Όταν η δημοσιογραφία δεν "ερωτοτροπεί" με το blogging

Ομολογώ ότι ήταν αρκετά τα στοχεία εκείνα, που με παρακίνησαν να αναδημοσιεύσω την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΤΙΑ του κ. ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΙΔΑΛΗ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Πέμπτη 20 Αυγούστου). Πρωτίστως, το ύφος και το ήθος του δημοσιεύματος, το οποίο πόρρω απέχει από σχετικά δημοσιεύματα-για το συγκεκριμένο θέμα- από κάποιους «ζηλωτές» της ιντερνετικής δημοσιογραφίας (blogging), για την οποία είρησθω εν παρόδω «σκίζουν τα ιμάτιά τους»!
Είναι ένα κείμενο απαλλαγμένο από την προσφάτως παγιωμένη θέση –ευτυχώς ολίγων δημοσιογράφων-απαξίωσης του θεατή, με πλήρη απουσία των γλίσχρων εκείνων επιχειρημάτων, που προσπαθούν να «δαιμονοποιήσουν», ανύπαρκτες προθέσεις (εθνικιστικές αντιλήψεις)-εκ μέρους των θεατών -και «να ρίξουν στάχτη στα μάτια», για το τι προκαλεί «τον καυγά για το πάπλωμα»!
Ερχόμενος κανείς σε επαφή με τέτοια κείμενα, όπως αυτό του κ. Γ. Βιδάλη, αισιοδοξεί πως τίποτα δεν έχει χαθεί οριστικά.

Σνομπάροντας το κοινό
Γιατί να έχουν άποψη μόνο οι διανοούμενοι, οι καλλιτέχνες, οι σοφολογιότατοι, οι άνθρωποι του θεάτρου, οι «ειδικοί», και να μην έχει ο απλός θεατής που πάει να δει παράσταση αρχαίου δράματος στην Επίδαυρο;
Τι θα έλεγαν άραγε οι κοινοί θνητοί (καθένας ξεχωριστά) από τους 15.000 που είδαν π.χ. τους κατά Γκότσεφ «Πέρσες» με τις μεταλλάξεις φύλου, τις χαϊνερικομιλερικές «σφήνες» στο κείμενο του Αισχύλου, κι αποχώρησαν ή παρέμειναν σιωπηλοί μέχρι το τέλος; Γιατί η μειοψηφία των επωνύμων να σνομπάρει τους λαϊκούς ανθρώπους διεκδικώντας το αλάθητο της πρωτοπορίας και της καθοδήγησης ;
Εχει ποίηση, μαγεία, δέος, στοχασμό, φρονηματισμό, συγκίνηση η αρχαία τραγωδία; Πόσο συχνά τα συναντάμε τα τελευταία χρόνια στην Επίδαυρο; Ο λόγος ακούγεται, μεταγγίζεται, προβληματίζει τον θεατή, ή περνάει σε δεύτερη μοίρα αφού σε πρώτη είναι η φόρμα, τα...παντελόνια, τα ευρήματα, η πρόκληση, η πρωτοτυπία του ελέω Θεού σκηνοθέτη; Αν έχουμε ξενοφοβικά και σοβινιστικά σύνδρομα γιατί δεν αποδοκιμάστηκαν στο παρελθόν παραστάσεις των Ρονκόνι, Χολ, Στάιν, Μπρουκ;
Γίνονται αισθητά το μέτρο, η μνήμη, η αύρα, η κληρονομιά του διόμισι χιλιάδων χρόνων ανοιχτού θεάτρου της Επιδαύρου (κατεξοχήν λαϊκού) και το πώς «ξερνάει» τις εκάστοτε μουντζούρες Ελλήνων και ξένων σπουδαιοφανών σκηνοθετών; Γιατί δεν προτιμώνται κλειστοί θεατρικοί χώροι της Αθήνας, που, προσφέρονται για πειραματισμούς - μεταμοντερνισμούς και όσοι πιστοί πεφωτισμένοι, επαΐοντες και περίεργοι προσέλθετε;
Ερωτήματα και απορίες ενός καλοπροαίρετου θεατρόφιλου που αδιαφορώντας για το ξεπερασμένο δίλημμα «συντηρητικός-προοδευτικός», αναζητεί το ουσιώδες, το αυθεντικό, ενθυμούμενος τα λόγια τριών αξιοσημείωτων ανθρώπων:
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: «Η λεγομένη ανωτέρα τάξις να μην περιφρονή αναφανδόν ό,τι παλαιόν, ό,τι εγχώριον, ό,τι ελληνικόν... Να μη χάσκωμεν προς τα ξένα».
Ιγκόρ Στραβίνσκι: «Η αληθινή παράδοση δεν είναι το λείψανο ενός παρελθόντος αμετάκλητα φευγάτου· είναι ζωντανή δύναμη που εμψυχώνει και δίνει νόημα στο παρόν... Η ανανέωση φέρει καρπούς μόνο όταν βαδίζει χέρι χέρι με την παράδοση».
Ζήσιμος Λορεντζάτος: «Αμα αφήσεις την πνευματική παράδοσή σου (όποια και να είναι), ακόμα και ολάκερη τη γη αν κυριέψεις, δεν είσαι τίποτα».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ

Με την ευκαιρία, θα ήθελα να παρακαλέσω τους «μέντορες» της φεστιβαλικής πρωτοπορίας, να καταλήξουν σε μια οριστική συμφωνία, σχετικά με το τι πρέπει –από δω και στο εξής-να κάνουν οι «χούλιγκανς θεατές» της Επιδαύρου, (προς αποφυγή σύγχυσης και ταλαιπωρίας, αμφοτέρων των πλευρών): «Να πηγαίνουν στα μπουζούκια;», όπως προτείνει ο κ. Χατζησάββας ή «να κάθονται μπροστά από το αγαπημένο τους σίριαλ στην τηλεόραση, τρώγοντας πίτσες;», όπως προτείνει η κ. Λία Παραλία {;}, στη στήλη της ΤΣΟΥΝΑΜΙ, στο ένθετο ΠΟΝΤΙΚΙ art!