Άξιος Εστί

Φέτος συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια, από τη γέννηση (14 Αυγούστου 1909) και είκοσι πέντε χρόνια, από το θάνατο (2 Σεπτεμβρίου 1984) του Μάνου Κατράκη.
Θα περίμενε κανείς, με την ευκαιρία αυτή, κάποιες εκδηλώσεις ή έστω απλές αναφορές, στην προσωπικότητα και την προσφορά του στο θέατρο, που το υπηρέτησε με θέρμη και αυταπάρνηση-σε δύσκολους καιρούς και με αντίξοες συνθήκες- τουλάχιστον, από τους ομοτεχνούς του. Αλλά που καιρός, από την ακατάσχετη και ατέρμονη «επιδαυρολογία»!
Για το επίσημο κράτος, ούτε λόγος να γίνεται. Η εδώ και καιρό «απούσα» κυβέρνηση μας, είναι σοβαρά απασχολημένη με το «κλείσιμο του ταμείου» της, για τη διαμόρφωση των νέων «απορρυθμίσεων», που θα καταφέρουν το οριστικό χτύπημα, στην ήδη αποδιαρθρωμένη ελληνική κοινωνία. Το κλου της «μαγικής στιγμής» της HELLEXPO 2009, που φέτος έχει για μασκώτ ένα ελεφαντάκι!
Περιμένω, όμως, κι εγώ-όπως και πάρα πολλοί άλλοι-να πληροφορηθώ, από το Δήμο Πειραιά, πότε θα ανεγερθεί το μουσείο, με το όνομα του Μάνου Κατράκη, προκειμένου να στεγάσει το τεράστιο οπτικό και ακουστικό υλικό, το οποίο είχε παραδώσει η σύντροφος της ζωής του, Λίντα Άλμα, το 1994, στον τότε Δήμαρχο κ. Στέλιο Λογοθέτη;
Προς το παρόν, ας ξαναθυμηθούμε την υπέροχη, βαθιά κι εκφραστική φωνή αυτού του μεγάλου πρωταγωνιστή του νεοελληνικού θεάτρου, να μας απαγγέλει το Προφητικό, από το Άξιον Εστί, του Οδυσσέα Ελύτη.
Πιστεύετε, πως, υπάρχει άλλο πιο ισχυρό αντίδοτο-προς το παρόν, φυσικά- στις «δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις» των «αναρμοδιο-αρμοδίων», που ακολούθησαν τη «δολοφονία» 2 εκατ. δέντρων;