Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

"Μη μας τη γλαύκα τάραττε", κύριοι

Τίποτα δεν είναι σπουδαιότερο από την ανθρώπινη ζωή.

Τίποτα δεν είναι ιερότερο από την σωστή εκπαίδευση και το δικαίωμα στην εργασία.

Κανένα μνημείο δεν είναι πιο πάνω από τον άνθρωπο. Αυτόν τον άνθρωπο που το δημιούργησε με τα ίδια του τα χέρια και το καταξίωσε με την παρουσία του.

Χωρίς μνημεία ο άνθρωπος ζει. Χωρίς αληθινή Ελευθερία και πραγματική Δημοκρατία, ο άνθρωπος μαραζώνει, εκφυλίζεται και οδηγείται σε ψυχικό και πνευματικό θάνατο.

Όλοι εκείνοι, που είτε με τη γραφίδα τους ή με το πληκτρολόγιο τους, ζητούν μετ’ επιτάσεως την επίδειξη σεβασμού προς τα μνημεία, θα έπρεπε, πρώτα από όλα, να απαιτήσουν το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις ανάλγητες εξουσίες.

Αν τα μνημεία είχαν φωνή, θα μας έλεγαν πόσο ντροπή νοιώθουν αυτά, αντικρίζοντας ένα γύρο τους, την εξαθλίωση της σύγχρονης κοινωνίας.

Ας κρατήσουν, λοιπόν, οι επαγγελματίες ελληνολάτρες των Μέσων Μαζικού Επηρεασμού, το εισαγγελικό ύφος καθώς και το διδακτισμό τους για λογαριασμό τους. Εκείνοι ξέρουν πολύ καλά ποιοι είναι.

Επίσης, ας μας αφήσουν να ζήσουμε ήσυχα κι απλά με τα μνημεία μας, όπως κάνουμε εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Εν ολίγοις, μη μας την γλαύκαν τάραττε, καλοί μας κύριοι

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Τα...θαύματα της Κλασικής Ελλάδας

Ο Έφηβος του Μαραθώνα, χάλκινο άγαλμα, (340 – 330 π.χ.). Είναι έργο της σχολής του Πραξιτέλη και εικάζεται ότι απεικονίζει τον Ερμή.Το πρωτότυπο βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.

Η δύναμη της Κλασικής Ελλάδας και … νεκρούς ανασταίνει.

Και συγκεκριμένα τον εκλιπόντα Έλληνα συνθέτη και αρχιτέκτονα Ιάννη (Γιάννη) Ξενάκη, ( Βράιλα Ρουμανίας , Μάιος 1922 – Παρίσι, Φεβρουάριος 2001)*, ο οποίος – σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα απογευματινής εφημερίδας – θα λάβει μέρος, μαζί με άλλους καλλιτέχνες, λογοτέχνες, διανοούμενους από την Ελλάδα και το εξωτερικό, σε εκδήλωση για την επέτειο της Μάχης του Μαραθώνα, που θα πραγματοποιηθεί την προσεχή Κυριακή στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης!

Τι κρίμα που αυτή η περίσσια δύναμη – που κάνει τέτοια θαύματα - δεν μπορεί να κάνει κάτι και για το παρόν τούτης της χώρας, που βρίσκεται σε κώμα!

*Πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του σημαντικότερου Έλληνα συνθέτη και αρχιτέκτονα, ( συνεργάτης του Λε Κορπυζιέ),του 20ου αιώνα, μπορεί να πάρει κανείς, από το βιβλίο του Μπάλιντ Άντρας Βάργκα, Συνομιλίες με τον Ιάννη Ξενάκη”, από τις εκδόσεις Ποταμός.

Στο περιθώριο τούτης της ανάρτησης θα ήθελα να αναφέρω ένα από τα πολύτεχνα έργα του Ξενάκη, ( ένας συνδυασμός μουσικής, ηχητικών πηγών και οπτικών ερεθισμάτων), το Πολύτοπο των Μυκηνών, που έλαβε χώρα στον ομώνυμο Αρχαιολογικό χώρο το 1978.

Ανεπανάληπτη εμπειρία, για όσους είχαν την ευκαιρία να βιώσουν εκείνο το τόσο σημαντικό πολιτιστικό γεγονός.

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Οι βλαβερές συνέπειες μιας δια-καναλικής συνέντευξης


Σε αυτή την κατάσταση με βρήκαν οι οικείοι μου, μετά το πέρας της συνέντευξης του Πρωθυπουργού.

Κάτι η τρομάρα μου – στην αρχή – ότι στη χώρα είχε εκδηλωθεί Κοινοβουλευτική Δικτατορία, (είχα να “να φάω στη μάπα” τέτοια δια-καναλική σύνδεση από τα χρόνια της χούντας των Συνταγματαρχών, κάτι τα ψελλίσματα – σε ρυθμό υπαγορεύσεως – των μη απαντήσεων του Πρωθυπουργού στις “σκληρές” ερωτήσεις των δημοσιογράφων, κάτι το νυσταλέο ύφος του Κυβερνητικού Εκπροσώπου, κάτι η κατάσταση “μέθης”, (ξέρετε, αυτή που εφαρμόζουν οι γιατροί για τις γαστροσκοπήσεις), των δημοσιογράφων, για να μην αναφέρω και τη διάρκεια αυτής της συνέντευξης με το σύστημα της υπνοπαιδείας, πάρτον κάτω των υπερήλικα.

Πολύ νομίζετε ότι θέλει ο άνθρωπος. Είδαν κι έπαθαν οι δικοί μου να με συνεφέρουν.

Φαντάσου λέει να είχα υποστεί ανήκεστο βλάβη ή να είχα μείνει στον τόπο! Δεν θα είχα την ικανοποίηση να λάβω μέρος στο Δημοψήφισμα για τον “έγχρωμο”, (μπλε και πράσινο) “Καλλικράτη”, δεν θα μάθαινα ποτέ ποιο είναι το τελικό έλλειμμα, που διαμορφώθηκε κατά την περίοδο 2006 – 2009, μιας που η EUROSTAT, κατά ένα περίεργο λόγο, θα το ανακοινώσει μετά τις εκλογές (!!!) και το κυριότερο δεν θα εισέπρατα την εφ' άπαξ οικονομική ενίσχυση των 100 ολόκληρων ευρώ. Πάντοτε στοργικό αυτό το κράτος και κιμπάρικο, ειδικά στις προεκλογικές περιόδους!

Και να φανταστεί κανείς ότι όλοι πιστεύαμε ότι δεν υπάρχουν χειρότερες πολιτικές εκπομπές από αυτές που βλέπαμε μέχρι σήμερα στα τηλεοπτικά κανάλια.

Μεγάλη μπουκιά να φας, μεγάλο λόγο να μην πεις!

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Η Μαντάμ Φουκαρώ και η κοινωνική κρίση στη Γαλλία


«Τα ύστερα του κόσμου», ανέκραξε εκνευρισμένη η Μαντάμ Φουκαρώ, (γνωστή και ως Ψωροκώσταινα) παρακολουθώντας τα γεγονότα στη Γαλλία, συμπληρώνοντας με ύφος αποκαρδιωτικό: «Πάει, χάλασε και η Ευρώπη!»

Είναι γεγονός ότι η Μαντάμ Φουκαρώ είναι εκνευρισμένη στο έπακρο με τα καμώματα των Γάλλων εργαζομένων και ιδιαίτερα με την ανώριμη συμπεριφορά των μαθητών και σπουδαστών της χώρας, όχι τόσο για τα προβλήματα που δημιουργούν στους αγαπημένους της φίλους, Nicolas και Carla, αλλά για τη βεβήλωση που γίνεται στη μνήμη της Coco Channel.

H Μαντάμ Φουκαρώ δεν κρύβει ακόμη και την αγωνία της τόσο για τη ριζοσπαστικοποίηση του κοινωνικού κινήματος των Γάλλων διαδηλωτών όσο και για τις τυχόν οχλοκρατικές εκδηλώσεις, σε ορισμένους από τους πλέον Ιερούς χώρους του Παρισιού, όπως, κατάληψη από αριστερά στοιχεία του ξενοδοχείου RITZ στην Place Vendome, προξένηση φθορών στο λατρεμένο της HERMES της Rue du Faubourg Saint-Onore και βανδαλισμούς στους Οίκους υψηλής ραπτικής της Avenue Montaigne.Αισθάνεται βαθιά μέσα της ότι ποτέ δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει μια τέτοια παρακμιακή συμπεριφορά απέναντι σε αυτούς τους καθαγιασμένους χώρους του ευ ζην και του shopping therapy.

Η Μαντάμ Φουκαρώ είναι, επίσης, έντονα προβληματισμένη γιατί οι Γάλλοι εργαζόμενοι δεν παραδειγματίζονται από την αξιοπρεπή στάση των Ελλήνων εταίρων τους. Θεωρούν τους εαυτούς τους πιο ευαισθητοποιημένους απέναντι στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της εποχής; Τι να πει και ο Έλληνας πολίτης, ο οποίος, δεν φτάνει που βιώνει την ανατροπή των εργασιακών του σχέσεων και την αποδόμηση του ασφαλιστικού του, εγκαλείται και από πάνω, για φαυλότητα και διαφθορά και στο καπάκι κατηγορείται ότι συμμετείχε ενσυνειδήτως στο φάγωμα του δημοσίου χρήματος μαζί με τους πολιτικούς. Για να μην πούμε και για τον εμπαιγμό του, με τις εξεταστικές επιτροπές για παραγραφείσες υποθέσεις; Κι όμως, προς τιμήν του, ο Έλληνας πολίτης παραμένει εκεί ακλόνητος , πάντοτε υπερήφανος, αξιοπρεπής και πάνω απ’ όλα Κύριος, περιμένοντας τον σύντομο απεγκλωβισμό του από το Μνημόνιο, από τον David Copperfield της ΝΔ, στο οποίον τον έχει εγκλωβίσει ο Harry Potter του ΠΑΣΟΚ.

Τι να πει κανείς, ψιθύρισε η Μαντάμ Φουκαρώ και γι αυτά τα παλιόπαιδα, τα κακομαθημένα Γαλλάκια, με τις καταλήψεις των σχολείων τους και τη κάθοδό του στους δρόμους μαζί με τους απεργούς! Έχουν αυτά σπουδαιότερους λόγους από τους αντίστοιχους Έλληνες συνομήλικούς τους για να δημιουργούν κοινωνικές αναστατώσεις; Τίποτα δεν τους διδάσκει η ψύχραιμη αντιμετώπιση της ελληνικής νεολαίας, απέναντι στα σοβαρά προβλήματα του δύσκολου παρόντος και του αβέβαιου μέλλοντος της; Δίνει, όμως, προς τιμήν της, προτεραιότητα στην κοινωνική γαλήνη και αποφεύγει με κάθε μέσο να εκθέτει τη χώρα της διεθνώς.

Μα επιτέλους, αναρωτήθηκε, η Μαντάμ Φουκαρώ, τι στα κομμάτια κάνει κι αυτή η γαλλική τηλεόραση; Δεν μπορεί να διασκευάσει μία νουβέλα σε κοινωνικοποιητική λαϊκή τηλεοπτική σειρά, για να καθηλώσει αυτά τα 3.500 εκατομμύρια – που εκθέτουν με τις ενέργειες τους τη Γαλλία – στους καναπέδες τους;

Εξ’ άλλου είναι πιο chic τα τηλεοπτικά δάκρυα, από αυτά που προκαλούνται από τους χημικούς ψεκασμούς των ανδρών των σωμάτων ασφαλείας που έχουν αναλάβει κατ’ αποκλειστικότητα την προστασία του πολίτη.

Κούνησε με θλίψη το κεφάλι της, για την κατρακύλα της γαλλικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της νεολαίας της και άφησε να τις ξεφύγει ένας βαθύς αναστεναγμός: «Mon pauvre petit Nicolas!”

Σκίτσο του κ. ΑΝΔΡΕΑ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ, apetroulakis@kathimerini.gr KΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Η Σπιναλόγκα πίσω από τις κάμερες


«Τούτο το βιβλίο δεν το χ α ρ ί ζ ω. Το πετάω μ’ οργή κατάμουτρα στον άνθρωπο που στέκεται στο … γκρεμό της Ακρόπολης και βρίζει τη Ζωή, με τα λόγια: «Βαρέθηκα τη Ζωή! …» (ΘΕΜΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ)

Τούτο “TΟ ΝΗΣΙ”, με το όνομα Σπιναλόγκα, νομίζω, πως ήρθε στην πιο κατάλληλη ώρα.
Τι κρίμα που δεν είμαστε έτοιμοι για να ανακαλύψουμε το βαθύτερό του νόημα.
Πιο κάτω παραθέτω ένα απόσπασμα από τον πρόλογο του συγγραφέα, που, πιστεύω, ότι ερμηνεύει το συλλογισμό μου.

Δυο λόγια πιο μπροστά*
«Όσοι επισκεφτήκανε τη Σπιναλόγκα μέχρι σήμερα, την είδανε πρόχειρα.
Τι να δεις, από έναν ολάκαιρο κόσμο, με δικούς του νόμους, δική του – ξέχωρη – ζωή, μέσα σε μισή ή μια το πολύ, ώρα, που σταματούνε σ’ αυτόνε οι περαστικοί;
Ένα σωρό πράμματα έχουνε γραφτεί σχετικά, χωρίς να δίνουνε στο σύνολό τους μια, μόνο μια, πραγματική Σπιναλογκίτικη στιγμή.
Κείνο ποτ παρατηρήσαμε όλοι, είναι οι πληγές του άρρωστου κορμιού. Τίποτ’ άλλο. Και κείνο που βγήκε απ’ το στόμα τους, απ’ την άκρη των χειλιώ τους, είναι ένα ψεύτικο και σαχλό μοιρολοητό, προορισμένο μόνο ν’ αυξήσει την κυκλοφορία καμμιάς εφημερίδας. Κ’ είναι πραγματιά σαχλό το μοιρολοητό αυτό, αλλά και άπρεπο γιατί γίνεται για τους μόνους, για τους πραγματικούς ζωντανούς ετούτης της Γης.
Γιατοί οι λεπροί της Σπιναλόγκας είναι κάτι παραπάνω από ζωντανοί: Ο ι π ρ α γ μ α τ ι κ ο ί ε χ τ ι μ η τ έ ς τ η ς α ξ ί α ς τ η ς α ν θ ρ ώ π ι ν η ς Ζ ω ή ς.
Μα μ’ όλα αυτά, δε θέλω βέβαια και να πω, πως βρήκα και κάτι που να μυρίζει 20ο αιώνα σε κείνο τον τόπο! …
Αντίθετα στη Σπιναλόγκα βλέπει κανένας όλη τη σαπίλα των χρεωκοπημένων αξιών, για τις οποίες καμώνεται ο σημερινός, μασκέ, πολιτισμός.
Το νησί αυτό, είν’ ο καθρέφτης του πολιτισμού μας.
Προσπάθησα όσο μπόρεσα πιο καθαρά να δώσω τη φωτογραφία της Σπιναλόγκας, με τούτες τις σελίδες.
Παρακαλώ όποιον θέλει και μπορεί, να βρει σε τούτες τις σελίδες ένα σημείο που να μην έχει χρεωκοπήσει ο χριστιανικός πολιτισμός με τις “τις ελεημοσύνες του, τις ευσπλαχνίες του και τις (προς τον πλησίον) αγάπες του”.
Ας μου βρει ένα σημείο της ζωής του Σπιναλογκίτη, που να μην είναι βρυσιά κι’ αγανάχτηση για το γιατρό, το σημερινό γιατρό-έμπορα του πολιτισμένου αιώνα μας …
Αυτό το … νοσοκομείο – τι ντροπή! Τι ανακριβολογία!! – είναι ε ρ γ α τ ι κ ό.
Μόνον άποροι λεπροί είναι πεταμένοι εκεί. Όσοι έχουνε τον τρόπο τους είναι βολεμένοι κάπου άλλο, που υπάρχει δροσιά, πρασινάδα, νερό, στοργή και … σεντόνι νοσοκομείου.
Αυτοί που δουλέψανε σ’ όλη τους τη ζωή, χωρίς να χορτάσουνε ψωμί, βρίσκονται τώρα, στην αρρώστεια τους, πεταμένοι σαν κοπριά, σ’ ένα κοπρόλακο βρωμερό που λέγεται Σπιναλόγκα.
Κ’ η λέπρα που τους “διαλύει” δεν είναι το χειρότερο κακό. Πείνα, δίψα, ψείρα! Να τι θα πει λεπρός που λέγεται Σπιναλογκίτης.
Δεν υπάρχει άραγες πιο κατάλληλο μέρος στον τόπο μας, γι’ αυτούς τους άρρωστους εργάτες;
Υπάρχει. Νησιά ολάκαιρα είναι έρημα. Βουνά κατάφυτα, με γάργαρες βρύσες, πολλές.
«Μα δεν έχουνε ψήφο οι λεπροί! Δεν τους βλέπει κανένας. Πολύ περισσότερο δε θα δει τη βρωμοελεημοσύνη μας για τους λεπρούς!!» …
Γι’ αυτό … καλά είναι εκεί που βρίσκονται!
Δύναμη δεν έχουνεπια στα χέρια τους. Αίμα δεν έχει το κορμί τους! Τι να τους κάνουμε;! …»

*ΘΕΜΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ: ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ “ad vitam”. ΕΚΔΟΣΗ Θ. ΓΚΟΓΚΩΝΗ, Οκτώβριος 1974.
Το παρόν βιβλίο – στο οποίο περιλαμβάνεται και το κεφάλαιο για το ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ, ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΧΩΡΙΣ ΜΑΣΚΑ – τυπώθηκε για πρώτη φορά, από τον ίδιο εκδότη τον Οκτώβριο του 1933.
Στο βιβλίο περιλαμβάνεται και επιφυλλίδα της εφημερίδας “ΠΡΩΙΑ” της 15ης Ιανουαρίου του 1934 που υπογράφει ο τότε σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου ΦΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ, με τίτλο ΑΝΤΟΧΗ, στην οποία καταγγέλλει την κατάσχεση του βιβλίου από την εισαγγελική αρχή, χωρίς προηγούμενη απόφαση της ολομέλειας του Συμβουλίου των Πλημμελειοδικών!

Μια ζωή … Γκόλφω!!!

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Ιδού "Το Νησί", ιδού και το πήδημα


«Η Μυθιστορία απέχει πολύ από την πραγματικότητα» (ΖΥΛΙΕΝ ΓΚΡΙΒΕΛ)

3.555 εκατομμύρια Έλληνες παρακολούθησαν με δάκρυα στα μάτια το πρώτο επεισόδιο από το διασκευασμένο για την τηλεόραση “ευπώλητο”, (καθόλου κολακευτικός όρος στην πραγματικότητα), βιβλίο της Mrs Victoria Hislop.
Aδιευκρίνιστο παραμένει, αν τα δάκρυα προκλήθηκαν από συγκίνηση ή από το καθάρισμα κρομμύων στις τηλεοπτικές λοκάντες, για τις ανάγκες των ριαλιτοπαίχνιδων μαγειρικής. Ο καιρός θα δείξει.
Τη συγκίνηση ακολούθησε το σύνηθες ελληνικό φαινόμενο της υπερβολής, εκφρασμένο από τα Μέσα Μαζικού Επηρεασμού.
Διαβάσαμε στις τηλεοπτικές στήλες των εφημερίδων, (όσοι τέλος πάντων διατηρούμε αυτό το βίτσιο), για τη σηματοδότηση μιας νέας εποχής στην τηλεόραση και για την απαίτηση των τηλεθεατών για στροφή στην ποιότητα.
Πολύ ωραία και καλά και πάνω απ’ όλα ελπιδοφόρα όλα τούτα, υπάρχει, όμως, κι ένα μεγάλο αλλά.
Όταν, πριν από λίγες μέρες διάβασα μια έρευνα για τα πολιτιστικά κοιτάσματα των γκρίζων ζωνών του Πολιτισμού, δεν διαπίστωσα κάτι ανάλογο, με αυτά που ισχυρίζονται τα παραπάνω ενθουσιώδη δημοσιεύματα.
Αναμενόμενες απαντήσεις τηλεοπτικά εκπαιδευμένων ανθρώπων, με την αναφορά τους σε άτομα των οποίων τα ονόματα δημοσιοποιούνται συχνότερα από τα ΜΜΕ. Ενδεικτικά αναφέρω ότι, στο κάλεσμα να αναφέρουν κάποιους Έλληνες καλλιτέχνες με αξιόλογο έργο στο χορό, η απάντηση ήταν ο κ. Παπαϊωάννου και ο …κ. Μεταξόπουλος. Δεν διευκρινίστηκε αν εννοούσαν τον πατέρα ή τον υιό!
Πέρα από όλα αυτά, θεωρώ επιβεβλημένη μια διευκρίνιση.
Δεν επιχειρώ κριτική της τηλεοπτικής παραγωγής, για την οποία μόνον καλά λόγια μπορεί να πει κανείς . Κάνοντας, μάλιστα, και μία παρασπονδία,( άνθρωπος είμαι, έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου), θα ήθελα να επισημάνω το παίξιμο του μικρού χανσενικού στο έργο. Έκλεψε στην κυριολεξία την παράσταση!
Όχι, όμως, ότι δεν έχουμε απολαύσει κι άλλες παραγωγές με εξ ίσου πολύ καλό casting, ωραία φωτογραφία και επιτυχημένη σκηνοθεσία.
Η καημενούλα η εν πολλές αμαρτίες περιπεσούσα ιδιωτική τιβί, όμως, θέλει να πάρει συγχωροχάρτι, με τη πρώτη καλή της χειρονομία, για όλα τα μέχρι και αυτή τη στιγμή ανομήματα της, για τούτο και η κολακεία προς το τηλεοπτικό κοινό.
Αυτό είναι και το αντικείμενο της κριτικής μου, όχι σαν επαίων, αλλά σαν συνειδητοποιημένος τηλεθεατής.
Πάντως, υπάρχουν τα περιθώρια τόσο για την τηλεόραση να προβάλλει την καλή της πλευρά, αποκαθιστώντας έτσι την όποια αξιοπιστία και σοβαρότητα της έχει απομείνει, (αν και με τις, σχεδόν, καθημερινές ανακοινώσεις των νέων της προγραμμάτων που εμφορούνται από την ίδια αντίληψη, νομίζω, πως αυτό καθίσταται παντελώς αδύνατον), όσο και για τους τηλεθεατές με την έμπρακτη εφαρμογή των πραγματικών τους προθέσεων απέναντί της και όχι με ανούσια κριτική.
“Ιδού “ Το Νησί” ιδού και το πήδημα”

Στο περιθώριο αυτής της ανάρτησης, θα συνιστούσα – με όλο το θάρρος - σε όσους θα ήθελαν να έχουν μια πιο ολοκληρωμένη γνώση για το δράμα των χανσενικών της Σπιναλόγκας, να διαβάσουν τα βιβλία:
-ΘΕΜΟΥ ΚΟΡΝΑΡΟΥ: ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ “AT VITAM”, και
-ΓΑΛΑΤΕΙΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ: Η ΑΡΡΩΣΤΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ, με το πολύ ενδιαφέρον επίμετρο της κ. ΚΕΛΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑ

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Ποντικίσιοι βρυχηθμοί



Επειδή ανήκω κι εγώ στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, γνωρίζω πολύ καλά πως υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία, από την ανάλυση του “φαινομένου Λαζόπουλος”.
Όπως για παράδειγμα: Θα φέρει τα επιθυμητά αποτέλεσμα ο ξεσηκωμός των πνευματικών,(Χριστέ μου, τι όρος κι αυτός!) ανθρώπων, ενάντια στην απαγόρευση του καπνίσματος, μετά τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις των “αντιπαθητικών αντικαπνιστών;
Ποια απ’ όλες αυτές τις “επαναστατικές ομάδες”, (εννοώ, φυσικά, όλους: κριτές, παρουσιαστές και διαγωνιζόμενους) που “κάνουν μαγειρέματα” στις διάφορες “κουζίνες-γιάφκες” της ιδιωτικής τηλοψίας θα επικρατήσει; Και θα είναι άξια, η νικήτρια ομάδα, όχι μόνο να ηγηθεί της “Επανάστασης της Κατσαρόλας” ενάντια στην ξενοκίνητη Τρόικα,( χωρίς τις κόκκινες πρακτικές του ΠΑΜΕ και τρωθεί το prestige της ελληνικής κοινωνίας, που κατακτήθηκε με αγώνες – με πολεμοφόδια τις πλαστικές της κάρτες - την τελευταία 35ετία), αλλά και να τη φέρει σε αίσιο πέρας;
Θα δικαιωθεί η γενιά των 592 ευρώ, μέσα από τον τηλεοπτικό χαβαλέ, ούτως ώστε, να μη ζει με το φόβο της ανεργίας και του ξεριζωμού της από την πατρίδα της; Και πολλά άλλα τα οποία έχουν αναλάβει να τα λύσουν τα Μέσα Μαζικής Επιβολής.
Εγώ, λοιπόν, θα κάνω μια κοινωνικό-πολιτική υπέρβαση και θα ασχοληθώ με τον κ. Λαζόπουλο. Όχι σαν δικηγόρος του Διαβόλου, διότι οι προσπάθειες κατεδάφισής του, δεν στοιχειοθετούν κατηγορίες. Αλλά και κάτι τέτοιο να συνέβαινε, έχει τις ικανότητες να τις αντιμετωπίσει ο ίδιος, χωρίς αυτόκλητους συνηγόρους υπεράσπισης, και με πολύ μεγάλη επιτυχία. Ικανότητες που δεν εκπορεύονται από τη “σχέση του με το πραγματικό και βαθύ κατεστημένο”! Αλλά από την ευστροφία του και καθόλου, μα καθόλου από “επαρχιώτικη κουτοπονηριά”.
Η άποψη μου, για τον κ. Λαζόπουλο είναι γνωστή και την έχω εκφράσει αρκετές φορές σε παλαιότερες αναρτήσεις μου. Αν ασχολούμαι σήμερα με το συγκεκριμένο θέμα είναι, για το λόγο ότι, το παρακάτω δημοσίευμα θίγει θέματα πέρα και πάνω από τον εν λόγω καλλιτέχνη, τα οποία σκοπεύω να τα σχολιάσω στη συνέχεια.
Πριν από αυτό, όμως, θα ήθελα να προσθέσω δυο-τρία πραγματάκια, τα οποία θεωρώ ουσιαστικά.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, το στοιχείο του λαϊκισμού ενυπάρχει τόσο στη σάτιρα, όσο και στην επιθεώρηση, αφού και τα δύο αυτά θεατρικά είδη ασχολούνται – κατά κύριο λόγο - με την πολιτική και τους φορείς της, a priori εκφραστές του λαϊκισμού. Στο χέρι του αποδέκτη αυτών των δύο θεατρικών ειδών είναι να φιλτράρει τα σατιρικά κείμενα, από τα στοιχεία του λαϊκισμού. Ας κάνουμε και κάτι μόνοι μας, βρε αδερφέ, και καμιά φορά.Και, προ παντος, μη ζητάμε συνέχεια ευθύνες από τους άλλους.


Λάκης ο Πονηρούλης *
"Η μεταπολίτευση κληροδότησε στη χώρα μας, πέρα από τη Δημοκρατία, κι ένα ιδιότυπο πολιτιστικό διαβατήριο, του οποίου οι κάτοχοι έχουν… ελευθέρας να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν, και να ασκούν κριτική προς πάσα κατεύθυνση και σε όλους τους τόνους (τουτέστιν ατεκμηρίωτα και ανεξέλεγκτα), ενώ ταυτόχρονα τους παρέχει την απόλυτη κάλυψη, ώστε, εάν διανοηθεί κανείς να ανταπαντήσει, αυτό να ισοδυναμεί με εθνική μειοδοσία. Το διαβατήριο αυτό (όπως και οι σύγχρονες κάρτες) δίνει κι άλλα προνόμια: σε καθιστά πάνσοφο, σου χαρίζει επιστημονική επάρκεια επί παντός του επιστητού και σε χρίζει ειδικό για πάσα νόσο και μαλακία αυτού του τόπου. Οι κάτοχοι αυτού του ιδιότυπου διαβατηρίου κατέχουν ένα γενικώς προοδευτικό προφίλ. Το προφίλ αυτό θέλει αριστερίζουσα καταγωγή και ρητορεία, ευέλικτα επιχειρήματα, ευφράδεια και εξυπνάδα επαρχιώτικη (κουτοπονηριά αλλιώς). Επίσης, θέλει καλές σχέσεις με το πραγματικό και βαθύ κατεστημένο (Τύπο, επιχειρηματίες, κότερα, υψηλή κοινωνία και σεμνή διανόηση του απυρόβλητου) αυτού του τόπου, επικοινωνιακό χαρακτήρα και αθυρόστομη άνεση να απευθύνεσαι σε κείνο το λαϊκό αίσθημα που τη βρίσκει σε μόνιμη βάση με την άδικη κοινωνία".

EMPTYSHIRT: Είναι καλύτερο για όλους μας να μη θίξουμε το τι μας κληροδότησε η χειρότερη πολιτική περίοδος της σύγχρονης Ιστορίας μας, που ντρεπόμαστε ακόμη και να την αναφέρουμε με το πραγματικό της όνομα, Γ’ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, και την προσφωνούμε με το ψευδώνυμο της, ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ!
Ίσως και να μας κληροδότησε τη Δημοκρατία, αλλά όλοι μας φροντίσαμε να τη μετατρέψουμε σε Ασυδοσία, γιατί κανείς, μα κανείς δεν φρόντισε να προστατεύσει τους Θεσμούς.
Κρείττον το σιγάν, για όλους μας.

"Από χρόνια κάτοχος αυτού του διαβατηρίου, ο πολιτικός Λάκης, με την άνεση του ανθρώπου που κερδίζει σε κάθε τηλεοπτικό επεισόδιο ό,τι σε μισθούς ένας εργαζόμενος τη δεκαετία, υπερασπίζεται τις συντάξεις των γερόντων και το κατοστάρικο των αδικημένων καεκφράζει την εθνική μας συνείδηση κάθε Τρίτη βράδυ".

EMPTYSHIRT: Είναι πάρα πολύ εύκολο να υποπέσει κάποιος στο ίδιο σφάλμα, (λαϊκισμό), όπως προκύπτει από την παραπάνω παράγραφο, για το οποίο μέμφεται κάποιον άλλο. Βέβαια, στην καθημερινότητα μας έχουμε άπειρα παραδείγματα λαϊκισμού από τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και από διάφορα δημόσια πρόσωπα.
Όταν διαβάζεις στον τύπο ότι, οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ έκλεισαν το ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετάνιας, κάτι που δεν είχε συμβεί ούτε το 1944, που έπεφταν οι σφαίρες σαν το χαλάζι, χωρίς να εξηγείς στους νεώτερους ή στους ανιστόρητους νεοέλληνες ότι οι σφαίρες έπεφταν από τα μέσα προς τα έξω και δη από την ταράτσα του ξενοδοχείου και τη στέγη της Βουλής των Ελλήνων, αυτό είναι λαϊκισμός.
Όταν ο τύπος χύνει κροκοδείλια δάκρυα, γιατί οι ναυτεργάτες, (όλως τυχαίως, του ΠΑΜΕ), δεν επέτρεψαν τον απόπλου των πλοίων, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει η αναχώρηση των μαθητών για τις πενθήμερες εκδρομές τους, ποντάροντας στην αγανάκτηση του κοινωνικού συνόλου, με την πληθωρική εθνική συνείδηση και την άκριτη σκέψη, είναι επίσης λαϊκισμός. Και μάλιστα επικίνδυνος λαϊκισμός. Μήπως, προέχει ο προβληματισμός για την κατάσταση στο χώρο της παιδείας και το ζοφερό μέλλον των νέων ανθρώπων, από την ανησυχία ορισμένων για την αργοπορία της “σφηνακιο-κατάνυξης ” τους ; Δεδομένου ότι οι σχολικές εκδρομές, σχεδόν, στο σύνολο τους δεν έχουν εκπαιδευτικό χαρακτήρα.
Δεν είναι λαϊκισμός, (και μάλιστα για τα πανηγύρια) να κοπτόμαστε, τάχαμου, για “το κόψιμο του τσιγάρου στον γέροντα – με τον αντικαπνιστικό νόμο - που το έχει σαν μoνaδική του παρηγοριά”, από τη στιγμή που του έχουν κόψει, όχι μόνο τη σύνταξη, αλλά και την ίδια του τη ζωή;
Θέλω να καταλήξω στο ότι ο λαϊκισμός δεν είναι “αρετή” μόνον του κ. Λαζόπουλου.

"Βέβαια, ο ακριβοδίκαιος Λάκης αγνοούσε επιδεικτικά επί δυο τετραετίες ότι τη χώρα κυβερνούσε η Ν.Δ., ότι πρωθυπουργός δεν ήταν ο Παπανδρέου, αλλά ένας άλλος, ονόματι Καραμανλής (αν θυμάται). Ο Λάκης επίσης, που στην τέχνη τού αποπροσανατολισμού είναι μάγος, είχε στον νου του το… γλωσσικό μας ζήτημα τότε, τον απασχολούσαν και τον απασχολούν τα ελληνικά του Γιωργάκη: «Επιθυμώ μια ενιαία γλώσσα, διότι αλλιώς δεν θα μπορούμε να συνεννοούμαστε. Αυτό είναι το πρόβλημα του πρωθυπουργού: του λείπουν λέξεις. Συνεπώς, του λείπουν οι σκέψεις. Διότι ο λόγος είναι λέξεις και σκέψεις. Δεν μπορείς να διατυπώσεις το νόημα αυτού που θέλεις να πεις, αν δεν μπορείς να το αντιληφθείς στην ίδια γλώσσα. Αν του μιλούσαμε όλοι αγγλικά, ίσως να ήταν καλύτερα.. ». Ο Λάκης παίρνει μια σχετική αλήθεια και την κάνει απόλυτη χυδαιότητα. Τα ελάχιστα ελληνικά που γνώριζε η συντριπτική πλειονότητα των ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης, δεν τους εμπόδισαν να ελευθερώσουν τη χώρα… Λάκη! Κι ο Μακρυγιάννης αγράμματος ήταν (δεν κάνω συγκρίσεις, για να μην παρεξηγηθούμε), αλλά υπήρξε, σύμφωνα με τον Σεφέρη, «μια από τις πιο μορφωμένες ψυχές του ελληνισμού». Και οι δυο σημαντικότεροι Έλληνες ποιητές, ο Σολωμός και ο Καβάφης, δεν γνώριζαν καλά την ελληνική (όπως για παράδειγμα ο Λάκης…), ήταν όμως σε θέση να κάνουν μεγάλες σκέψεις, Λάκη!.. Αν ο Γιώργος μιλούσε τα αγγλικά (που είναι η μητρική του γλώσσα, όπως και δεκάδων χιλιάδων διαπρεπών Ελλήνων της διασποράς) με λαρισαϊκό accent, θα ’ταν πιο πατριώτης;"

EMPTYSHIRT: Βασικά, η σάτιρα και η επιθεώρηση δεν είναι δικαστήρια, για να είναι “ακριβοδίκαιοι” oι καλλιτέχνες. Στη σάτιρα και στην επιθεώρηση, (δύο πολύ εφήμερα θεατρικά είδη) το ζητούμενο είναι η επικαιρότητα. Έτσι το μερίδιο του λέοντος το έχει πάντοτε το κυβερνόν κόμμα. Αν η σάτιρα ή η επιθεώρηση λειτουργούσε, όπως λειτούργησε η τέως κυβέρνηση της ΝΔ, δηλαδή, κυβερνώντας σαν αντιπολίτευση, το εργάκι θα κατέβεινε την επόμενη κι’ όλας μέρα. Πιστεύω, πως ο κ. Λαζόπουλος πράττει σωστά που δεν αναφέρεται μετά μανίας στον τέως Πρωθυπουργό. Δεν είναι ούτε ηθικόν ούτε δίκαιο να λακτίζεις πεσμένο άνθρωπο .Στην πραγματικότητα εκείνος που αγνόησε τον ίδιο του τον εαυτό, αγνοώντας επιδεικτικά το λαό ήταν ο ίδιος ο κ. Καραμανλής και κανένας άλλος. Πάντως, τώρα τελευταία, πέραν της κ. Πελέκη που ασχολήθηκε μαζί του, έστω και ξώφαλτσα, έσκασαν μύτη κι άλλοι μουστερήδες, που προσπαθούν να τον επαναφέρουν στην επιφάνεια.
Βρίσκω λιγάκι παρακινδυνευμένες τις συγκρίσεις των ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης, του Μακρυγιάννη καθώς και των δύο από τους μεγαλύτερους ποιητές μας, με το “γλωσσικό ιδίωμα” του κ. Παπανδρέου, προκειμένου να επιβεβαιώσουμε την “απόλυτη χυδαιότητα” του κ. Λαζόπουλου η οποία, όμως ενέχει και μια “σχετική αλήθεια”. Πάλι καλά!
Έτσι για την ιστορία να πούμε ότι η “αγραμματοσύνη” του Μακρυγιάννη, δεν τον εμπόδισε να διεκδικήσει το πάλαι ποτέ – ως περιουσιακό του στοιχείο – κομμάτι από τον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης, από την πλευρά της οδού Θρασύλλου, στο οποίο περιλαμβανόταν και μέρος του θεάτρου του Διονύσου. Επίσης, να θυμίσουμε ότι τα σπουδαιότερα έργα του ο Διονύσιος Σολωμός τα έγραψε στην ελληνική γλώσσα και ότι μελέτησε συστηματικά τα δημοτικά μας τραγούδια. Ο δε Κωνσταντίνος Καβάφης δεν είχε κανένα πρόβλημα με την ελληνική γλώσσα. Ήταν γνώστης και της καθαρεύουσας και της δημοτικής. Απόδειξη τα ποιήματά του.
Αλήθεια, οι χιλιάδες μη “διαπρεπείς Έλληνες της διασποράς”, πρώτης, ακόμη και δεύτερης γενεάς, που μιλούσαν τα αμερικάνικα με προφορά ανάλογη των τόπων καταγωγής τους, δεν πιο ήταν πατριώτες;

"Ο ίδιος δεν διστάζει να παραχωρήσει απλόχερα στον εαυτό του το δικαίωμα (εκτός του να λαμβάνει θορυβωδώς μέρος σε συνέδρια αρχαίων ελληνικών στο εξωτερικό) να εκφωνεί τηλεοπτικά διαγγέλματα για την οικονομία, το έλλειμμα, το ΔΝΤ (με οικονομοτεχνικές αξιώσεις), όπως και να χαράζει εξωτερική πολιτική, να διδάσκει διπλωματία παραδίδοντας ταυτόχρονα μαθήματα σάτιρας εμπνευσμένης από την Έφη Σαρρή, την Έφη Θώδη, τον συνονόματό του Λάκη Γαβαλά και άλλες παρομοίου ενδιαφέροντος προσωπικότητες, απ’ τις οποίες ο Λάκης αναζητά τη… δόξα (και το χρήμα), αλλά κυρίως την τιμητική γειτνίασή του με τον Αριστοφάνη…"

EMPTYSIRT: Την απόλυτη ευθύνη για τη συμμετοχή του κ. Λαζόπουλου σε συνέδρια αρχαίων ελληνικών στο εξωτερικό φέρουν οι οργανωτές των εν λόγω συνεδρίων. Όπως και το Προεδρείο του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, για την παρουσίαση του νέου site του,(tospirto.net).
Για να είμαστε “ακριβοδίκαιοι”, δεν είναι ο μόνος που εκφωνεί τηλεοπτικά διαγγέλματα. Το ίδιο ακριβώς κάνουν όλες οι τηλεοπτικές εκπομπές. Από τα δελτία αποπροσανατολισμού των 8, τις πολιτικές εκπομπές κυβερνητικής προπαγάνδας, τις εκπομπές infotainment, (ελληνιστί τουρλού), τις εκπομπές καλόπιστης κοινωνικής κριτικής,(ρεπορτάζ ενταφιασμών και ξεκατινιάσματος) μέχρι εκπομπές “ κάδοι τηλεοπτικών σκουπιδιών” (TRASH TV). Σημεία των καιρών.
Προς τι αυτός ο έκδηλος ρατσισμός με τα συγκεκριμένα τηλεοπτικά πρόσωπα; Και ποιος δεν γνωρίζει πλέον ότι η τηλεόραση έχει καταστεί σημείο αναφοράς όλων των Ελλήνων. Μήπως, ξεχνάμε ότι έχουν γίνει επερωτήσεις στη Βουλή, για αμφιλεγόμενα πρόσωπα της τηλεόρασης ή ότι συγκροτούνται ολόκληροι τηλεοπτικοί θίασοι με στόχο την εύκολη κονόμα και ότι στηρίζονται πάνω της τα περισσότερα νούμερα των επιθεωρήσεων;
Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτο.

"Με ευκολίες και χυδαίους λαϊκισμούς (όπως στην τελευταία του τηλεοπτική εμφάνιση δίπλα στους «επαναστατημένους» φορτηγατζήδες, αντιπροσωπευτικό δείγμα του πεφωτισμένου πολιτιστικού του προφίλ) που επιβραβεύονται από τον γεμάτο αισθαντικότητα γέλωτα της κυρίας Ανθούλας, ο Λάκης… εκπροσωπεί την άλλη Ελλάδα… την πνευματική…, τη δημοκρατική…, την πατριωτική, αυτήν που αρνείται να πάει στρατό κι όταν αυτό συμβεί, γίνεται εθνικό ζήτημα (δεν έχουμε χάσει όλοι τη μνήμη μας… Λάκη)."

ΕMPTYSHIRT: Δεν κατάλαβα. Χυδαία θεωρείται η κίνηση του κ. Λαζόπουλου ή η εμφάνιση των “επαναστατημένων” φορτηγατζήδων;
Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια οι νεοέλληνες αντιμετωπίζουν με ένα ελιτισμό τους απεργούς και αξιώνουν οι απεργιακές εκδηλώσεις να γίνονται σύμφωνα με τους κανόνες του Savoir Vivre!
Εγώ προσωπικά, θεωρώ χυδαία την αντιμετώπιση οποιουδήποτε εργατικού σωματείου, όταν αυτο αντιμετωπίζεται με ανασηκωμένο φρύδι και συμπεριφορά κοινοβουλευτικού εκπροσώπου. Είναι αποτέλεσμα του τι κληροδότημα κράτησε ο καθένας μας από τη “μεταπολίτευση”.

"Εν κατακλείδι, τη χώρα αυτήν δεν την ταλαιπωρούν οι «ηλίθιοι», αλλά οι εμπνευσμένες μετριότητες!"

ΕMPTYSHIRT: Τελικά, θα ήθελα κάποια στιγμή να μάθω, πως έχουν σχεδιάσει μέσα στο μυαλό τους, οι σοφοί τούτου του τόπου, τον τέλειο Λάκη.
Όχι συγκεκριμένα τούτον το Λάκη, που έγινε η πέτρα του σκανδάλου, από τη στιγμή που άρχισε να “ ενοχλεί” τους δημοσιογράφους.

"Αν υποψιαστώ ότι η πιο «εμπνευσμένη» εκδοχή αυτής της χώρας λέγεται Λάκης… θα πεθάνω!"
xenofonb@gmail.com

ΕMPTYSHIRT:Προς άρση παρεξηγήσεως, η τελευταία πρόταση ανήκει στον συντάκτη του άρθρου.
*ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Κυβερνητική Επ(αί)τειος

Πριν από ένα χρόνο, το εκλογικό σώμα με το αλάνθαστο πολιτικό κριτήριο που το διακρίνει, «έκρινε, αποφάσισε κι έσπρωξε» (όπως θα έλεγε και η λατρεμένη κ. Αννίτα Πάνια), ένα 10 με τόνο, (10 ποσοστιαίες μονάδες πάνω), στο all brand new Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Και μάλιστα χωρίς την οργανωτική βοήθεια του κ. Κώστα Λαλιώτη, (αλήθεια καλέ, που χάθηκε αυτό το θείο βρέφος;), το εντυπωσιακό Fortuna, από τα CARMINA BURANA, το συγκινητικό θέαμα των πατρικών εναγκαλισμών ανήλικων κορασίδων στα μπαλκόνια και τη μαγική σκηνοθεσία του κ. Τάσου Μπιρσίμ.
Βέβαια σε αυτόν τον εκλογικό
πανωλεθρίαμβοέπαιξαν ρόλο κι άλλοι παράγοντες. Πρωτίστως, ο πρότερος έντιμος βίος των κομματικών στελεχών του κινήματος.
Κατά δεύτερον, ο υπήκοος ξαναγίνεται πολίτης και καταλαμβάνει και πάλι τη θέση που του αρμόζει. Μπορεί, βέβαια, να μην τοποθετήθηκε στην εξουσία, (όπως το 1981), αλλά αποτελεί πλέον άμεση προτεραιότητα στην ατζέντα του κυβερνώντος κόμματος.

Ανοίγει παρένθεση. Για να πω τη μαύρη αλήθεια, δεν ξέρω πόσο ωραίο είναι για τον πολίτη να βρίσκεται μπροστά και από πίσω του να τον κυνηγούν, το δημοσιονομικό έλλειμμα, οι οίκοι αξιολόγησης, οι δανειστές και η Τρόικα. Όλο και μπορεί να συμβεί το μοιραίο! Αν και νομίζω πως έχει ήδη συμβεί, αλλά τόσα χρόνια στο καλαπόδι της λιτότητας, που να το πάρουμε είδηση! Κλείνει η παρένθεση.
Ένας τρίτος παράγοντας ήταν και η διαβεβαίωση του κ. Α. Παπανδρέου ότι, «υπάρχουν λεφτά». Όχι, τώρα πέστε μου με το χέρι στην καρδιά, ποιος από το εκλογικό σώμα δεν θα ήθελε να συνεχίσει να συντρώγει με τον κ. Θ. Πάγκαλο και τους άλλους αξιότιμους κυρίους, τα
απαλλοτριωμέναχρήματα του Ελληνικού Δημοσίου, από τη στιγμή που υπάρχει η διαβεβαίωση ότι αυτά βρίσκονται στη διάθεση όλων;
Έτσι, λοιπόν, η διακυβέρνηση της χώρας – λέμε τώρα και καμιά χαζομάρα να περνάει η ώρα – πέρασε από τα στιβαρά χέρια των
νεοφιλελεύθερων επανιδρυτών του κράτους”,στα επιδέξια τοιούτα των σοσιαλδημοκρατών μεταρρυθμιστών”.



Όπως θα έχετε διαπιστώσει, (θέλω να ελπίζω), οι περισσότεροι, μετ’ ου πολύ, βρεθήκαμε στη δεινή θέση του Ιάσωνα (όχι καλέ του Τριανταφυλλίδη, του άλλου της Αργοναυτικής Εκστρατείας)!
Νάτες και οι Συμπληγάδες, (εργασιακό, ασφαλιστικό, κράτος πρόνοιας)
Και ο μεν Ιάσωνας όλα τούτα τα αντιμετώπισε άπαξ, σε ένα και μόνο ταξίδι, που είχε και αίσιο τέλος. Βολεύτηκε και από γκόμενα, (και πολύ καψούρα για πάρτη του), με κληρονομικό χάρισμα και σούφρωσε και όλο το χρυσάφι από την Κολχίδα.
Σε αντίθεση με το δικό μας ταξίδι στο σκοτεινό πέλαγος της κακοδαιμονίας, (με ότι αυτό συνεπάγεται),που συνεχίζεται ανελλιπώς εδώ και χρόνια, με ερασιτέχνες καπετάνιους, χωρίς αστρολάβο και με χαλασμένη πυξίδα.
Πολύ θα ήθελα να ευχηθώ στον Πρωθυπουργό, αλλά δεν μου έχει αφήσει και πολλά περιθώρια για κάτι τέτοιο.