Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Λόγια στη χάση του φεγγαριού

Έφυγα από την Αθήνα μία μέρα πριν την κορυφαία εκδήλωση του φετινού πλουραλιστικού πολιτιστικού καλοκαιριού. Προς άρση πάσης παρεξηγήσεως, αναφέρομαι στη θεσμοθετημένη πανσέληνο του Αυγούστου και όχι στο «Γάμο αλά Σπετσιώτα»!

Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να παρακαλέσω το θεό να μου κόβει ημέρες και να τις δίνει φύλλα στην REAL NEWS!. Έκανα καινούργιο συκώτι από τα γέλια, διαβάζοντας τα σχετικά δημοσιεύματα – με ύφος αρκούντως σοβαρό - στο ένθετο REAL LIFE, με τα ξεπερασμένα καμώματα της διεθνούς και ντόπιας «γαλαζιοσύναξης»! Τα συνιστώ ανεπιφύλακτα στον κάθε πικραμένο. Και δεν είναι και λίγοι στις μέρες μας. Και, επί προσθέτως, δεν έχουμε και τη Μαλβίνα να τοποθετήσει τα γενόμενα στις σωστές τους διαστάσεις.

Στις «αποδράσεις» μου, από το κλεινόν άστυ, αποφεύγω συστηματικά τις κακές συναναστροφές (δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση), αλλά και να ήθελα να παρασπονδήσω, δεν θα το αποτολμούσα μιας και στην περιοχή της «αγρανάπαυσης» μου, το μόνο ιδιωτικό κανάλι με ευκρινές σήμα είναι αυτό του MEGA. Φοβάμαι, όμως, πως αμέσως με τη σύνδεση στο κανάλι, θα ακούσω μια φωνή να μου λέει σε τόνο επιτακτικό: «Που πας ρε Καραμήτρο, “65 χρονών άνθρωπος χαμηλής μόρφωσης” να παρακολουθήσεις τα υψηλών πολιτιστικών προδιαγραφών προγράμματα της “MEGAλης του Έθνους Τηλεοπτικής Σχολής”; Να φύγεις, να πας στο ALTER.» (Ανοίγει παρένθεση. Ο εντός των εισαγωγικών χαρακτηρισμός, από τον διευθυντή προγράμματος του MEGA κ. Μπούτο, σε συνέντευξη στο ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 18 Ιουλίου 2010. Κλείνει η παρένθεση.)Έτσι καταφεύγω κι εγώ στον έντυπο τύπο.

Την ευχάριστη είδηση, λοιπόν, ότι το ντέρμπι ανάμεσα στον υπουργό Πολιτισμού και των συνδικαλιστών αρχαιοφυλάκων έληξε με επικράτηση του πρώτου, τη διάβασα στις αθλητ… ουπς καλλιτεχνικές σελίδες τις ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ της Τρίτης 24 Αυγούστου 2010: «Οι εθελοντές αρχαιοφύλακες όλης της Ελλάδας νίκησαν τους συνδικαλιστές»(sic)!Πολύ χάρηκα που επιτέλους πρυτάνευσε η λογική κι έτσι πραγματοποιήθηκαν τα πολυπόθητα θυρανοίξια των παγανιστικών Ναών της Αθηνάς Πολιάδος και του Ποσειδώνα. (Ανοίγει παρένθεση. Λίγο το έχεις αυτό το γεγονός. Σίγουρα μπουντέλια η θρησκεία και ο παγανισμός στους δύσκολους καιρούς. Μεγάλες πιένες θα γνωρίσουν φέτος οι τηλεοπτικές Πυθίες και τα παγκάρια, να μου το θυμηθείτε. Κλείνει παρένθεση).

Όπως, (χάρηκα)και για το γεγονός ότι περίπου 10.000 συμπολίτες μου κατόρθωσαν να βρουν «πρώτα τραπέζια πίστα», στο γκουρμάδικο και την καφετέρια του Μουσείου της Ακρόπολης. Θέλω να πιστεύω ότι το σέρβις ήταν άψογο και ότι δεν έφυγε κανείς, χωρίς να γευθεί το κατ’ εξοχήν μενού των πολιτιστικών συνευρέσεων, που αποτελείται από φάβα Σαντορίνης με καπαρόφυλλα, γαρίδες στη σχάρα με αρμυρίκια και κεφτέδες με δυόσμο.

Κάτι μου λέει ότι επίσημη πολιτεία και πολίτες είμαστε αλλού ντ’ αλλού.

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Αυγουστιάτικα φεγγαριάσματα


«…Το φεγγάρι κάνει βόλτα στης Ακρόπολης την πόρτα… // …Έβγα να σε δω να παρηγορηθώ…» (Παραδοσιακό τραγούδι – ελαφρώς τροποποιημένο για την περίσταση – για ερωτευμένους και ρομαντικούς με πολιτιστικές αναζητήσεις).
Η Ελλάδα, μέσα σε ένα καλοκαιρινό φεγγάριασμα, περιμένει αγωνιωδώς τη θεσμοθετημένη αυγουστιάτικη πανσέληνο, η οποία, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, δεν θα φωτίσει τους περισσότερους αρχαίους ερειπιώνες μας, πεισματωμένη από τη συμπεριφορά των αρχαιοφυλάκων να μη θέλουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, στους ρομαντικούς συμπατριώτες τους, εθελοντικά ή έστω έναντι πινακίου φακής.
Επειδή το θέμα είναι καθαρά πολιτιστικό (όχι όπως το αντιμετωπίζουν η πρώτη και η τέταρτη εξουσία), η στήλη δεν θα ασχοληθεί (προς το παρόν),ούτε με την τακτική του υπουργείου Πολιτισμού, «ψωμί, τυρί δεν έχουμε ραπανάκια για την όρεξη», αλλά ούτε και με τις εντεινόμενες προσπάθειες του τύπου, τόσον του έντυπου όσον και του ηλεκτρονικού, για την επιτυχία της εφαρμογής του σχεδίου «διαίρει και βασίλευε», ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και τους εργαζομένους.
Όσοι δεν οριοθετούν το ρομαντισμό τους σε συγκεκριμένους χώρους ή δεν χρειάζονται τον δείκτη του εκάστοτε προϊσταμένου του υπουργείου Πολιτισμού, για να εντοπίσουν τη Λευκή Θεά του Αυγούστου, και μπορούν να αισθάνονται ποιητικά σκιρτήματα, βλέποντας το είδωλό της ακόμη και σε μια λακκούβα με λασπόνερα, ας στέρξουν στην προτροπή του μεγάλου μας φίλου Ζακ Λακαριέρ*, επισφραγίζοντάς την με τη ζεστή φωνή της Λένας Πλάτωνος και την αισθαντική φωνή της Σαβίνας Γιαννάτου, στο Χάρτινο το Φεγγαράκι του πάντοτε παρόντα Μάνου Χατζιδάκι.





«…Η Πνύκα, ο λόφος των Μουσών και πιο πέρα, πίσω από το σημερινό Αστεροσκοπείο, ο γυμνός άναρχος βράχος που οδηγεί στα Αναφιώτικα, συνοικία των προσφύγων που στεγάζει ακόμα, λίγα μόλις βήματα από την Ακρόπολη, τη δύσκολη ζωή των Ελλήνων οι οποίοι ήρθαν από τη Σμύρνη, την Κωνσταντινούπολη και την Ανατολία μετά την μικρασιατική καταστροφή, το 1922. Όλη αυτή η περιοχή η περιοχή με τους πευκώνες της, τους βράχους με τις σπηλιές των Αθηνών όπου ξαναβρίσκεις την ηρεμία και την ησυχία. Από εδώ πρέπει να δει κανείς την Ακρόπολη τα βράδυα με πανσέληνο, όταν επιτέλους σβήνουν οι προβολείς που φωτίζουν τους ναούς της. Μέσα στο φως του φεγγαριού να πλημμυρίζει τον Ιερό Βράχο, η Ακρόπολη μόνη διαγράφεται με βάθος τον νυχτερινό ορίζοντα, χωρίς σπίτια γύρω της, χωρίς άσεμνα φώτα, σαν τίποτα πια να μην την χωρίζει από τούτη τη γη που προστάτευε και από τον ουρανό απ’ όπου είχε πέσει, κάποια μέρα, το μικρό ξύλινο ειδώλιο της Αθηνάς Πολιάδος…»

*ΖΑΚ ΛΑΚΑΡΙΕΡ: “ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΠΑΥΣΑΝΙΑ”, ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΕΙΡΗΝΗ Α. ΡΑΦΑΗΛ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΗ

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Νύγματα της φαντασίας


«Επίσημη πηγή διέψευσε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο φήμες περί εισαγωγής κωνώπων φορέων του Ιού του Δυτικού Νείλου, για την εφαρμογή “ Σχεδίου Ευθανασίας” των συνταξιούχων προς εξισορρόπηση των Ταμειακών ελλειμμάτων.

Χαρακτήρισε τις εν λόγω φήμες ως ανυπόστατες και υποβολιμαίες, που αποσκοπούν στην αποσταθεροποίηση της Δημοκρατίας, την τρώση του κύρους της κυβέρνησης, και την εν ψυχρώ εκτέλεση του κοινωνικού έργου που επιτελείται τους τελευταίους 11 μήνες τόσον από το Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών όσον και από το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων.

Τόνισε δε, ότι δεν τίθεται λήψη δραστικότερων μέτρων, από τη στιγμή που τέτοιος όρος, (“επιχείρηση ευθανασίας στους συνταξιούχους”), δεν περιλαμβάνεται – προς το παρόν, τουλάχιστον – στο συμφωνηθέν Μνημόνιο και από το γεγονός ότι, υπάρχουν ακόμα περιθώρια για περαιτέρω μειώσεις ή ακόμη και καταργήσεις των νυν κυρίων κι επικουρικών συντάξεων»

Η πιο πάνω φανταστική "είδηση" θα μπορούσε να είναι ένα προσχέδιο για τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας. Ή μια...
Αλλά, καλύτερα, ας μην τους βάζουμε ιδέες. Ποτέ δεν ξέρεις!

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

Όταν ο θάνατος σήμαινε "ΣΩΤΗΡΙΑ"


ΚΟΓΚΑ ΑΝΘΟΥΛΑ - ΜΑΝΘΟΥ ΒΕΡΙΝΙΑ, ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Όποιος δεν έχει διαβάσει το βιβλίο-ντοκουμέντο του δημοσιογράφου και συγγραφέα Κώστα Στούρνα ,(1900 – 1979), Η “ΣΩΤΗΡΙΑ” ΤΟΠΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΤΩΝ ΦΘΙΣΙΚΩΝ – το οποίον, ειρήσθω εν παρόδω, ρίχτηκε στην πυρά από τη φασιστική κυβέρνηση του Μεταξά – θα δυσκολευθεί να προσεγγίσει τη θεματική έκθεση, ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ “ΣΩΤΗΡΙΑ” ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΛΟΓΟ, που φιλοξενείται στους υπαίθριους χώρους του Νοσοκομείου, στο αμφιθέατρο καθώς και στο κτίριο Σπηλιοπούλειο και περιλαμβάνει ζωγραφική, γλυπτική, video art και κατασκευές.



Μέσα από τις περιγραφές του συγγραφέα ανακαλύπτεις ένα ακόμη “ΝΗΣΙ”, λίγο πιο έξω από το πολιτισμένο κέντρο της Αθήνας, που υπήρξε αποθήκη ανθρώπων και κολαστήριο ψυχών, σε άλλες, όχι και τόσο μακρινές εποχές.



Μπορεί οι μνήμες των ανθρώπων να έχουν ξεθυμάνει από το πέρασμα του χρόνου, όμως οι εγκαταστάσεις αυτού του μεγάλου εικαστικού γεγονότος, μέσα σε αυτόν τον φορτισμένο ιστορικά χώρο, ζωντανεύουν με ένα συγκλονιστικό τρόπο προσωπικά και συλλογικά δράματα, που ξετυλίχθηκαν σε αυτόν

ΟΥΡΑΝΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΟΥ, ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
“Τα δάκρυα των πραγμάτων” μπορεί να έχουν στεγνώσει από χρόνια, όμως τα ίδια αυτά πράγματα σου δίνουν την αίσθηση ότι είναι ακόμη εκεί, ζωντανά και στοιχειωμένα από τις κοφτές ανάσες, τον εξοντωτικό βήχα, την αιμόπτυση, τον αβάσταχτο πόνο για τη ζωή που φεύγει βιαστικά και βασανιστικά, τις κατάρες , τις μάταιες προσευχές και τις βλαστήμιες προς τον άσπλαχνο Θεό της αγάπης και της συμπόνιας και την κοινωνική απομόνωση των φθισικών ασθενών. Στοιχειωμένα από την εξαθλίωση και τις αιματηρές εξεγέρσεις τους. Από τον ήχο των πυρών των εκτελεστικών αποσπασμάτων και τον ξερό κρότο από το όπλο που ρίχθηκε η χαριστική βολή στον “Άνθρωπο με το Γαρύφαλλο”.( Ο Νίκος Μπελογιάννης εκτελέστηκε στο “ΣΩΤΗΡΙΑ” τα ξημερώματα της 30ης Μαρτίου του 1952).Αλλά και από τη μελαγχολική ποίηση της Μαρίας Πολυδούρη. (Νοσηλεύτηκε στο “ΣΩΤΗΡΙΑ”).


ΕΥΔΟΚΙΑ ΚΥΡΚΟΥ, ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ


ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΛΙΟΥΔΑΚΗΣ, ΒΑΛΙΤΣΕΣ, ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
«… Η βαλίτσα που είχαν μαζί τους ήταν ο σύντροφος που κρατούσαν από το χέρι. Εκεί μέσα είχαν βάλει αντικείμενα αναγκαία αλλά και αγαπημένα, μια φωτογραφία, ένα βιβλίο, ένα ζεστό ρούχο, δεύτερα παπούτσια, άνα καθαρό ποτήρι. Πράγματα που σίγουρα τους έδιναν κουράγιο και σαν να τους βλέπω, να τα τοποθετούν μέσα στη βαλίτσα και μια εικόνα σαν ελπίδα στο μυαλό τους, να πράξουν κάποτε την αντίστροφη διαδικασία, να τα βγάλουν δηλαδή ένα ένα από την βαλίτσα και να τα τοποθετήσουν στη θέση όπου τα πήραν.Γι’ αυτές τις βαλίτσες θέλησα να μιλήσω, γι’ αυτές που έμειναν πίσω και οι ελπίδες έγιναν αγωνία. Γι’ αυτές που οι ιδιοκτήτες τους έφυγαν και τα πράγματά τους τακτοποιήθηκαν επιμελώς από έναν άλλο τρόφιμο, γι’ άλλες που ξέμειναν μπροστά σ’ ένα κρεβάτι, άλλες που κάηκαν για να φύγει το μίασμα και άλλες που λεηλατήθηκαν από τροφίμους που είχαν ανάγκη το περιεχόμενο για να συνεχίσουν τον δικό τους αγώνα...


...Για τους τροφίμους του Σωτηρία οι επισκευές τους δεν ήταν μόνο μια χρηστική αναγκαιότητα, ήταν και μια επιλογή, ίσως η τελευταία στη ζωή τους. Για κάποιους η αποσκευή αυτή επέστρεψε, γι’ άλλους έμεινε πίσω ως απόδειξη της λιτής και επίπονης διαμονής.Οι βαλίτσες αυτές επιμένουν να ζουν».*


ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΑΛΙΓΙΖΑΚΗ, ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΗ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ






Σωτηρία **
Ας περάσει πια η μέρα με το φως της
Η νύχτα γιατί τόσο αργοπορεί;
Στων πεύκων τις σκιές μια πολυθρόνα
με καρτερεί
Των θαλάμων θα σβήσουμε τα φώτα
κι ο ύπνος θα’ ρθει σα λιγοθυμιά.
‘Ένα αδειανό κρεβάτι εδώ δίνει
εντύπωση καμιά.
Θα με διπλώσει το σκοτάδι κι όπως
μες στις βαθιές σκιές θα μπερδευτώ,
πως είμαι θα πιστέψω πάλι κάτι
από τον κόσμο αυτό.
Μόνο στο φόβο θα βαθαίνει η νύχτα
όταν ο άνεμος θα’ ρθει ξαφνικά.
Ο ευκάλυπτος τα μαλλιά του θα τινάξει
και των ονείρων μαζί τα μυστικά.
Το μυστικόν αγώνα θα γροικάω
του φθινοπώρου, ανίκητος εχθρός,
θα με λικνίζει χαρωπό τραγούδι
ο απελπισμένος θυρωρός.
Κι αν δε τη καρτερώ, ξέρω πως θα’ ρθει
η γάτα αυτή που νυχτοπερπατεί,
μια γάτα που δε ξέρει τι είναι χάδι
και δε το δίνει και δε το ζητεί.
Στα πόδια μου κοντά κάθεται μόνο
αδιάφορη στο κρύο το παγερό
διακριτικό το βλέμμα μου αποφεύγει
κι είναι σα να μη ξέρει από καιρό.

ΡΙΛΕΝ ΜΑΡΚ, ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΗΤΙΝΙΔΗΣ, ΤΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΚΡΕΒΑΤΙ, ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ΠΕΓΚΥ ΚΛΙΑΦΑ - ΣΑΚΚΟΥΛΑ, BLISTER ΧΑΠΙΩΝ (ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΕΣ ΧΑΠΙΩΝ)
*ΒΑΛΙΤΣΕΣ, ΚΕΙΜΕΝΟ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΛΙΟΥΔΑΚΗΣ
**ΠΟΙΗΜΑ ΜΑΡΙΑΣ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ:"ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ"


Η θερινή πολιτιστική επέλαση, ανά την επικράτεια, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ο Πολιτισμός όλος φούρια σκαρφαλώνει σε κάμπους, λόγγους, βουνά και ραχούλες, ακροβολίζεται σε νταμάρια και βράχους, κατηφορίζει σε ρεματιές, πλατσουρίζει σε όχθες ποταμών και πραγματοποιεί κοσμικές promenades σε Αρχαία Θέατρα για το στήσιμο καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, οι πλείστες των οποίων έχουν απλώς και μόνον για κίνητρο το «ζητούμενο». «Ζητούμενο» δε εστί αυτό που πάρα πολύ παραστατικά εκφράζει η τριβή του δείκτη με τον αντίχειρα.

Η επιχείρηση αυτής της πολιτιστικής επέλασης, υπό τη μορφή Φεστιβάλ παντός είδους και κατηγορίας και, φυσικά, με απούσα τη θεματική ενότητα,( κάτι που παρατηρείται ακόμη και στο πιο επίσημο Φεστιβάλ της χώρας), φέρει τον χαρακτηριστικό κωδικό «Κατάθεση Ψυχής». Ο κωδικός προέρχεται από το ομώνυμο μότο, που ακούγεται όλο και πιο έντονα τα τελευταία χρόνια, συνήθως, εκ στόματος αοιδών εντέχνων – και ποιοτικών ενίοτε καλουμένων – ασμάτων, και έχει να κάνει με την παραγωγή πληθώρας καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, αποκλειστικά κατά τη διάρκεια του θέρους και κατά κύριο λόγο, στην πολιτιστικά χειμαζόμενη ελληνική περιφέρεια. Το «ζήτημα», που λέγαμε!

Πέραν των μουσικών συναυλιών, για τις οποίες δεν έχω να πω κάτι αρνητικό, αφ’ ενός λόγω μη γνώσεως του αντικειμένου κι αφ’ ετέρου γιατί βρίσκω τις θέσεις των παραγωγών λίαν αντιρατσιστικές, με την μετάκληση και συμμετοχή σε αυτές, μεμονωμένων τραγουδιστών και μουσικών συγκροτημάτων, με θεμελιωμένα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, η προαναφερθείσα επιχείρηση κατακλύζεται και από θεατρικές παραστάσεις, λίαν αμφισβητήσιμες, αρκούντως εντυπωσιακές, αλλά δυστυχώς μιας χρήσεως και μακράν από το να παραμείνουν ως σημεία αναφοράς, έστω και στο εγγύς μέλον.

Εάν κάποιος δεν έχει το βίτσιο να ενημερώνεται εγκαίρως για τις θεατρικές παραστάσεις, που πρόκειται να φιλοξενηθούν στα Φεστιβάλ Αθηνών κι Επιδαύρου, ειδικά από τους δημοσιογράφους του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ απογευματινής εφημερίδας, που έχουν προσχωρήσει αναφανδόν στον αβανγκαρντισμό των "τρομερών παιδιών" της θεατρικής σκηνοθεσίας, υπάρχει ο κίνδυνος το πολιτισμικό σοκ, από την παράσταση, να του προκαλέσει μέχρι και ανήκεστο βλάβη. Είναι, σαν να πληροφορείς κάποιον αποκλειστικό καταναλωτή βιολογικών προϊόντων, την ώρα της κατάποσης της μπουκιάς του, ότι μόλις κατάπιε μεταλλαγμένο προϊόν.

Όλα αυτά που τράβηξαν οι ηρωίδες και οι ήρωες, του αρχαίου δράματος, από την κατάχρηση εξουσίας του Δία, την εκδικητικότητα της Ήρας, και την οργή των υπολοίπων θεών και θεαινών του Ολύμπου, δεν συγκρίνονται με όσα υφίστανται στις μέρες μας από τους σύγχρονους σκηνοθέτες, «εδώδιμους» και κυρίως «αποικιακούς».Και να έμενε το πράγμα μόνον εκεί, έχει καλώς, που λέει και ο λόγος.Μετά πήραν σειρά οι πρωταγωνιστές των σεξπηρικών και των άλλων κλασικών έργων της θεατρικής δραματουργίας. Φέτος η μπάλα πήρε και τις ηρωίδες του σύγχρονου θεάτρου. Για να μη μιλήσουμε για τη δραματοποίηση – πάντα σύμφωνα με τις αντιλήψεις των σκηνοθετών – λογοτεχνικών κειμένων. Με την ταχύτητα αυτής της «μεταποίησης», κι ελλείψει άλλων κειμένων, προβλέπω στο τέλος να καταφεύγουν στα γαστρονομικά συγγράμματα, των τηλε-chef.

Για να πούμε, βέβαια, και του στραβού το δίκιο, όχι ότι πετάει η ψυχούλα του Έλληνα ή ακόμη-ακόμη ότι κόβει φλέβες για τα δεινά των ηρωίδων και των ηρώων των μύθων που ενέπνευσαν τους Αρχαίους Τραγικούς Ποιητές μας.Εκείνο, τελικά, που μένει από αυτό το «τράνζιτ» πέρασμα των πλείστων εκ των θεατών από τις εν λόγω παραστάσεις είναι, η κατάληξη στα πέριξ του πολιτιστικού χώρου μεζεδοπωλεία, όπου ανάμεσα κοντοσουβλίου και αγγουρο-σκόρδιου με σως γιαουρτιού (τζατζίκι), γίνεται και κάποια ψιλο – ανάλυση για την παράσταση, διακοπτόμενη, συνήθως, και από μερικές ερυγές.

Πάντως, ξέχωρα από όλα τούτα, το ζήτημα είναι, «να είσαι εκεί», για να παραλάβεις τη ψυχούλα του καλλιτέχνη. Ασχέτως, αν μέχρι να τελειώσει η παράσταση, θα έχει βγει η δική σου η ψυχή ή θα τα έχεις πάρει στο κρανίο, αναλογιζόμενος ότι, έχεις πληρώσει ως φορολογούμενος, γι αυτή την πατάτα, τα υποθηκευμένα στο ΔΝΤ μαλλιά της κεφαλής σου. Σε αυτή την τελευταία περίπτωση, προκειμένου να αρχίσεις να εκσφενδονίζεις τα μαξιλαράκια στη ορχήστρα του Θεάτρου και να χαρακτηριστείς χουλιγκάνος από τους εστέτ δημοσιογράφους των καλλιτεχνικών ρεπορτάζ, κάνεις τα πικρά γλυκά, λες στον εαυτό σου : «από την ώρα που το πλήρωσες, αφρίζει-ξαφρίζει σκάσε και τρώγε και γλύψε, μάλιστα, και τα δάχτυλά σου» και καθάρισες.

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

"Πονάει δόντι, κόβει κεφάλι"



Ξεκινά - αν δεν έχει ήδη προχωρήσει - η επιβολή κανόνων στη «χαοτική blogόσφαιρα του κανιβαλισμού, των προσωπικών επιθέσεων και των εκβιασμών», με προσπάθειες φίμωσης, εκφοβισμού, άρσης απορρήτου και καταδίκες για ψύλλου πήδημα.

Όλοι εμείς, που εκπροσωπούμε τη νόμιμη και καθαρή «δημοσιογραφία των πολιτών», δεν αντιμετωπίζουμε κανένα πρόβλημα είτε πρακτικό είτε συνειδησιακό. Ως εκ τούτου, θα προχωρήσουμε απερίσπαστοι κι ελεύθεροι στα διαδικτυακά πεπρωμένα μας, συνεχίζοντας τον «λόξυγκα» μας. Ω, μπαρδόν!. Το δικαίωμα μας στην ελεύθερη έκφραση, με τρόπο ανώδυνο, ανεπαίσχυντο και ειρηνικό – όπως ακριβώς αιτείται για τα χριστιανικά τέλη της ζωής μας – με θέματα που να θυμίζουν εκθέσεις ιδεών, εφηβικά ημερολόγια και «ημέρες κρασιού και λουλουδιών», ήτοι, «γυρίζοντας την πλάτη στα προβλήματα» και «βγάζοντας τη γλώσσα στην κρίση», όπως επιτάσσουν οι επικοινωνιολόγοι, οι χορηγοί, το marketing και οι προσβλέποντες σε οφέλη, από την εφαρμογή της τακτικής της ησυχίας του νεκροταφείου.

Προβλέπω, πως δεν θα χρειαστεί και μεγάλο χρονικό διάστημα για την «ανοιχτή διαβούλευση» μεταξύ των ενδιαφερομένων φορέων και του υπουργείου Δικαιοσύνης, για τη «συνολική νομοθετική ρύθμιση των θεμάτων που αφορούν τη λειτουργία της blogόσφαιρας.
Κάποιοι βασιλικότεροι του βασιλέως έχουν ήδη διαμορφώσει τους κανόνες του παιχνιδιού, αιφνιδιάζοντας ακόμη και την κυβέρνηση.

Είναι να μη θελήσει ο Έλληνας να πάρει ζεστά το ζήτημα. Δεν τον κρατάει τίποτα. Ούτε, στην συγκεκριμένη περίπτωση, και αυτή η δεοντολογία.
Και φυσικά, μην αναφερθούμε στο σεβασμό των αρχών της Δημοκρατίας. Μην το καταντήσουμε το κειμενάκι, ανέκδοτο!