«Ιερή αγανάκτηση» κατέλαβε τους έλληνες θεατράνθρωπους για τη «βλάσφημη συμπεριφορά» (ποδοπάτημα, θρυμματισμός πήλινου μαστραπά),απέναντι στη μαρμάρινη θυμέλη του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου, από τους ηθοποιούς του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας, στη διάρκεια των πρόσφατων παραστάσεων του εκεί.
Είναι οι συνήθεις πρόσκαιρες εποχικές αντιδράσεις, που σημαδεύουν κάθε χρόνο τη φεστιβαλική περίοδο και, που σβήνουν μαζί με τα φώτα των εκδηλώσεων.
Και τις χαρακτηρίζω «εποχικές» γιατί αν όλοι αυτοί οι θεματοφύλακες της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, ένιωθαν την ανάγκη να «προστρέχουν» στο αρχαίο θέατρο και πέραν της περιόδου του «είμασταν κι εμείς εκεί», (ο νοών νοείτω), και διαπίστωναν ιδίοις όμμασι, ότι οι ίδιες συμπεριφορές εκδηλώνονται και από τους ξένους, που το επισκέπτονται, κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, θα τους κυρίευε μια μόνιμη θλίψη.
Αδιάψευστος μάρτυρας η πιο πάνω φωτογραφία, η οποία, φυσικά, δεν απεικονίζει τη Winnie από «πειραγμένη» παράσταση των «Ευτυχισμένων Ημερών» του S. Beckett, αλλά ξεναγό, που μαζεύει τα κέρματα, που προηγουμένως είχε ρίξει, πάνω στη θυμέλη, για να θαυμάσουν οι ξένοι επισκέπτες την περίφημη ακουστική του θεάτρου, εισπράττοντας μάλιστα και θερμότατο χειροκρότημα.
Είναι, βέβαια, πέρα πάσης περιγραφής, πως εκδηλώνεται ο ενθουσιασμός των τουριστών, μέσα στην ορχήστρα του θεάτρου και ειδικά πάνω στη μαρμάρινη θυμέλη, όπου τις περισσότερες φορές αποτελεί πεδίο έκφρασης αυτοσχέδιων τραγωδών, με ότι αυτό συνεπάγεται.
«Επιχείρηση Ζαβαρακατρανέμια»!
Λιγότερη υποκρισία, δεν θα έβλαπτε!
Είναι οι συνήθεις πρόσκαιρες εποχικές αντιδράσεις, που σημαδεύουν κάθε χρόνο τη φεστιβαλική περίοδο και, που σβήνουν μαζί με τα φώτα των εκδηλώσεων.
Και τις χαρακτηρίζω «εποχικές» γιατί αν όλοι αυτοί οι θεματοφύλακες της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, ένιωθαν την ανάγκη να «προστρέχουν» στο αρχαίο θέατρο και πέραν της περιόδου του «είμασταν κι εμείς εκεί», (ο νοών νοείτω), και διαπίστωναν ιδίοις όμμασι, ότι οι ίδιες συμπεριφορές εκδηλώνονται και από τους ξένους, που το επισκέπτονται, κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, θα τους κυρίευε μια μόνιμη θλίψη.
Αδιάψευστος μάρτυρας η πιο πάνω φωτογραφία, η οποία, φυσικά, δεν απεικονίζει τη Winnie από «πειραγμένη» παράσταση των «Ευτυχισμένων Ημερών» του S. Beckett, αλλά ξεναγό, που μαζεύει τα κέρματα, που προηγουμένως είχε ρίξει, πάνω στη θυμέλη, για να θαυμάσουν οι ξένοι επισκέπτες την περίφημη ακουστική του θεάτρου, εισπράττοντας μάλιστα και θερμότατο χειροκρότημα.
Είναι, βέβαια, πέρα πάσης περιγραφής, πως εκδηλώνεται ο ενθουσιασμός των τουριστών, μέσα στην ορχήστρα του θεάτρου και ειδικά πάνω στη μαρμάρινη θυμέλη, όπου τις περισσότερες φορές αποτελεί πεδίο έκφρασης αυτοσχέδιων τραγωδών, με ότι αυτό συνεπάγεται.
«Επιχείρηση Ζαβαρακατρανέμια»!
Λιγότερη υποκρισία, δεν θα έβλαπτε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου