" Λαϊκή θέληση": το άλλοθι του Εξουσιαστή

Θα μπορούσε κανείς, να πάρει όρκο, πως το κείμενο αυτό του Μάνου Χατζιδάκι, γράφτηκε μόλις χτες. Κι΄ όμως έχουν περάσει εικοσιτέσσερα ολόκληρα χρόνια, από τότε που είδε το φως της δημοσιότητας,(ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1985), στο τεύχος 4 του περιοδικού «Το Τέταρτο»!
Σκέφτηκα πάρα πολύ, αν θα έπρεπε να «εκθέσω» τη μνήμη του Μάνου Χατζιδάκι, αναρτώντας το εν λόγω κείμενο, σε έναν αμφιλεγόμενο χώρο, όπως αυτόν της μπλογκόσφαιρας, που επιπροσθέτως στερείται και της έξωθεν καλής μαρτυρίας. Παρένθεση. Όχι τελείως αναίτια, μιας που υπάρχουν πάρα πολύ bloggers, που, προφανώς, θεωρούν καθήκον τους, να επιβεβαιώνουν με τις ενέργειες τους, τις οξείες κριτικές των διάφορων δημοσιογράφων του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου. Κλείνει η παρένθεση.
Η δυναμική του κειμένου ήταν εκείνη, που κατέρριψε και τον τελευταίο ενδοιασμό μου και μου έλυσε τα χέρια. Κι΄ έτσι αποφάσισα να προχωρήσω στην αναδημοσίευση του, αγνοώντας τις «σκιώδεις παρουσίες» του χώρου! Άλλωστε, θα ήταν «προδοσία» - εκ μέρους μου - απέναντι στη θαρραλέα στάση ζωής, που είχε υιοθετήσει - για τον εαυτό του - ο Μάνος Χατζιδάκις.
Ίσως, θεωρηθεί υπερβολή, αλλά κάθε φορά που σκύβω πάνω από τα πάντοτε επίκαιρα, θαρραλέα και εμφορούμενα από ουσιαστική κριτική, κείμενα του Μάνου Χατζιδάκι, αισθάνομαι όλο και πιο έντονη την απουσία του.

Ο ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ

Ποιεί εξουσίαν. Ασκεί την εξουσίαν, εξουσιοδοτημένος από τη λαϊκή θέληση. Και όσο ασκεί την εξουσία, εξουσιαστής, γίνεται α υ τ ό ς η λαϊκή θέληση, έτσι που μέσω των κομματικών εντύπων και των δημοσίων σχέσεων – έτσι ονομάζεται η πλύση εγκεφάλου – των – πολλών – η «λαϊκή θέληση» πείθεται πως η θέληση του εξουσιαστή είναι ταυτόσημη με τη δική τους.
Αλλά ο χρόνος κυλά, η λαϊκή θέληση αναπτύσσεται, αλλοιώνεται, παραλλάζει και ένα πρωί, συννεφιασμένο η φωτεινό, γίνεται ηλίου φαεινότερο πως ο εξουσιαστής δεν την εκπροσωπεί πλέον. Η καλλιέργεια του μύθου της «Ταυτότητας» παύει να ισχύει και ο εξουσιαστής ή δικτατορεύει δίχως προσχήματα ή πέφτει στο ανάθεμα για να ανέλθει ο καινούργιος εξουσιαστής της αντίπαλης παράταξης.
Μια εθνική ιστορία ελληνικής καταγωγής που επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια όλα τα τελευταία χρόνια.
Γιατί το κόμμα εν Ελλάδι είναι μια θέση αμετακίνητη, αδιαφιλονίκητη, μονοπώλιο δικαίου, εθνικοφροσύνης και πατριωτισμού και όποιος δεν συμφωνεί είναι προδότης και όχι μια διαφορετική μαχόμενη θέση μ έ σ α στο κόμμα.
Γιατί ο εξουσιαστής διαθέτει τη μια άποψη και οι άλλοι την επιδοκιμάζουν αυτήν του ενός, του αρχηγού. Παλαιότερα οι εντός κόμματος εν χορώ επικροτούσαν. Σήμερα, εν χορώ, σιωπούν γιατί δεν χρειάζεται να επικροτήσουν. Απλώς αν παραστεί ανάγκη, χειροκροτούνε δημοσίως. Θυμάστε τη φωτογραφία της εκλογής του Γκρομίκο ως προέδρου της χώρας του, με ανάταση χειρός, σιωπηρή, μελαγχολική, πνιγερή, αποκρουστική. Που θυμίζει ταινία του Πολάνσκι με βρικόλακες, χωρίς το χιούμορ του Πολωνού δημιουργού.
Ο Εξουσιαστής διαθέτει ένα κεφάλι ξύλινο, ασυγκίνητο, ανέκφραστο, αμετακίνητο, «κενόν αισθημάτων και ιδεών και πλήρες φιλοδοξιών».
Ένα κόμμα «αναπτυγμένου» τόπου διαβαίνει τον χρόνο μέσα από τις αντιθέσεις του. Εδώ σε μας καταλύεται από τον χρόνο ή αλλάζει τίτλους. Τώρα τελευταία αποκτήσαμε και τις τυπικές διαδικασίες – συνέδρια, επιτροπές, αποφάσεις μονότονες, μονόφωνες, που καταλήγουν σε σχοινοτενή πορίσματα τα οποία απηχούν τη διευκόλυνση των φιλοδοξιών του εξουσιαστή. Το πιο ανησυχητικό! Επειδή όλοι μας κρύβουμε μέσα μας ένα μικρό εξουσιαστή, αποτυχημένο, καταπιεσμένο, ανεκπλήρωτο, δεχόμαστε τον επιτυχόντα σαν μια προέκταση φανταστική του εαυτού μας. Όπως δεχόμαστε τον φθόνο των φθονερών, τη λάσπη των λασπολόγων, την ηθικολογία των ανήθικων, τις καταγγελίες των βρομερών καταδοτών. Διότι εμπεριέχουμε φθόνον, λασπολογική διάθεση, ανηθικότητα καταδοτικά συμπλέγματα και χοιροστασιακή αναπνοή.
Τα ακριβά πρότυπα, τα διαθέτοντα αρετή και ιδιότητες χαρισματικές, χρειάζονται πρωτίστως αρετή και αθωότητα για να γίνουν αποδεκτά – χαρακτηριστικά αντεξουσιαστή. Γι΄αυτό και στον λαϊκίστικο καιρό μας, της εύκολης λείας οπαδών και των ακόμη πιο εύκολων φιλοδοξιών η έννοια του αντιεξουσιαστή δεν είναι εφικτή ούτε καν νοητή! Και αναδύεται εκ των βάλτων και των απορριμμάτων πανένδοξος, απόλυτος, αμετακίνητος ο ένας, ο αδιαφιλονίκητος ο Εξουσιαστής.
Προτείνω: μια αντιεξουσιαστική εκστρατεία. Έναν σιωπηλό πόλεμο που, αν συντελεστεί μ΄επιμονή, κάτι αληθινά καλό μπορεί να επιφέρει.
Η «πατρίς μου» οφείλει να αρνηθεί την ομφαλοσκοπική της κληρονομιά και ν΄αποκτήσει ιδιότητες ζωντανού οργανισμού. Αν θέλει να επιζήσει με αξιοπρέπεια και όχι ως κοιτίς ξενοδοχειακών υπαλλήλων και τουριστικών ερωτικών συντρόφων!