Μια εικοσάρα "Drama Queen"

Τη γνωρίζουμε όλοι μας πάρα πολύ καλά. Ιδιαίτερα, εκείνοι που στο άκουσμα του ονοματός της μορφάζουν με απαρέσκεια και δηλώνουν ότι, «δεν θέλουν να τη βλέπουν στα μάτια τους». Είναι όλοι αυτοί, που γνωρίζουν απ΄έξω κι ανακατωτά όλα τα χούγια της, όχι, βέβαια, από προσωπική επαφή μαζί της – όπως ισχυρίζονται, τουλάχιστον - αλλά από συζητήσεις των συναδέλφων, στο γραφείο! Έτσι, όμως και τους ξεβρακώσεις, θα δεις τη στάμπα, από τη στόφα του καναπέ, πάνω στα σώβρακα και τις κυλοτές τους, από τις ατέλειωτες ώρες καθησιού απέναντι της, παρακολουθώντας τη, να παραπληροφορεί, να απαξιώνει ανθρώπινες υποστάσεις, να καταφεύγει στην καταστροφολογία και τον πανικό, να συνθέτει τραγωδίες και, φυσικά, να υπερ-προβάλλει μια «ντεκαπαρισμένη» ιδεολογία, που μπορεί να συγκριθεί, με τη νόσο του Αλτσχάϊμερ.
Δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη ευφυία, για να καταλάβουμε, ότι μιλάμε για την ιδιωτική τηλεόραση, που φέτος κλείνει αισίως, τα είκοσι της χρόνια. Μόνο, που δεν μπορούμε, να μιλήσουμε για τους «είκοσι Μαϊους» της, για το λόγο ότι, εμφανίζει μια εικόνα πρόωρης γήρανσης.
Η ιδιωτική τηλεόραση γεννήθηκε το «βρώμικο» 1989. Το νέο δημιούργησε ένα γενικευμένο κλίμα ευφορίας και αναθέρμανε τις ελπίδες, για το τέλος μιας εποχής και το ξεκίνημα μιας νέας, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Μές την καλή χαρά όλοι μας, που βλέπαμε, να τελειώνει η παντοδυναμία της Δημόσιας τηλεόρασης – ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται – ξαγρυπνούσαμε, με τα γλυκά στα χέρια, περιμένοντας να καλωσορίσουμε τις τρεις Μοίρες, για να μοιράνουν το νιογέννητο. Που να ξέραμε οι άσχετοι ότι, «γεννήθηκε στην Κιβωτό // εννιά και δεκατρία // την ώρα που οι πλανήτες της // βαράγαν μα… //…», που λέει και Ελένη Βιτάλη στο πολύ γνωστο τραγούδι της. Κι έτσι, με τι μούτρα, να μας κάνουν βίζιτα και οι Μοίρες!
Στο μικρούλη κοριτσάκι μας, του δόθηκε το πιο αταίριαστο όνομα: το βάφτισαν «ελεύθερη τηλεόραση». Συν τω χρόνω, συνειδητοποιήσαμε, οι περισσότεροι, ότι θα του ταίριαζε καλύτερα, το «ασύδοτη τηλεόραση».
Σαφώς και δεν ευθύνεται η ίδια, για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα της και την αρνητική εικόνα, που εμφανίζει. Το σκυλί σου και το παιδί σου, όπως το μάθεις, λέει μια παροιμία.
Πέρα, όμως, από αυτό, δεν παύει να έχουμε κι εμείς την ευθύνη, γι αυτό το «μόρφωμα» - όπως έχει καταλήξει, σήμερα – με την ανεκτικότητα που επιδεικνύουμε απέναντι της και με την εμπιστοσύνη που την περιβάλουμε.Αν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι, υπάρχει επειδή εμείς της παραχωρούμε αυτό το δικαίωμα, δεν θα είχε τόσο καλά δεμένο το γάιδαρο της, τόσο αυτή, όσο και οι «πάτρωνές»της.