Αυγουστιάτικα φεγγαριάσματα

«…Το φεγγάρι κάνει βόλτα στης Ακρόπολης την πόρτα… // …Έβγα να σε δω να παρηγορηθώ…» (Παραδοσιακό τραγούδι – ελαφρώς τροποποιημένο για την περίσταση – για ερωτευμένους και ρομαντικούς με πολιτιστικές αναζητήσεις).
Η Ελλάδα, μέσα σε ένα καλοκαιρινό φεγγάριασμα, περιμένει αγωνιωδώς τη θεσμοθετημένη αυγουστιάτικη πανσέληνο, η οποία, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, δεν θα φωτίσει τους περισσότερους αρχαίους ερειπιώνες μας, πεισματωμένη από τη συμπεριφορά των αρχαιοφυλάκων να μη θέλουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, στους ρομαντικούς συμπατριώτες τους, εθελοντικά ή έστω έναντι πινακίου φακής.
Επειδή το θέμα είναι καθαρά πολιτιστικό (όχι όπως το αντιμετωπίζουν η πρώτη και η τέταρτη εξουσία), η στήλη δεν θα ασχοληθεί (προς το παρόν),ούτε με την τακτική του υπουργείου Πολιτισμού, «ψωμί, τυρί δεν έχουμε ραπανάκια για την όρεξη», αλλά ούτε και με τις εντεινόμενες προσπάθειες του τύπου, τόσον του έντυπου όσον και του ηλεκτρονικού, για την επιτυχία της εφαρμογής του σχεδίου «διαίρει και βασίλευε», ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και τους εργαζομένους.
Όσοι δεν οριοθετούν το ρομαντισμό τους σε συγκεκριμένους χώρους ή δεν χρειάζονται τον δείκτη του εκάστοτε προϊσταμένου του υπουργείου Πολιτισμού, για να εντοπίσουν τη Λευκή Θεά του Αυγούστου, και μπορούν να αισθάνονται ποιητικά σκιρτήματα, βλέποντας το είδωλό της ακόμη και σε μια λακκούβα με λασπόνερα, ας στέρξουν στην προτροπή του μεγάλου μας φίλου Ζακ Λακαριέρ*, επισφραγίζοντάς την με τη ζεστή φωνή της Λένας Πλάτωνος και την αισθαντική φωνή της Σαβίνας Γιαννάτου, στο Χάρτινο το Φεγγαράκι του πάντοτε παρόντα Μάνου Χατζιδάκι.





«…Η Πνύκα, ο λόφος των Μουσών και πιο πέρα, πίσω από το σημερινό Αστεροσκοπείο, ο γυμνός άναρχος βράχος που οδηγεί στα Αναφιώτικα, συνοικία των προσφύγων που στεγάζει ακόμα, λίγα μόλις βήματα από την Ακρόπολη, τη δύσκολη ζωή των Ελλήνων οι οποίοι ήρθαν από τη Σμύρνη, την Κωνσταντινούπολη και την Ανατολία μετά την μικρασιατική καταστροφή, το 1922. Όλη αυτή η περιοχή η περιοχή με τους πευκώνες της, τους βράχους με τις σπηλιές των Αθηνών όπου ξαναβρίσκεις την ηρεμία και την ησυχία. Από εδώ πρέπει να δει κανείς την Ακρόπολη τα βράδυα με πανσέληνο, όταν επιτέλους σβήνουν οι προβολείς που φωτίζουν τους ναούς της. Μέσα στο φως του φεγγαριού να πλημμυρίζει τον Ιερό Βράχο, η Ακρόπολη μόνη διαγράφεται με βάθος τον νυχτερινό ορίζοντα, χωρίς σπίτια γύρω της, χωρίς άσεμνα φώτα, σαν τίποτα πια να μην την χωρίζει από τούτη τη γη που προστάτευε και από τον ουρανό απ’ όπου είχε πέσει, κάποια μέρα, το μικρό ξύλινο ειδώλιο της Αθηνάς Πολιάδος…»

*ΖΑΚ ΛΑΚΑΡΙΕΡ: “ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΠΑΥΣΑΝΙΑ”, ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΕΙΡΗΝΗ Α. ΡΑΦΑΗΛ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΗ