Ο Τόπος Αλλού

ΤΑ «ΜΑΝΙΚΙΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ»
Η επινοημένη «Καμένη Γη» του Πατρός, αντικαταστάθηκε από τις εκσυγχρονισμένες «Μαύρες Τρύπες» του Υιού. Η σύγχρονη μορφή της τεχνοκρατικής Αγίας Τριάδας συμπληρώνεται με το «Οικονομικό Πνεύμα» του κ. Αλμούνια.
Οι συμβαλλόμενοι της 4ης Οκτωβρίου, αν έμπαιναν στον κόπο να διαβάσουν τα μικρά γράμματα της Εκλογικής Σύμβασης, θα διαπίστωναν ότι, οι «πολιτικοί μενταλίστες», δεν είχαν σκοπό «να σηκώσουν τα μανίκια τους», αλλά «να μας ρίξουν ένα ακόμα μανίκι».

ΤΟ «ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΡΟΚ» ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ
Η κ. Ντόρα Μπακοσπηλιωτοπούλου – το άλλοτε «μικρό κορίτσι από τη Χαλέπα». Ο κ. Αντώνης Σαμαρόπουλος – ο το πάλαι ποτέ «ακυρώσας μια κάποια πολιτική άνοιξη». Και ο κ. Παναγιώτης Ψωμιάδης – ο ακραιφνής πολέμιος του «Κράτους των Αθηνών», διεκδικούν την αρχηγία της νεοφιλελεύθερης παράταξης, με «όρους μέλλοντος».
Ευτυχώς που το 2012 βρίσκεται «ante portas»!

ΤΕΙΧΗ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ
Το γαρ πολύ της εσωστρέφειας γεννά παραληρήματα. Μόνον έτσι εξηγείται η υπερασπιστική γραμμή της κ. Αλέκας Παπαρήγα, για το τείχος του Βερολινου.
«…Και ρωτάμε; Δεν έχει δικαίωμα ένας λαός, μια εξουσία εργατική ή η οποιαδήποτε κυβέρνηση να σεβαστεί τα σύνορά της και να υψώσει το τείχος μέσα στο έδαφός της; Σκεφθείτε αν μέσα στην Αθήνα είχαμε τρεις – τέσσερεις δήμους που ανήκαν σε έναν στρατό Κατοχής, θα ήταν ελεύθερα, μπες βγες;…» Τάδε έφη – μεταξύ των άλλων - η Γενική Γραμματέας του «αθάνατου» ΚΚΕ.
Στην προκειμένη περίπτωση, οι Πολιτικές Επιστήμες σηκώνουν και τα… πόδια ψηλά, εκτός από την αγαπητή ποιήτρια κ. Σιλάνα Σαλιάγκου – πνευματικό παιδί του κ. Γιάννη Ξανθούλη – η οποία δίνει τη δική της οπτική γωνία, χωρίς φόβο και πάθος και, φυσικά, χωρίς ίχνος εκδίκησης, για τον κομμουνισμό:
«Αν ήταν ο κομμουνισμός // γλυκός σαν βασιλόπιτα, // θα τον μασούσε διακαώς // ολόκληρη η ανθρωπότητα.
Αλλά, καταπώς φαίνεται, // τον φτιάξανε νηστίσιμο // και τελικώς καρβούνιασε // και χάλασε στο ψήσιμο...

«ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»
«Άλλοι είπαν το μεγάλο ΝΑΙ στις κρίσιμες ώρες και στάθηκαν οι πιο νινυνθάδιοι, οι πιο λιγόζωοι. Άλλοι είπαν το μεγάλο ΟΧΙ και συμβιβάστηκαν και γίνανε «ΑΛΛΟΙ», από αυτό που η νιότης τους έλεγε πως θα γίνουν κι άλλοι είπανε και ΝΑΙ και ΟΧΙ, πολλοί από καιροσκοπισμό, λιγότερο από την πεποίθηση, πως οι Θερμοπύλες που είχαν να φυλάξουν βρίσκονταν μέσα τους (ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ: ΓΥΝΑΙΚΑ 1984)
«ΨΩΜΙ; - ΠΑΙΔΕΙΑ; - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ;»

ΟΙ ΦΤΩΧΟΥΛΗΔΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Οι διαχειριστές της Αγίας Τράπεζας πολύ εταράχθησαν με την αύξηση, από το 1 της χιλίοις στο 3 της χιλίοις, στον συντελεστή φορολόγησης των εκκλησιαστικών ακινήτων. Μάλιστα, ένας εκ των Αγίων δήλωσε ότι δεν συντρέχει λόγος συμβολής της Εκκλησίας, στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, αφού η χώρα δεν έχει πληγεί από κάποια θεομηνία! Η απόλυτη έκφραση κοινωνικής ευαισθησίας!
Αυτές οι πρακτικές φέρνουν στο νου, την άποψη του αμερικανού χρονογράφου, Χένρι Λούις Μένκεν, για την Εκκλησία: «Ένα μέρος όπου κύριοι οι οποίοι δεν έχουν πάει ποτέ στον Παράδεισο, καυχώνται γι΄αυτόν σε ανθρώπους που δεν θα πάνε ποτέ εκεί» («Ε» ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ)