Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Μετά την Ανάσταση, τι;

Η αναπαράσταση του Θείου Δράματος ολοκληρώθηκε με την Ανάσταση, η οποία σε αντίθεση με την διακριτική και αναίμακτη έγερση του Χριστού – σύμφωνα με τα ιερά κείμενα – τελέστηκε μέσα σ’ ένα καταιγισμό από βεγγαλικά, βαρελότα και τρακατρούκες με τις γνωστές παράπλευρες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές.
Μετά απ’ αυτό το χαρμόσυνο κι ελπιδοφόρο γεγονός, τι άλλο μας απομένει, πέρα από το να περιμένουμε τους
Hairstylists με τις γραβάτες – αλήθεια, γιατί η εμφάνιση τους μου θυμίζουν τον «Θάνατο του Εμποράκου» του Arthur Miller – να ολοκληρώσουν το «κούρεμα» μας και να μας τραβήξουν κι ένα «κόντρα ξύρισμα», αν το κρίνουν αναγκαίο οι νέοι μας «κηδεμόνες»;
Ανοίγει παρένθεση. Τι μανία κι αυτή όλων των κατά καιρούς «εθνοσωτήρων» να μας οριζοντιώνουν, άλλοτε σε χειρουργικό κρεβάτι, (χούντα) κι άλλοτε σε πολυθρόνα κομμωτηρίου, (σοσιαλιστές) – συνεπικουρούμενοι από τους φίλους και συμμάχους μας – προκειμένου να σώσουν την πάντοτε ευρισκομένη σε κρίση φιλτάτη πατρίδα; Μα καλά, είναι δυνατό να μην έχουν καταλάβει ακόμα ότι, στην ουσία δεν εκδηλώνονται κάθε τρεις και λίγο κρίσεις, αλλά ότι η Ελλάδα η ίδια είναι μία κρίση; Κλείνει η παρένθεση.
Και τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς το σασπένς των αναπαραστάσεων του Θείου Δράματος;
Χωρίς τα παρηγορητικά μηνύματα των προκαθημένων της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας
Χωρίς τις αισιόδοξες δηλώσεις της ευλαβούς πολιτικής ηγεσίας;
Χωρίς τις ιταλικές και χολιγουντιανές προσεγγίσεις των Παθών;
Χωρίς τις περιγραφές των μεγαλο-βδομαδιάτικων θρησκευτικών εκδηλώσεων με τις
all time classic κλισαρισμένες φράσεις και το γνωστό περίλυπο ύφος των δημοσιογράφων των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων;
Χωρίς την πλημμυρίδα των έργων κλασικής μουσικής, που προς στιγμήν νομίζεις πως έγινε το μεγάλο θαύμα και οι Έλληνες από κολλημένοι στον
Dirty FM έγιναν φανατικοί ακροατές του Τρίτου Προγράμματος;
Χωρίς το θέαμα της μεταφοράς των «ιερών σφαγίων» επί των ώμων των ευσεβών πιστών κατά τη τέλεση της Αποκαθήλωσης στους ιερούς ναούς της επικράτειας;
Στ’ αλήθεια τι θα απογίνουμε τώρα που μας τέλειωσαν όλα αυτά που συνθέτουν το Δρόμο των πικρών Δακρύων, ο οποίος – κατά παράδοση – καταλήγει στη λιπαρή Πλατεία Μαγειρίτσας, με την ίδια αίσθηση της διάψευσης της όποιας ελπίδας;
Η επιμήκυνση της Σταύρωσης του Ιησού ίσως να ήταν μια … κάποια λύση.

2 σχόλια:

Ξενικός είπε...

και τώρα, τί ;
ο Καβάφης το είχε επεξεργαστεί το θέμα. Μια κάποια λύση είχε βρει.
Εμείς ;
Θα γίνουμε λαός όταν θα πάψουμε να συμπεριφερθούμε σαν κακομαθημένα παιδιά (αρνιά) σε κοπάδι.
Ξενικός
http://xenikos.blogspot.com

Χρήστος είπε...

Ξενικός: Μα, αγαπητέ μου, πως εκφράζεσαι έτσι, δυο μόλις μέρες μετά την μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης – που όπως όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά εκφράζει τη θυσία και την αγάπη για τον πλησίον μας – για τον εξυπνότερο λαό του κόσμου, (αποδεδειγμένος μύθος), που ζει στην ωραιότερη χώρα του κόσμου,(αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα).
Νομίζω, πως ούτε ο Αλεξανδρινός Ποιητής είχε βρει «μια κάποια λύση». Άλλωστε το έργο των ποιητών δεν είναι να βρίσκουν λύσεις στα ανθρώπινα προβλήματα. Εδώ δεν το καταφέρνουν καν ούτε οι φιλόσοφοι. Αντιθέτως, το έργο τους στηρίζεται στην δημιουργία προβληματισμού και αφύπνισης. Κι αυτό, ο Καβάφης, το κατάφερε σε μέγιστο σημείο τόσο με τα φιλοσοφικά όσο και με τα ιστορικά του ποιήματα που τα χαρακτηρίζει μια λεπτή ειρωνεία και μία διαχρονικότητα.
Βέβαια, εμείς ως μεσογειακός λαός με εκρηκτικό ταμπεραμέντο, με υψηλή λίμπιντο, με αυξημένη τεστοστερόνη και, φυσικά, με αρρωστημένη περιέργεια για το «διαφορετικό» σταθήκαμε στα ποιήματα του εκείνα που αποπνέουν «ηδονικά μυρωδικά» - τα ερωτικά!. Α, συγγνώμη το λησμόνησα προς στιγμή, κάναμε κι ένα παρατεταμένο σταμάτημα και στην «Ιθάκη» του!
Βέβαια, για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ, δεν παραλείψαμε να τον τιμήσουμε δεόντως, μελοποιώντας κάποια απ’ αυτά.
Από το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα!
«Και τώρα τι;». Νομίζω, πως ωρίμασε η ώρα, για να κάνει ο καθένας από μας αυτό το ερώτημα στον εαυτό του και να πάρει τις σωστές αποφάσεις.