Η σημερινή βροχή, αυτού του πρώιμου φθινόπωρου, που ενέσκηψε τόσο ξαφνικά, με γύρισε πίσω στο χρόνο, 42 ολόκληρα χρόνια. Χειμώνας (κυριολεκτικά και μεταφορικά) του 1967. Από τον τελευταίο εξώστη του Εθνικού Θεάτρου και μέσα στο θόρυβο που κάνει το νερό της βροχής, κατρακυλώντας από την υδρορροή του θεάτρου, παρακολουθώ συγκλονισμένος τη «ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΗ» της Λούλας Αναγνωστάκη. Εκείνο το βράδυ, είδα για πρώτη φορά τη Βέρα Ζαβιτσιάνου. Μια μεγάλη θεατρική προσωπικότητα, με έντονη προσωπική γοητεία.Από τότε είχα την τύχη να σταθώ σε πάρα πολλούς σταθμούς, στο μακρύ ταξίδι των θεατρικών της στιγμών, που πάντα εκτελούσε με μια ευαίσθητη ισορροπία, κάτω από έναν ουρανό κατακόκκινο.
Στη μνήμη μου θα παραμείνει αναλλοίωτη η εικόνα μιας γυναίκας καθισμένης δίπλα στο παράθυρο ενός από τα βαγόνια του ηλεκτρικού συρμού, που περνάει από μπροστά μου και χάνεται, μαζί του, μέσα στο τούνελ της διαδρομής.
4 σχόλια:
Καλησπέρα και από δω Άνιμα μου. Στη LIFO έπαψα (προς το παρόν) να ποστάρω και να σχολιάζω, ελπίζοντας να επανέλθω, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες.
Βλέπω με χαρά ότι αρέσει και σε σένα η Βέρα Ζαβιτσιάνου. Για μας τους κάπως μεγαλύτερους ασκούσε μια γοητεία η ευαίσθητη αυτή ηθοποιός!
@ Αγαπητή μου Μερόπη, δεν χρειάζεται να σου πω ότι, η απουσία σου είναι κάτι παραπάνω από αισθητή. Ευελπιστώ, να σε έχουμε και πάλι γρήγορα κοντά μας. Δεν περισσεύουν στις μέρες μας οι αξιόλογοι άνθρωποι. Η Βέρα Ζαβιτσιάνου, πέρα από σπουδαία ηθοποιός, ήταν μια πραγματική κυρία. Τυχεροί, όσοι την απήλαυσαν στη σκηνή και ευτυχείς όσοι είχαν την ευκαιρία, να την δουν από κοντά και να γίνουν αποδέκτες της γοητείας και της ευγένειάς της. Ευχαριστώ, που επικοινώνησες μαζί μου. Ευχές για μια καλή Κυριακή!
τι ωραια οταν η καλιεργεια συνυπαρχει με την ευαισθησια ΜΠΡΑΒΟ και παλι Περικλης
Όπως πάντα ευγενικός και καθόλου φειδωλός στα παινέματα!Ευχαριστώ πολύ, για μια ακόμη φορά.
Δημοσίευση σχολίου