Τι μανία κι αυτή, που έχει πιάσει τους φεστιβαλικούς θεατές, να αναστατώνουν, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τα καημένα τα τριζόνια και τους γκιώνηδες που παρεπιδημούν στο αργολικό θέατρο, με τις θορυβώδης διαμαρτυρίες τους εναντίων των σκηνοθετών, για την «μεταποίηση» των έργων των αρχαίων τραγικών προγόνων τους, και των μετεχόντων ηθοποιών, για την βεβήλωση της μαρμάρινης θυμέλης!
Επειδή, υποθέτω, ότι είναι ένα συνειδητοποιημένο θεατρικό κοινό, αν μη τι άλλο, θα περίμενε κανείς να είναι, παράλληλα, κι ένα ενημερωμένο κοινό, πάνω στο σύγχρονο θεατρικό γίγνεσθαι!
Μου είναι αδύνατο, να πιστέψω, ότι όλο αυτόν τον καιρό:
-Δεν έχουν καταλάβει, ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια «αβινιονοποίησης», του Φεστιβάλ Αθηνών;
-Δεν έχουν πάρει χαμπάρι την «ριζοσπαστική παρέμβαση» όλων αυτών των ρηξικέλευθων, των πρωτοποριακών, των πειραγμένων αντιλήψεων δημιουργών, των τρομερών παιδιών με το μεταμοντέρνο αναγνωστικό βλέμμα, των εκφραστών της βίας της εποχής μας, στην αρχαία, την κλασική και τη σύγχρονη δραματουργία;
-Δεν έχουν αντιληφθεί, ότι όχι μόνον οι νέες γενιές θεατών, αλλά και εμείς οι παλαιότεροι, θα πρέπει, σε λίγο, να ξανασυστηθούμε με τις ηρωίδες και τους ήρωες, των κλασικών θεατρικών έργων, έτσι όπως έχουν καταστεί αγνώριστοι, μετά τις τόσες αποτυχημένες «αισθητικές χειρουργικές επεμβάσεις», στις οποίες έχουν υποβληθεί, για τις πρωτοποριακές ανάγκες των νέων «χειρουργών-σκηνοθετών»;
-Δεν ήξεραν, δεν ρώτησαν (ίσως, και για λόγους prestige)! Δεν μπορούσαν, τουλάχιστον, να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι από τα δημοσιεύματα στις πολιτιστικές σελίδες του ημερήσιου και περιοδικού τύπου (ειδικά από τα προχό δωρεάν έντυπα), ότι η συγγραφή νέων θεατρικών έργων, πάπαλα, μας τελείωσε; Ότι αυτή η «πενία», αναγκάζει, όλο και περισσότερους δημιουργούς να καταφεύγουν σε θεατρικές διασκευές οποιουδήποτε κειμένου (από λογοτεχνικά κείμενα, θρησκευτικές γραφές, μέχρι και το Χρυσό Οδήγο), με αρνητικά αποτελέσματα τις περισσότερες φορές; Ότι, σήμερα, δεν δίνεται καμία βαρύτητα στην εκφορά του λόγου, των αρχαίων και κλασικών συγγραφέων, παρά μόνο στην εικόνα; Απόδειξη η όλο και πιο συχνά χρησιμοποίηση πολυμέσων και ειδικών εφέ, που αποσκοπούν στον εντυπωσιασμό του κοινού.
Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουν, όλοι αυτοί οι ένθερμοι φεστιβαλικοί θεατές ότι, θα πρέπει, πλέον να εισπράττουν τον θεατρικό λόγο, όχι όπως τον εξέφραζαν οι τραγικοί ή οι κλασικοί συγγραφείς, αλλά, όπως τον «αναγιγνώσκουν» οι σύγχρονοι σκηνοθέτες,(όπως π.χ. ότι οι Τρωαδίτισσες, δεν είναι τα τραγικά θύματα του πολέμουμεταξύ Ελλήνων και Τρώων, αλλά της διένεξης ανάμεσα στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ, ότι οι «Πέρσες», δεν έχουν να κάνουν με τον Αισχύλο, αλλά με τον Μαχμούτ Αχμαντινετζάντ, ή ότι ο Οιδίποδας δεν είναι ένα αδικημένο από τους θεούς άτομο, αλλά μια cult φιγούρα που πρωταγωνιστεί σε noir αστυνομική ιστορία),τόσο το καλύτερο, για την ηρεμία των υποκρινομένων ηθοποιών, των υπολοίπων θεατών και, φυσικά ,των νυχτερινών accompagnateur (τριζονιών, γκιώνηδων) της «επιδαυρικής» νύχτας.
Επειδή, υποθέτω, ότι είναι ένα συνειδητοποιημένο θεατρικό κοινό, αν μη τι άλλο, θα περίμενε κανείς να είναι, παράλληλα, κι ένα ενημερωμένο κοινό, πάνω στο σύγχρονο θεατρικό γίγνεσθαι!
Μου είναι αδύνατο, να πιστέψω, ότι όλο αυτόν τον καιρό:
-Δεν έχουν καταλάβει, ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια «αβινιονοποίησης», του Φεστιβάλ Αθηνών;
-Δεν έχουν πάρει χαμπάρι την «ριζοσπαστική παρέμβαση» όλων αυτών των ρηξικέλευθων, των πρωτοποριακών, των πειραγμένων αντιλήψεων δημιουργών, των τρομερών παιδιών με το μεταμοντέρνο αναγνωστικό βλέμμα, των εκφραστών της βίας της εποχής μας, στην αρχαία, την κλασική και τη σύγχρονη δραματουργία;
-Δεν έχουν αντιληφθεί, ότι όχι μόνον οι νέες γενιές θεατών, αλλά και εμείς οι παλαιότεροι, θα πρέπει, σε λίγο, να ξανασυστηθούμε με τις ηρωίδες και τους ήρωες, των κλασικών θεατρικών έργων, έτσι όπως έχουν καταστεί αγνώριστοι, μετά τις τόσες αποτυχημένες «αισθητικές χειρουργικές επεμβάσεις», στις οποίες έχουν υποβληθεί, για τις πρωτοποριακές ανάγκες των νέων «χειρουργών-σκηνοθετών»;
-Δεν ήξεραν, δεν ρώτησαν (ίσως, και για λόγους prestige)! Δεν μπορούσαν, τουλάχιστον, να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι από τα δημοσιεύματα στις πολιτιστικές σελίδες του ημερήσιου και περιοδικού τύπου (ειδικά από τα προχό δωρεάν έντυπα), ότι η συγγραφή νέων θεατρικών έργων, πάπαλα, μας τελείωσε; Ότι αυτή η «πενία», αναγκάζει, όλο και περισσότερους δημιουργούς να καταφεύγουν σε θεατρικές διασκευές οποιουδήποτε κειμένου (από λογοτεχνικά κείμενα, θρησκευτικές γραφές, μέχρι και το Χρυσό Οδήγο), με αρνητικά αποτελέσματα τις περισσότερες φορές; Ότι, σήμερα, δεν δίνεται καμία βαρύτητα στην εκφορά του λόγου, των αρχαίων και κλασικών συγγραφέων, παρά μόνο στην εικόνα; Απόδειξη η όλο και πιο συχνά χρησιμοποίηση πολυμέσων και ειδικών εφέ, που αποσκοπούν στον εντυπωσιασμό του κοινού.
Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουν, όλοι αυτοί οι ένθερμοι φεστιβαλικοί θεατές ότι, θα πρέπει, πλέον να εισπράττουν τον θεατρικό λόγο, όχι όπως τον εξέφραζαν οι τραγικοί ή οι κλασικοί συγγραφείς, αλλά, όπως τον «αναγιγνώσκουν» οι σύγχρονοι σκηνοθέτες,(όπως π.χ. ότι οι Τρωαδίτισσες, δεν είναι τα τραγικά θύματα του πολέμουμεταξύ Ελλήνων και Τρώων, αλλά της διένεξης ανάμεσα στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ, ότι οι «Πέρσες», δεν έχουν να κάνουν με τον Αισχύλο, αλλά με τον Μαχμούτ Αχμαντινετζάντ, ή ότι ο Οιδίποδας δεν είναι ένα αδικημένο από τους θεούς άτομο, αλλά μια cult φιγούρα που πρωταγωνιστεί σε noir αστυνομική ιστορία),τόσο το καλύτερο, για την ηρεμία των υποκρινομένων ηθοποιών, των υπολοίπων θεατών και, φυσικά ,των νυχτερινών accompagnateur (τριζονιών, γκιώνηδων) της «επιδαυρικής» νύχτας.
ΦΩΤΟ: Πρόταση προς ρηξικέλευθους σκηνογράφους, για σκηνικό σε μελλοντικό ανέβασμα του "¨Προμηθέα Δεσμώτη".Ευγενική προσφορά του παρόντος blog!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου