εκκλησίας (βίντεο Γαβρά). Και αναρωτιόμαστε αυτή η «διόρθωση» θα είναι άπαξ; Θα μάθουμε την Παρασκευή..

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Προ-βολες
«Ευλογημένα» βρακάκια
Tης Γιωτας Συκκα

Από το κακό στο χειρότερο. Πριν από λίγες ημέρες η τηλεόραση και κάποιοι ραδιοφωνικοί σταθμοί ασχολούνταν με τη γυψοσανίδα που έπεσε στο Βυζαντινό Μουσείο. Κατέρρευσε η είσοδος, αποφάνθηκαν! Το τελευταίο διήμερο ανασκουμπώθηκαν με το Εθνικό Θέατρο. Τώρα που πέρασε η λάμψη της πρώτης εντύπωσης, πρέπει να δούμε αν θα έρθει και πώς ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος στα επίσημα εγκαίνια του «Πουθενά», πώς θα δεχτεί τη σκηνή του γυμνού, αν πρέπει να ντυθούν οι χορευτές της παράστασης κ. ο. κ.
Μεγάλος προβληματισμός για το τίποτα.
Και όπως συμβαίνει συνήθως, κάναμε την τρίχα τριχιά, από τον προσωπικό συντηρητισμό κάποιων για το πώς ο εκπρόσωπος της Εκκλησίας μας μπορεί να δεχτεί τη γυμνή σκηνή.
Ο Αρχιεπίσκοπος δεν έχει επιβεβαιώσει καν αν θα δεχτεί την πρόσκληση του Εθνικού, και τα κανάλια ψάχνουν λαίμαργα τον σκηνοθέτη της παράστασης για να απαντήσει αν θα βάλει στους χορευτές «βρακάκια».
Ολα πια μοιάζουν να κυλούν σε άλλα πεδία, με άλλους χρόνους και πιπεράτες τακτικές μεσημεριανής εκπομπής.
Στην εποχή της ποσότητας, χάσαμε την έννοια της είδησης και κυρίως της ανακάλυψης του καινούργιου. Κανείς δεν αναζητά το ιδιαίτερο, αυτό που αξίζει, εκεί που πρέπει να επικεντρωθούμε, να δώσουμε ευκαιρίες στους νέους και όχι πια στο αγκυλωμένο μέινστριμ. Αντιθέτως, σαν αχόρταγα βαμπίρ, τρέχουμε πίσω από τη φήμη της γυψοσανίδας που παίρνει διαστάσεις ογκόλιθου, ή στο γυμνό μιας παράστασης, όταν η τηλεοπτική μας πραγματικότητα παίρνει στη ζωή μας διαστάσεις καθημερινής τσόντας.
Δεν μας εντυπωσιάζει ότι το Εθνικό δεν έχει χρήματα, ότι συσσωρεύει χρέη, αλλά μιλάμε σοβαρά αναλύοντας τα βρακάκια.

Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009
Αδάμ και Εύα χωρίς προπατορικό αμάρτημα

Πολύ κακό για το τίποτα. Επί της ουσίας, ουδέποτε τέθηκε ζήτημα το γυμνό νεαρό ζευγάρι, που εμφανίζεται στο φινάλε του «Πουθενά» του Δημήτρη Παπαϊωάννου, να φορέσει φύλλο συκής στην αυριανή παράσταση, που θα ακολουθήσει τα επίσημα εγκαίνια του κτιρίου Τσίλερ.
«Οταν μπαίνω σε τζαμί βγάζω τα παπούτσια μου. Και στη "Μήδειά" μου στο Πεκίνο έντυσα το γυμνό. Ξέρω πού πρέπει να αναδιπλώνομαι», τονίζει ο Δ. Παπαϊωάννου Και θα παραστούν ο Προέδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος, ο υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος, ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.
Κατ' αρχάς, η Αρχιεπισκοπή Αθηνών δηλώνει επισήμως ότι ουδέποτε ο κ. Ιερώνυμος έθεσε, όπως γράφτηκε, προϋποθέσεις προκειμένου να παραστεί στην αυριανή παράσταση -δημοσιεύματα τον έφεραν να έχει ζητήσει προσωπικά από τον Παπαϊωάννου να εξαλείψει το γυμνό. Ούτως ή άλλως, πιθανολογείται ότι δεν θα μπορέσει τελικά να παραστεί στα επίσημα εγκαίνια, καθώς το πρόγραμμά του έχει τρεις χειροτονίες νέων επισκόπων και το Σάββατο πρέπει να βρίσκεται στην Καρδίτσα.
Η επίμαχη σκηνή του γυμνού, ένα hommage του Δ. Παπαϊωάννου στη σπουδαία Πίνα Μπάους Δημοσιεύματα που ήθελαν το Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου να έχει συσκεφθεί εξετάζοντας το ενδεχόμενο να λογοκριθεί η παράσταση και να μην παρουσιαστούν γυμνά τα σώματα των χορευτών -θα φορούσαν ελαστικά σλιπάκια- διαψεύδονται επισήμως και από το Εθνικό και από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. «Προκλήθηκε ένα θέμα εκ του μη όντος», ανέφεραν άνθρωποι της πρώτης κρατικής σκηνής.
Το ίδιο κατηγορηματικός είναι και ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. «Εθεσα κάποια στιγμή στον Γιάννη Χουβαρδά έναν προσωπικό προβληματισμό. Το ενδεχόμενο μόνο στα επίσημα εγκαίνια, που θα παραστεί ο Αρχιεπίσκοπος, να ντύνονταν οι χορευτές. Το θέμα έμεινε όμως εκεί. Δεν έγινε ζήτημα. Σε αντίθεση με ό,τι προκύπτει από τα δημοσιεύματα», μας τόνισε χθες ο χορογράφος.
Εξάλλου, όπως παραδέχεται και ο ίδιος, «ξέρω καλά πού πρέπει να αναδιπλώνομαι χωρίς να νιώθω ότι κάνω συμβιβασμούς, τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως άτομο. Οταν μπαίνω σε τζαμί βγάζω τα παπούτσια μου ή όποτε ταξιδεύω στο Αγ. Ορος φοράω μακρυμάνικες μπλούζες. Κι ας μην είμαι πιστός, από σεβασμό. Το ίδιο ισχύε και όταν επέλεξα στο Πεκίνο η "Μήδειά" μου να είναι ντυμένη και όχι γυμνή. Δεν μπορείς να παρουσιάζεις μπροστά σε μουσουλμανικό, για παράδειγμα, κοινό γυμνά σώματα. Ομως, τώρα, στο Εθνικό Θέατρο δεν τίθεται κανένα απολύτως θέμα».
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου χαρακτηρίζει το γυμνό του στο «Πουθενά» «αγνό και φυσικό», «σχεδόν θρησκευτικό». Το κοινό της παράστασής του με την ίδια γεύση έμεινε. Αποχώρησε από τη νέα δουλειά του κορυφαίου Ελληνα χορογράφου με την αίσθηση ότι έχει παρακολουθήσει μια δυνατή σκηνική-εικαστική απεικόνιση του Αδάμ και της Εύας. Οι Πρωτόπλαστοι του «Πουθενά», που γδύνονται ρυθμικά από τα χέρια-κύματα των υπόλοιπων χορευτών, σε μια σκηνή μυσταγωγίας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το σύμβολο της φύσης, της ένωσης, της ζωής. Η ελπίδα.
ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Ώρα για το "συναινετικό διαζύγιο"

Προσπαθώ με κάθε τρόπο, να πείσω τον εαυτό μου, ότι είναι πολύ νωρίς ακόμα, για άσκηση κριτικής στην «αναπαλαιωμένη» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Κάποια, όμως, πρώτα σημάδια όπως, οι προληπτικές εκκαθαρίσεις των «χουλιγκάνων και βάνδαλων» των Εξαρχείων (όχι, όμως, αυτών του Παγκρατίου), η «ήπια αντιμετώπιση» των εργαζομένων της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης Περάματος, η ασάφεια γύρω από τον τρόπο και το χρόνο των εργασιακών και ασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων και το κυριότερο, η δήλωση των αρμοδίων υπουργών της κυβέρνησης, ότι το δημόσιο έλλειμμα είναι υψηλότερο, (με ότι αυτό συνεπάγεται), από ότι αρχικώς επιστεύετο, σου φέρνουν κατά νου, τη γνωστή παροιμία: «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται».
Τέλος πάντων, ίδωμεν. Άλλωστε εδώ δόθηκε δεύτερη και τρίτη ευκαιρία, στην ξανθιά, του γνωστού ανέκδοτου και σε κοτζάμ κυβέρνηση, θα κάνουμε τσιγγουνιές!
Bέβαια, το θέμα μας είναι άλλο. Εξίσου σοβαρό και με υψηλό κόστος. Όταν, όμως μία κυβέρνηση έχει την απόλυτη πλειοψηφία – όπως καληώρα αυτή του κ. Παπανδρέου – εκμεταλλευόμενη, καταλλήλως, και τη χρονική στιγμή ,όπου «στη βράση κολλάει το σίδερο», μπορεί να κάνει θαύματα, χωρίς σοβαρούς κραδασμούς. Και κυριολεκτώ, χρησιμοποιώντας τη λέξη θαύματα, μιας και αναφέρομαι στον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων Πολιτείας και Εκκλησίας. Κι επειδή, δεν είναι του χαρακτήρα μου η χρήση παράπλευρων εννοιών: να χωρίσουν τα τσανάκια τους.
Μόνον τότε, θα λυθούν τα χέρια των πολιτικών, για να μπορέσουν, να εφαρμόσουν ψηφισθέντα νομοθετήματα – όπως αυτό της αποτέφρωσης των νεκρών, που η ψήφισή του κλείνει, αισίως τα τρία χρόνια, χωρίς να έχουν μπει, ακόμα, τα θεμέλια κάποιου αποτεφρωτήριου νεκρών, παρ΄όλες τις εξαγγελίες του Δημάρχου της Αθήνας – να συμπεριλάβουν στο Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης και τα ομόφυλα ζευγάρια, να προχωρήσουν στην κατάργηση του θρησκευτικού όρκου, και να προβούν στη λύση κι άλλων σημαντικών προβλημάτων, που έχουν συσσωρευτεί με τα χρόνια.
Θετικότατο του new look των μελών της νέας κυβέρνησης. Η εικόνα, όμως, που παρουσίασαν στην έναρξη των εργασιών της Βουλής – όρθια, σε στάση προσοχής, με τα χέρια τεντωμένα προς το "μεταφυσικό"- ήταν αποκαρδιωτική, αν όχι ακυρωτική.
Φίλτατοι, κυβερνήτες μου, τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα: ή κλασική γοβίτσα, από την Καλογήρου και ορκωμοσία ή RUCO LINE – FOOTWEAR και πρωτοπορία. Στο χέρι σας να κρατήσετε το στυλ, που λανσάρατε.

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Κινηματογράφος και Πολιτική

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΌ ΚΙΝΗΜΑ: Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού.
ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Τοπίο στην Ομίχλη.
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ: Η Σκόνη του Χρόνου.
ΛΑΪΚΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ: Μέρες του 36.
ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ: Ταξίδι στα Κύθηρα.
ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΣΩΜΑ: Ο Θίασος.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Το Λιβάδι που Δακρύζει.


Πάντα επίκαιρη η κινηματογραφική ματιά του Θόδωρου Αγγελόπουλου, στο «σώμα» της Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας.

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Το νέο πολιτικό θρίλερ


Έχουν περάσει 15 ημέρες, που η νεοφιλελεύθερη παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, στάλθηκε και πάλι στο χρονοντούλαπο, να κάνει παρέα με τους σκόρους και κανένα από τα σεμνά και ταπεινά μέλη της, που απάρτιζαν την πολύ γνωστή οργάνωση «Bairactaris Grill», - ιδρυθείσα τον Μάρτιο του 2004, με σκοπό την απαλλαγή της χώρας από τους γνωστούς «νταβατζήδες», και τους υπόλοιπους ενοχλητικούς συγγενείς , (κουμπάρους και άλλα συναφή λαμογία , που λυμαίνονται τη χώρα ) – δεν μπήκε στον κόπο, να αναλάβει την ευθύνη για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας, να δείξει την έμπρακτη μεταμέλεια του και να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη! Δεν κάνω λόγο, βέβαια, για χαρακίρι, γιατί είναι γνωστό, ότι το πρώτο πράγμα που χρειάζεται γι΄αυτήν την ιερή τελετή αυτοκτονίας, δεν είναι το σπαθί, αλλά το φιλότιμο.
Ξέρω, ξέρω, θα μου πείτε, ότι, εδώ, δεν προέβη στις ανάλογες ενέργειες – και, φυσικά, δεν εννοώ την αυτοχειρία - ο επίδοξος τιμωρός του «Αρχιερέα της διαπλοκής» κ. Κ. Σημίτη, ο αυτοχρισθείς και «Αρχάγγελος της κάθαρσης» τέως πρωθυπουργός, και περιμένεις από τις «τελευταίες τρύπες» του ζουρνά; Το μόνο, που έχω να σας απαντήσω, είναι: «Καλά, αυτός κουράστηκε νωρίς», παραφράζοντας τον τίτλο, του πολύ ωραίου βιβλίου, του κ. Χρόνη Μίσσιου.
Ίσως, αυτή την αυτοκριτική, την επιχειρήσει – πράγμα απίθανο – ο νέος ή η νέα αρχηγός της παράταξης, που θα προκύψει, από τις εκλογές της 6ης Δεκεμβρίου, ημέρα του Αγίου Νικολάου, προστάτη των ναυτικών, από τις φουρτούνες. Σύμπτωση, άραγε, ή προσπάθεια εναπόθεσης των ελπίδων τους στον Άγιο, προκειμένου να μη τα θαλασσώσει και ο νεόκοπος αρχηγός τους;
Κατά το μάλλον ή ήττον, ο αγώνας θα διεξαχθεί μεταξύ μιας κυρίας «τραβάτε με κι΄ας κλαίω», δύο κυρίων «γιαλαντζί» αποστατών και ενός «tv victim» Νομάρχη
Με ζωγραφισμένη την αγωνία στο πρόσωπό του το εκλογικό σώμα, περιμένει την εκλογή του νέου αρχηγού της Ν.Δ.
Άραγε, θα είναι η κυρία, με το γνωστό χαμόγελο του τετάνου (σαρδόνιο), με την αυξημένη ευθιξία, η οποία «δέχεται δαχτυλίδια, μόνον από τον άνδρα της»; Το δαχτυλίδι της εξουσίας, θα της το προσφέρει η ευχή του μπαμπά της.
Ίσως, ο πολιτικός «αναδεξιμιός» και αντίπαλος του κ. Θ. Πάγκαλου, σε παλαιότερη εκλογική αναμέτρηση για το αξίωμα του δημάρχου της Αθήνας; Ο αρχηγός του πάλαι ποτέ Κινήματος Ελεύθερων Πολιτών, το οποίο δημιουργήθηκε, για την καταπολέμηση «του δικομματισμού, ο οποίος ανθίσταται και δεν αφήνει πεδίο ανοιχτό για την ανάπτυξη ζωτικού χώρου στη νέα πολιτική πρόταση…», και το οποίο διαλύθηκε, κυριολεκτικά στον αέρα (από τηλεοράσεως), εις τα εξόν συνετέθη;
Λέτε, να είναι, ο έτερος «αποστάτης», που κατακρήμνισε – προς μεγάλη ανακούφιση του πανελληνίου – τον νυν Επίτιμο Πρόεδρο της Ν.Δ. και μπαμπά της μόνης υποψηφίας, και ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη (ΠΟΛΑΝ), με στόχο, κι αυτός, την «καταπολέμηση του διπολισμού», έχοντας την «υποστήριξη» του Οδυσσέα Ελύτη; Εξ ου, φαίνεται, και ο εθνικός λυρισμός, στον επίλογο του κειμένου της ομιλίας του, για την αναγγελία της υποψηφιότητας του: « Θα ξαναβρούμε την Ελπίδα. Θα ξαναγίνουμε η Ελπίδα της Ελλάδας. Και μαζί θα φτιάξουμε την Ελλάδα της Ελπίδας».
Ή μήπως ο τηλεπρόβλητος κ. Νομάρχης; Παρένθεση. Γιατί αυτός ο τίτλος, μου δημιουργεί τα ίδια πνιγηρά συναισθήματα, με αυτά του Κωνσταντίνου Καρυωτάκη; Κλείνει η παρένθεση. «Γνωρίζω τις σημαδεμένες τράπουλες, γνωρίζω ότι θα πάρω μόνο την ψήφο μου», δηλώνει με κάποια πικρία ο κ. Νομάρχης. Κατανοητή αυτή η πικρία, αλλά θα έπρεπε να ξέρει ο κ. Νομάρχης, ότι "άλλο η ακροαματικότητα κι άλλο η χαρισματικότητα", όπως θα έλεγε με το χαρακτηριστικό της νάζι και η Πέπη Τσεσμελή!
Σε αναμονή της αναγγελίας:«HABEMOUS PAPAM”!

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Ο Λαος μεταξύ σφύρας και άκμονος


Από τη μια μεριά, μια χώρα εξουθενωμένη οικονομικά, απαξιωμένη πολιτικά, υποβαθμισμένη πολιτιστικά, με τεράστιο έλλειμμα ποιότητας ζωής, παγιδευμένη σε πλαστά διλήμματα, όπως, η κατάργηση ενός υπουργείου και η κακοποιημένη – χρόνια τώρα - λέξη «Εθνική», από δύο υπουργεία καθώς και η παραχάραξη και οικιοποίηση ιστορικών γεγονότων και από την άλλη, μια κοινωνία σε βαθιά κρίση, μεταξύ της σφύρας της πρώτης εξουσίας και του άκμονα της τέταρτης εξουσίας, είναι η εικόνα, που παρουσιάζει σήμερα η Ελλάδα.
Και, δυστυχώς, οι δύο, αυτές «αδελφές» εξουσίες δεν κάνουν το παραμικρό - πέρα από το να «ποδηγετούν» τον Λαό, για την επίτευξη των στόχων τους και να τον κατηγορούν, ελαφρά τη καρδία, για ανωριμότητα - προκειμένου να βελτιωθεί αυτή η είκονα.
Ας δούμε τις τελευταίες ενέργειες – που συνεχίζονται με αμείωτη ένταση – των αρχολίπαρων βουλευτών της προηγούμενης κυβέρνησης. Μέθοδοι και τακτικές αρπακτικών πουλιών. Ούτε αυτός ο ίδιος ο κ. Καραμανλής, «ο το πάλαι ποτέ καταλληλότερος και με τους πολλούς άσσους στο μανίκι του», (σύμφωνα με τις διαφημιστικές δηλώσεις, των άσπονδων συνεργατών του), δεν γλύτωσε από το «ξέσκισμα» τους. Ακόμη και σε μη οπαδούς της Νέας Δημοκρατίας, το θέαμα προκαλεί θλίψη και απογοήτευση, για το πολιτικό έλλειμμα της χώρας.
Δεν θυμάμαι, αν οι δημοσιογράφοι λειτουργούσαν πάντοτε, όπως μια παλιά διαφήμιση καταστημάτων, που έλεγε «ότι φροντίζουμε, πριν από σας, για σας»! Αυτό, πάντως, μου θύμισε ο «πολύ κολακευτικός» για το Λαό επίλογος, του σημερινού «ΝΑΥΤΙΛΟΥ» του κ. Στάθη Σταυρόπουλου, στη χτεσινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Έτσι λοιπόν και αυτός: « σκέφτηκε για μας, πριν από μας κι έβγαλε την ετυμηγορία του», την οποία και σας μεταφέρω αυτούσια, για να δείτε – όσοι από σας, δεν είχατε την ευκαιρία να διαβάσετε, το σχετικό άρθρο – πως μας καλοβλέπουν.
«Το ακόμα όμως πιο δυσάρεστο σε αυτήν την υπόθεση είναι ότι ο κ. Παπανδρέου έχει στο πλευρό της αντίληψης του για τα πράγματα μέγα πλήθος των πολιτών. Για τους οποίους μάλιστα ενστάσεις όπως αυτές που διαβάζετε τώρα φαντάζουν σαν απολιθώματα κολλημένων μυαλών. Για αυτούς τους πολίτες η γνώση της ιστορίας και τα εξ αυτής συμπεράσματα φαντάζουν πράγματι δυσάρεστα κι άχρηστα. Θέλουν οι άνθρωποι να «κοιτάξουν μπροστά» χωρίς τα φορτία του παρελθόντος – όσο μωρό κι αν είναι αυτό, δεν παύει να΄ναι μια ακόμα δημοφιλής αμερικανιά.
Η στάση αυτή είναι πιο επικίνδυνη από το έργο του παραχαράκτη. Όχι μόνον διότι εθελοτυφλεί, όχι μόνον αρέσκεται στην αυταπάτη, αλλά διότι με την ίδια προθυμία που υποστηρίζει τώρα τον έναν δημαγωγό, θα υποστηρίζει αύριο, αφού πρώτα απογοητευθεί, έναν άλλον…
Κι έτσι πάλι «σόι θα πάει το βασίλειο» της δημοκρατίας μας…»
Δεν έχω ξεδιαλύνει αν θεωρεί και τους οπαδούς του Περισσού, πρόξενους της οργής του;
Ευτυχώς, δεν λες, που είχαμε ανοιχτές τις ομπρέλες, για την προστασία μας από τις βροχές και τις καταιγίδες, που είχε προφητεύσει η Ε.Μ.Υ, και αποφύγαμε, έτσι, το «χοντρό φτύσιμο», στα μούτρα μας!

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

" Λαϊκή θέληση": το άλλοθι του Εξουσιαστή

Θα μπορούσε κανείς, να πάρει όρκο, πως το κείμενο αυτό του Μάνου Χατζιδάκι, γράφτηκε μόλις χτες. Κι΄ όμως έχουν περάσει εικοσιτέσσερα ολόκληρα χρόνια, από τότε που είδε το φως της δημοσιότητας,(ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1985), στο τεύχος 4 του περιοδικού «Το Τέταρτο»!
Σκέφτηκα πάρα πολύ, αν θα έπρεπε να «εκθέσω» τη μνήμη του Μάνου Χατζιδάκι, αναρτώντας το εν λόγω κείμενο, σε έναν αμφιλεγόμενο χώρο, όπως αυτόν της μπλογκόσφαιρας, που επιπροσθέτως στερείται και της έξωθεν καλής μαρτυρίας. Παρένθεση. Όχι τελείως αναίτια, μιας που υπάρχουν πάρα πολύ bloggers, που, προφανώς, θεωρούν καθήκον τους, να επιβεβαιώνουν με τις ενέργειες τους, τις οξείες κριτικές των διάφορων δημοσιογράφων του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου. Κλείνει η παρένθεση.
Η δυναμική του κειμένου ήταν εκείνη, που κατέρριψε και τον τελευταίο ενδοιασμό μου και μου έλυσε τα χέρια. Κι΄ έτσι αποφάσισα να προχωρήσω στην αναδημοσίευση του, αγνοώντας τις «σκιώδεις παρουσίες» του χώρου! Άλλωστε, θα ήταν «προδοσία» - εκ μέρους μου - απέναντι στη θαρραλέα στάση ζωής, που είχε υιοθετήσει - για τον εαυτό του - ο Μάνος Χατζιδάκις.
Ίσως, θεωρηθεί υπερβολή, αλλά κάθε φορά που σκύβω πάνω από τα πάντοτε επίκαιρα, θαρραλέα και εμφορούμενα από ουσιαστική κριτική, κείμενα του Μάνου Χατζιδάκι, αισθάνομαι όλο και πιο έντονη την απουσία του.


Ο ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ
Ποιεί εξουσίαν. Ασκεί την εξουσίαν, εξουσιοδοτημένος από τη λαϊκή θέληση. Και όσο ασκεί την εξουσία, εξουσιαστής, γίνεται α υ τ ό ς η λαϊκή θέληση, έτσι που μέσω των κομματικών εντύπων και των δημοσίων σχέσεων – έτσι ονομάζεται η πλύση εγκεφάλου – των – πολλών – η «λαϊκή θέληση» πείθεται πως η θέληση του εξουσιαστή είναι ταυτόσημη με τη δική τους.
Αλλά ο χρόνος κυλά, η λαϊκή θέληση αναπτύσσεται, αλλοιώνεται, παραλλάζει και ένα πρωί, συννεφιασμένο η φωτεινό, γίνεται ηλίου φαεινότερο πως ο εξουσιαστής δεν την εκπροσωπεί πλέον. Η καλλιέργεια του μύθου της «Ταυτότητας» παύει να ισχύει και ο εξουσιαστής ή δικτατορεύει δίχως προσχήματα ή πέφτει στο ανάθεμα για να ανέλθει ο καινούργιος εξουσιαστής της αντίπαλης παράταξης.
Μια εθνική ιστορία ελληνικής καταγωγής που επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια όλα τα τελευταία χρόνια.
Γιατί το κόμμα εν Ελλάδι είναι μια θέση αμετακίνητη, αδιαφιλονίκητη, μονοπώλιο δικαίου, εθνικοφροσύνης και πατριωτισμού και όποιος δεν συμφωνεί είναι προδότης και όχι μια διαφορετική μαχόμενη θέση μ έ σ α στο κόμμα.
Γιατί ο εξουσιαστής διαθέτει τη μια άποψη και οι άλλοι την επιδοκιμάζουν αυτήν του ενός, του αρχηγού. Παλαιότερα οι εντός κόμματος εν χορώ επικροτούσαν. Σήμερα, εν χορώ, σιωπούν γιατί δεν χρειάζεται να επικροτήσουν. Απλώς αν παραστεί ανάγκη, χειροκροτούνε δημοσίως. Θυμάστε τη φωτογραφία της εκλογής του Γκρομίκο ως προέδρου της χώρας του, με ανάταση χειρός, σιωπηρή, μελαγχολική, πνιγερή, αποκρουστική. Που θυμίζει ταινία του Πολάνσκι με βρικόλακες, χωρίς το χιούμορ του Πολωνού δημιουργού.
Ο Εξουσιαστής διαθέτει ένα κεφάλι ξύλινο, ασυγκίνητο, ανέκφραστο, αμετακίνητο, «κενόν αισθημάτων και ιδεών και πλήρες φιλοδοξιών».
Ένα κόμμα «αναπτυγμένου» τόπου διαβαίνει τον χρόνο μέσα από τις αντιθέσεις του. Εδώ σε μας καταλύεται από τον χρόνο ή αλλάζει τίτλους. Τώρα τελευταία αποκτήσαμε και τις τυπικές διαδικασίες – συνέδρια, επιτροπές, αποφάσεις μονότονες, μονόφωνες, που καταλήγουν σε σχοινοτενή πορίσματα τα οποία απηχούν τη διευκόλυνση των φιλοδοξιών του εξουσιαστή. Το πιο ανησυχητικό! Επειδή όλοι μας κρύβουμε μέσα μας ένα μικρό εξουσιαστή, αποτυχημένο, καταπιεσμένο, ανεκπλήρωτο, δεχόμαστε τον επιτυχόντα σαν μια προέκταση φανταστική του εαυτού μας. Όπως δεχόμαστε τον φθόνο των φθονερών, τη λάσπη των λασπολόγων, την ηθικολογία των ανήθικων, τις καταγγελίες των βρομερών καταδοτών. Διότι εμπεριέχουμε φθόνον, λασπολογική διάθεση, ανηθικότητα καταδοτικά συμπλέγματα και χοιροστασιακή αναπνοή.
Τα ακριβά πρότυπα, τα διαθέτοντα αρετή και ιδιότητες χαρισματικές, χρειάζονται πρωτίστως αρετή και αθωότητα για να γίνουν αποδεκτά – χαρακτηριστικά αντεξουσιαστή. Γι΄αυτό και στον λαϊκίστικο καιρό μας, της εύκολης λείας οπαδών και των ακόμη πιο εύκολων φιλοδοξιών η έννοια του αντιεξουσιαστή δεν είναι εφικτή ούτε καν νοητή! Και αναδύεται εκ των βάλτων και των απορριμμάτων πανένδοξος, απόλυτος, αμετακίνητος ο ένας, ο αδιαφιλονίκητος ο Εξουσιαστής.
Προτείνω: μια αντιεξουσιαστική εκστρατεία. Έναν σιωπηλό πόλεμο που, αν συντελεστεί μ΄επιμονή, κάτι αληθινά καλό μπορεί να επιφέρει.
Η «πατρίς μου» οφείλει να αρνηθεί την ομφαλοσκοπική της κληρονομιά και ν΄αποκτήσει ιδιότητες ζωντανού οργανισμού. Αν θέλει να επιζήσει με αξιοπρέπεια και όχι ως κοιτίς ξενοδοχειακών υπαλλήλων και τουριστικών ερωτικών συντρόφων!


Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

"ET IN ARCADIA EGO"







ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΦΙΛΟΥ ΑΠΟ ΤΗ "LIFO"

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Το Τρίτο Στεφάνι!

Χαρές και πανηγύρια. Η Ελλάδα μας, έρχεται εις γάμου κοινωνίαν, με τρίτο παληκάρι, από το σόϊ του σοσιαλισμού.
Βέβαια, τούτη τη φορά, δεν προέκυψε από αμιγές αίσθημα. Έβαλαν το χεράκι τους και οι προξενήτρες των media.
Eμας, φυσικά, δεν μας νοιάζει καθόλου αυτή η μικρή λεπτομέρεια. Βίον ανθόσπαρτον, να έχουν οι νεόνυμφοι και όλα τα άλλα περνάνε. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι, ο Έλληνας είναι ψυχούλα. Τα συγχωρεί όλα.
Πάντως,κακό λόγο για το ζευγάρι των νεονύμφων δεν έχουμε να πούμε. Καλά παιδιά και τα δύο. Ο Γαμπρός, πολύ καλό παιδί και σπουδαγμένος στα εξωτερικά. Από πολύ καλή οικογένεια, που έχει και τον τρόπο της. Συνεχιστής της οικογενειακής επιχείρησης, ιδρυθείσας από τον συνονόματο παππού του.
Η νυφούλα μας. Αχ, η νυφούλα μας! Δεν υπάρχει όμοια της σε όλο τον ντουνιά. Γόνος αρχαιότατης οικογενείας. Καμάρι της Οικουμένης. Εισοδηματίας. Ζει με τα εισοδήματα, που εισπράττει, από την πολιτιστική κληρονομιά των προγόνων της.
Τρίτο σοσιαλιστικό στεφάνι (να και η γκρίζα διαφήμιση, για τον κ. Στ. Φασουλή), λοιπόν: όπως λέμε η Αλλαγή της Αλλαγής, Ω(ϊμε) Αλλαγή! Δυστυχώς, τούτη τη φορά, δεν θα αναλάβουμε-ως παρανυφάκια-την εξουσία (όπως είχε συμβεί, στο προϊστορικό ΠΑΣΟΚ), Θα είμαστε, όμως, στην πρώτη προτεραιότητα του Γαμπρού!
Βέβαια, αυτό το «Ο Πολίτης Πρώτα», δεν ξέρω, αν είναι για καλό. Γιατί και η κυβέρνηση του τέως συζύγου,(καπιταλιστής αυτός) είχε τον πολίτη μπροστά, αλλά για άλλους λόγους, που δεν μπορώ να αναφέρω, γιατί εμπίπτουν στο νόμο περί τύπου!
Είπαμε, περασμένα ξεχασμένα πια αυτά.
Α, ξέχασα να σας ρωτήσω: εσείς πήρατε προσκλητήριο του γάμου; Εγώ το έλαβα. Βρήκα μόνο-πέραν του προσκλητηρίου, φυσικά-καρτελάκι με λίστα γάμου και λογαριασμό κατάθεσης σε τράπεζα. Κάλεσμα, για τη δεξίωση, όμως, όχι. Εσείς, βρήκατε;

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Αλεξανδρινά Πορταίτα

Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
Σαν τον παραίτησαν οι Μακεδόνες
κι απέδειξαν πως προτιμούν τον Πύρρο
ο βασιλεύς Δημήτριος (μεγάλην
είχε ψυχή) καθόλου – έτσι είπαν –
δεν φερθηκε σαν βασιλεύς. Επήγε
κ΄έβγαλε τα χρυσά φορέματά του,
και τα ποδήματα του πέταξε
τα ολοπόρφυρα. Με ρούχ΄απλά
ντύθηκε γρήγορα και ξέφυγε.
Κάμνοντας όμοιος σαν ηθοποιός
που όταν η παράστασις τελειώσει,
αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται.



ΗΓΕΜΩΝ ΕΚ ΔΥΤΙΚΗΣ ΛΙΒΥΗΣ
Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Αριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ΄όνομά του, κ΄η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δεχόταν ευχαρίστως, τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν: ήταν μετριόφρων.
Αγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ΄ οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
εμαθ΄ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται:
κ΄έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ΄οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.

Γι΄αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τις κλίσεις και την προφορά:
κ΄έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.

ES. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ΔΕΝ είναι φανταστική!
Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1896 – 1933)

Τα σύμβολα μας ξεχωριστής μερας

ΕΛΛΗΝΑΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΣ!



ΤΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ ΕΚΑΣΤΟΥ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ!


Η... ΚΑΛΤΣΑ!

ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ!


Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

Η ομορφιά της Κολάσεως




Νωρίς το απόγευμα της 23ης Αυγούστου στην Ακροναυπλία. Ο γόος της Αττικής γης, από τους πόνους της φρυγμένης σάρκας της, πλανιέται πάνω από το Ναύπλιο, τον Αργολικό Κόλπο και σκιάζει τα Αρκαδικά βουνά. Ο ήλιος πίσω από το παχύ στρώμα της αιθάλης, μοίαζει με ανοικτή πληγή. Ο ουρανός βαμμένος κατακκόκινος, στάζει αίμα.
Να είστε βέβαιος κ. Πρόεδρε της Νέας Δημοκρατίας, ότι κι έμεις, οι υπεύθυνοι πολίτες, έχουμε πάρει «απόφαση ευθύνης»!
Θα κρατήσουμε τη λέξη «ΝΩΠΗ»-της γνωστής σας παραίνεσης- όχι για να σας την επιστρέψουμε, ως εντολή, αλλά σαν μια διαρκή υπενθύμιση του «ολοκαυτώματος» της Αττικής και όχι μόνον.
Τελευταία και ουσιαστική παραβίαση, από σας και τα μέλη της κυβέρνησης σας, της «Συνθήκης του Μπαϊρακτάρη» που, με τόση σεμνότητα και ταπεινότητα, είχατε υπογράψει ενώπιον του Ελληνικού λαού.