Οι καλοί λογαριασμοί, κάνουν τους καλούς φίλους.

Ειλικρινά, σας ομολογώ, ότι με βαριά καρδιά αποφάσισα να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου, πάνω στα πρόσφατα (πολύ φοβάμαι, πως δεν θα είναι και τα τελευταία) γεγονότα που συνέβησαν στον χώρο των ΜΜΕ και συγκεκριμένα στην Δημόσια Τηλεόραση.

Ο λόγος δεν είχε να κάνει, με τον φόβο μην εκτεθώ. Άλλωστε, η ηλικία μου, μου δίνει την πολυτέλεια αυτής της “έκθεσης”.

Απλούστατα, δεν ήθελα να προσθέσω κι άλλο βάρος (με την δικιά μου πολυλογία), σε μία χώρα που ασφυκτιά κάτω από τόννους κούφιων λόγων και άλλους τόσους σάλιου.

Επίσης, αποφάσισα να αποφύγω τις κορώνες, περί “δικτατορικών πρακτικών”,γιατί πιστεύω ότι με αυτόν τον τρόπο η Δημοκρατία κινδυνεύει περισσότερο, από τους νεοφερμένους στην πολιτική κονίστρα.

'Ισως, και να σφάλλω. Άλλωστε, το σφάλλειν ανθρώπινο, ακόμη κι αν είσαι χρήστης σελίδας κοινωνικής δικτύωσης!

Να τα λέμε όλα.

Η αλήθεια είναι ότι η πλουραλιστική ενημέρωση στην Δημοσία Τηλεόραση είχε αυτοκτονήσει από χρόνια.

Ανοίγει παρένθεση. Φυσικά, αυτή η διαπίστωση δεν είναι αποτέλεσμα της πρόσφατης καταγγελίας του κ. Ηλία Κασιδιάρη, ότι ο “Λαϊκός Σύνδεσμος της Χρυσής Αυγής” είχε οκτώ μήνες, να προσκληθεί στην ΕΡΤ! Μακριά από μένα, τέτοια ερεθίσματα, για την εξαγωγή αυθαιρέτων συμπερασμάτων. Κλείνει η παρένθεση.

Ίσως, και λίγο μετά την ίδρυσή της. Σίγουρα, πάντως, από τον καιρό που τα κείμενα του δελτίου ειδήσεων συντάσσονταν στην Οδό Ζαλοκώστα!

Όπως, και το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η ΕΡΤ έπαιζε, όλα αυτά τα χρόνια, με περισσή αυταπάρνηση τον ρόλο της “υπηρέτριας των δύο αφεντάδων”, ακόμη και μέχρι την προτεραία του αντισυνταγματικού “σφραγίσματός” της!

Πόσες φορές, αλήθεια, δεν την απολαύσαμε (τρόπος του λέγειν) πότε με μπλε και πότε με πράσινο μπονέ!

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό, απ' όλες τις πλευρές, (προς αποφυγήν παρεξηγήσεως) ότι ο κόσμος που βρίσκεται συγκεντρωμένος τόσο έξω από το Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, όσο και σε διάφορα άλλα κτίρια, ανά την επικράτεια, που στεγάζεται η ΕΡΤ, δεν συμπαρίσταται αποκλειστικά στους δημοσιογράφους.

Οι οποίοι – και μη προς κακοφανισμό τους – στερούνται της έξωθεν καλής μαρτυρίας, λόγω της παντελούς έλλειψης αντικειμενικής πληροφόρησης.

Ηθελημένα ή μη, δεν παίζει κανένα ρόλο. Άλλωστε, το δια ταύτα ενδιαφέρει πάντοτε ή πρέπει να ενδιαφέρει και μάλιστα τους πάντες.

Ανοίγει παρένθεση. Το γνωρίζω πολύ καλά, ότι υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Όπως, γνωρίζω, επίσης, ότι αυτές υπάρχουν, για να επιβεβαιώνουν, ως συνήθως, το κανόνα. Κλείνει η παρένθεση.

Πρωτίστως, αγωνίζεται (έτσι θέλω να πιστεύω) τόσο για το αναφαίρετο δικαίωμα του, ως ευνομούμενος πολίτης, στην αντικειμενική κι αμερόληπτη πληροφόρηση του, όσο και στην διατήρηση του συγκεκριμένου τρόπου ψυχαγωγίας κι επιμόρφωσης, που προσέφερε μέχρι τώρα η ΕΡΤ.

Και, απολύτως δικαιολογημένα, μιας που η ΕΡΤ, ως γνωστόν, είναι ο μόνος ραδιο-τηλεοπτικός φορέας, που κινείται προς την σωστή κατεύθυνση, με στόχο, πάντοτε, την πολιτιστική αναβάθμιση, που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος σήμερα.

Παράλληλα, με τον τρόπο αυτής της αντίδρασης, ο κόσμος επιθυμεί να δηλώσει, ότι δεν είναι διατεθειμένος να εκχωρήσει δημόσια περιουσία(και τι περιουσία! Ένας ανεκτίμητος πολιτιστικός θησαυρός) στις διαθέσεις και την εγνωσμένη αισθητική (που εκπορεύεται από τις επιταγές του marketing) στους ανθρώπους της ιδιωτικής τηλοψίας.

Είναι, επίσης, μια σπουδαία ευκαιρία, να δηλώσει κατηγορηματικά – προς κάθε κατεύθυνση – ότι δεν είναι διατεθειμένος, να ξοφλήσει ΑΥΤΟΣ τα γραμμάτια που έχουν υπογράψει όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις, των τριών τελευταίων ετών, στους μηντιακούς τους μέντορες, στην φτηνή λογική ότι “το' να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο”.

Ποιο πρόσωπο!

Η παράνομη κατοχή των κρατικών συχνοτήτων, και η επί χρόνια στρεβλή διαμόρφωση (λόγω παραπληροφόρησης και χαμηλού επιπέδου προγραμμάτων) του τηλεοπτικού κοινού, έχουν στοιχίσει  πανάκριβα. Τόσο σε έσοδα του Δημοσίου, όσο και στον εκχυδαϊσμό μέρους της Ελληνικής κοινωνίας.

Υ.Γ 1 Ο φτηνός λαϊκισμός με την ανάρτηση λιστών με την μισθοδοσία των εργαζομένων, θα μπορούσε, να παραληφθεί τούτη την ώρα.

Υ.Γ2 Εκκωφαντική η σιωπή των ανθρώπων του πνεύματος, που τόσο τίμησε η Δημόσια Τηλεόραση.