Αλεξανδρινά Πορταίτα

Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
Σαν τον παραίτησαν οι Μακεδόνες
κι απέδειξαν πως προτιμούν τον Πύρρο
ο βασιλεύς Δημήτριος (μεγάλην
είχε ψυχή) καθόλου – έτσι είπαν –
δεν φερθηκε σαν βασιλεύς. Επήγε
κ΄έβγαλε τα χρυσά φορέματά του,
και τα ποδήματα του πέταξε
τα ολοπόρφυρα. Με ρούχ΄απλά
ντύθηκε γρήγορα και ξέφυγε.
Κάμνοντας όμοιος σαν ηθοποιός
που όταν η παράστασις τελειώσει,
αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται.

ΗΓΕΜΩΝ ΕΚ ΔΥΤΙΚΗΣ ΛΙΒΥΗΣ
Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Αριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ΄όνομά του, κ΄η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δεχόταν ευχαρίστως, τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν: ήταν μετριόφρων.
Αγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ΄ οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
εμαθ΄ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται:
κ΄έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ΄οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.

Γι΄αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τις κλίσεις και την προφορά:
κ΄έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.

ES. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ΔΕΝ είναι φανταστική!
Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1896 – 1933)