Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Ποιος κλώτσησε την καρδάρα με το γάλα;

Κατ’ αρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω τον blogger ...., ο οποίος με την ορφανή επιχειρημάτων, (από πλευράς του), ανάρτηση της επιστολής της κ. Α. Βαγενά - πέραν της αυτονόητης προσπάθειας του να υποστηρίξει, με αυτόν τον απλοϊκό τρόπο, το πιστεύω του ότι, για ό΄τι συμβαίνει στον τόπο υπεύθυνοι είναι αποκλειστικά και μόνο οι μετανάστες - μου πρόσφερε το ερέθισμα να θίξω, με ένα παράδειγμα που σχετίζεται με την εν λόγω επιστολή, την προσπάθεια που γίνεται από το μεγαλύτερο κομμάτι των ατόμων που διαχειρίζονται την πληροφόρηση, (έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος καθώς και διαδικτυακός χώρος, όπως blogs, facebook, twitter κ.α) να προσαρμόζουν μια είδηση σύμφωνα με τα προσωπικά ή τα συλλογικά συμφέροντα τους: πολιτικά, οικονομικά, προπαγανδιστικά, δεν έχει άλλωστε και τόση σημασία: έτσι κι αλλιώς το αποτέλεσμα μετράει ή όπως λέει και η παροιμία "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα".Το φαινόμενο έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια, αγγίζοντας πλέον τα όρια της επικινδυνότητας, τόσο για την αλήθεια όσον και για τον αποδέκτη της είδησης.
Σε μία ελεύθερη διασκευή της κλασσικής ατάκας των μοιχών, όταν πιάνονται στα πράσα , θα έλεγα και για μία οποιαδήποτε είδηση ότι, δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται από μια πρώτη ματιά. Αποτέλεσμα αυτής της αδυναμίας αποκωδικοποίησης της είδησης από τον αναγνώστη, η μεθοδική εκπαίδευση του στη δωροληψία, (παντός είδους ένθετα), και η παντελής τοιαύτη στην ανάπτυξη της ικανότητας του να
διαβάζει πίσω από τις γραμμές”.
Και τώρα επί της ουσίας. Οφείλω να ομολογήσω ότι, δεν πολύ-κατάλαβα τι ακριβώς ζητά η κ. Α. Βαγενά με την επιστολή της από τον πρωθυπουργό. Ζητά την μετακόμιση
των επί τόπου”, (πρωθυπουργού, βουλευτών, δημοτικών σύμβουλων κ.α ), στις επίμαχες περιοχές, ώστε να αναγκαστούν οι άθλιοι των Αθηνών να τραπούν σε φυγήαπό τον φόβο των Σωμάτων Ασφαλείας που θα συνοδεύουν τα επίσημα πρόσωπα – μεταφέροντας το πρόβλημα και όχι, φυσικά, τη λύση, σε άλλες περιοχές;
Ή με έμμεσο τρόπο θέλει να προκαλέσει το ενδιαφέρον του πρωθυπουργού για να μπει σε εφαρμογή σχέδιο για βιώσιμη λύση του τεράστιου αυτού κοινωνικού προβλήματος;
Κάπου εδώ τίθεται το ερώτημα – που είναι και το ζητούμενο – τι μεσολάβησε αυτά τα 3,5 χρόνια που συνετέλεσε στην ανατροπή των συναισθημάτων της κ. Α. Βαγενά – μίας γυναίκας ηθοποιού , που μετέφερε από σκηνής ,με σπαρακτικό τρόπο, τον καημό της προσφυγιάς, (Τα χαίρια μας εδώ) , της Αγγέλας Παπάζογλου – προς τους γείτονες της μετανάστες , στους οποίους είχε αφιερώσει την παράσταση της ΤΟ ΓΑΛΑ;
Επιμύθιον. Η συγκεκριμένη επιστολή δεν λειτουργεί από μόνη της, αν δεν την συσχετίσουμε και με άλλες ενέργειες της επιστολογράφου. Αυτό , άλλωστε, επιχειρώ στην παρούσα ανάρτηση.
Η ανάρτηση δεν αποσκοπεί στον διάλογο.
Για πιο λόγο, άλλωστε; Ο σκοπός είναι η Αθήνα να πάρει πίσω το κέντρο της, πάση θυσία.
Ποιος νοιάζεται, τώρα, αν πρέπει να επιστραφούν και οι λεηλατημένες ζωές στα κοινωνικά
παρτάλια; Και πολύ περισσότερο να αποδοθούν ευθύνες στους ηθικούς αυτουργούς αυτής της ληστρικής επιδρομής επί των ψυχών και των σωμάτων τους!



Επιστολή Άννας Βαγενά στον Πρωθυπουργό

Αξιότιμε Κύριε Πρωθυπουργέ,
Κάντε μια γενναία πράξη. Ελάτε να κατοικήσετε στο κέντρο της Αθήνας. Και βέβαια, όταν λέω κέντρο δεν εννοώ το Κολωνάκι, την Πλάκα, την Ρηγίλλης ούτε καν το Παγκράτι και το Μετς. Εννοώ τις μαρτυρικές περιοχές της Αχαρνών, της Πατησίων, του Μεταξουργείου, της Ομόνοιας και του Κεραμεικού. Ελάτε να μείνετε εδώ που ζούμε εμείς, στο κολαστήριο των ψυχών και σωμάτων.
Μόνον τότε υπάρχει ελπίδα να σωθεί το κέντρο της Αθήνας. Και βάλτε έναν όρο στους βουλευτές σας, της Α’ Αθηνών και τους δημοτικούς συμβούλους της Αθήνας, να μην κατοικούν πουθενά αλλού, ούτε στα όρια ούτε στα νότια προάστια πολυτελείας, παρά μόνον εδώ στο κέντρο της Αθήνας, εδώ που υποτίθεται χτυπάει η καρδιά της Ελλάδας.
Κάντε αυτό, κύριε πρωθυπουργέ και θα σας γράψει η ιστορία σαν πραγματικό γενναίο πολιτικό, που αγαπά αληθινά αυτόν τον τόπο.
Συγχωρήστε με αλλά, όλα τα’ άλλα για συντονισμό, 11 υπουργεία που θα δράσουν για τη σωτηρία του κέντρου, είναι καλές προθέσεις, αλλά είμαι σίγουρη ότι σύντομα θα χαθούν στην γραφειοκρατία και τίποτα χειροπιαστό δεν θα γίνει για μας τους απελπισμένους κατοίκους αυτών των περιοχών.

Εάλω η Πόλις, κύριε πρωθυπουργέ.
Με τιμή,
Άννα Βαγενά-ηθοποιός, κάτοικος Μεταξουργείου.




Αποσπάσματα από το βιβλίο
Ε, φίλε!*
Εξομολογήσεις παιδιών που ζουν στην Ελλάδα ως μετανάστες, πρόσφυγες ή παλλινοστήσαντες.
Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

…Ήμουν πέντε χρόνων και το μόνο που θυμάμαι μετά την άφιξη μου ήταν το πρώτο μου γεύμα, μια κούπα γεμάτη ζεστό γάλα και ένα προφιτερόλ, που ποτέ στην Αλβανία δεν είχα δοκιμάσει κάτι τέτοιο …
… Εγώ άρχισα κανονικά από το δημοτικό και ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο για ‘μενα. Κάθε μέρα που περνούσε έκλαιγα μέσα στις τουαλέτες (δεν ήθελα κανείς να με λυπηθεί) και πολλές φορές αναρωτιόμουν «γιατί το κάνουν αυτό σε ‘μένα αφού εγώ δεν τους έχω κάνει τίποτα, γιατί δεν με αγαπάνε τα άλλα παιδιά όπως τους αγαπάω εγώ». Τα παιδιά δεν με δέχονταν και με αντιμετώπιζαν σαν ένα μικρό βρώμικο ανθρωπάκι που δεν ξέρει να μιλάει και να σκέφτεται. Δεν τους ένοιαζε για τα αισθήματα μου σαν παιδί.
Στο δημοτικό ένοιωσα για πρώτη φορά την αποξένωση και τον ρατσισμό. Τα μικρά παιδιά ήταν μαθημένα από το σπίτι και τους γονείς τους να μη δέχονται ό,τι ήταν διαφορετικό από αυτούς, δηλαδή είχε φυτρώσει μέσα τους το αίσθημα της ξενοφοβίας.
Τα έξι χρόνια τις πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης πέρασαν απελπιστικά αργά και μελαγχολικά. Ο χαρακτήρας μου είχε ήδη διαμορφωθεί, ήμουν ένα παιδί χαμηλών τόνων, που δεν πίστευε στον εαυτό του και στις δυνατότητες του …
Κατερίνα Λάνου Α΄ Λύκειο Ν. Ερυθραίας

Η οικογένεια μου και εγώ είμαστε από τους ανθρώπους που όταν μας ρωτούν από πού είστε δυσκολευόμαστε να απαντήσουμε και γιατί φοβόμαστε να πούμε ότι δεν είμαστε Έλληνες εξ αιτίας των αντιδράσεων που θα αντιμετωπίσουμε, αλλά και για έναν άλλο λόγο. Γιατί η γιαγιά μου και ο παππούς μου ήταν Έλληνες και λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο πήγαν στην Αρμενία όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου. Ειλικρινά δεν ξέρω αν πρέπει να είμαι Ελληνίδα ή Αρμένισα. Μπορώ να πω όμως ότι είμαι άνθρωπος, κάτοικος του πλανήτη Γη παιδί ενός και μοναδικού Θεού μας …
Εύα Αϊραπετιάν 3ο Γυμνάσιο Αγίας Παρασκευής

… Μια μέρα που όλοι φεύγανε πήραμε και εμείς το λεωφορείο για να έρθουμε στην Ελλάδα. Ήταν χειμώνας και έκανε πολύ κρύο.
Στο δρόμο κοντά στην Ελλάδα μας σταμάτησαν στρατιώτες, μας πήραν το φαγητό και μας κατέβασαν λέγοντας μας ότι θα προχωρήσουμε με τα πόδια. Εγώ
φοβήθηκα πολύ γιατί ήταν νύχτα και δεν είχαμε φαγητό μόνο ένα μπουκάλι νερό. Όλοι κρυώναμε και πεινούσαμε όμως ένας άντρας που ήταν μόνος του είχε κρύψει λίγο φαγητό και έδωσε στα άλλα παιδιά που πεινούσανε πολύ. Φτάσαμε το άλλο βράδυ. Αυτή την κούραση δεν θα τη ξεχάσω ποτέ, γιατί φτάσαμε εδώ και με τόση δυσκολία …
… Το δεύτερο χρόνο μας πήγαν στο σχολείο. Στην αρχή μας αντιμετώπιζαν πολύ άσχημα, συνεχώς μας κορόιδευαν λόγω γλώσσας και καταγωγής μας και δεν μας κάνανε παρέα. Τότε εγώ ένιωθα πολύ άσχημα και ευχόμουνα να μην ήμουνα Ελληνίδα …
Μαριάννα Κουλόλη Γυμνάσιο Μακρυκαγιάς Ευβοιας

… Όλοι αυτή η κατάσταση με έκανε να νιώθω πολύ άσχημα σε τέτοιο βαθμό που ντρεπόμουνα να αναφέρω στους φίλους μου τον τόπο γέννησης μου και την καταγωγή μου. Μια συγκεκριμένη φράση που είχα ακούσει να αναφέρει η μητέρα μου πιστεύω πως εξηγεί ακριβώς την κατάσταση μας: «Όσο μέναμε στη Ρωσία θεωρούμασταν Έλληνες, δηλαδή ξένοι. Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα θεωρούμασταν Ρώσοι. Δηλαδή πάλι ξένοι». Αυτό το έλεγε βέβαια για αστείο αλλά αυτή είναι η αλήθεια …
Άννα Καρτάση 8ο Ενιαίο Λύκειο Περιστερίου

… Έφυγα από την πατρίδα μου την Ρουμανία πριν από ένα χρόνο και δυο μήνες. Ήταν 2 Φεβρουαρίου του 2003 μια ηλιόλουστη αλλά κρύα μέρα. Τα συναισθήματα μου ταίριαζαν με τον καιρό …
… Ως τις επόμενες μέρες ήταν χειρότερα. Ήταν σαν να ήμουνα φυλακή. Κανείς και ποτέ δεν μου μιλούσε ούτε καν για να μου πει «γειά σου ρε βλάκα!». Στην καρδιά μου ήμουνα πολύ δυστυχισμένος. Σκεφτόμουνα ότι μπορεί να ήταν καλύτερα να μην άκουγα ποτέ για την Ελλάδα και ότι δεν έπρεπε να έχω έρθει εδώ …
Ντάνυ 38ο Ενιαίο Λύκειο Κυψέλης



*ΠΗΓΗ: Κείμενα και φωτογραφίες από το πρόγραμμα της παράστασης ΤΟ ΓΑΛΑ, του κ. Βασίλη Κατσικονούρη, της χειμερινής περιόδου (2007-2008)

Δεν υπάρχουν σχόλια: