Συνάντηση με το Φθινόπωρο

«Έχετε δίκιο, ας αλλάξουμε ομιλία, ας πούμε κάτι σχετικό με τον καιρό…», παροτρύνει παλιό ελαφρό τραγουδάκι. Γιατί, όχι. Άλλωστε, δεν πρόκειται, αυτή η βραχεία αλλαγή, ούτε καν να γίνει αντιληπτή, με το μέγεθος της «κομματικής ηχορύπανσης», που έχει προκληθεί από τους τιμητές της πολιτικής μας συνείδησης, τις «κατευθυνόμενες Κασσάνδρες» και τους ¨εραστές» της υποκρισίας και εντυπωσιοθηρίας!
Εγώ θα έλεγα, γιατί να μείνουμε στην απλή συζήτηση και να μην σπεύσουμε να συναντήσουμε αυτόν τον καιρό, που στην προκειμένη περίπτωση, χαρακτηρίζει το Φθινόπωρο.
Ας το θεωρήσουμε σαν ένα απαραίτητο ιντερμέδιο-κάτι σαν το φιλί της ζωής-στο θορυβώδες κλίμα των ημερών. Φυσικά, σαν συνειδητοποιημένοι πολίτες, θα επανέλθουμε με μεγαλύτερη κριτική διάθεση, πάντα με εράσμιο και κομψό τρόπο (όχι για να ξεφύγουμε από την προληπτική λογοκρισία, αλλά για να «μη λουστούμε ότι κοροϊδεύουμε), όταν και εάν η εξουσία βάλει «το τρίτο στεφάνι», με τον τρίτο ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κινήματος. Προς το παρόν, «κρείττον το σιγάν»!
Φθινόπωρο, λοιπόν. Η εποχή που «κατηγορήθηκε» από τους ποιητές , για ηθική αυτουργία στη δολοφονία του Καλοκαιριού. Ότι τάχα, η πρώτη σταγόνα της βροχής του, σκότωσε το Καλοκαίρι και μαζί του τους εφήμερους έρωτες, που εκκολάφθηκαν κάτω από το πύρωμα του καλοκαιριάτικου ήλιου. Αυτοί, βέβαια οι ισχυρισμοί των ποιητών, διατυπώνονταν σε άλλες εποχές. Αυτές , που συνηθίζουμε να αποκαλούμε-όχι χωρίς κάποια συγκίνηση-τα χρόνια της αθωότητας. Οι κίνδυνοι που διατρέχουν οι Εποχές, δεν είναι αποτέλεσμα των μεταξύ τους συγκρούσεων, αλλά απόρροια των αλόγιστων συμπεριφορών μας, απέναντι στη Φύση.
Οι Εποχές, στην πραγματικότητα, αλληλοσυμπληρώνουν η μια την άλλη, μέσα σε μία αλληλουχία ερεθισμάτων, που κάνουν τις αισθήσεις μας να παραδίδονται σε μια συνεχή απόλαυση. Πάντοτε, βέβαια, με την προϋπόθεση ότι είμαστε σε θέση, να «εισπράττουμε», αυτά τα ερεθίσματα, και με τις κατάλληλες διεργασίες, να τα μετατρέπουμε σε εικόνες, ήχους και φως.
Γεμάτος προσδοκίες, ξεκίνησα, πριν λίγες μέρες-με την αγωνία του ερωτευμένου-για να συναντήσω το Φθινόπωρο. Να νοιώσω , και πάλι ,βαθιά μέσα μου τη γλυκιά μελαγχολία του.
Το βρήκα ανασκουμπωμένο, (και παντελώς αδιάφορο, με ότι «διαπλέκεται» στα πολιτικό-εκδοτικά παρασκήνια),να στήνει το χρωματικά εκρηκτικό σκηνικό του, για να κάνει λιγότερο επώδυνο το πέρασμα της Περσεφόνης, από την άηχη πύλη του Άδη. Κι ΄ελεύθερο πια από το θλιβερό τούτο καθήκον, να ξεκινά τις πρόβες του, για το χειμωνιάτικο παραμύθι.
Η ίδια παράσταση, εδώ κι αιώνες τώρα, με τις ίδιες προδιαγραφές και τους ίδιους συντελεστές. Πάντα επιθυμητή και πάντα καλοδεχούμενη. Σκέφτηκα, με τρόμο, τι θα συνέβαινε, αν ήταν κατορθωτό, να πέσει στα χέρια των «νεωτεριστών» σκηνοθετών της εποχής μας! Άλλος ένα φεστιβαλικός εφιάλτης!
Έφυγα γεμάτος χρυσάφια και πορφύρες. Μοναδικά δώρα, μιας γενναιόδωρης σε εικόνες Εποχής. Και δεν σκοπεύω να τα απεμπολήσω, ασχολούμενος με τις νερομπογιές της εικονικής μας πραγματικότητας.