Κυβερνητική Επ(αί)τειος

Πριν από ένα χρόνο, το εκλογικό σώμα με το αλάνθαστο πολιτικό κριτήριο που το διακρίνει, «έκρινε, αποφάσισε κι έσπρωξε» (όπως θα έλεγε και η λατρεμένη κ. Αννίτα Πάνια), ένα 10 με τόνο, (10 ποσοστιαίες μονάδες πάνω), στο all brand new Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Και μάλιστα χωρίς την οργανωτική βοήθεια του κ. Κώστα Λαλιώτη, (αλήθεια καλέ, που χάθηκε αυτό το “θείο βρέφος”;), το εντυπωσιακό Fortuna, από τα CARMINA BURANA, το συγκινητικό θέαμα των πατρικών εναγκαλισμών ανήλικων κορασίδων στα μπαλκόνια και τη μαγική σκηνοθεσία του κ. Τάσου Μπιρσίμ.
Βέβαια σε αυτόν τον εκλογικό “πανωλεθρίαμβο” έπαιξαν ρόλο κι άλλοι παράγοντες. Πρωτίστως, ο πρότερος έντιμος βίος των κομματικών στελεχών του κινήματος.
Κατά δεύτερον, ο υπήκοος ξαναγίνεται πολίτης και καταλαμβάνει και πάλι τη θέση που του αρμόζει. Μπορεί, βέβαια, να μην τοποθετήθηκε στην εξουσία, (όπως το 1981), αλλά αποτελεί πλέον άμεση προτεραιότητα στην ατζέντα του κυβερνώντος κόμματος.

Ανοίγει παρένθεση. Για να πω τη μαύρη αλήθεια, δεν ξέρω πόσο ωραίο είναι για τον πολίτη να βρίσκεται μπροστά και από πίσω του να τον κυνηγούν, το δημοσιονομικό έλλειμμα, οι οίκοι αξιολόγησης, οι δανειστές και η Τρόικα. Όλο και μπορεί να συμβεί το μοιραίο! Αν και νομίζω πως έχει ήδη συμβεί, αλλά τόσα χρόνια στο καλαπόδι της λιτότητας, που να το πάρουμε είδηση! Κλείνει η παρένθεση.
Ένας τρίτος παράγοντας ήταν και η διαβεβαίωση του κ. Α. Παπανδρέου ότι, «υπάρχουν λεφτά». Όχι, τώρα πέστε μου με το χέρι στην καρδιά, ποιος από το εκλογικό σώμα δεν θα ήθελε να συνεχίσει να συντρώγει με τον κ. Θ. Πάγκαλο και τους άλλους αξιότιμους κυρίους, τα “απαλλοτριωμένα” χρήματα του Ελληνικού Δημοσίου, από τη στιγμή που υπάρχει η διαβεβαίωση ότι αυτά βρίσκονται στη διάθεση όλων;
Έτσι, λοιπόν, η διακυβέρνηση της χώρας – λέμε τώρα και καμιά χαζομάρα να περνάει η ώρα – πέρασε από τα στιβαρά χέρια των “νεοφιλελεύθερων επανιδρυτών του κράτους”,στα επιδέξια τοιούτα των “σοσιαλδημοκρατών μεταρρυθμιστών”.

Όπως θα έχετε διαπιστώσει, (θέλω να ελπίζω), οι περισσότεροι, μετ’ ου πολύ, βρεθήκαμε στη δεινή θέση του Ιάσωνα (όχι καλέ του Τριανταφυλλίδη, του άλλου της Αργοναυτικής Εκστρατείας)!
Νάτες και οι Συμπληγάδες, (εργασιακό, ασφαλιστικό, κράτος πρόνοιας)
Και ο μεν Ιάσωνας όλα τούτα τα αντιμετώπισε άπαξ, σε ένα και μόνο ταξίδι, που είχε και αίσιο τέλος. Βολεύτηκε και από γκόμενα, (και πολύ καψούρα για πάρτη του), με κληρονομικό χάρισμα και σούφρωσε και όλο το χρυσάφι από την Κολχίδα.
Σε αντίθεση με το δικό μας ταξίδι στο σκοτεινό πέλαγος της κακοδαιμονίας, (με ότι αυτό συνεπάγεται),που συνεχίζεται ανελλιπώς εδώ και χρόνια, με ερασιτέχνες καπετάνιους, χωρίς αστρολάβο και με χαλασμένη πυξίδα.
Πολύ θα ήθελα να ευχηθώ στον Πρωθυπουργό, αλλά δεν μου έχει αφήσει και πολλά περιθώρια για κάτι τέτοιο.