Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Η μεταμέλεια δεν προϋποθέτει και κάθαρση

Διαβάζοντας τον τίτλο του άρθρου του αμερικανού δημοσιογράφου ROSS DOUTHAT των THE NEW YORK TIMES, που δημοσιεύεται στη σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ένοιωσα έναν έντονο προβληματισμό.

Είναι, άραγε, αρκετή η μεταμέλεια, για να αναστήσει τα δολοφονημένα όνειρα ενός μικρού παιδιού – καθιστώντας το με αυτό τον τρόπο “ ψυχικά ανάπηρο” δια βίου - όταν μάλιστα αυτή η δολοφονία έχει διαπραχθεί από εκείνους – έστω και λίγους - που μοστράρουν εαυτούς σαν “εκλεκτούς” του Θεού, προφανώς επηρεασμένοι και οι ίδιοι από την περιβολή τους;

Πιστεύω πως ούτε αυτή η παραδειγματική τιμωρία, μπορεί να φέρει την ψυχική ισορροπία και την πνευματική γαλήνη σε αυτά τα ανύποπτα θύματα, που μέσα στην “ άγια άγνοια” της ηλικίας τους πίστεψαν, πως η παραίνεση: «Άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς ες», οδηγεί πάντοτε στην αγκαλιά του Χριστού.

Πιστεύω ότι θα προκληθεί και σε σας το ίδιο εμετικό συναίσθημα, όταν διαβάσετε ότι όλες αυτές οι περιπτώσεις σεξουαλικής εκμετάλλευσης – σύμφωνα με τους φιλελεύθερους καθολικούς – οφείλονται στην αγαμία των κληρικών!

Είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε, πως το ανέκδοτο με τον ρωμαιοκαθολικό καρδινάλιο και τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για τις άλλες Εκκλησίες – ονόματα δεν λέμε, θρησκευτικά συναισθήματα δεν προσβάλουμε – με μια μικρή αντικατάσταση των πρωταγωνιστών.

Ήλθε η ώρα για μεταμέλεια
Του ROSS DOUTHAΤ
THE NEW YORK TIMES

Στο πλαίσιο μιας διαφωνίας του με έναν ρωμαιοκαθολικό καρδινάλιο -αναφέρει ένα ανέκδοτο-, ο Ναπολέων Βοναπάρτης ξέσπασε: «Εξοχότατε, δεν γνωρίζετε ότι έχω τη δύναμη να καταστρέψω την Καθολική Εκκλησία;» Και ο καρδινάλιος απάντησε θλιμμένα: «Μεγαλειότατε, εμείς, ο καθολικός κλήρος, κάναμε ό, τι μπορούσαμε για να καταστρέψουμε την Εκκλησία τα τελευταία 1.800 χρόνια. Δεν το πετύχαμε και δεν θα πετύχετε ούτε εσείς».
Δύο αιώνες αργότερα, ο κλήρος επιχειρεί κάτι ανάλογο. Αυτό που βίωσαν η αμερικανική και η ιρλανδική Εκκλησία, την τελευταία δεκαετία, κι αυτό που βιώνουν σήμερα οι Γερμανοί καθολικοί αποτελεί τμήμα της ίδιας θλιβερής ιστορίας: η αποκάλυψη, χρόνια μετά τα γεγονότα, μιας συγκλονιστικής περιόδου, κατά την οποία οι καθολικοί ιεράρχες αντιμετώπισαν μια έκρηξη περιπτώσεων σεξουαλικής εκμετάλλευσης από κληρικούς, με συγκαλύψεις, υπεκφυγές και εγκληματική αμέλεια.
Τώρα το σκάνδαλο αγγίζει τον ίδιο τον Πάπα, ο οποίος είναι αντιμέτωπος με δύο κατηγορίες: ότι επέτρεψε, ενώ ήταν αρχιεπίσκοπος Μονάχου, το 1980, σε παιδόφιλο ιερέα να επιστρέψει στα καθήκοντά του. Και δεύτερον, ότι ως επικεφαλής του Συμβουλίου για το Δόγμα της Πίστεως του Βατικανού, στη δεκαετία του 1990, δεν αποσχημάτισε ιερέα του Ουισκόνσιν, ο οποίος κακοποιούσε κωφά παιδιά, πριν από 30 χρόνια.
Η δεύτερη κατηγορία μοιάζει άδικη. Η υπόθεση προωθήθηκε στο Βατικανό από τον αρχιεπίσκοπο του Μιλγουόκι, Ρέμπερτ Γουίκλαντ, πάνω από 20 χρόνια μετά την τελευταία καταγγελία. Η παραγραφή του αδικήματος ήρθη και το θέμα παραπέμφθηκε στην εκκλησιαστική Δικαιοσύνη. Η δίκη ανεστάλη μόνον όταν ο κατηγορούμενος ιερέας αρρώστησε βαριά και πέθανε. Η πρώτη κατηγορία είναι πιο σοβαρή. Το Βατικανό επιμένει ότι η κρίσιμη απόφαση ελήφθη χωρίς να το γνωρίζει ο μέλλων Πάπας, αλλά τα υπάρχοντα στοιχεία υποδεικνύουν πως μπορεί να ήταν στο κόλπο. Στην καλύτερη περίπτωση, ο τότε αρχιεπίσκοπος Ράτσινγκερ επέδειξε αμέλεια. Στη χειρότερη, επέτρεψε τη συνέχιση της κακοποίησης.
Και οι δύο εκδοχές είναι οδυνηρές, αλλά καμία δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη. Το μάθημα από την αμερικανική εμπειρία, η οποία έχει πλέον εμπεριστατωθεί, είναι ότι σχεδόν όλοι ήταν συνένοχοι. Από επισκοπή σε επισκοπή, επαναλαμβάνονταν οι ίδιες συγκαλύψεις και εσφαλμένες κρίσεις, ανεξαρτήτως του ποιος ήταν επικεφαλής.
Οι φιλελεύθεροι καθολικοί επιμένουν ότι το όλο πρόβλημα οφείλεται στην αγαμία των κληρικών. Οι συντηρητικοί μέμφονται τη χαλαρότητα των ηθών στη δεκαετία του 1970, όταν συνέβησαν και τα χειρότερα. Στην πραγματικότητα, η ευθύνη αφορά τους πάντες. Ωστόσο, ήταν το συντηρητικό ένστικτο της Εκκλησίας εκείνο που επέτρεψε να αυξηθούν τα κρούσματα κακοποίησης χωρίς να υπάρξει τιμωρία.
Ο Πάπας Βενέδικτος XVI αντιμετώπισε την κρίση με τολμηρά βήματα, ώστε να υπάρξει μηδενική ανοχή, να επισπευσθεί η απομάκρυνση επίορκων ιερέων και να αρχίσει έρευνα, κάτι που έπρεπε να έχει γίνει προ πολλού. Οι Πάπες δεν παραιτούνται, αλλά ένας Πάπας μπορεί να καθαρίσει τον οίκο του. Ενας Πάπας μπορεί να επιδείξει μεταμέλεια για λογαριασμό του και για λογαριασμό μιας ολόκληρης γενιάς επισκόπων για ό, τι συνέβη, και παρέμεινε έτσι σε μια από τις σκοτεινότερες εποχές του καθολικισμού.
Εχουμε Μεγάλη Εβδομάδα, όπως τότε που ο πρώτος Πάπας, ο Πέτρος, αρνήθηκε τον Χριστό και έκλαψε από ντροπή. Δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή για μεταμέλεια.


ΕΚΕΙΝΟΣ και ο ... δίδυμος αδελφός του


«Έξω οι κύνες και οι φαρμακοί και οι πόρνοι και οι φονείς και οι ειδωλολάτραι και πας φιλών και ποιών ψεύδος»*

Για καλό και για κακό, ας είμαστε προετοιμασμένοι, από τώρα, να ακούσουμε το παραπάνω εδάφιο – μαζί με άλλες οργίλες δηλώσεις – από την ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ, όταν με το καλό (;) κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα, το νέο “βλάσφημο” μυθιστόρημα του PHILIP PULLMAN.
Τις αντιδράσεις όλοι, λίγο-πολύ, όχι μόνο τις φανταζόμαστε, αλλά και τις περιμένομε, για να σκάσει λιγάκι το πικραμένο μας χειλάκι.
Θα ραγίσουν οθόνες γυάλινες, θα καούν pixels, θα τα παίξουν οι οθόνες πλάσματος, από τις οργισμένες φωνές των αυτόκλητων προστατών της ελληνοχριστιανικής ορθοδοξίας.
Δεν νομίζω πως χρειάζεται να αναφερθώ διεξοδικά στους τρείς αγγέλους πρωτοστάτες, αυτών των ακροτήτων, που σε κάθε ευκαιρία κραδαίνουν τις φρεσκο-ακονισμένες ρομφαίες τους.
Και τούτο, γιατί είμαι απόλυτα σίγουρος ότι τους ξέρετε πάρα πολύ καλά.
Ο πρώτος ανήκει στον εκκλησιαστικό χώρο, ο δεύτερος στον ευρύτερο χώρο της πολιτικής και ο τρίτος είναι θεράπων της τέχνης.
Ξεπερνώντας αυτόν τον κονιορτό των κραυγών, που δεν χρησιμεύουν σε τίποτα περισσότερο από το να θέλουν να επιβάλλουν εκείνο το πολύ κακόβουλο λογισμικό στη σκέψη των ανθρώπων, το «πίστευε και μη ερεύνα», μπορούμε με ψυχραιμία να προσεγγίσουμε το σκεπτικό του συγγραφέα. Όσο, βέβαια, μας το επιτρέπει η απουσία του ίδιου του κειμένου.
Μέσα από την υπερβολή - κοινό χαρακτηριστικό του γραπτού λόγου προκειμένου να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη - που στην συγκεκριμένη περίπτωση αποτυπώνεται στη ύπαρξη δίδυμου αδελφού του Ιησού, μπορούμε να διακρίνομαι, όχι μόνον τις δύο φύσεις του Ιησού, αλλά και το διπλό πρόσωπο της κάθε Εκκλησίας, που εκπροσωπεί το χριστιανισμό.
Αυτή ήταν η δική μου προσλαμβάνουσα από τις λιγοστές εξηγήσεις, που παραθέτει ο συγγραφέας. Για περισσότερη πληροφόρηση σας, αναδημοσιεύω το εν λόγω κείμενο, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, την Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010
Ο Ιησούς είχε δίδυμο αδελφό
Στο προηγούμενο μυθιστόρημά του περιέγραφε την Εκκλησία ως ένα βαθιά διεφθαρμένο, γραφειοκρατικό σύστημα και τον Θεό ως ξεμωραμένο γέρο.
Ετσι τα «Σκοτεινά Υλικά»» έγιναν μπεστ σέλερ και ο Φίλιπ Πούλμαν στόχος των πιστών. Δεν πτοήθηκε. Στο νέο του μυθιστόρημα, που κυκλοφορεί μεθαύριο («Canongate»), πάει πιο πέρα. Προτείνει μια άλλη εκδοχή των Ευαγγελίων, με ανατρεπτικές προθέσεις που φαίνονται ήδη από τον τίτλο: «Ο Καλός Ανθρωπος Ιησούς και ο Χριστός, το Κάθαρμα» (The Good Man Jesus and the Scoundrel Christ).
Αν ο Ιησούς έχει, κατά την Εκκλησία, δύο φύσεις (Θεάνθρωπος) -κατά τον Πούλμαν είναι... δίδυμος. Στο βιβλίο του ο Ιησούς έχει δίδυμο αδελφό, τον Χριστό, που τον εκμεταλλεύεται, τον βάζει σε πειρασμούς και τον προδίδει στις Αρχές.
Για το βιβλίο του ο Πούλμαν μελέτησε τη Βίβλο, τις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου και τα Ευαγγέλια. Δεν ξαναγράφει, όμως, την ιστορία. Απλώς την αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Παράδειγμα η Αμωμος σύλληψη: η Μαρία, μια αφελής, παρθένος 16χρονη, δέχεται, όσο απουσιάζει ο Ιωσήφ, την επίσκεψη ενός παράξενου ξένου που ισχυρίζεται ότι είναι Αγγελος και της ανακοινώνει ότι θα συλλάβει αμέσως ένα παιδί. Ο 64χρονος Αγγλος συγγραφέας δεν κάνει τίποτε άλλο από το να επισημαίνει την αμφισημία του περιστατικού και να υποδεικνύει ότι όλα εξαρτώνται από την ερμηνεία του. «Εγραψα μια ιστορία για το πώς οι ιστορίες γίνονται ιστορίες», εξηγεί.
Υπάρχουν και γεγονότα που τα εκλαμβάνει ως αδιαμφισβήτητα. Π.χ. η εγκυμοσύνη της Μαρίας. Ο Πούλμαν διαφοροποιείται ως προς την έκβασή της. Γεννιούνται δύο αγόρια: ο έντιμος, ειλικρινής Ιησούς και ο φιλομαθής, αλλά υπολογιστής Χριστός. Ο πρώτος τρέφει βεβαιότητες και είναι ένας χαρισματικός ρήτορας, που πιστεύει ότι επίκειται η βασιλεία των Ουρανών. Ο Χριστός το αμφισβητεί απολύτως. Εχει ανήσυχο πνεύμα και βασανίζεται διαρκώς. Γι' αυτό φτάνει να καταδικάσει την ιδέα της Εκκλησίας (η οποία, όπως λέει, «θα κάνει το διάβολο να τρίβει τα χέρια του χαιρέκακα»), προβλέποντας πως οι φορείς της «για να αποσπούν πότε πότε τους ανθρώπους απ' τα προβλήματά τους, θα αποφαίνονται πως αυτά τα έθνη και αυτοί οι λαοί είναι διαβολικοί και πρέπει να εξοντωθούν... κι έτσι θα υψώνουν τα εκκλησιαστικά λάβαρα πάνω από τα καπνισμένα ερείπια μιας κάποτε δίκαιης και ευημερούσας γης. Και θα κηρύττουν πως το αποτέλεσμα είναι υπέρ ενός μεγαλύτερου και υπέροχου βασίλειου του Θεού».
Ο Πούλμαν, που βάζει στο βιβλίο του τον Χριστο να εκπροσωπεί τον δικό του σκεπτικισμό, θεωρεί δεδομένο ότι οι άνθρωποι πάντα θα εκμεταλλεύονται την εξουσία. «Η ισχυρότερη δικαιολογία του κόσμου», παρατηρεί, «είναι το: "Ο Θεός μού είπε να το κάνω". Εξ ου και οι Σταυροφορίες. Είναι, όμως, εξ ορισμού επικίνδυνο να επικαλείσαι μια εξουσία που δεν υπόκειται σε κανένα έλεγχο».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΑΤΑΛΙΑ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ





Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Μύθοι και πραγματικότητες μπλεγμένα στο κουβάρι της Ιστορίας


Επιτέλους, ύστερα από 176 χρόνια πληροφορούμεθα ότι, το ανήλιαγο μπουντρούμι, στο οποίο εγκλείστηκε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, μετά την καταδίκη του σε θάνατο (26 Μαϊου 1834), ήταν μια «ιστορική πλάνη». Αποτέλεσμα «ενός ατεκμηρίωτου δημιουργήματος της λαϊκής φαντασίας».

Σύμφωνα με το δημοσίευμα της δημοσιογράφου κ. Ν. Κοντράρου-Ρασσιά “ Το μπουντρούμι του Κολοκοτρώνη είχε παράθυρο και αυλή”- το οποίο μεταφέρω αυτούσιο – στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της Τετάρτης 24 Μαρτίου 2010, το ανήλιαγο μπουντρούμι με το στενό άνοιγμα και τα 2,5 μ. βάθος, ανήκει στη σφαίρα του μύθου.

Στην πραγματικότητα, - σύμφωνα πάντα με το εν λόγω δημοσίευμα -ο θρυλικός Γέρος του Μοριά, “φιλοξενήθηκε” μετά την καταδίκη του από τον Αντιβασιλέα του Όθωνα, σε “ ένα μικρό ισόγειο κτίσμα ενός δωματίου με κανονική πόρτα(!), ένα παράθυρο(!), μία μικρή αυλή(!) κι ένα πετρόκτιστο πεζούλι(!). Μιλάμε, δηλαδή, για χλιδάτο πεντάστερο! (Ανοίγει παρένθεση. Το ρήμα καθώς και τα θαυμαστικά εντός των εισαγωγικών δικά μου.Κλείνει η παρένθεση.)

Θα ήταν, όντως, ένα ευτυχές γεγονός η κατάρρευση του εν λόγω μύθου, αν δεν την επισκίαζε η κραυγαλέα περίπτωση της θανατικής καταδίκης του Μωραϊτη Στρατηγού.

Μπορεί να υπάρχει παντού ένας μύθος, αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μπορεί να λειτουργήσει πάντοτε λυτρωτικά!

Το μπουντρούμι του Κολοκοτρώνη είχε παράθυρο και αυλή
Της Ν. ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ

Ενας ακόμη μύθος καταρρίπτεται. Το σκοτεινό μπουντρούμι, που έχει ταυτιστεί στη συνείδησή μας ως φυλακή του Κολοκοτρώνη στο Παλαμήδι, φαίνεται πως τελικά δεν είναι ο χώρος που έμεινε έγκλειστος ο θρυλικός Γέρος του Μοριά μετά την καταδίκη του σε θάνατο (26 Μαΐου 1834) από το καθεστώς της Αντιβασιλείας του Οθωνα.
Καθισμένο σ' ένα «σπιτάκι στη μέση μιας αυλής, η οποία περιβάλλεται από ψηλούς τοίχους» και όχι σε μια τρύπα σε βάθος 2,5 μ., είδε η σύζυγος του υπουργού Δικαιοσύνης Κ. Σχινά τον Κολοκοτρώνη Η φυλακή του ήταν όντως στο Παλαμήδι, όχι όμως στον προμαχώνα του Αγίου Ανδρέα, σε εκείνη την ανήλιαγη τρύπα που μπαίνεις σκυφτός από μία πορτούλα (1,05 x 0,69 μ.) και κατεβαίνεις σε βάθος 2,5 μ. χωρίς σκαλοπάτια, παράθυρο ή μία οπή εξαερισμού. Ηταν σε ένα μικρό ισόγειο κτίσμα με παράθυρο και μικρή αυλή στον προμαχώνα του Μιλτιάδη. Η νέα αυτή ταύτιση της φυλακής του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη βασίζεται σε μια επιστολή αυτόπτη μάρτυρα της εποχής, σύμφωνα με τον αναπληρωτή διευθυντή της Δ' Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Χρήστο Πιτερό, που έχει υπηρετήσει χρόνια στο Ναύπλιο και διατηρεί μεγάλο ενδιαφέρον για τα μνημεία της περιοχής.
«Η ερμηνεία εκείνου του θεοσκότεινου μπουντρουμιού, στον προμαχώνα του Αγίου Ανδρέα, δίπλα στην ομώνυμη εκκλησία, ως χώρου φυλακής του Κολοκοτρώνη είναι ατεκμηρίωτη και δημιούργημα της λαϊκής φαντασίας κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Σαφώς πρόκειται για ιστορική πλάνη», μας είπε ο κ. Πιτερός, επισημαίνοντας πως «οι σωζόμενες φυλακές καταδίκων-βαρυποινιτών στον διπλανό προμαχώνα του Μιλτιάδη διαθέτουν αυλή, κανονικές πόρτες εισόδου και φεγγίτες εξαερισμού».
Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης δεν κάνει πλήρη περιγραφή της φυλακής στα απομνημονεύματά του, αλλά μια συνοπτική αναφορά. Το ιστορικό αυτό κενό, όμως, φωτίζεται από μια και μοναδική μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα της εποχής, της Μπετίνας φον Σαβινί, συζύγου του Κ. Σχινά, υπουργού Δικαιοσύνης της Αντιβασιλείας, που καταδίκασε τον Κολοκοτρώνη αρχικά σε θάνατο και στη συνέχεια σε 25ετή κάθειρξη.
Η Μπετίνα φον Σαβινί επισκέφθηκε το Παλαμήδι στις 14 Φεβρουαρίου 1835, όταν ήταν φυλακισμένος ο Κολοκοτρώνης, όπως η ίδια σημειώνει σε μια επιστολή. Τον περιγράφει να «κάθεται σε ένα σπιτάκι στη μέση μιας αυλής, η οποία περιβάλλεται από ψηλούς τοίχους...».
Τη μαρτυρία αυτή ανακάλυψε και δημοσίευσε η ιστορικός Ρεγγίνα Quack-Μανουσάκη στο περιοδικό του Δήμου Ναυπλίου «Ναυπλιακά Ανάλεκτα» (7, 1989, 165-167). Με βάση αυτή τη μοναδική πληροφορία, ο κ. Πιτερός ταυτίζει σε μελέτη του, που δημοσιεύθηκε στο ίδιο περιοδικό («Ναυπλιακά Ανάλεκτα» 7, 1989, 179-183) τη φυλακή του Κολοκοτρώνη με τα ερείπια ενός οικίσκου, που υπάρχει στον Προμαχώνα του Μιλτιάδη, δίπλα στις φυλακές των βαρυποινιτών.
Στον χώρο αυτό «σώζεται μέχρι σήμερα, μια μικρή πλακόστρωτη αυλή (4 x 3,90 μ.) με ψηλούς τοίχους γύρω γύρω και ένα μικρό ισόγειο κτίσμα ενός δωματίου (3,60 x 2,50 μ.) με κανονική πόρτα, ένα παράθυρο και ένα κτιστό πέτρινο πεζούλι, όπου καθόταν ο Θ. Κολοκοτρώνης τις ατέλειωτες ώρες και ημέρες της φυλάκισής του. Ο χώρος αυτός ταυτίζεται πλήρως με την περιγραφή της Μπετίνας φον Σαβινί, στον οποίο φυλακίστηκε ο αγωνιστής της Ελευθερίας και δημιουργεί έντονη συναισθηματική φόρτιση και συγκίνηση στον επισκέπτη».
Γι' αυτό, ο αρχαιολόγος προτείνει, μαζί με την προστασία του ενετικού φρουρίου του Παλαμηδιού που στέφει το Ναύπλιο και το οποίο βρίσκεται σήμερα σε κακή κατάσταση, λόγω της φθοράς από τις καιρικές συνθήκες, αλλά και από τους επισκέπτες, να προωθηθούν κατά προτεραιότητα έργα συντήρησης των φυλακών του προμαχώνα του Μιλτιάδη και της φυλακής του Κολοκοτρώνη, ως φόρο τιμής στη μνήμη των Αγωνιστών του '21.
Είναι αλήθεια πως αυτό το κομμάτι της νεότερης Ιστορίας το θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοιον καιρό, αλλά αμέσως μετά το ξεχνάμε. Οπως και το θλιβερό γεγονός ότι ο μέγιστος στρατηγός του ελληνικού απελευθερωτικού αγώνα «πληρώθηκε» με καταδίκη σε θάνατο και φυλάκιση από το καθεστώς της Αντιβασιλείας του ανήλικου Βαυαρού βασιλιά Οθωνα, παρά την άρνηση των δικαστών Α. Πολυζωίδη και Γ. Τερτσέτη να υπογράψουν την καταδικαστική απόφαση. *

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Το εωθινό εμβατηριο της αυριανής μέρας

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΑΧΑΙΝΕΙ
ΔΕΝ ΤΗ ΣΚΙΑΖΕΙ ΚΑΜΙΑ ΖΥΓΑΡΙΑ
ΜΟΝ’ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΤΗΝ ΤΥΛΩΝΕΙ
ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ ΤΡΑΒΑ!

Σκίτσο του αλησμόνητου ΜΠΟΣΤ (ΜΠΟΣΤΑΝΤΖΟΓΛΟΥ)

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Γαλάζια Αυτοκάθαρση. 'Εχει να γίνει ... του "ΟPA"!

Υποψιάζομαι πως ο κ. Σαμαράς θα ψιθυρίζει, πολύ συχνά τώρα τελευταία, τους στίχους του κ. Μιχάλη Κακογιάννη – κοίτα ρε που κάνει ρήμα με το Μπακογιάννη (!) – έστω κι ελαφρώς παραποιημένους: «εφτά τραγούδια θα σου πω, για να διαλέξεις το σκοπό, / για να μου πεις, για να σου πω το “ Άει… στο καλό!”.

Παρ’ ό,τι δεν είμαι ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας, έχω όλη την καλή διάθεση να τον βοηθήσω να βρει αυτόν τον σκοπό, για να ξεπεράσει το δίλλημα του κι έτσι να προχωρήσει την αυτοκάθαρση – για κάθαρση ούτε κουβέντα, βέβαια – στο κόμμα του (;).

Ομολογουμένως, είμαστε πολύ τυχεροί και οι δυο!

Ούτε εκείνος θα χρειαστεί να περιμένει για πολύ, ούτε εγώ να ψάχνω επί πολύ.

Ας είναι καλά η αγαπημένη μας ΕΡΤ, που μας πρόσφερε έτοιμα στη γιουροβιζιονική πιατέλα τα εφτά εξαίρετα τραγούδια, τα οποία εκπροσώπησαν με τον καλύτερο τρόπο όλες τις σύγχρονες τάσεις – ακόμη και αυτού του εμετού – κι έφεραν σε δύσκολη θέση την επιτροπή.

Λοιπόν, μέσα σε αυτή τη μουσική πανδαισία ξεχώρησε ένα τραγούδι, του οποίου οι στίχοι ανταποκρίνονται ταμάμ στις προθέσεις του κ. Σαμαρά σχετικά με την ανανέωση του κόμματος του.

Πολύ καλά καταλάβατε είναι το “OPA”! Το τραγούδι, που σύμφωνα με το τελευταίο τεύχος της ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ, έχει άρωμα από Ελλάδα. Όχι παίζουμε!

Διαβάστε παρακαλώ με προσοχή τους στίχους του εν λόγω τραγουδιού – οι οποίοι ανήκουν στον κ. Γιάννη Αντωνίου – και είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου.

« Έκαψα το χτες νύχτες μου παλιές / θρύψαλα οι αναμνήσεις έγιναν κι αυτές / Λύπες και φωνές άδικες ευχές / Κι άφησα σε μια γωνιά ανοιχτές πληγές / Έκαψα το χτες νύχτες μου παλιές / Όνειρα και εφιάλτες ρίχνω στις φωτιές / Δάκρυα καυτά ψέματα πολλά / μοιάζουν σαν βουβή ταινία που δεν βλέπω πια
Opa – βάζω μια φωτιά / Σ’ όλα τα παλιά / Όλα θα τα αλλάξω – opa / Και θα το φωνάξω – opa / Περασμένα ξεχασμένα κι όλα από την αρχή ξανά – opa
Έκαψα το χθες νύχτες μου παλιές / Κι από το μηδέν αρχίζω όσο κι αν δεν θες / Δάκρυα καυτά ψέματα πολλά / Πλήρωσα όσα χρωστούσα και τα δανεικά – opa»

Η στήλη – πάντοτε τολμηρή και ρηξικέλευθη – προτείνει στον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, όπως χρησιμοποιήσει το εν λόγω έθνικ άσμα σαν νέο ύμνο, για το καινούργιο του κόμμα, όταν με το καλό ολοκληρωθεί η αναπαλαίωση του.


Φιλαράκια (friends), το έχουμε ξαναπεί και στο παρελθόν: δεν θέλουμε «ΟΥ».

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Η Δεσποινίς Τζούλια κι Εμείς

Ομολογώ - με κάποιο ίχνος ντροπής, είναι η αλήθεια – ότι δεν είδα το διαβόητο DVD. Ντροπή, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί τολμάω να διατηρώ blog, χωρίς να φροντίζω να ενημερώνομαι πάνω στην καυτή – κυριολεκτικά και μεταφορικά – ελληνική πραγματικότητα.

Όχι από σεμνοτυφία ή έλλειψη σεξουαλικού ενδιαφέροντος – μιας και βρίσκομαι από την άλλη πλευρά του λόφου, την ημιφωτισμένη – ή ακόμη-ακόμη από τσιγκουνιά.

Εξάλλου, ποιος θυσιάζει την αυτοϊκανοποίηση των φαντασιώσεων του και την επίδειξη της χριστιανικής ηθικής του για 20 ψωρο-ευρώ!

Είναι μια πάγια τακτική μου να μη συμμετέχω “στην κοπή του κιμά ενώπιον του πελάτη”. Τουλάχιστον όσο περνάει από το χέρι μου. Αν κι αυτό είναι πολύ δύσκολο να το καταφέρει κανείς, μιας που η διαδικασία της σφαγής και της εκδοράς των θυμάτων – κατά προτίμηση αυτών που εκτρέφουν με μεγάλη φροντίδα οι κτηνοτροφικές ομάδες της τηλοψίας – πραγματοποιούνται live, προς τέρψιν τόσον του φιλοθεάμονος κοινού όσο και της ικανοποιήσεως των καναλαρχών: «Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη και τα έχουμε ανάγκη σε τούτους τους δύσκολους καιρού, που έχουν καθίσει οι διαφημίσεις – είναι και ο αθέμιτος ανταγωνισμός της κρατικής τηλεόρασης πάνω σε αυτόν τον τομέα, προς τούτο και η μάνητα απέναντί της - κι’ επιπροσθέτως το φρενάρισμα των δημοσίων έργων».

Είδα ένα μικρό απόσπασμα από την εκπομπή “Αξίζει να το δεις”.
Ήταν σ’ εκείνο το σημείο που η κ. Τζούλια Αλεξανδράτου δηλώνει πάνω κάτω – δεν έχω συγκρατήσει αυτούσια τα λόγια της - ότι, «όσο κατακριτέα είναι η πράξη της, άλλο τόσο κατακριτέα είναι και η σπουδή του κόσμου να προμηθευτεί το DVD καταβάλλοντας 20 ευρώ, σε εποχές οικονομικής κρίσης”.

Να λοιπόν που η... "πλατίνα" δεν είναι και τόσο κρετίνα, όσο ισχυρίζονται κάποιοι - ειδικά κάποιες που αγνοούν παντελώς τον μύθο του Αισώπου, για την αλεπού και τα κρεμαστάρια!

Είχε δικαιώσει απόλυτα την επιλογή μου να μην υποκύψω σε αυτήν την αγελαία συμπεριφορά, που μόνο επίγνωση της κρισιμότητας της καταστάσεως – ανατροπή εργασιακών σχέσεων και ασφαλιστικού – δεν καταδεικνύει.

Αγαπητή Τζούλια, σ’ ευχαριστώ για το... μαθηματάκι.

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Μύθος η αλλαγή στάσης της κοινωνίας απέναντι στην ομοφυλοφιλία


Πριν προχωρήσω στην ανάπτυξη του θέματος της παρούσας ανάρτησης - την οποία ειρήσθω εν παρόδω αφιερώνω, με πολύ εκτίμηση, σε όλους εκείνους που έχουν την αφέλεια να πιστεύουν στην αλλαγή στάσης της κοινωνίας απέναντι στην ομοφυλοφιλία – θα ήθελα να διευκρινίσω ότι, αποφεύγω συστηματικά να ασχολούμαι με το θέμα αυτό, γιατί, εκ των πραγμάτων, δεν θα ήμουν απόλυτα αντικειμενικός.
Δυστυχώς, όμως, κάποιες φορές δεν είναι δυνατόν να επιβάλλει κάποιος στον εαυτό του εκούσια αφωνία, όταν μάλιστα δεν πιστεύει καθόλου στην άκρως ύποπτη ρήση: «Η σιωπή είναι χρυσός».
Αφορμή, λοιπόν, για την παρούσα ανάρτηση το παρακάτω σχόλιο του κ. Στέφανου Κασιμάτη, στη μόνιμη στήλη του, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 7 Μαρτίου 2010, με αφορμή την επιστολή του Πειραιώς Σεραφείμ στην βασίλισσα της Βρετανίας

Το πυρ το εξώτερον
«Αμείλικτος και ανοικτίρμων ο Πειραιώς Σεραφείμ με τον Έλτον Τζον! Πληροφορήθηκε κάποιες απόψεις του Έλτον Τζον περί του προσώπου του Ιησού – απόψεις ανάλογης σοβαρότητας με την προσωπικότητα και τις ενδυματολογικές προτιμήσεις του Βρετανού μουσικού* - και με επιστολή του προς τη βασίλισσα της Βρετανίας ζητεί να του αφαιρέσει τον τίτλο του ιππότη. Να φύγει, δηλαδή το “sir” μπροστά από το όνομα του Έλτον Τζον. Τώρα η Ελισάβετ, που οπωσδήποτε θα έχει μελετήσει εμβριθώς την επιστολή του σεβασμιωτάτου, είναι πολύ πιθανόν να ακολουθήσει την προτροπή που διατυπώνεται σε αυτήν. Γιατί τόση σκληρότης όμως; Θα μπορούσε ο μητροπολίτης Πειραιώς, σύμφωνα με το πνεύμα της χριστιανικής αγάπης που τη διέπει, να είχε εισηγηθεί επιεικέστερη τιμωρία. Να αντικατασταθεί, λόγου χάριν, το “sir” του Έλτον Τζον με το “dame”. Θα άρεσε και στον ίδιο τον καλλιτέχνη.*

Το εν λόγω σχόλιο του δημοσιογράφου, το οποίον στρέφεται κατά του διάσημου βρετανού μουσικού, μου έφερε στο νου ένα μικρό, αλλά πολύ σημαντικό απόσπασμα από το έργο του Christopher Isherwood: “ Ένας Άνδρας Μόνος”.
Στο απόσπασμα αυτό – το οποίο σας παραθέτω παρακάτω – περιγράφεται με το γνωστό βρετανικό ύφος η επικρατούσα αντίληψη της κοινωνίας απέναντι στην ομοφυλοφιλία, καταρρίπτοντας, έτσι, το μύθο της αποδοχής.

*«Η κ. Στρανκ, ωστόσο – ο Τζώρτζ νοιώθει βέβαιος γι΄αυτό – τολμάει να διαφορίζεται ελαφρά από το σύζυγό της: ακολουθεί τη νέα αντίληψη περί ανοχής, την τεχνική της εκμηδένισης με ήπια μέσα. Επιστρατεύει το βιβλίο της ψυχολογίας – κεριά και λιβάνια δεν είναι πια αναγκαία – και διαβάζοντας το με γλυκιά τραγουδιστή φωνή, προχωρεί στον εξορκισμό της ακατανόμαστης ιδιότητας του Τζώρτζ. Δεν υπάρχει λόγος ν΄αηδιάζει κανείς, λέει με τη μελωδική φωνή της, δεν υπάρχει λόγος για καταδίκη…»
«…Εδώ έχουμε να κάνουμε μ΄ένα απροσάρμοστο πλάσμα, άξιο οίκτου μάλλον παρά καταδίκης. Ορισμένες περιπτώσεις, αν τις αντιληφθούμε αρκετά νωρίς, επιδέχονται πιθανόν θεραπεία. Όσο για τις υπόλοιπες, δεν γίνεται τίποτα: κι είναι στ΄αλήθεια κρίμα, ιδίως όταν πρόκειται – πράγμα που πρέπει να παραδεχτούμε συμβαίνει συχνά – για πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους, ανθρώπους που θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά στην κοινωνία. (Ακόμη κι όταν οι άνθρωποι αυτοί είναι, παρ΄όλα αυτά, μεγαλοφυίες, τ΄αριστουργήματα τους είναι αμετάκλητα διεστραμένα.) Ας έχουμε λοιπόν κατανόηση κι ας μην ξεχνάμε ότι στο κάτω κάτω και οι Έλληνες ήταν έτσι (αν και το πράγμα διαφέρει λιγάκι, γιατί εκείνοι ήταν ειδωλολάτρες και όχι νευρωσικοί). Ας προχωρήσουμε μάλιστα ακόμη περισσότερο κι ας πούμε ότι αυτή μορφή σχέσης μπορεί μερικές φορές να είναι σχεδόν ωραία, ιδιαίτερα όταν το ένα από τα δύο μέρη είναι ήδη πεθαμένο ή, ακόμη καλύτερα και τα δύο…»

Για όσους διατηρούν ακόμη κάποιες αμφιβολίες, τους παραπέμπω στο δημοφιλές σποτάκι της εταιρείας τηλεφωνικού καταλόγου, που ξέθαψε τον κινηματογραφικό “Φίφη”, που ακούει πλέον στο όνομα “Λέλος”!

Βλέπεις οι καρικατούρες πάντα είχαν πέραση στη κοινωνία των ηρώων του Θεάτρου Σκιών!

* ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΙΣΕΡΓΟΥΝΤ : “ Ένας Άνδρας Μόνος”. Μετάφραση ΛΟΥΚΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΙΠΟΥΛΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

" ZITO I 'ELLAS "


Σκίτσο του κ. ΗΛΙΑ ΜΑΚΡΗ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Πέμπτη 11/03/2010

Χαράς ευαγγέλια για τους Έλληνες πολίτες! Θα μπορούν εφεξής να ταξιδεύουν στις Η.Π.Α. χωρίς να προβαίνουν στην έκδοση βίζας.

Μετά τις αόριστες υποσχέσεις, τις κενές παρηγορητικές κουβέντες και τα άσκοπα ευχολόγια από τους Ευρωπαίους εταίρους – τρομάρα μας -, το γεγονός αυτό καθ’ εαυτό δημιούργησε ένα κλίμα ευφορίας στους Έλληνες πολίτες. Δικαιολογημένa, άλλωστε, αφού με αυτή τη διευκόλυνση που παρεχώρησε ο πλανητάρχης, θα μπορούν , χωρίς γραφειοκρατικές ταλαιπωρίες, να επισκέπτονται “Το Μεγάλο Μήλο”, για την καλλιτεχνική τους ενημέρωση και το shopping therapy τους! (Ανοίγει παρένθεση .Πάντοτε την είχαμε αυτή την “πετριά” οι Έλληνες, να θεωρούμε την εκπλήρωση αυτονόητων καταστάσεων ως κατάκτηση. Κλείνει η παρένθεση.)

Εκείνη, βέβαια, η ενέργεια του κ. Ομπάμα που με έκανε ιδιαίτερα υπερήφανο – ακόμη η τρίχα έχει παραμείνει κάγκελο – ήταν η ζητωκραυγή του για την Ελλάδα, στο πέρας των δηλώσεων του.

Βέβαια δεν μάθαμε – αλλά έτσι κι’ αλλιώς, ούτε πρόκειται να μάθουμε ποτέ – τι ανταλλάγματα ζήτησε ο πλανητάρχης για την κατάργηση της βίζας και τη ζητωκραυγή του.

Πιστεύω, ότι δεν μας ζήτησε να του δώσουμε και κ...ο, γιατί «ουκ αν λάβει παρά του μη έχοντος»

Αυτόν τον έχουν καπαρώσει οι… Βρυξελλιώτες!

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Ο Έλτον Τζον κόκκινο πανί για τον ελληνορθόδοξο φονταμενταλισμό!

<<Όχι πια "σερ" ο Έλτον Τζον>>*


Επιστολή Σεραφείμ στη βασίλισσα Ελισάβετ

Επιστολή διαμαρτυρίας στη βασίλισσα της Αγγλίας, με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις του τραγουδιστή Ελτον Τζον ο οποίος σε συνέντευξή του ισχυρίστηκε ότι «ο Χριστός ήταν ένας έξυπνος ομοφυλόφιλος», απέστειλε ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ. Ο κ. Σεραφείμ, μάλιστα, καλεί όλους τους πιστούς να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους τόσο στη βασίλισσα Ελισάβετ όσο και στις διπλωματικές αρχές της Μ. Βρετανίας στην Ελλάδα. «Θεωρώ επιβεβλημένο καθήκον μου να απευθυνθώ προς τη μεγαλειότητά σας με τη διπλή ιδιότητά σας του ανωτάτου άρχοντος της Μ. Βρετανίας και της αρχηγού δύο χριστιανικών ομολογιών. Θα έχετε ασφαλώς λάβει γνώση για τις απαράδεκτες και ανιστόρητες, ιταμές, παράλογες και αποκρουστικές δηλώσεις τού πολύ γνωστού υπηκόου σας συνθέτη και μουσικού Elton John, τον οποίο έχετε τιμήσει με τίτλο ευγενείας», αναφέρει στην επιστολή του προς τη βασίλισσα Ελισάβετ ο κ. Σεραφείμ, ο οποίος επικρίνει τον Βρετανό τραγουδιστή γιατί προσέβαλε το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. «Πιστεύω λοιπόν ότι κατόπιν αυτής της αισχρής και προκλητικής συμπεριφοράς του συγκεκριμένου […] η παγκόσμια χριστιανική κοινότητα αναμένει από την εξαίρετη και ευαίσθητη μεγαλειότητά σας τουλάχιστον να εκφράσει τη σαφή αποδοκιμασία της ενεργούσα το αυτονόητο, δηλαδή να τον αποστερήσει από τον ιδιαίτερο τίτλο τιμής που αναξίως πλέον φέρει, εφόσον με τέτοια αμετροέπεια προσέβαλε με την ανθρώπινη αντίληψη το υπέρτατο πρόσωπο λατρείας όλου του χριστιανικού κόσμου». Ταυτόχρονα ο Πειραιώς Σεραφείμ απέστειλε ανάλογη επιστολή και στον Βρετανό πρέσβη στην Αθήνα κ. Ντέιβιντ Λάντσμαν. «Αισθανθήκαμε βαθύτατο πόνο και πολλή πικρία για τη βάναυση και αποκρουστική δήλωση του γνωστού υπηκόου σας, συνθέτη και μουσικού Elton John», σημειώνει μεταξύ άλλων ο κ. Σεραφείμ.

Τον σχολιασμό των αφήνω στα χέρια ή ακόμα καλύτερα στα... νύχια των Άγγλων δημοσιογράφων. Προβλέπεται νέο σύστριγγλο με πρωταγώνιστρια και πάλι τη χώρα μας

Πηγή: "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

" ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ "!!!



*"Εδώ ελεύθεραι ακόμη Αθήναι...
Έλληνες! Οι Γερμανοί εισβολής ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών.
Αδέλφια! Κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του μετώπου.
Ο εισβολέας εισέρχεται με όλας τας προφυλάξεις εις την έρημον πόλιν με τα κατάκλειστα σπίτια.
Έλληνες! Ψηλά τις καρδιές."

-Σας ευχαριστούμε πολύ κ. OLLI REHN. Το ίδιο ευχόμαστε και σε σας!

*Οι τελευταίες ελεύθερες φράσεις που μεταδόθηκαν από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθηνών, κατά την ημέρα εισόδου (27 Απριλίου 1941) των Γερμανών κατακτητών στην πόλη της Αθήνας. Την εκφώνηση έκανε ο Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Συμφωνίες Κυρίων. Παραφωνίες Λαού

Το αλισβερίσι – διαπραγματεύσεις καλούνται στη διπλωματική γλώσσα – ανάμεσα στα συνεταιράκια της Ευρωπαϊκής Ε(ξουθέ)νωσης συνεχίζονται.
Φαίνεται, πως δυσκολεύονται να καταλήξουν σε συμφωνία σχετικά με το ύψος των λύτρων, που πρέπει να καταβληθούν – εκατέρωθεν – για την υποτιθέμενη απελευθέρωση του ομήρου, που φυσικά δεν είναι άλλος από τον Έλληνα ασθενή, κάτοικο του νότιου προτεκτοράτου της Κομισιόν, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Κεντρικής Τράπεζας των Βρυξελλών.
Πιστεύω ότι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα… αρμενίζουν γαλλικές φρεγάτες και θα υπερίπτανται σε χαμηλό ύψος – προς εκφοβισμό – γερμανικά μαχητικά αεροσκάφη.
Σύμφωνα, πάντως με δημοσιογραφικές πληροφορίες οσονούπω “κλειδώνουν” τα μέτρα που θα λάβει η ελληνική κυβέρνηση. Δηλαδή, στην ουσία, μάλλον ο Έλληνας πολίτης καθίσταται έγκλειστος και μάλιστα για αόριστο χρονικό διάστημα.
Βέβαια, 6 στους 10 νέο-έλληνες – οι οποίοι εκφράζουν την ιδανική κοινωνία του κ. Πάγκαλου (από συνέντευξή του στην “ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ”,της 14ης Φεβρουαρίου) - όπως ισχυρίζονται οι δημοσκόποι, συμφωνούν, ελαφρά τη καρδία, να προχωρήσει η κυβέρνηση στη λήψη των μέτρων που επιβάλλει η “Ευρώπη των Πολιτών”, με τους 80.000.000 ανέργους.
Μία αψυχολόγητη κίνηση μιας όχι και τόσο ευκαταφρόνητης από ποσοτικής πλευράς μερίδας του ελληνικού λαού, που στην ουσία καταργεί κεκτημένα δικαιώματα, που κέρδισε μέσα από κοινωνικούς αγώνες και «δεν τα άρπαξε εκμεταλλευόμενος το φαύλο πελατειακό πολιτικό σύστημα του παρελθόντος” – από την ίδια συνέντευξη. Είναι να μη πάρει ο Θόδωρος το δίκανο στα χέρια του -, υποβαθμίζει την ποιότητα της ζωής του και υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών του.
Την όποια κρίση αυτών των “εχέφρονων πολιτών” την παραπέμπω στους μεστούς στίχους του κ. Μάνου Ελευθερίου.

«Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά / να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα; / ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά / σαν ψάρι μ΄έχουν πιάσει μες στα δίχτυα
Για κάποιον μες στον κόσμο ειν΄αργά / ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;
Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά / στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει; / που πήγε αυτός που ξέρει να μιλά / που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;