«…Οι επιστολές που ακολουθούν είναι μέρος «της συγκινητικής συσπείρωσης προσώπων, σωματείων και κομμάτων γύρω από τον Σπύρο Ευαγγελάτο, (η οποία συσπείρωση), παραβλέπει μια δυσάρεστη παράμετρο της υπόθεσης: ο καλός σκηνοθέτης ζητεί από την πολιτεία να του παραχωρήσει ένα χώρο δωρεάν, (ούτε μετανάστης σε απεργία πείνας να ήταν), τη στιγμή που φουρνιές νέων καλλιτεχνών βγαίνουν στο θέατρο και αναγκάζονται να παίζουν σε ερείπια, ( με αμοιβές μικρότερες των πιτσαδόρων: ορμάτε κ. Παπακωνσταντίνου, «ιδού άλλο ένα πεδίον,(πιτσαδόροι) δόξης λαμπρόν!). Ο καλός, (Να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλλοίψω λάδι), σκηνοθέτης πιέζει, (μπα σε καλό σας κ. Ευαγγελάτε!), για μια ακόμα φορά τον Γίωργο Λούκο, για την Επίδαυρο. (Τι την περάσατε την Επίδαυρο; «Μπάτε σκύλοι αλέστε;». Για να σκηνοθετήσει τον Γιώργο Κιμούλη στον «Φιλοκτήτη». Να ένας πραγματικά σοβαρός λόγος ανησυχίας. (Κύριε Κιμούλη, πέστε αλεύρι!).
(Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΉ ΜΑΤΙΑ της κ. Βένας Γεωργακοπούλου. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011)
(Σ.σ. Οι σχολιασμοί του υπογράφοντος το πόστο).
Καλή κι ευλογημένη η πρόθεση και η αγαθή προαίρεση των δύο επιστολογράφων, αλλά πολύ φοβάμαι ότι η πρόσφατη δήλωση του υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού – «… Κουφάρια, (sic), πολιτισμού, αθλητισμού και τουρισμού ακόμη αναζητούν ρόλο ύπαρξης …» - που έκανε μεταξύ άλλων στη εκδήλωση για τα 20 χρόνια του Μεγάρου Μουσικής, (ξέρετε, αυτός ο Οργανισμός, που είναι «περιουσία του ελληνικού λαού» και μιας που παράγει πολιτισμό και δεν μπορούμε να τον αφήσουμε να καταρρεύσει, θα πληρώσουμε όλοι ΗΜΕΙΣ το «μάρμαρο» που «θρυμμάτισε» η αφεντιά του μαζί με τον εξαιρετικά εχέγγυο εγγυητή του, το αθάνατο Ελληνικό Δημόσιο - που ανέρχεται σε μερικά εκατομμυριάκια ευρώ), δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για το αποτέλεσμα «αυτής της συσπείρωσης». Ξέχωρα από την «θολοκουλτούρα»,που έχει "αλώσει" τις θεατρικές σκηνές και που τόσο εύστοχα επισημαίνει στην επιστολή του ο κ ΑνδρέαςΜανωλικάκης.
Είθε να πέφτω έξω.
Ακολουθούν οι δύο επιστολές.
ΝΑ ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟ
Ο κ. Ανδρέας Μανωλικάκης, πρόεδρος του μεταπτυχιακού Actors Studio Drama School (Master in Fine Arts) στο Pace University της Νέας Υόρκης και ισόβιο μέλος του Board of Directors του Actors Studio, μας έστειλε την εξής επιστολή:
«Θέλω να εκφράσω τη βαθιά λύπη μου για το κλείσιμο του "Αμφι-Θεάτρου" του κυρίου Σπύρου Ευαγγελάτου.
Στο ελληνικό θέατρο, τα τελευταία χρόνια, όλο και πληθαίνουν οι παραστάσεις που ανεβάζονται μέσα από δήθεν «νέα ανάγνωση» των έργων ή από λάθος ανάγνωση των έργων. Παραστάσεις κενές περιεχομένου, χωρίς συναίσθημα, χωρίς λογική, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Παραστάσεις που σε πολλές περιπτώσεις έχουν ως κίνητρο να σοκάρουν ή να εντυπωσιάσουν, ή που λόγω ανικανότητας εμβάθυνσης αναλώνεται σε εικαστικές λύσεις, φωνασκίες και ακατάσχετη κινησιολογία. Εάν πάνω σε αυτά προσθέσουμε και τις αντιγραφές επιτυχημένων ξένων παραστάσεων που παρουσιάζονται «αλά ελληνικά» στη χώρα μας, τότε βλέπουμε πως το θεατρικό τοπίο είναι ανησυχητικά ομιχλώδες.
Την ίδια στιγμή, η θεατρική παιδεία είναι σχεδόν ανύπαρκτη και ταλαιπωρημένη μέσα στις δεκάδες δραματικές σχολές με τους αμέτρητους "καθηγητές υποκριτικής".
Οι σπουδές, οι γνώσεις, η εμπειρία, η ιστορία, το ήθος, ο πολιτισμός και πάνω απ' όλα η τεράστια προσφορά του κυρίου Ευαγγελάτου στο ελληνικό θέατρο τον καθιστούν μοναδικό. Δεν περισσεύει ο κύριος Ευαγγελάτος, αντίθετα χρειαζόμαστε περισσότερους σαν κι αυτόν.
Η δικαιολογία του διευθυντή του Φεστιβάλ για τη μη συμμετοχή του κυρίου Ευαγγελάτου στην Επίδαυρο είναι προκλητική, ειδικά όταν η πρόταση του τελευταίου για τον "Φιλοκτήτη" περιλαμβάνει τόσους ακόμη σημαντικούς έλληνες συντελεστές. Η στάση του υπουργού Πολιτισμού απέναντι στον κίνδυνο να κλείσει το "Αμφι-Θέατρο" είναι αβασάνιστη και επικίνδυνη. Ο κύριος Ευαγγελάτος είναι σκηνοθέτης, θεωρητικός, ερευνητής, καθηγητής πανεπιστημίου, διδάκτωρ και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ο κάθε υπουργός Πολιτισμού οφείλει να συμπεριφέρεται με τον ανάλογο σεβασμό απέναντι σε ανθρώπους σαν τον κύριο Ευαγγελάτο, διότι αποτελούν μέρος του πνευματικού και πολιτιστικού πλούτου της χώρας μας.
Ελπίζω και εύχομαι ο κόσμος του θεάτρου, των τεχνών και του πνεύματος, μαζί με το κοινό, να αντιδράσουν δυναμικά, ώστε να μπορέσει να συνεχίσει το πολύτιμο έργο του.
ΥΓ.: Προς αποφυγή παρερμηνειών, υπογραμμίζω πως τον κύριο Ευαγγελάτο δεν τον γνωρίζω προσωπικά».
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ Κ. ΖΩΗΣ ΛΑΣΚΑΡΗ
Τριάντα έξι χρόνια λειτουργίας με ενενήντα πέντε παραγωγές γιόρταζε φέτος το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου. Πριν λίγες ημέρες ανακοίνωσε την αναστολή της λειτουργίας του ιστορικού θεάτρου που φέρει το όνομά του για οικονομικούς λόγους.
Ο Σπύρος, για τους ανθρώπους του θεάτρου αλλά και για το θεατρόφιλο κοινό, συμβολίζει τον τελευταίο μεγάλο σκηνοθέτη μιας γενιάς δασκάλων που αφιέρωσαν την ζωή και την ψυχή τους στο ελληνικό θέατρο. Τον άνθρωπο που υπήρξε πρωτοπόρος σκηνοθετώντας τα σπουδαιότερα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου δίχως τους υπερφίαλους σαματάδες των στιγμιαίων εντυπωσιασμών. Το θέατρό του ακολούθησε πιστά έναν πρωτοπόρο κλασικισμό συνδυάζοντας τον ιερό σεβασμό στα κείμενα και στις οδηγίες των δημιουργών, όπου αυτές υπήρχαν, με το προσωπικό του όραμα για την Τέχνη και για τον τρόπο που αυτή επικοινωνεί τις αγωνίες της εποχής μας στο κοινό. Ο Σπύρος, με το Αμφιθέατρο, τίμησε τον ιερό χώρο της Επιδαύρου όσο ίσως κανείς άλλος μετά την μεταπολίτευση και μαζί με την αείμνηστη Λήδα Τασοπούλου κατάφεραν κάτι που από μια άποψη θα ήταν ακατόρθωτο: να κάνουν την τραγωδία λαϊκό θέατρο στο μέτρο που η κοινή τους αγάπη για την Τέχνη και η μεγάλη αγάπη που έτρεφαν ο ένας για τον άλλο λειτούργησε ως κινητήρια δύναμη προσέλκυσης δεκάδων χιλιάδων θεατών κοντά στα κλασικά θεατρικά αριστουργήματα.
Θύμα της οικονομικής κρίσης που σάρωσε ολόκληρο το ελληνικό θέατρο το ιστορικό Αμφιθέατρο του Σπύρου ετοιμάζεται να ρίξει την οριστική αυλαία.
Για ενάμιση χρόνο πάλευε ο σκηνοθέτης να συναντηθεί με τον υπουργό Πολιτισμού για να κουβεντιάσουν το θέμα – με δεδομένο την διακοπή της επιχορήγησης του θεάτρου του. Έναν υπουργό που από την ανάληψη του υπουργείου έως και σήμερα με έναν απύθμενο λυρισμό πνιγμένο στις αοριστίες και στις γενικολογίες, πότε με ανακοινώσεις και πότε με συνεντεύξεις, μιλάει για την Τέχνη και τον Πολιτισμό και τα επιλεκτικώς ωφέλιμα οράματά του υποσχόμενος την στήριξη του κινηματογράφου, του θεάτρου, του βιβλίου, υποσχόμενος γενικώς και προς όλους με το ύφος του «πατερούλη του πολιτισμού». Έξω από τις δηλώσεις και τα βαρυσήμαντα τύπου «συμπάσχω με όλους» διαγγέλματα του ο κύριος υπουργός μάλλον νοιώθει αμήχανος και ίσως και ανήμπορος να ηγηθεί ένα από τα πιο υποτιμημένα και πονεμένα υπουργεία της Ελλάδος, της χώρας του Πολιτισμού! Δεν γνωρίζω πια θέατρα έχει επισκεφτεί, ποια θέατρα κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν, ποια θέατρα αξίζουν επιχορήγησης ή ποια θέατρα έχουν προσφέρει την ψυχή τους στην πολιτιστική ιστορία αυτού του τόπου. Δεν γνωρίζω εντέλει αν γνωρίζει την ιστορία των ηθοποιών και των δημιουργών στους οποίους υπόσχεται άκριτα με την ευκολία ενός δανειοδότη αλλά με την απειρία ενός ερασιτέχνη που εργάζεται έξω από τον φυσικό του χώρο και αισθάνεται απορρυθμισμένος που «δεν γνωρίζει».
Ποιος είναι άραγε ο κύριος Γερουλάνος που νομίζει πως έχει δικαίωμα να αρνείται σε έναν σκηνοθέτη μια συνάντηση; Δεν ισχύουν για αυτόν οι προτροπές του πρωθυπουργού για «ανοιχτές πόρτες» στον κάθε πολίτη; Και αν ο κύριος Γερουλάνος, για εντελώς προσωπικούς του λόγους, ίσως από ένα ελαφρύ κόμπλεξ ανωτερότητας ή ίσως επειδή ντρέπεται να προβάλει τις πιέσεις της τρόικας απέναντι στις απαιτήσεις της Τέχνης, αρνείται να συναντήσει ένα «απλό πολίτη», «απλό σκηνοθέτη», γιατί αρνείται να συναντήσει τον Σπύρο Ευαγγελάτο; Δεν τον γνωρίζει; Και αν όχι, τι δουλειά κάνουν οι όσο να πεις πιο ενημερωμένοι περί των πολιτιστικών σύμβουλοί του;
«Ήσουν πέρσι στην Επίδαυρο, όχι φέτος», απάντησε ο κύριος Λούκος στον Σπύρο Ευαγγελάτο για την φετινή πρότασή του. Ανθρωπάκια της γραφειοκρατίας πνιγμένα πίσω από πρωτόκολλα, προτεραιότητες, σειρές προτεραιότητας, ομάδες και κλίκες, η σειρά μου η σειρά σου, ένα απολίτιστο νηπιαγωγείο που χαρωπά τα δυο του χέρια τα χτυπά αρκεί να βγάλει εις πέρας τους ισολογισμούς και να ισοφαρίσουν τα έσοδα με τα έξοδα.
Στην χώρα αυτή έτσι και αλλιώς έχει χαθεί κάθε μέτρο και κάθε σεβασμός προς όσους έχουν προσφέρει. Περιμέναμε από τον κύριο Γερουλάνο να ανακαλύψει κάπως και κάπου την δύναμη και την αντοχή να υπερκεράσει τα πρέπει και τα όχι των προϋπολογισμών του και να σεβαστεί το όνομα και την ιστορία του Σπύρου Ευαγγελάτου. Να τον συναντήσει και ας του αρνηθεί την επιχορήγηση. Καταρχάς όμως να τον συναντήσει. Η προκλητική και ύφους μονάρχη στάση του δεν είναι που εκθέτει τον ίδιο – είναι ήδη εκτεθειμένος με την πανθομολογούμενη άγνοια του περί των πολιτιστικών. Εκθέτει τον κύριο πρωθυπουργό τον οποίο προσφάτως χρησιμοποίησε σε μια έξοχα στημένη βόλτα στο Τά εκ Βο Ντο για να επαναλάβει την συμπόνια και την φιλανθρωπία του προς τους ανθρώπους του θεάτρου. Ο κύριος Γερουλάνος τελικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο εκφραστής της πλήρους περιφρόνησης προς τους πιο σημαντικούς ανθρώπους του Πολιτισμού μας, τους ανθρώπους που στρατεύτηκαν στον ιερό σκοπό της Τέχνης. Αφού δεν μπορεί να περιφρουρήσει την Ιστορία του Θεάτρου, μέρος της οποίας είναι το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, ας αναλάβει να το κάνει με δική του πρωτοβουλία ο πρωθυπουργός.
ΥΓ: Άνθρωποι της Τέχνης και του Πολιτισμού, ξεκινάμε από σήμερα κιόλας μια μεγάλη προσπάθεια συγκέντρωσης υπογραφών την οποία θα επιδώσουμε στον κύριο Γερουλάνο σε συνάντηση μαζί του, αν θελήσει φυσικά να μας συναντήσει. Στόχος μας να δεχτεί συνάντηση με τον Σπύρο Ευαγγελάτο και να βοηθήσει με κάθε τρόπο στην επιβίωση του ιστορικού Αμφιθεάτρου.
ΠΗΓΗ: ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 5 Μαρτίου 2011)
4 σχόλια:
O k Σπύρος Ευαγγελάτος με το Αμφιθέατρο, το Εθνικό και το Κρατικό Βορείου Ελλάδος έχει κατέβει στην Επίδαυρο 37 φορές. Τις περισσότερες από κάθε καλλιτέχνη.
Τόσα χρόνια λοιπόν ΔΕΝ ΚΑΤΆΦΕΡΕ να κερδίσει την αποδοχή ώστε να έχει ένα κοινό για να μη χρειάζεται επιχορήγηση;
ΕΛΕΟΣ
Ας πάρει και κάποια καινούργια ¨άποψη¨και ¨θέση¨ τη βοήθεια, για να αναδείξει και τη δική της ανησυχία... Υπάρχουν αξιόλογες νέες προτάσεις που έχουν να προσφέρουν τόσα πολλά και δεν έχουν καμία τύχη διότι ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟΙ ΔΗΝΟΣΑΥΡΟΙ δεν τους αφήνουν κανένα περιθώριο.
Οχι Κύριοι. Αφου ο κ. Ευαγγελάτος (και ο κάθε.. του είδους) δεν κατάφερε τόσα χρόνια να κερδίσει το ¨κοινό¨του, τότε συμπαθάτε με, αλλά μας κάνει να σκεφτούμε για την επάρκειά του (τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια).
ΕΛΕΟΣ πια.
Φίλτατε Ανώνυμε, για να γνωρίζετε τον ακριβή αριθμό παραστάσεων που έχει ανεβάσει ο σκηνοθέτη και ακαδημαϊκός κ. Σπύρος Ευαγγελάτος στο πολύπαθο θέατρο του Πολύκλειτου, θα πρέπει να είστε του χώρου.
Ανοίγει παρένθεση. Πάντως, τα τελευταία 5 χρόνια, κάποιοι συντελεστές, του θεάτρου, (με «ανησυχίες, άποψη και θέση»), έχουν «κατέβει»,(πολύ ωραία το τοποθετείτε), στην Επίδαυρο περισσότερες φορές – τηρουμένων των αναλογιών, πάντοτε – από ότι όλα αυτά τα 50 χρόνια που διακονεύει το θέατρο ο κ. Ευαγγελάτος. Κλείνει η παρένθεση.
Και, φυσικά, εννοώ τον επαγγελματικό χώρο. Διότι ένας συνειδητοποιημένος θεατής που έχει παρακολουθήσει την πορεία του εν λόγω σκηνοθέτη «και τον κάθε … του είδους», (δεν τολμώ ούτε να διανοηθώ σε ποιους αναφέρεστε),δεν θα χρησιμοποιούσε ποτέ τέτοια έωλα επιχειρήματα.
Ακόμη και οι παντελώς άσχετοι γνωρίζουν ότι οι πλείστοι που παράγουν πολιτιστικά προϊόντα, (ειδικά θεατρικά και κινηματογραφικά τοιούτα), επιχορηγούνται.
Βέβαια, εσείς , κατά μία περίεργη λογική, διαχωρίζεται το είδος στους «εφησυχασμένους , πλέον, κρατικοδίαιτους δεινόσαυρους» και στους «ανήσυχους βοηθηματούχους» Πάντως, το αποτέλεσμα – όχι, βέβαια, το καλλιτεχνικό – είναι το ίδιο. Η επιχορήγηση. Ρίξτε μια ματιά στις καλλιτεχνικές στήλες του ημερήσιου τύπου κι εκεί θα γευθείτε «τον καυγά που γίνεται για το πάπλωμα», που σε τελευταία ανάλυση ανήκει στο χειμαζόμενο «μνημονιακό» πολίτη.
Δεν γνωρίζω, από πού έχετε τις πληροφορίες ότι ο κ. Ευαγγελάτος «δεν κατάφερε τόσα χρόνια να κερδίσει την αποδοχή του κοινού». Προφανώς, έχετε πέσει θύμα παραπληροφόρησης. Ή, πράγμα καθόλου περίεργο, να στηρίζεστε στην κριτική του σύγχρονου κοινού, του οποίου η θεατρική παιδεία διαμορφώνεται ελέω της «λοξής» ματιάς του κάθε σκηνοθέτη.
Η πληθώρα κοινού δεν λύνει αυτομάτως το πρόβλημα της επιχορήγηση. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, με την τεράστια επιτυχία που σημειώνει το Φεστιβάλ Αθηνών, με σχεδόν όλες τις παραστάσεις του sold out, (σύμφωνα πάντοτε με δημοσιογραφικές πληροφορίες), τότε θα έπρεπε να σταματήσει η επιχορήγηση του.
Συμφωνώ απολύτως μαζί σας με την κραυγή απελπισίας, ΕΛΕΟΣ.
Σκίζεται η καρδιά μου να ακούω τη Μελπομένη και τη Θάλεια κάθε χρόνο να κραυγάζουν ΕΛΕΟΣ , παρακολουθώντας τα μαρτύρια του Ταντάλου, που τραβάνε οι ηρωίδες και οι ήρωες των αρχαίων τραγικών ποιητών μας, από τους «ανήσυχους» σκηνοθέτες , με τις «καινούργιες απόψεις και θέσεις», και να εκλιπαρούν το Απόλλωνα εις μάτην.
Λίγος σεβασμός σε όλους αυτούς που τίμησαν το Θέατρο όλα αυτά τα χρόνια, δεν βλάπτει.
Προς τους Καλλιτεχνικούς συντάκτες των ΜΜΕ
και προς το θεατρόφιλο Κοινό
ΤΟ ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΣΤΕΛΛΕΙ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ
Αγαπητοί φίλοι,
Βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να ανακοινώσω, ότι το Αμφι-Θέατρο ύστερα από 36 χρόνια συνεχούς λειτουργίας (σε χειμερινές και θερινές περιόδους),αναστέλλει τη λειτουργία του.
Εκτός από τη γενική οικονομική κρίση, που υφιστάμεθα όλοι μας, οι λόγοι είναι οι ακόλουθοι:
Η διακοπή της κρατικής επιχορήγησης και το γεγονός ότι ο Υπουργός Πολιτισμού κ. Π. Γερουλάνος δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημά μου να συναντηθούμε, αίτημα που έχω διατυπώσει εδώ και πάρα πολλούς μήνες.
Το ύψος του ενοικίου του Θεάτρου που αγγίζει τα € 9.000 μηνιαίως.
Η μη έγκριση της συμμετοχής του Αμφι-Θεάτρου στο Φεστιβάλ Επιδαύρου 2011, με αιτιολογία το ότι λάβαμε και πέρσι μέρος στο ίδιο Φεστιβάλ.
(Η πρότασή μας ήταν η παρουσίαση του Φιλοκτήτη του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία του υπογράφοντος, μουσική Μίκη Θεοδωράκη, μετάφραση Κώστα Γεωργουσόπουλου, σκηνικά-κοστούμια Γιώργου Πάτσα και με τον Γιώργο Κιμούλη στον επώνυμο ρόλο).
Το Αμφι-Θέατρο στα 36 χρόνια λειτουργίας του, 26 από τα οποία ήταν στην έδρα του στην Πλάκα, υπηρέτησε με συνέπεια ένα ρεπερτόριο μεγάλου κρατικού θεάτρου –σύνολο 95 παραγωγές: Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης, Αριστοφάνης, Σαίξπηρ, Λόπε ντε Βέγκα, Μολιέρος, Γκαίτε, Σίλλερ, Μπύχνερ, Ίψεν, Στρίντμπεργκ, Τσέχωφ, Πιραντέλλο, Μπρέχτ, Τεννεσσή Ουίλλιαμς, Μπέκετ, Τερζάκης, Καμπανέλλης, Ζιώγας κ.ά.
Κατά τα έτη της λειτουργίας του έλαβε μέρος σε 30 Φεστιβάλ των 5 ηπείρων: Βιέννη, Βερολίνο, Μόσχα, Εδιμβούργο, Λονδίνο, Ζηρίχη, Βρυξέλλες, Πεκίνο, Σίδνεϋ, Μελβούρνη, Ισραήλ, Ντένβερ-Κολοράντο, Ρώμη, Κύπρος, Μαδρίτη, Χιλή, Αργεντινή, Κάιρο, Βουδαπέστη, Βόνη, Δουβλίνο κ.α. Είναι το μόνο ελληνικό θέατρο που παρουσίασε στο Εξωτερικό όχι μόνο Αρχαία έργα, αλλά και κείμενα του Κρητικού και του Επτανησιακού Θεάτρου κ.ά. Παντού η υποδοχή υπήρξε ενθουσιώδης.
Το Αμφι-Θέατρο πρώτο καθιέρωσε και τήρησε με απόλυτη συνέπεια έως και σήμερα την έκδοση Προγραμμάτων με επιστημονική ευθύνη θεατρολόγων, τα οποία συμπεριλαμβάνουν ολόκληρο το κείμενο του κάθε έργου (95 τόμοι).
(............)
Επιθυμώ να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους εκείνους που στάθηκαν αρωγοί με την συναισθηματική συμμετοχή τους στις παραστάσεις μας. Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε στο προσεχές μέλλον.
Ευχαριστώ όλους σας
ΣΠΥΡΟΣ Α. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
Υ.Γ :Απο το αρχειο του Σ.Ε.Η
Το μονο που εχω να πω ειναι ενα μεγαλο μπραβο στο ηθος και την σεμνοτητα που εδειξε ολο αυτο τον καιρο!
@anthi. Η απαξίωση του υπουργού Πολιτισμού και η άρνηση του Διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών ήσαν οι ανταμοιβές στο ήθος και τη σεμνότητα του κ. Ευαγγελάτου.
Ο καθένας μένει στην Ιστορία για τις πράξεις του.
Δημοσίευση σχολίου