" Τι είναι η πατρίδα μας;"

Αναδημοσιεύω τρία πολύ ενδιαφέροντα άρθρα από τη σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, που – κατά την προσωπική μου άποψη πάντα – απαντούν με τον πλέον γλαφυρό τρόπο στο διαχρονικό ερώτημα: «τι είναι η πατρίδα μας;».

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ “ΝΕΑΣ ΚΟΠΗΣ”

Ο πολιτικός Μάκης Τoυ Νικου Γ. Ξυδακη Η κρίση ανοίγει πόρτες και ελευθερώνει κρυμμένα μυστικά, ελευθερώνει οσμές. Τώρα όλα φαίνονται γυμνά, αφτιασίδωτα, κάτω από ανελέητο φως, τόσο γυμνά που περνούν στη σφαίρα του γελοίου, του παραλόγου, του αποκρουστικού. Ομως τώρα, τα αισθητήρια είναι στομωμένα, η πρόσληψη μισή, η κατανόηση λειψή. Πώς να αξιολογήσει κανείς, διά του ορθού λόγου και της εννόμου τάξεως, τις δηλώσεις του Μάκη Ψωμιάδη στον Τύπο κατά την προσαγωγή του στον εισαγγελέα; «Είμαι πολιτικός κρατούμενος. Δεν έχω καμία σχέση με τα στημένα παιχνίδια. Είναι ένα παραμύθι αυτή η υπόθεση. Δεν έχω κάνει τίποτα, είμαι θύμα μιας πλεκτάνης που δημιουργήθηκε από το σύστημα και την κυβέρνηση» - να 'ούμε… Είπε ο Μάκης. Ο ακαταδίκαστος και αφυλάκιστος, ο ασύλληπτος, ο ρέκορντμαν της φυγοδικίας, ο άνθρωπος που εξουθένωσε υπουργούς, αλλά και ο άνθρωπος που τον αγκάλιαζαν κορυφαίοι πολιτικοί και τον προσφωνούσαν «Μάκη μου»… Ισως να έχει δίκιο ο Μάκαρος. Πολιτική είναι η διαδρομή του: από τις παρυφές του ΕΑΤ/ΕΣΑ των βασανιστηρίων, επί χούντας, έως τις θέσεις VIP στα γήπεδα της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας πλάι σε υπουργούς, βουλευτές και μεγαλοπαράγοντες του δημόσιου βίου, εκδότης εφημερίδας και μεγαλομέτοχος ΠΑΕ, κεραστής και φίλος επωνύμων. Παλικαράς και καρπός του συστήματος ήταν, media darling και δεινός χειριστής της δικονομίας και των δικαστηρίων. Η πολιτεία τον ανέχθηκε, δεν τον έλεγξε, δεν τον περιόρισε, δεν τον εξοστράκισε. Πάντα και παντού, σε όλα τα πεδία, κατά τις αναμετρήσεις του με το κράτος δικαίου ο Μάκης εξήρχετο νικητής και κραταιότερος. Υπόδειγμα Φαντομά και υπόδειγμα νονού του άστεως. Ωστε η παρούσα σύλληψη μες στο σπίτι του, ύστερα από πολυήμερη καταδίωξη, να φαντάζει σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών, σαν πολιτική δίωξη. Υπό μία έννοια είναι: το κράτος επιχειρεί να τιμωρήσει τον παράνομο - μόνο που το επιχειρεί με τριάντα χρόνια καθυστέρηση.

ΤΥΠΙΚΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ “ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΩΝ”

«Ελα (τρόικα) να μας τελειώσεις»

Του Kωνσταντινου Zουλα / zoulas@kathimerini. gr

Εχοντας 3-4 χρόνια να βρεθώ σε αυτό που ονομάζεται «μπουζούκια», η πρόσκληση φίλου για «μια βραδιά στον Ρέμο», το προηγούμενο Σάββατο, μού φάνηκε ελκυστική. Θα ικανοποιούσε, άλλωστε, και την περιέργειά μου να δω πώς έχουν μετεξελιχθεί τα «πολιτιστικά κέντρα» της Θεσσαλονίκης, όπως τα είχε αποκαλέσει ο Ευ. Γιαννόπουλος.

Η βραδιά, όμως, απεδείχθη σοκαριστική. Γιατί ενώ η χώρα καταρρέει είχα την ψευδαίσθηση, ο αφελής, ότι κάτι θα είχε αλλάξει και στα μπουζούκια. Ε, λοιπόν, τα λουλούδια που εκτοξεύθηκαν στα πόδια του τραγουδιστή σχημάτισαν -και δεν υπερβάλλω- ένα λόφο ύψους μισού μέτρου απ’ άκρη σ’ άκρη της πίστας. Για την ακρίβεια, τον λόφο σχημάτισαν κάτι παραλληλόγραμμα φελιζόλ στα οποία τοποθετούνται πλέον τα ημιμαραμένα γαρίφαλα. Οσο δε το κέφι μεγάλωνε, οι λουλουδούδες έκαναν κάτι που πρώτη φορά αντίκρισα. Σχηματίζοντας ουρά από την κουζίνα ώς τα πρώτα τραπέζια, έδιναν ταχύτατα η μία στην άλλη τα φελιζόλ -σαν γραμμή παραγωγής- για να μη χάνεται λεπτό εκτόξευσης από τους μερακλωμένους θαμώνες. Ενας πιτσιρικάς 22-23 ετών μπροστά μου θα πέταξε και 100 τέτοιες ντουζίνες. Και μάλιστα έχασε τη λουλουδοβεντέτα από τους απέναντι μεσήλικες, ενώ ο τραγουδιστής διασκέδαζε την αδυναμία του να περπατήσει από τα χιλιάδες φελιζόλ, σχολιάζοντας ότι «αυτά είναι τα πραγματικά οδοφράγματα»...

Η αρχική μου έκπληξη μετεβλήθη γρήγορα σε αηδία. Κάθε ντάνα φελιζόλ κόστιζε, λέει, 40 ευρώ, αλλά «σου κάνουν καλύτερη τιμή αν πετάξεις πολλές». Ποιοι είναι αυτοί που ακόμη και σε αυτήν τη συγκυρία πετούν κυριολεκτικώς τα λεφτά τους σε δημόσια θέα, αναρωτήθηκα. Τι δουλειά κάνουν, τι δηλώνουν ότι κερδίζουν και πώς δεν ντρέπονται, ακόμη και τώρα, να επιδεικνύουν τον «πλούτο» τους; Εχει μπει ποτέ εδώ μέσα το ΣΔΟΕ, κόβεται καμιά απόδειξη;

Εφυγα με τη θλιβερή σκέψη ότι πιθανώς αξίζουμε τελικά αυτό που περνάμε. «Καρδιά μου μην ανησυχείς» τραγουδούσε ο Αντώνης, όταν έφευγα, αλλά εμένα έκτοτε με στοιχειώνει ο εξής εφιάλτης: Βλέπω την κ. Μέρκελ να εισβάλλει έξαλλη στο μαγαζί, να κλείνει τον γενικό του ρεύματος και αυτούς τους κρετίνους να εξακολουθούν να τραγουδούν μεθυσμένοι το «Μα δεν τελειώσαμε»…

“ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΣΗ” ΤΩΝ ΟΔΩΝ ΤΟΣΙΤΣΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ Ε΄

Eπειδή η οδός Τοσίτσα δεν ήταν αρκετή

Tου Δημητρη Ρηγοπουλου

Η οδός Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄ δεν λέει πολλά στους περισσότερους Αθηναίους. Είναι, παρ’ όλα αυτά, ένα από τα πιο πολυσύχναστα σημεία του κέντρου. Πρόκειται για το πεζοδρομημένο «πέρασμα» ανάμεσα στα κτίρια του Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας Αθηνών.
Εδώ λοιπόν η ελληνική Πολιτεία «αποφάσισε» ότι είναι το πιο κατάλληλο σημείο για να διαμορφωθεί μια δεύτερη οδός Τοσίτσα. Ξέρετε: διακίνηση και χρήση ναρκωτικών όχι μόνο όταν πέφτει το σκοτάδι, αλλά και στο άπλετο φως της ημέρας.
Επί της «υποδοχής», το γνωστό παζάρι των μικροπωλητών και από πίσω, αλλά πάντα σε κοινή θέα, εξαρτημένοι να τρυπιούνται ανενόχλητοι μπροστά στα μάτια δεκάδων περαστικών που απλά δεν πιστεύουν στα μάτια τους.
Τα παρτέρια με την ωραία βλάστηση ανάμεσα στα δύο από τα σπουδαιότερα δείγματα του αθηναϊκού νεοκλασικισμού θα μπορούσαν να είναι θαυμάσιες κρυψώνες, αλλά δεν χρειάζεται. Ολα γίνονται μπροστά σε όλους. Κι όταν λέμε όλα εννοούμε... όλα.
Πραγματικά τελειώνουν τα λόγια και οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Ούτε ο πιο διεστραμμένος εχθρός της Αθήνας δεν θα ευχόταν τον απόλυτο ξεπεσμό σε δύο από τα πιο τουριστικά και γεμάτα σημεία της νεότερης Αθήνας: δίπλα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και στην καρδιά της Αθηναϊκής Τριλογίας.
Οχι μόνο αποδειχθήκαμε τελείως ανίκανοι να διαχειριστούμε στοιχειωδώς την τραγωδία της Τοσίτσα (ακόμα συστήνουμε επιτροπές και συσκεπτόμαστε), αλλά επιτρέψαμε μέσα στο καλοκαίρι τη νομιμοποίηση μιας παρόμοιας κατάστασης λίγες δεκάδες μέτρα από το Κοινοβούλιο της χώρας.
Οταν στην εισαγωγή μας χρησιμοποιήσαμε τις λέξεις «η ελληνική Πολιτεία “αποφάσισε”» δεν κυριολεκτούσαμε. Αλλά όσο κι αν δεν είσαι επιρρεπής σε θεωρίες συνωμοσίας, αισθάνεσαι υποχρεωμένος να διαλέξεις ανάμεσα στη συνωμοσιολογία και στην ανικανότητα. Eίτε συμβαίνει το πρώτο (ένα επιχειρησιακό σχέδιο που δημιουργεί θυλάκους ανομίας σε πολεοδομικά «ελεγχόμενες» εστίες) είτε το δεύτερο, μιλάμε για ένα είδος απόφασης, συνειδητής ή ασυνείδητης. Και δεν έχει σημασία να πούμε τα αυτονόητα. Χιλιάδες Αθηναίοι έχουν ανάγκη να δουν κάτι που θα δείχνει πως δεν είναι τα πάντα αφημένα στη μοίρα τους.