Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

ΕΚΕΙΝΟΣ και ο ... δίδυμος αδελφός του


«Έξω οι κύνες και οι φαρμακοί και οι πόρνοι και οι φονείς και οι ειδωλολάτραι και πας φιλών και ποιών ψεύδος»*

Για καλό και για κακό, ας είμαστε προετοιμασμένοι, από τώρα, να ακούσουμε το παραπάνω εδάφιο – μαζί με άλλες οργίλες δηλώσεις – από την ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ, όταν με το καλό (;) κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα, το νέο “βλάσφημο” μυθιστόρημα του PHILIP PULLMAN.
Τις αντιδράσεις όλοι, λίγο-πολύ, όχι μόνο τις φανταζόμαστε, αλλά και τις περιμένομε, για να σκάσει λιγάκι το πικραμένο μας χειλάκι.
Θα ραγίσουν οθόνες γυάλινες, θα καούν pixels, θα τα παίξουν οι οθόνες πλάσματος, από τις οργισμένες φωνές των αυτόκλητων προστατών της ελληνοχριστιανικής ορθοδοξίας.
Δεν νομίζω πως χρειάζεται να αναφερθώ διεξοδικά στους τρείς αγγέλους πρωτοστάτες, αυτών των ακροτήτων, που σε κάθε ευκαιρία κραδαίνουν τις φρεσκο-ακονισμένες ρομφαίες τους.
Και τούτο, γιατί είμαι απόλυτα σίγουρος ότι τους ξέρετε πάρα πολύ καλά.
Ο πρώτος ανήκει στον εκκλησιαστικό χώρο, ο δεύτερος στον ευρύτερο χώρο της πολιτικής και ο τρίτος είναι θεράπων της τέχνης.
Ξεπερνώντας αυτόν τον κονιορτό των κραυγών, που δεν χρησιμεύουν σε τίποτα περισσότερο από το να θέλουν να επιβάλλουν εκείνο το πολύ κακόβουλο λογισμικό στη σκέψη των ανθρώπων, το «πίστευε και μη ερεύνα», μπορούμε με ψυχραιμία να προσεγγίσουμε το σκεπτικό του συγγραφέα. Όσο, βέβαια, μας το επιτρέπει η απουσία του ίδιου του κειμένου.
Μέσα από την υπερβολή - κοινό χαρακτηριστικό του γραπτού λόγου προκειμένου να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη - που στην συγκεκριμένη περίπτωση αποτυπώνεται στη ύπαρξη δίδυμου αδελφού του Ιησού, μπορούμε να διακρίνομαι, όχι μόνον τις δύο φύσεις του Ιησού, αλλά και το διπλό πρόσωπο της κάθε Εκκλησίας, που εκπροσωπεί το χριστιανισμό.
Αυτή ήταν η δική μου προσλαμβάνουσα από τις λιγοστές εξηγήσεις, που παραθέτει ο συγγραφέας. Για περισσότερη πληροφόρηση σας, αναδημοσιεύω το εν λόγω κείμενο, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, την Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010
Ο Ιησούς είχε δίδυμο αδελφό
Στο προηγούμενο μυθιστόρημά του περιέγραφε την Εκκλησία ως ένα βαθιά διεφθαρμένο, γραφειοκρατικό σύστημα και τον Θεό ως ξεμωραμένο γέρο.
Ετσι τα «Σκοτεινά Υλικά»» έγιναν μπεστ σέλερ και ο Φίλιπ Πούλμαν στόχος των πιστών. Δεν πτοήθηκε. Στο νέο του μυθιστόρημα, που κυκλοφορεί μεθαύριο («Canongate»), πάει πιο πέρα. Προτείνει μια άλλη εκδοχή των Ευαγγελίων, με ανατρεπτικές προθέσεις που φαίνονται ήδη από τον τίτλο: «Ο Καλός Ανθρωπος Ιησούς και ο Χριστός, το Κάθαρμα» (The Good Man Jesus and the Scoundrel Christ).
Αν ο Ιησούς έχει, κατά την Εκκλησία, δύο φύσεις (Θεάνθρωπος) -κατά τον Πούλμαν είναι... δίδυμος. Στο βιβλίο του ο Ιησούς έχει δίδυμο αδελφό, τον Χριστό, που τον εκμεταλλεύεται, τον βάζει σε πειρασμούς και τον προδίδει στις Αρχές.
Για το βιβλίο του ο Πούλμαν μελέτησε τη Βίβλο, τις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου και τα Ευαγγέλια. Δεν ξαναγράφει, όμως, την ιστορία. Απλώς την αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Παράδειγμα η Αμωμος σύλληψη: η Μαρία, μια αφελής, παρθένος 16χρονη, δέχεται, όσο απουσιάζει ο Ιωσήφ, την επίσκεψη ενός παράξενου ξένου που ισχυρίζεται ότι είναι Αγγελος και της ανακοινώνει ότι θα συλλάβει αμέσως ένα παιδί. Ο 64χρονος Αγγλος συγγραφέας δεν κάνει τίποτε άλλο από το να επισημαίνει την αμφισημία του περιστατικού και να υποδεικνύει ότι όλα εξαρτώνται από την ερμηνεία του. «Εγραψα μια ιστορία για το πώς οι ιστορίες γίνονται ιστορίες», εξηγεί.
Υπάρχουν και γεγονότα που τα εκλαμβάνει ως αδιαμφισβήτητα. Π.χ. η εγκυμοσύνη της Μαρίας. Ο Πούλμαν διαφοροποιείται ως προς την έκβασή της. Γεννιούνται δύο αγόρια: ο έντιμος, ειλικρινής Ιησούς και ο φιλομαθής, αλλά υπολογιστής Χριστός. Ο πρώτος τρέφει βεβαιότητες και είναι ένας χαρισματικός ρήτορας, που πιστεύει ότι επίκειται η βασιλεία των Ουρανών. Ο Χριστός το αμφισβητεί απολύτως. Εχει ανήσυχο πνεύμα και βασανίζεται διαρκώς. Γι' αυτό φτάνει να καταδικάσει την ιδέα της Εκκλησίας (η οποία, όπως λέει, «θα κάνει το διάβολο να τρίβει τα χέρια του χαιρέκακα»), προβλέποντας πως οι φορείς της «για να αποσπούν πότε πότε τους ανθρώπους απ' τα προβλήματά τους, θα αποφαίνονται πως αυτά τα έθνη και αυτοί οι λαοί είναι διαβολικοί και πρέπει να εξοντωθούν... κι έτσι θα υψώνουν τα εκκλησιαστικά λάβαρα πάνω από τα καπνισμένα ερείπια μιας κάποτε δίκαιης και ευημερούσας γης. Και θα κηρύττουν πως το αποτέλεσμα είναι υπέρ ενός μεγαλύτερου και υπέροχου βασίλειου του Θεού».
Ο Πούλμαν, που βάζει στο βιβλίο του τον Χριστο να εκπροσωπεί τον δικό του σκεπτικισμό, θεωρεί δεδομένο ότι οι άνθρωποι πάντα θα εκμεταλλεύονται την εξουσία. «Η ισχυρότερη δικαιολογία του κόσμου», παρατηρεί, «είναι το: "Ο Θεός μού είπε να το κάνω". Εξ ου και οι Σταυροφορίες. Είναι, όμως, εξ ορισμού επικίνδυνο να επικαλείσαι μια εξουσία που δεν υπόκειται σε κανένα έλεγχο».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΑΤΑΛΙΑ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ





Δεν υπάρχουν σχόλια: