Τι δεν θα ακούσουμε, από τους "καταλληλότερους", του πολιτικού X-FACTOR

Μετά από πολυήμερες κόντρες, με πεισματάκια από τους δημοσιογράφους και ταρζανιές από τα κόμματα (διαπραγματεύσεις καλούνται, στην επίσημη ορολογία), οριστικοποιήθηκαν, τελικά, οι όροι και έτσι, το πανελλήνιο θα έχει την ευκαιρία-ελπίζω και τη χαρά- να παρακολουθήσει, απόψε, το πρώτο επεισόδιο, από το πολιτικό Χ-FACTOR, για την ανάδειξη του νικητή των εθνικών εκλογών.
Πασιφανείς οι στόχοι και σε αυτήν την περίπτωση. Αύξηση των ποσοστών. Τόσο της ακροαματικότητας των καναλιών, όσο και των ψήφων των υποψηφίων ανταγωνιζομένων.
Πρέπει κανείς, να έχει προσωπικά συμφέροντα ή να έχει «συγκρουσθεί» πλαγιομετωπικά με το αλτζχάϊμερ, για να περιμένει κάτι νέο και διαφορετικό, από τον πολιτικό χώρο, όπως αυτός έχει διαμορφωθεί στις μέρες μας. Πολύ απλά, θα ανακυκλωθούν τα ξύλινα σύμφωνα και φωνήεντα, που σχηματοποιούν τον γνωστό, από χρόνια, ξύλινο λόγο των πολιτικών.
Το μόνο σίγουρο είναι, ότι δεν θα ακούσουμε, ούτε και σήμερα, κουβέντα-όπως όλες αυτές τις μέρες-γι΄αυτό που σημάδεψε για πάντα το Νομό Αττικής κι ας έχουν περάσει μόνο 30 μέρες. Δεν χρειάζονται 10 χρόνια, για να ξεχάσει ο Έλληνας, όπως είπε, κάποτε ο κ. Μητσοτάκης αναφερόμενος στο Μακεδονικό ζήτημα. Ακόμη και λίγες ημέρες, του είναι αρκετές.
Ευτυχώς, όμως, οι ξένοι φίλοι της χώρας μας, κάνουν αυτό που αποφεύγουν οι έλληνες πολιτικοί (μιλάνε) και αποφεύγουν αυτό, που συστηματικά εφαρμόζουν οι έλληνες (να ξεχνάνε). Ένας από αυτούς είναι και ο κ. Γκι Μπουρζέλ, που μίλησε, για τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές, γύρω από την Αθήνα, στην κ. Βίκη Τσιώρου. (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009).
Ας τον ακούσουμε.

«Ο Παρθενώνας λαμπυρίζει από τα πυρακτωμένα βουνά»

«Η Ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται με τραγικό τρόπο στην Ελλάδα, γράφει ο γεωγράφος-ιστορικός, φιλέλληνας και συγγραφέας, μεταξύ άλλων, του βιβλίου «Αθηναϊκό θαύμα στον 20ό αιώνα», Γκι Μπουρζέλ, στις 29 Αυγούστου, σε ένα άρθρο του στην εφημερίδα «Λε Μοντ», με αφορμή τις πρόσφατες πυρκαγιές στην Αττική.
Ξεκινώντας από αυτές του 2007, που, όπως σημειώνει, είχαν απειλήσει ακόμη και την Αρχαία Ολυμπία, εστιάζει την ανάλυσή του στις τελευταίες, σκιαγραφώντας μια πλήρη εικόνα του ελληνικού κράτους:
«Εδώ, θίγεται η πρωτεύουσα, η καρδιά του κοινωνικού συστήματος της χώρας, με τον Παρθενώνα να λαμπυρίζει ανησυχητικά από τα πυρακτωμένα βουνά, παρά από τη γυάλινη και ατσάλινη λάμψη του νέου μουσείου της Ακρόπολης που εγκαινιάστηκε τον Ιούνιο. Στη μεσογειακή γη, όπου η ομορφιά συμπορεύεται με την τραγωδία, η φωτιά βάζει την οργισμένη και καταστροφική πινελιά της».
Ο Μπουρζέλ αναπτύσσει τους προβαλλόμενους λόγους για τις αιτίες των πυρκαγιών: «Ξηρασία και οι δυνατοί άνεμοι», που υποστηρίζουν οι μεν, είτε οι εμπρησμοί, που υποστηρίζουν οι δε, δηλαδή, «το εγκληματικό χέρι εμπρηστών, άπληστων οικοπεδοφάγων ή πολιτικής αποσταθεροποίησης που ενισχύει τη θεωρία για εσωτερική ή εξωτερική συνωμοσία, μια μεγάλη παράδοση της χώρας από την οποία δεν ξέφυγε ούτε η κατάληψη της εξουσίας από τους συνταγματάρχες το 1967, ούτε οι αθηναϊκές αναταραχές του Δεκεμβρίου του 2008.
Ομως, συνεχίζει ο Γάλλος καθηγητής, έτσι λησμονούμε το ουσιώδες που αναδεικνύει κάθε φυσική καταστροφή ή κάθε μεγάλη εθνική αναταραχή: την κατάσταση της κοινωνίας, τον δυναμισμό των εδαφικών της σχηματισμών. Δεν χρειάζεται να επικαλεστούμε την επικράτηση των συντηρητικών και των ανθρώπων τους στις κρατικές υπηρεσίες από το 2004, ούτε την απογύμνωση της κοινωνικής προστασίας και των μέσων αντιμετώπισης των πυρκαγιών: Για πάνω από μισό αιώνα, όλη η υλική ανάπτυξη της Ελλάδας έγινε με μια κάποια επιτυχία κάτω από το καθεστώς της ατομικής πρωτοβουλίας, της προσωπικής καπατσοσύνης, της ελαστικοποίησης της Οικονομίας και της Δικαιοσύνης περιφρονώντας τις δημόσιες υπηρεσίες και το συλλογικό συμφέρον. Χρειάστηκε η επιτακτική διορία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και οι απαιτήσεις της διεθνούς κοινότητας ώστε η κυβέρνηση -σοσιαλιστική εκείνη την εποχή- να επιβάλει επειγόντως και σε στενή συνεργασία με μεγάλες εταιρείες δημοσίων έργων μια σειρά από αξιοσημείωτες υποδομές: το νέο αεροδρόμιο της Αθήνας, το Μετρό της πρωτεύουσας ή τη γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου στον Κορινθιακό Κόλπο. Ομως οι επιτυχημένοι Αγώνες δεν δημιουργούν έναν νέο πολιτισμό.
Και η Ελλάδα αυτή τη στιγμή αποδεικνύει πως ο γρήγορος πλουτισμός, ο γενικευμένος εγωισμός και οι βραχυχρόνιες επενδύσεις δεν μπορούν να κατασκευάσουν μια σταθερή και οργανωμένη κοινωνία, πως χρειάζονται τίμιοι δημόσιοι υπάλληλοι, εξελιγμένες δημόσιες υπηρεσίες, κανονισμοί που να γίνονται σεβαστοί και πολίτες που θα επαγρυπνούν προς το συμφέρον όλων. Γιατί, συγχρόνως, ο χρήσιμος χώρος της χώρας έχει περιοριστεί. Πάνω από τρία τέταρτα της υπαίθρου έχουν ερημωθεί καθιστώντας τα εδάφη και τη βλάστηση πιο ευάλωτα στη φωτιά και λιγότερο προσιτά στον άνθρωπο ώστε να μπορέσει να βοηθήσει.
Αντίθετα, στα υπόλοιπα εδάφη, ιδιαίτερα στην περιοχή της Αθήνας, οι εδαφικοί ανταγωνισμοί είναι σκληροί: εντατικές καλλιέργειες, οικιστικές εξαπλώσεις, τουριστική ανάπτυξη ενισχύουν την κερδοσκοπία και την πλεονεξία, που πυροδοτούν εγκληματικές τρέλες, και τις ορέξεις εργολάβων οι οποίοι αδιαφορούν για τις υποσχέσεις -που ποτέ δεν κρατούνται- των διαδοχικών κυβερνήσεων, ότι δηλαδή δεν θα επιτραπεί η ανοικοδόμηση σε καμένες περιοχές. Η αδυναμία της πολιτικής συμβαδίζει με τις κοινωνικές εντάσεις μιας συλλογικότητας διαμελισμένης από την ταχύτητα των μεταμορφώσεών της.
Με αυτή την απίστευτη επιμονή της ανθρωπότητας στον μεσογειακό αέρα, η καμένη γη θα ξαναγεννηθεί αργά ή γρήγορα από τις στάχτες της. Και η Ελλάδα με δεξιότητα θα ζητήσει τη συνδρομή της διεθνούς αλληλεγγύης και την ευρωπαϊκή βοήθεια για την αποκατάσταση των κατεστραμμένων περιοχών. Είναι δίκαιο. Ωστόσο, το ελληνικό έθνος θα μπορέσει άραγε να ξαναβρεί τον δρόμο της λογικής και του γενικού συμφέροντος που άλλοτε υπήρξε το μήνυμά του προς τον κόσμο; Το ερώτημα ξεπερνά προφανώς τις αβεβαιότητες της χώρας.
Τη στιγμή που πολλοί συμπατριώτες μας επιστρέφουν από την Ελλάδα, γεμάτοι ήλιο, θάλασσα και αθάνατη ομορφιά, αυτό το καλοκαίρι που ξαφνικά πυρπολήθηκε, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία ούτε ένα προαίσθημα παγκόσμιας καταστροφής, αλλά μια μαρτυρία της ιστορίας των σύγχρονων κοινωνιών που θα πρέπει να σκεφτούμε. Κανένας λαός -ούτε ο δικός μας- δεν είναι ασφαλής από τους κινδύνους της αποσύνθεσης του κρατικού μηχανισμού, των ανισορροπιών του εδάφους και της τύφλωσης της εθνικής κοινότητας».*

Y.Γ. Κάτι η νύχτα. Κάτι ο αυθαίρετος χαρακτηρισμός μου, X-FACTOR-,γιατί κρέμεται από την άκρη της γλώσσας μου, η εμπρηστική φράση του Νίκου Μουρατίδη, προς στυλίστα, σε παλαιότερο ριάλιτι;