Μια ασυνήθιστη αναγνώστρια*

«… Έτσι η Βασίλισσα κατέληξε σύντομα στο συμπέρασμα ότι τους συγγραφείς ήταν καλύτερα να τους συναντάς στις σελίδες των μυθιστορημάτων τους, ότι ήταν και αυτοί πλάσματα της φαντασίας του αναγνώστη όπως ακριβώς και οι ήρωες των βιβλίων τους. Άσε το ότι δεν έδειχναν να αναγνωρίζουν πως τους έκανες χάρη που διάβασες τα γραπτά τους. Αυτοί σου έκαναν, αντίθετα χάρη που τα έγραφαν…»
Δεν συμφωνώ καθόλου με την Αυτής Μεγαλειότητα, ειδικά στην περίπτωση του Άλαν Μπένετ. Όχι μόνο μας έκανε τη χάρη, αλλά μας έδωσε και μεγάλη ικανοποίηση με το βιβλίο του “Το βασίλειο μου για ένα βιβλίο”(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ)
Δεν συνηθίζω να γράφω για τα βιβλία που διαβάζω, όχι μόνο γιατί στερούμαι κριτικών ικανοτήτων, αλλά και γιατί πιστεύω πως η ανάγνωση ενός βιβλίου είναι μια καθαρά ιδιωτική υπόθεση, που προσβλέπει στην προσωπική ευχαρίστηση.
Κάτι, όμως, το συναρπαστικό αυτό “ παραμύθι” για μεγάλους, με το ανατρεπτικό του φινάλε κάτι το καταλυτικό βρετανικό φλέγμα – το οποίον ειρήσθω εν παρόδω διατηρείται σχεδόν ανέπαφο στην μετάφραση της κ. Τρισεύγενης Παπαϊωάννου – και η τολμηρή αυτοκριτική του συγγραφέα, στάθηκαν αφορμή να παραβώ τη συνήθεια μου.
Που μπορεί να οδηγήσει τη Βασίλισσα η αρχική φιλοπερίεργη διάθεση της για τον "καταραμένο" ποιητή Ζαν Ζενέ, όταν αυτή μετατρέπεται σε ένα αληθινό πάθος για τη φιλαναγνωσία;
Η απάντηση στη σελίδα 198 του βιβλίου.
*Alan Bennett: "The Uncommon Reader"