Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

ΧΑΡΤΙΝΑ ΤΕΙΧΗ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!
Ή ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ;
ΤΕΙΧΗ*
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ΄υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πως να μην προσέξω.
Αλλά δεν ΄άκουσα κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ΄έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
*Πέρα από τα παραπονεμένα λόγια του Ποιητή, με λίγη φαντασία και αρκετή τόλμη, θα μπορούσαν να είναι και οι πικρές σκέψεις της Ελευθεροτυπίας. Και προς αποφυγήν, πάσης παρεξηγήσεως, της γενικότερης και όχι της συνώνυμης απογευματινής εφημερίδας.
'Ισως, αυτός είναι ο λόγος, που ο Καβάφης είναι αξεπέραστος!

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Μια εικοσάρα "Drama Queen"

Τη γνωρίζουμε όλοι μας πάρα πολύ καλά. Ιδιαίτερα, εκείνοι που στο άκουσμα του ονοματός της μορφάζουν με απαρέσκεια και δηλώνουν ότι, «δεν θέλουν να τη βλέπουν στα μάτια τους». Είναι όλοι αυτοί, που γνωρίζουν απ΄έξω κι ανακατωτά όλα τα χούγια της, όχι, βέβαια, από προσωπική επαφή μαζί της – όπως ισχυρίζονται, τουλάχιστον - αλλά από συζητήσεις των συναδέλφων, στο γραφείο! Έτσι, όμως και τους ξεβρακώσεις, θα δεις τη στάμπα, από τη στόφα του καναπέ, πάνω στα σώβρακα και τις κυλοτές τους, από τις ατέλειωτες ώρες καθησιού απέναντι της, παρακολουθώντας τη, να παραπληροφορεί, να απαξιώνει ανθρώπινες υποστάσεις, να καταφεύγει στην καταστροφολογία και τον πανικό, να συνθέτει τραγωδίες και, φυσικά, να υπερ-προβάλλει μια «ντεκαπαρισμένη» ιδεολογία, που μπορεί να συγκριθεί, με τη νόσο του Αλτσχάϊμερ.
Δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη ευφυία, για να καταλάβουμε, ότι μιλάμε για την ιδιωτική τηλεόραση, που φέτος κλείνει αισίως, τα είκοσι της χρόνια. Μόνο, που δεν μπορούμε, να μιλήσουμε για τους «είκοσι Μαϊους» της, για το λόγο ότι, εμφανίζει μια εικόνα πρόωρης γήρανσης.
Η ιδιωτική τηλεόραση γεννήθηκε το «βρώμικο» 1989. Το νέο δημιούργησε ένα γενικευμένο κλίμα ευφορίας και αναθέρμανε τις ελπίδες, για το τέλος μιας εποχής και το ξεκίνημα μιας νέας, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Μές την καλή χαρά όλοι μας, που βλέπαμε, να τελειώνει η παντοδυναμία της Δημόσιας τηλεόρασης – ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται – ξαγρυπνούσαμε, με τα γλυκά στα χέρια, περιμένοντας να καλωσορίσουμε τις τρεις Μοίρες, για να μοιράνουν το νιογέννητο. Που να ξέραμε οι άσχετοι ότι, «γεννήθηκε στην Κιβωτό // εννιά και δεκατρία // την ώρα που οι πλανήτες της // βαράγαν μα… //…», που λέει και Ελένη Βιτάλη στο πολύ γνωστο τραγούδι της. Κι έτσι, με τι μούτρα, να μας κάνουν βίζιτα και οι Μοίρες!
Στο μικρούλη κοριτσάκι μας, του δόθηκε το πιο αταίριαστο όνομα: το βάφτισαν «ελεύθερη τηλεόραση». Συν τω χρόνω, συνειδητοποιήσαμε, οι περισσότεροι, ότι θα του ταίριαζε καλύτερα, το «ασύδοτη τηλεόραση».
Σαφώς και δεν ευθύνεται η ίδια, για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα της και την αρνητική εικόνα, που εμφανίζει. Το σκυλί σου και το παιδί σου, όπως το μάθεις, λέει μια παροιμία.
Πέρα, όμως, από αυτό, δεν παύει να έχουμε κι εμείς την ευθύνη, γι αυτό το «μόρφωμα» - όπως έχει καταλήξει, σήμερα – με την ανεκτικότητα που επιδεικνύουμε απέναντι της και με την εμπιστοσύνη που την περιβάλουμε.Αν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι, υπάρχει επειδή εμείς της παραχωρούμε αυτό το δικαίωμα, δεν θα είχε τόσο καλά δεμένο το γάιδαρο της, τόσο αυτή, όσο και οι «πάτρωνές»της.

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Μια είδηση(;), τρεις αλήθειες(!)

Τα δημοσιεύματα, που παραθέτω πιο κάτω, παρουσιάζουν πολύ ενδιαφέρον, από την άποψη, ότι μια πολιτιστική είδηση, αντιμετωπίζεται με τρεις διαφορετικές αλήθειες. Μάλιστα, σε μία από αυτές τις αλήθειες, ασκείται οξυτάτη κριτική στον ψηφιακό τύπο. Είναι αυτό που λέμε: "ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω"! Δε νομίζω, πως το θέμα χρειάζεται, να αναλυθεί – από τη δική μου τη μεριά – περισσότερο.
Τα συμπεράσματα, δικά σας.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Θα ντυθούν οι γυμνοί χορευτές του
«Πουθενά» στην επίσημη πρεμιέρα
του Εθνικού Θεάτρου, σύμφωνα με το
αίτημα της Αρχιεπι-
σκοπής Αθηνών; Επί-
μονες φήμες θέλουν
τον Αρχιεπίσκοπο
Αθηνών κ. Ιερώνυμο
να ζήτησε από τον Δη-
μήτρη Παπαϊωάννου
(φωτογραφία) να «ε-
ξαλείψει» τις γυμνές
παρουσίες των χορευτών του, προκει-
μένου να ανταποκριθεί ο ίδιος στην
πρόσκληση που του εστάλη να παρα-
στεί στην πρεμιέρα. Σελ. 17

Επίσημη στο Εθνικό με... διορθώσεις
Ολγα Σελλα

ΕΘΝΙΚΟ. Η επίσημη πρεμιέρα του ανακαινισμένου Εθνικού Θεάτρου αναμένεται υπέρλαμπρη, μεθαύριο Παρασκευή 23/10, με παρούσα την πολιτική και την πολιτειακή ηγεσία του τόπου, που έχει κληθεί να δει την παράσταση «Πουθενά» του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Ανάμεσα στους επίσημους προσκεκλημένους (μαζί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό και πολλούς υπουργούς) είναι και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος.
Και θα μπορούσε κανείς να χαιρετίσει την παρουσία του ηγέτη της Εκκλησίας σε μια καλλιτεχνική εκδήλωση, θα μπορούσε να σκεφτεί πως πολλά είναι διαφορετικά όταν ο Αρχιεπίσκοπος είναι παρών σε μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα. Μόνο που κάποιες επίμονες φήμες θέλουν την Αρχιεπισκοπή να έχει ζητήσει από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου να «ντύσει» τους δύο γυμνούς χορευτές που εμφανίζονται στην τελευταία σκηνή της παράστασης, μια σκηνή αφιερωμένη στη μνήμη της Πίνα Μπάους, μια σκηνή που συγκίνησε όσους έχουν δει το «Πουθενά», ακόμα και κείνους που δεν ικανοποιήθηκαν από την παράσταση. Το Εθνικό Θέατρο επιβεβαιώνει ότι έχει γίνει επίσημη πρόσκληση στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, που δεν έχει όμως απαντήσει ακόμη αν θα παραστεί, δεν παίρνει όμως θέση στις φήμες, δηλώνοντας ότι αυτό «είναι θέμα του δημιουργού», μια διατύπωση που επιβεβαιώνει έμμεσα ότι το ζήτημα είναι υπαρκτό. Η «Κ» αναζήτησε χθες τον Δημήτρη Παπαϊωάννου για να έχει μια δική του δήλωση, που να επιβεβαιώνει ή να βάζει τέρμα στις φήμες που κυκλοφορούν. Δεν έγινε όμως δυνατή η επικοινωνία μαζί του μέχρι αργά το βράδυ. Πληροφορίες, πάντως, από έγκυρες πηγές θέλουν τον Δημήτρη Παπαϊωάννου να έχει αποδεχθεί το αίτημα της Αρχιεπισκοπής. Ας ελπίσουμε ότι το νέο Εθνικό Θέατρο δεν θα συνδέσει τα εγκαίνια της νέας περιόδου του με μια κίνηση που καμιά σχέση με την τέχνη δεν έχει και θυμίζει πρόσφατες ατυχείς παρεμβάσεις της Εκκλησίας (βίντεο Γαβρά). Και αναρωτιόμαστε αυτή η «διόρθωση» θα είναι άπαξ; Θα μάθουμε την Παρασκευή..

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Προ-βολες
«Ευλογημένα» βρακάκια
Tης Γιωτας Συκκα

Από το κακό στο χειρότερο. Πριν από λίγες ημέρες η τηλεόραση και κάποιοι ραδιοφωνικοί σταθμοί ασχολούνταν με τη γυψοσανίδα που έπεσε στο Βυζαντινό Μουσείο. Κατέρρευσε η είσοδος, αποφάνθηκαν! Το τελευταίο διήμερο ανασκουμπώθηκαν με το Εθνικό Θέατρο. Τώρα που πέρασε η λάμψη της πρώτης εντύπωσης, πρέπει να δούμε αν θα έρθει και πώς ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος στα επίσημα εγκαίνια του «Πουθενά», πώς θα δεχτεί τη σκηνή του γυμνού, αν πρέπει να ντυθούν οι χορευτές της παράστασης κ. ο. κ.
Μεγάλος προβληματισμός για το τίποτα.
Και όπως συμβαίνει συνήθως, κάναμε την τρίχα τριχιά, από τον προσωπικό συντηρητισμό κάποιων για το πώς ο εκπρόσωπος της Εκκλησίας μας μπορεί να δεχτεί τη γυμνή σκηνή.
Ο Αρχιεπίσκοπος δεν έχει επιβεβαιώσει καν αν θα δεχτεί την πρόσκληση του Εθνικού, και τα κανάλια ψάχνουν λαίμαργα τον σκηνοθέτη της παράστασης για να απαντήσει αν θα βάλει στους χορευτές «βρακάκια».
Ολα πια μοιάζουν να κυλούν σε άλλα πεδία, με άλλους χρόνους και πιπεράτες τακτικές μεσημεριανής εκπομπής.
Στην εποχή της ποσότητας, χάσαμε την έννοια της είδησης και κυρίως της ανακάλυψης του καινούργιου. Κανείς δεν αναζητά το ιδιαίτερο, αυτό που αξίζει, εκεί που πρέπει να επικεντρωθούμε, να δώσουμε ευκαιρίες στους νέους και όχι πια στο αγκυλωμένο μέινστριμ. Αντιθέτως, σαν αχόρταγα βαμπίρ, τρέχουμε πίσω από τη φήμη της γυψοσανίδας που παίρνει διαστάσεις ογκόλιθου, ή στο γυμνό μιας παράστασης, όταν η τηλεοπτική μας πραγματικότητα παίρνει στη ζωή μας διαστάσεις καθημερινής τσόντας.
Δεν μας εντυπωσιάζει ότι το Εθνικό δεν έχει χρήματα, ότι συσσωρεύει χρέη, αλλά μιλάμε σοβαρά αναλύοντας τα βρακάκια.

Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009
Αδάμ και Εύα χωρίς προπατορικό αμάρτημα

Πολύ κακό για το τίποτα. Επί της ουσίας, ουδέποτε τέθηκε ζήτημα το γυμνό νεαρό ζευγάρι, που εμφανίζεται στο φινάλε του «Πουθενά» του Δημήτρη Παπαϊωάννου, να φορέσει φύλλο συκής στην αυριανή παράσταση, που θα ακολουθήσει τα επίσημα εγκαίνια του κτιρίου Τσίλερ.
«Οταν μπαίνω σε τζαμί βγάζω τα παπούτσια μου. Και στη "Μήδειά" μου στο Πεκίνο έντυσα το γυμνό. Ξέρω πού πρέπει να αναδιπλώνομαι», τονίζει ο Δ. Παπαϊωάννου Και θα παραστούν ο Προέδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος, ο υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος, ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.
Κατ' αρχάς, η Αρχιεπισκοπή Αθηνών δηλώνει επισήμως ότι ουδέποτε ο κ. Ιερώνυμος έθεσε, όπως γράφτηκε, προϋποθέσεις προκειμένου να παραστεί στην αυριανή παράσταση -δημοσιεύματα τον έφεραν να έχει ζητήσει προσωπικά από τον Παπαϊωάννου να εξαλείψει το γυμνό. Ούτως ή άλλως, πιθανολογείται ότι δεν θα μπορέσει τελικά να παραστεί στα επίσημα εγκαίνια, καθώς το πρόγραμμά του έχει τρεις χειροτονίες νέων επισκόπων και το Σάββατο πρέπει να βρίσκεται στην Καρδίτσα.
Η επίμαχη σκηνή του γυμνού, ένα hommage του Δ. Παπαϊωάννου στη σπουδαία Πίνα Μπάους Δημοσιεύματα που ήθελαν το Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου να έχει συσκεφθεί εξετάζοντας το ενδεχόμενο να λογοκριθεί η παράσταση και να μην παρουσιαστούν γυμνά τα σώματα των χορευτών -θα φορούσαν ελαστικά σλιπάκια- διαψεύδονται επισήμως και από το Εθνικό και από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. «Προκλήθηκε ένα θέμα εκ του μη όντος», ανέφεραν άνθρωποι της πρώτης κρατικής σκηνής.
Το ίδιο κατηγορηματικός είναι και ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. «Εθεσα κάποια στιγμή στον Γιάννη Χουβαρδά έναν προσωπικό προβληματισμό. Το ενδεχόμενο μόνο στα επίσημα εγκαίνια, που θα παραστεί ο Αρχιεπίσκοπος, να ντύνονταν οι χορευτές. Το θέμα έμεινε όμως εκεί. Δεν έγινε ζήτημα. Σε αντίθεση με ό,τι προκύπτει από τα δημοσιεύματα», μας τόνισε χθες ο χορογράφος.
Εξάλλου, όπως παραδέχεται και ο ίδιος, «ξέρω καλά πού πρέπει να αναδιπλώνομαι χωρίς να νιώθω ότι κάνω συμβιβασμούς, τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως άτομο. Οταν μπαίνω σε τζαμί βγάζω τα παπούτσια μου ή όποτε ταξιδεύω στο Αγ. Ορος φοράω μακρυμάνικες μπλούζες. Κι ας μην είμαι πιστός, από σεβασμό. Το ίδιο ισχύε και όταν επέλεξα στο Πεκίνο η "Μήδειά" μου να είναι ντυμένη και όχι γυμνή. Δεν μπορείς να παρουσιάζεις μπροστά σε μουσουλμανικό, για παράδειγμα, κοινό γυμνά σώματα. Ομως, τώρα, στο Εθνικό Θέατρο δεν τίθεται κανένα απολύτως θέμα».
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου χαρακτηρίζει το γυμνό του στο «Πουθενά» «αγνό και φυσικό», «σχεδόν θρησκευτικό». Το κοινό της παράστασής του με την ίδια γεύση έμεινε. Αποχώρησε από τη νέα δουλειά του κορυφαίου Ελληνα χορογράφου με την αίσθηση ότι έχει παρακολουθήσει μια δυνατή σκηνική-εικαστική απεικόνιση του Αδάμ και της Εύας. Οι Πρωτόπλαστοι του «Πουθενά», που γδύνονται ρυθμικά από τα χέρια-κύματα των υπόλοιπων χορευτών, σε μια σκηνή μυσταγωγίας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το σύμβολο της φύσης, της ένωσης, της ζωής. Η ελπίδα.
ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Ώρα για το "συναινετικό διαζύγιο"

Προσπαθώ με κάθε τρόπο, να πείσω τον εαυτό μου, ότι είναι πολύ νωρίς ακόμα, για άσκηση κριτικής στην «αναπαλαιωμένη» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Κάποια, όμως, πρώτα σημάδια όπως, οι προληπτικές εκκαθαρίσεις των «χουλιγκάνων και βάνδαλων» των Εξαρχείων (όχι, όμως, αυτών του Παγκρατίου), η «ήπια αντιμετώπιση» των εργαζομένων της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης Περάματος, η ασάφεια γύρω από τον τρόπο και το χρόνο των εργασιακών και ασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων και το κυριότερο, η δήλωση των αρμοδίων υπουργών της κυβέρνησης, ότι το δημόσιο έλλειμμα είναι υψηλότερο, (με ότι αυτό συνεπάγεται), από ότι αρχικώς επιστεύετο, σου φέρνουν κατά νου, τη γνωστή παροιμία: «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται».
Τέλος πάντων, ίδωμεν. Άλλωστε εδώ δόθηκε δεύτερη και τρίτη ευκαιρία, στην ξανθιά, του γνωστού ανέκδοτου και σε κοτζάμ κυβέρνηση, θα κάνουμε τσιγγουνιές!
Bέβαια, το θέμα μας είναι άλλο. Εξίσου σοβαρό και με υψηλό κόστος. Όταν, όμως μία κυβέρνηση έχει την απόλυτη πλειοψηφία – όπως καληώρα αυτή του κ. Παπανδρέου – εκμεταλλευόμενη, καταλλήλως, και τη χρονική στιγμή ,όπου «στη βράση κολλάει το σίδερο», μπορεί να κάνει θαύματα, χωρίς σοβαρούς κραδασμούς. Και κυριολεκτώ, χρησιμοποιώντας τη λέξη θαύματα, μιας και αναφέρομαι στον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων Πολιτείας και Εκκλησίας. Κι επειδή, δεν είναι του χαρακτήρα μου η χρήση παράπλευρων εννοιών: να χωρίσουν τα τσανάκια τους.
Μόνον τότε, θα λυθούν τα χέρια των πολιτικών, για να μπορέσουν, να εφαρμόσουν ψηφισθέντα νομοθετήματα – όπως αυτό της αποτέφρωσης των νεκρών, που η ψήφισή του κλείνει, αισίως τα τρία χρόνια, χωρίς να έχουν μπει, ακόμα, τα θεμέλια κάποιου αποτεφρωτήριου νεκρών, παρ΄όλες τις εξαγγελίες του Δημάρχου της Αθήνας – να συμπεριλάβουν στο Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης και τα ομόφυλα ζευγάρια, να προχωρήσουν στην κατάργηση του θρησκευτικού όρκου, και να προβούν στη λύση κι άλλων σημαντικών προβλημάτων, που έχουν συσσωρευτεί με τα χρόνια.
Θετικότατο του new look των μελών της νέας κυβέρνησης. Η εικόνα, όμως, που παρουσίασαν στην έναρξη των εργασιών της Βουλής – όρθια, σε στάση προσοχής, με τα χέρια τεντωμένα προς το "μεταφυσικό"- ήταν αποκαρδιωτική, αν όχι ακυρωτική.
Φίλτατοι, κυβερνήτες μου, τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα: ή κλασική γοβίτσα, από την Καλογήρου και ορκωμοσία ή RUCO LINE – FOOTWEAR και πρωτοπορία. Στο χέρι σας να κρατήσετε το στυλ, που λανσάρατε.

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Κινηματογράφος και Πολιτική

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΌ ΚΙΝΗΜΑ: Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού.
ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Τοπίο στην Ομίχλη.
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ: Η Σκόνη του Χρόνου.
ΛΑΪΚΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ: Μέρες του 36.
ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ: Ταξίδι στα Κύθηρα.
ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΣΩΜΑ: Ο Θίασος.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Το Λιβάδι που Δακρύζει.


Πάντα επίκαιρη η κινηματογραφική ματιά του Θόδωρου Αγγελόπουλου, στο «σώμα» της Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας.

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Το νέο πολιτικό θρίλερ


Έχουν περάσει 15 ημέρες, που η νεοφιλελεύθερη παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, στάλθηκε και πάλι στο χρονοντούλαπο, να κάνει παρέα με τους σκόρους και κανένα από τα σεμνά και ταπεινά μέλη της, που απάρτιζαν την πολύ γνωστή οργάνωση «Bairactaris Grill», - ιδρυθείσα τον Μάρτιο του 2004, με σκοπό την απαλλαγή της χώρας από τους γνωστούς «νταβατζήδες», και τους υπόλοιπους ενοχλητικούς συγγενείς , (κουμπάρους και άλλα συναφή λαμογία , που λυμαίνονται τη χώρα ) – δεν μπήκε στον κόπο, να αναλάβει την ευθύνη για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας, να δείξει την έμπρακτη μεταμέλεια του και να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη! Δεν κάνω λόγο, βέβαια, για χαρακίρι, γιατί είναι γνωστό, ότι το πρώτο πράγμα που χρειάζεται γι΄αυτήν την ιερή τελετή αυτοκτονίας, δεν είναι το σπαθί, αλλά το φιλότιμο.
Ξέρω, ξέρω, θα μου πείτε, ότι, εδώ, δεν προέβη στις ανάλογες ενέργειες – και, φυσικά, δεν εννοώ την αυτοχειρία - ο επίδοξος τιμωρός του «Αρχιερέα της διαπλοκής» κ. Κ. Σημίτη, ο αυτοχρισθείς και «Αρχάγγελος της κάθαρσης» τέως πρωθυπουργός, και περιμένεις από τις «τελευταίες τρύπες» του ζουρνά; Το μόνο, που έχω να σας απαντήσω, είναι: «Καλά, αυτός κουράστηκε νωρίς», παραφράζοντας τον τίτλο, του πολύ ωραίου βιβλίου, του κ. Χρόνη Μίσσιου.
Ίσως, αυτή την αυτοκριτική, την επιχειρήσει – πράγμα απίθανο – ο νέος ή η νέα αρχηγός της παράταξης, που θα προκύψει, από τις εκλογές της 6ης Δεκεμβρίου, ημέρα του Αγίου Νικολάου, προστάτη των ναυτικών, από τις φουρτούνες. Σύμπτωση, άραγε, ή προσπάθεια εναπόθεσης των ελπίδων τους στον Άγιο, προκειμένου να μη τα θαλασσώσει και ο νεόκοπος αρχηγός τους;
Κατά το μάλλον ή ήττον, ο αγώνας θα διεξαχθεί μεταξύ μιας κυρίας «τραβάτε με κι΄ας κλαίω», δύο κυρίων «γιαλαντζί» αποστατών και ενός «tv victim» Νομάρχη
Με ζωγραφισμένη την αγωνία στο πρόσωπό του το εκλογικό σώμα, περιμένει την εκλογή του νέου αρχηγού της Ν.Δ.
Άραγε, θα είναι η κυρία, με το γνωστό χαμόγελο του τετάνου (σαρδόνιο), με την αυξημένη ευθιξία, η οποία «δέχεται δαχτυλίδια, μόνον από τον άνδρα της»; Το δαχτυλίδι της εξουσίας, θα της το προσφέρει η ευχή του μπαμπά της.
Ίσως, ο πολιτικός «αναδεξιμιός» και αντίπαλος του κ. Θ. Πάγκαλου, σε παλαιότερη εκλογική αναμέτρηση για το αξίωμα του δημάρχου της Αθήνας; Ο αρχηγός του πάλαι ποτέ Κινήματος Ελεύθερων Πολιτών, το οποίο δημιουργήθηκε, για την καταπολέμηση «του δικομματισμού, ο οποίος ανθίσταται και δεν αφήνει πεδίο ανοιχτό για την ανάπτυξη ζωτικού χώρου στη νέα πολιτική πρόταση…», και το οποίο διαλύθηκε, κυριολεκτικά στον αέρα (από τηλεοράσεως), εις τα εξόν συνετέθη;
Λέτε, να είναι, ο έτερος «αποστάτης», που κατακρήμνισε – προς μεγάλη ανακούφιση του πανελληνίου – τον νυν Επίτιμο Πρόεδρο της Ν.Δ. και μπαμπά της μόνης υποψηφίας, και ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη (ΠΟΛΑΝ), με στόχο, κι αυτός, την «καταπολέμηση του διπολισμού», έχοντας την «υποστήριξη» του Οδυσσέα Ελύτη; Εξ ου, φαίνεται, και ο εθνικός λυρισμός, στον επίλογο του κειμένου της ομιλίας του, για την αναγγελία της υποψηφιότητας του: « Θα ξαναβρούμε την Ελπίδα. Θα ξαναγίνουμε η Ελπίδα της Ελλάδας. Και μαζί θα φτιάξουμε την Ελλάδα της Ελπίδας».
Ή μήπως ο τηλεπρόβλητος κ. Νομάρχης; Παρένθεση. Γιατί αυτός ο τίτλος, μου δημιουργεί τα ίδια πνιγηρά συναισθήματα, με αυτά του Κωνσταντίνου Καρυωτάκη; Κλείνει η παρένθεση. «Γνωρίζω τις σημαδεμένες τράπουλες, γνωρίζω ότι θα πάρω μόνο την ψήφο μου», δηλώνει με κάποια πικρία ο κ. Νομάρχης. Κατανοητή αυτή η πικρία, αλλά θα έπρεπε να ξέρει ο κ. Νομάρχης, ότι "άλλο η ακροαματικότητα κι άλλο η χαρισματικότητα", όπως θα έλεγε με το χαρακτηριστικό της νάζι και η Πέπη Τσεσμελή!
Σε αναμονή της αναγγελίας:«HABEMOUS PAPAM”!

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Ο Λαος μεταξύ σφύρας και άκμονος


Από τη μια μεριά, μια χώρα εξουθενωμένη οικονομικά, απαξιωμένη πολιτικά, υποβαθμισμένη πολιτιστικά, με τεράστιο έλλειμμα ποιότητας ζωής, παγιδευμένη σε πλαστά διλήμματα, όπως, η κατάργηση ενός υπουργείου και η κακοποιημένη – χρόνια τώρα - λέξη «Εθνική», από δύο υπουργεία καθώς και η παραχάραξη και οικιοποίηση ιστορικών γεγονότων και από την άλλη, μια κοινωνία σε βαθιά κρίση, μεταξύ της σφύρας της πρώτης εξουσίας και του άκμονα της τέταρτης εξουσίας, είναι η εικόνα, που παρουσιάζει σήμερα η Ελλάδα.
Και, δυστυχώς, οι δύο, αυτές «αδελφές» εξουσίες δεν κάνουν το παραμικρό - πέρα από το να «ποδηγετούν» τον Λαό, για την επίτευξη των στόχων τους και να τον κατηγορούν, ελαφρά τη καρδία, για ανωριμότητα - προκειμένου να βελτιωθεί αυτή η είκονα.
Ας δούμε τις τελευταίες ενέργειες – που συνεχίζονται με αμείωτη ένταση – των αρχολίπαρων βουλευτών της προηγούμενης κυβέρνησης. Μέθοδοι και τακτικές αρπακτικών πουλιών. Ούτε αυτός ο ίδιος ο κ. Καραμανλής, «ο το πάλαι ποτέ καταλληλότερος και με τους πολλούς άσσους στο μανίκι του», (σύμφωνα με τις διαφημιστικές δηλώσεις, των άσπονδων συνεργατών του), δεν γλύτωσε από το «ξέσκισμα» τους. Ακόμη και σε μη οπαδούς της Νέας Δημοκρατίας, το θέαμα προκαλεί θλίψη και απογοήτευση, για το πολιτικό έλλειμμα της χώρας.
Δεν θυμάμαι, αν οι δημοσιογράφοι λειτουργούσαν πάντοτε, όπως μια παλιά διαφήμιση καταστημάτων, που έλεγε «ότι φροντίζουμε, πριν από σας, για σας»! Αυτό, πάντως, μου θύμισε ο «πολύ κολακευτικός» για το Λαό επίλογος, του σημερινού «ΝΑΥΤΙΛΟΥ» του κ. Στάθη Σταυρόπουλου, στη χτεσινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Έτσι λοιπόν και αυτός: « σκέφτηκε για μας, πριν από μας κι έβγαλε την ετυμηγορία του», την οποία και σας μεταφέρω αυτούσια, για να δείτε – όσοι από σας, δεν είχατε την ευκαιρία να διαβάσετε, το σχετικό άρθρο – πως μας καλοβλέπουν.
«Το ακόμα όμως πιο δυσάρεστο σε αυτήν την υπόθεση είναι ότι ο κ. Παπανδρέου έχει στο πλευρό της αντίληψης του για τα πράγματα μέγα πλήθος των πολιτών. Για τους οποίους μάλιστα ενστάσεις όπως αυτές που διαβάζετε τώρα φαντάζουν σαν απολιθώματα κολλημένων μυαλών. Για αυτούς τους πολίτες η γνώση της ιστορίας και τα εξ αυτής συμπεράσματα φαντάζουν πράγματι δυσάρεστα κι άχρηστα. Θέλουν οι άνθρωποι να «κοιτάξουν μπροστά» χωρίς τα φορτία του παρελθόντος – όσο μωρό κι αν είναι αυτό, δεν παύει να΄ναι μια ακόμα δημοφιλής αμερικανιά.
Η στάση αυτή είναι πιο επικίνδυνη από το έργο του παραχαράκτη. Όχι μόνον διότι εθελοτυφλεί, όχι μόνον αρέσκεται στην αυταπάτη, αλλά διότι με την ίδια προθυμία που υποστηρίζει τώρα τον έναν δημαγωγό, θα υποστηρίζει αύριο, αφού πρώτα απογοητευθεί, έναν άλλον…
Κι έτσι πάλι «σόι θα πάει το βασίλειο» της δημοκρατίας μας…»
Δεν έχω ξεδιαλύνει αν θεωρεί και τους οπαδούς του Περισσού, πρόξενους της οργής του;
Ευτυχώς, δεν λες, που είχαμε ανοιχτές τις ομπρέλες, για την προστασία μας από τις βροχές και τις καταιγίδες, που είχε προφητεύσει η Ε.Μ.Υ, και αποφύγαμε, έτσι, το «χοντρό φτύσιμο», στα μούτρα μας!

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

" Λαϊκή θέληση": το άλλοθι του Εξουσιαστή

Θα μπορούσε κανείς, να πάρει όρκο, πως το κείμενο αυτό του Μάνου Χατζιδάκι, γράφτηκε μόλις χτες. Κι΄ όμως έχουν περάσει εικοσιτέσσερα ολόκληρα χρόνια, από τότε που είδε το φως της δημοσιότητας,(ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1985), στο τεύχος 4 του περιοδικού «Το Τέταρτο»!
Σκέφτηκα πάρα πολύ, αν θα έπρεπε να «εκθέσω» τη μνήμη του Μάνου Χατζιδάκι, αναρτώντας το εν λόγω κείμενο, σε έναν αμφιλεγόμενο χώρο, όπως αυτόν της μπλογκόσφαιρας, που επιπροσθέτως στερείται και της έξωθεν καλής μαρτυρίας. Παρένθεση. Όχι τελείως αναίτια, μιας που υπάρχουν πάρα πολύ bloggers, που, προφανώς, θεωρούν καθήκον τους, να επιβεβαιώνουν με τις ενέργειες τους, τις οξείες κριτικές των διάφορων δημοσιογράφων του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου. Κλείνει η παρένθεση.
Η δυναμική του κειμένου ήταν εκείνη, που κατέρριψε και τον τελευταίο ενδοιασμό μου και μου έλυσε τα χέρια. Κι΄ έτσι αποφάσισα να προχωρήσω στην αναδημοσίευση του, αγνοώντας τις «σκιώδεις παρουσίες» του χώρου! Άλλωστε, θα ήταν «προδοσία» - εκ μέρους μου - απέναντι στη θαρραλέα στάση ζωής, που είχε υιοθετήσει - για τον εαυτό του - ο Μάνος Χατζιδάκις.
Ίσως, θεωρηθεί υπερβολή, αλλά κάθε φορά που σκύβω πάνω από τα πάντοτε επίκαιρα, θαρραλέα και εμφορούμενα από ουσιαστική κριτική, κείμενα του Μάνου Χατζιδάκι, αισθάνομαι όλο και πιο έντονη την απουσία του.


Ο ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ
Ποιεί εξουσίαν. Ασκεί την εξουσίαν, εξουσιοδοτημένος από τη λαϊκή θέληση. Και όσο ασκεί την εξουσία, εξουσιαστής, γίνεται α υ τ ό ς η λαϊκή θέληση, έτσι που μέσω των κομματικών εντύπων και των δημοσίων σχέσεων – έτσι ονομάζεται η πλύση εγκεφάλου – των – πολλών – η «λαϊκή θέληση» πείθεται πως η θέληση του εξουσιαστή είναι ταυτόσημη με τη δική τους.
Αλλά ο χρόνος κυλά, η λαϊκή θέληση αναπτύσσεται, αλλοιώνεται, παραλλάζει και ένα πρωί, συννεφιασμένο η φωτεινό, γίνεται ηλίου φαεινότερο πως ο εξουσιαστής δεν την εκπροσωπεί πλέον. Η καλλιέργεια του μύθου της «Ταυτότητας» παύει να ισχύει και ο εξουσιαστής ή δικτατορεύει δίχως προσχήματα ή πέφτει στο ανάθεμα για να ανέλθει ο καινούργιος εξουσιαστής της αντίπαλης παράταξης.
Μια εθνική ιστορία ελληνικής καταγωγής που επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια όλα τα τελευταία χρόνια.
Γιατί το κόμμα εν Ελλάδι είναι μια θέση αμετακίνητη, αδιαφιλονίκητη, μονοπώλιο δικαίου, εθνικοφροσύνης και πατριωτισμού και όποιος δεν συμφωνεί είναι προδότης και όχι μια διαφορετική μαχόμενη θέση μ έ σ α στο κόμμα.
Γιατί ο εξουσιαστής διαθέτει τη μια άποψη και οι άλλοι την επιδοκιμάζουν αυτήν του ενός, του αρχηγού. Παλαιότερα οι εντός κόμματος εν χορώ επικροτούσαν. Σήμερα, εν χορώ, σιωπούν γιατί δεν χρειάζεται να επικροτήσουν. Απλώς αν παραστεί ανάγκη, χειροκροτούνε δημοσίως. Θυμάστε τη φωτογραφία της εκλογής του Γκρομίκο ως προέδρου της χώρας του, με ανάταση χειρός, σιωπηρή, μελαγχολική, πνιγερή, αποκρουστική. Που θυμίζει ταινία του Πολάνσκι με βρικόλακες, χωρίς το χιούμορ του Πολωνού δημιουργού.
Ο Εξουσιαστής διαθέτει ένα κεφάλι ξύλινο, ασυγκίνητο, ανέκφραστο, αμετακίνητο, «κενόν αισθημάτων και ιδεών και πλήρες φιλοδοξιών».
Ένα κόμμα «αναπτυγμένου» τόπου διαβαίνει τον χρόνο μέσα από τις αντιθέσεις του. Εδώ σε μας καταλύεται από τον χρόνο ή αλλάζει τίτλους. Τώρα τελευταία αποκτήσαμε και τις τυπικές διαδικασίες – συνέδρια, επιτροπές, αποφάσεις μονότονες, μονόφωνες, που καταλήγουν σε σχοινοτενή πορίσματα τα οποία απηχούν τη διευκόλυνση των φιλοδοξιών του εξουσιαστή. Το πιο ανησυχητικό! Επειδή όλοι μας κρύβουμε μέσα μας ένα μικρό εξουσιαστή, αποτυχημένο, καταπιεσμένο, ανεκπλήρωτο, δεχόμαστε τον επιτυχόντα σαν μια προέκταση φανταστική του εαυτού μας. Όπως δεχόμαστε τον φθόνο των φθονερών, τη λάσπη των λασπολόγων, την ηθικολογία των ανήθικων, τις καταγγελίες των βρομερών καταδοτών. Διότι εμπεριέχουμε φθόνον, λασπολογική διάθεση, ανηθικότητα καταδοτικά συμπλέγματα και χοιροστασιακή αναπνοή.
Τα ακριβά πρότυπα, τα διαθέτοντα αρετή και ιδιότητες χαρισματικές, χρειάζονται πρωτίστως αρετή και αθωότητα για να γίνουν αποδεκτά – χαρακτηριστικά αντεξουσιαστή. Γι΄αυτό και στον λαϊκίστικο καιρό μας, της εύκολης λείας οπαδών και των ακόμη πιο εύκολων φιλοδοξιών η έννοια του αντιεξουσιαστή δεν είναι εφικτή ούτε καν νοητή! Και αναδύεται εκ των βάλτων και των απορριμμάτων πανένδοξος, απόλυτος, αμετακίνητος ο ένας, ο αδιαφιλονίκητος ο Εξουσιαστής.
Προτείνω: μια αντιεξουσιαστική εκστρατεία. Έναν σιωπηλό πόλεμο που, αν συντελεστεί μ΄επιμονή, κάτι αληθινά καλό μπορεί να επιφέρει.
Η «πατρίς μου» οφείλει να αρνηθεί την ομφαλοσκοπική της κληρονομιά και ν΄αποκτήσει ιδιότητες ζωντανού οργανισμού. Αν θέλει να επιζήσει με αξιοπρέπεια και όχι ως κοιτίς ξενοδοχειακών υπαλλήλων και τουριστικών ερωτικών συντρόφων!


Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

"ET IN ARCADIA EGO"







ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΦΙΛΟΥ ΑΠΟ ΤΗ "LIFO"

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Το Τρίτο Στεφάνι!

Χαρές και πανηγύρια. Η Ελλάδα μας, έρχεται εις γάμου κοινωνίαν, με τρίτο παληκάρι, από το σόϊ του σοσιαλισμού.
Βέβαια, τούτη τη φορά, δεν προέκυψε από αμιγές αίσθημα. Έβαλαν το χεράκι τους και οι προξενήτρες των media.
Eμας, φυσικά, δεν μας νοιάζει καθόλου αυτή η μικρή λεπτομέρεια. Βίον ανθόσπαρτον, να έχουν οι νεόνυμφοι και όλα τα άλλα περνάνε. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι, ο Έλληνας είναι ψυχούλα. Τα συγχωρεί όλα.
Πάντως,κακό λόγο για το ζευγάρι των νεονύμφων δεν έχουμε να πούμε. Καλά παιδιά και τα δύο. Ο Γαμπρός, πολύ καλό παιδί και σπουδαγμένος στα εξωτερικά. Από πολύ καλή οικογένεια, που έχει και τον τρόπο της. Συνεχιστής της οικογενειακής επιχείρησης, ιδρυθείσας από τον συνονόματο παππού του.
Η νυφούλα μας. Αχ, η νυφούλα μας! Δεν υπάρχει όμοια της σε όλο τον ντουνιά. Γόνος αρχαιότατης οικογενείας. Καμάρι της Οικουμένης. Εισοδηματίας. Ζει με τα εισοδήματα, που εισπράττει, από την πολιτιστική κληρονομιά των προγόνων της.
Τρίτο σοσιαλιστικό στεφάνι (να και η γκρίζα διαφήμιση, για τον κ. Στ. Φασουλή), λοιπόν: όπως λέμε η Αλλαγή της Αλλαγής, Ω(ϊμε) Αλλαγή! Δυστυχώς, τούτη τη φορά, δεν θα αναλάβουμε-ως παρανυφάκια-την εξουσία (όπως είχε συμβεί, στο προϊστορικό ΠΑΣΟΚ), Θα είμαστε, όμως, στην πρώτη προτεραιότητα του Γαμπρού!
Βέβαια, αυτό το «Ο Πολίτης Πρώτα», δεν ξέρω, αν είναι για καλό. Γιατί και η κυβέρνηση του τέως συζύγου,(καπιταλιστής αυτός) είχε τον πολίτη μπροστά, αλλά για άλλους λόγους, που δεν μπορώ να αναφέρω, γιατί εμπίπτουν στο νόμο περί τύπου!
Είπαμε, περασμένα ξεχασμένα πια αυτά.
Α, ξέχασα να σας ρωτήσω: εσείς πήρατε προσκλητήριο του γάμου; Εγώ το έλαβα. Βρήκα μόνο-πέραν του προσκλητηρίου, φυσικά-καρτελάκι με λίστα γάμου και λογαριασμό κατάθεσης σε τράπεζα. Κάλεσμα, για τη δεξίωση, όμως, όχι. Εσείς, βρήκατε;

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Αλεξανδρινά Πορταίτα

Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
Σαν τον παραίτησαν οι Μακεδόνες
κι απέδειξαν πως προτιμούν τον Πύρρο
ο βασιλεύς Δημήτριος (μεγάλην
είχε ψυχή) καθόλου – έτσι είπαν –
δεν φερθηκε σαν βασιλεύς. Επήγε
κ΄έβγαλε τα χρυσά φορέματά του,
και τα ποδήματα του πέταξε
τα ολοπόρφυρα. Με ρούχ΄απλά
ντύθηκε γρήγορα και ξέφυγε.
Κάμνοντας όμοιος σαν ηθοποιός
που όταν η παράστασις τελειώσει,
αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται.



ΗΓΕΜΩΝ ΕΚ ΔΥΤΙΚΗΣ ΛΙΒΥΗΣ
Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Αριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ΄όνομά του, κ΄η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δεχόταν ευχαρίστως, τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν: ήταν μετριόφρων.
Αγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ΄ οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
εμαθ΄ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται:
κ΄έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ΄οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.

Γι΄αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τις κλίσεις και την προφορά:
κ΄έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.

ES. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ΔΕΝ είναι φανταστική!
Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1896 – 1933)

Τα σύμβολα μας ξεχωριστής μερας

ΕΛΛΗΝΑΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΣ!



ΤΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ ΕΚΑΣΤΟΥ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ!


Η... ΚΑΛΤΣΑ!

ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ!


Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

Η ομορφιά της Κολάσεως




Νωρίς το απόγευμα της 23ης Αυγούστου στην Ακροναυπλία. Ο γόος της Αττικής γης, από τους πόνους της φρυγμένης σάρκας της, πλανιέται πάνω από το Ναύπλιο, τον Αργολικό Κόλπο και σκιάζει τα Αρκαδικά βουνά. Ο ήλιος πίσω από το παχύ στρώμα της αιθάλης, μοίαζει με ανοικτή πληγή. Ο ουρανός βαμμένος κατακκόκινος, στάζει αίμα.
Να είστε βέβαιος κ. Πρόεδρε της Νέας Δημοκρατίας, ότι κι έμεις, οι υπεύθυνοι πολίτες, έχουμε πάρει «απόφαση ευθύνης»!
Θα κρατήσουμε τη λέξη «ΝΩΠΗ»-της γνωστής σας παραίνεσης- όχι για να σας την επιστρέψουμε, ως εντολή, αλλά σαν μια διαρκή υπενθύμιση του «ολοκαυτώματος» της Αττικής και όχι μόνον.
Τελευταία και ουσιαστική παραβίαση, από σας και τα μέλη της κυβέρνησης σας, της «Συνθήκης του Μπαϊρακτάρη» που, με τόση σεμνότητα και ταπεινότητα, είχατε υπογράψει ενώπιον του Ελληνικού λαού.



Συνάντηση με το Φθινόπωρο


«Έχετε δίκιο, ας αλλάξουμε ομιλία, ας πούμε κάτι σχετικό με τον καιρό…», παροτρύνει παλιό ελαφρό τραγουδάκι. Γιατί, όχι. Άλλωστε, δεν πρόκειται, αυτή η βραχεία αλλαγή, ούτε καν να γίνει αντιληπτή, με το μέγεθος της «κομματικής ηχορύπανσης», που έχει προκληθεί από τους τιμητές της πολιτικής μας συνείδησης, τις «κατευθυνόμενες Κασσάνδρες» και τους ¨εραστές» της υποκρισίας και εντυπωσιοθηρίας!
Εγώ θα έλεγα, γιατί να μείνουμε στην απλή συζήτηση και να μην σπεύσουμε να συναντήσουμε αυτόν τον καιρό, που στην προκειμένη περίπτωση, χαρακτηρίζει το Φθινόπωρο.
Ας το θεωρήσουμε σαν ένα απαραίτητο ιντερμέδιο-κάτι σαν το φιλί της ζωής-στο θορυβώδες κλίμα των ημερών. Φυσικά, σαν συνειδητοποιημένοι πολίτες, θα επανέλθουμε με μεγαλύτερη κριτική διάθεση, πάντα με εράσμιο και κομψό τρόπο (όχι για να ξεφύγουμε από την προληπτική λογοκρισία, αλλά για να «μη λουστούμε ότι κοροϊδεύουμε), όταν και εάν η εξουσία βάλει «το τρίτο στεφάνι», με τον τρίτο ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κινήματος. Προς το παρόν, «κρείττον το σιγάν»!
Φθινόπωρο, λοιπόν. Η εποχή που «κατηγορήθηκε» από τους ποιητές , για ηθική αυτουργία στη δολοφονία του Καλοκαιριού. Ότι τάχα, η πρώτη σταγόνα της βροχής του, σκότωσε το Καλοκαίρι και μαζί του τους εφήμερους έρωτες, που εκκολάφθηκαν κάτω από το πύρωμα του καλοκαιριάτικου ήλιου. Αυτοί, βέβαια οι ισχυρισμοί των ποιητών, διατυπώνονταν σε άλλες εποχές. Αυτές , που συνηθίζουμε να αποκαλούμε-όχι χωρίς κάποια συγκίνηση-τα χρόνια της αθωότητας. Οι κίνδυνοι που διατρέχουν οι Εποχές, δεν είναι αποτέλεσμα των μεταξύ τους συγκρούσεων, αλλά απόρροια των αλόγιστων συμπεριφορών μας, απέναντι στη Φύση.
Οι Εποχές, στην πραγματικότητα, αλληλοσυμπληρώνουν η μια την άλλη, μέσα σε μία αλληλουχία ερεθισμάτων, που κάνουν τις αισθήσεις μας να παραδίδονται σε μια συνεχή απόλαυση. Πάντοτε, βέβαια, με την προϋπόθεση ότι είμαστε σε θέση, να «εισπράττουμε», αυτά τα ερεθίσματα, και με τις κατάλληλες διεργασίες, να τα μετατρέπουμε σε εικόνες, ήχους και φως.
Γεμάτος προσδοκίες, ξεκίνησα, πριν λίγες μέρες-με την αγωνία του ερωτευμένου-για να συναντήσω το Φθινόπωρο. Να νοιώσω , και πάλι ,βαθιά μέσα μου τη γλυκιά μελαγχολία του.
Το βρήκα ανασκουμπωμένο, (και παντελώς αδιάφορο, με ότι «διαπλέκεται» στα πολιτικό-εκδοτικά παρασκήνια),να στήνει το χρωματικά εκρηκτικό σκηνικό του, για να κάνει λιγότερο επώδυνο το πέρασμα της Περσεφόνης, από την άηχη πύλη του Άδη. Κι ΄ελεύθερο πια από το θλιβερό τούτο καθήκον, να ξεκινά τις πρόβες του, για το χειμωνιάτικο παραμύθι.
Η ίδια παράσταση, εδώ κι αιώνες τώρα, με τις ίδιες προδιαγραφές και τους ίδιους συντελεστές. Πάντα επιθυμητή και πάντα καλοδεχούμενη. Σκέφτηκα, με τρόμο, τι θα συνέβαινε, αν ήταν κατορθωτό, να πέσει στα χέρια των «νεωτεριστών» σκηνοθετών της εποχής μας! Άλλος ένα φεστιβαλικός εφιάλτης!
Έφυγα γεμάτος χρυσάφια και πορφύρες. Μοναδικά δώρα, μιας γενναιόδωρης σε εικόνες Εποχής. Και δεν σκοπεύω να τα απεμπολήσω, ασχολούμενος με τις νερομπογιές της εικονικής μας πραγματικότητας.