Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Ορφάνεψε το Παραμύθι

Παραμύθι, παραμύθι, «Το κουκί και το ρεβύθι» …
Μια φορά κι έναν καιρό, όχι και τόσο μακρινό, ζήσαμε πράματα και θάματα πάνω στη Θεατρική Σκηνή με τη συγγραφική φαντασία του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που χθες το μεσημέρι ξεκίνησε να συναντήσει το Δημιουργό της «Έβδομης μέρας της δημιουργίας», σε μια εποχή του έτους που η Περσεφόνη στήνει έναν ατέλειωτο «Χορό πάνω στα στάχυα» από τη χαρά της που επιστρέφει και πάλι στο φως και στην αγκαλιά της Μάνας Γης, μετά από την αρπαγή της από τον Πλούτωνα και την κάθοδό της στα ατέλειωτα σκοτάδια του Άδη.
Σε αυτό το «Παραμύθι χωρίς όνομα» που διαδραματίζεται «Στο μεγάλο μας τσίρκο» - που δεν είναι άλλο από την Ελάδα – «Ο δρόμος περνά από μέσα» από την «Γειτονιά των Αγγέλων».
Σε αυτήν την γειτονιά που υπάρχει ακόμη και σήμερα στις ψυχές μας, βρίσκεται «Η αυλή των θαυμάτων», που έχει την «Ηλικία της νύχτας»
Μέσα σ’ αυτή την αυλή ζήσαμε τα καλύτερα μας χρόνια.
Τις καλοκαιριάτικες νύχτες στρωματσάδα κάτω από τ’ αστέρια ακούγαμε τον κυρ Ιορδάνη να μας διηγείται το πώς και γιατί ο Θεός έκανε τη νύχτα. Λέω να πω και σε σας – με την άδεια σας βέβαια – αυτή την απλοϊκή ιστορία, όπως την άκουσα από τον κυρ. Ιορδάνη της αυλής μας.
Τα ήσυχα βράδια ακούγαμε τα διακριτικά βήματα του Μάνου Χατζηδάκι, που έρχονταν για να κλέψει τα όνειρα μας και να τα κάνει τραγούδια για όλους.
Πόσες φορές δεν πιάσαμε τον Γιάννη Ρίτσο να κρυφοκοιτάζει από τα παραθύρια των ταπεινών κτισμάτων της αυλής μας, την εποχή που έψαχνε την έμπνευση μέσα από τη λαϊκές γειτονιές, για να εικονογραφήσει τους «Ανώνυμους Αγίους» του συγγραφικού του «Εικονοστασίου».
Όπως όλοι γνωρίζουμε, τα αληθινά παραμύθια δεν έχουν μόνον «Αόρατους θιάσους» και «Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα».
Έτσι και σε τούτο το παραμύθι κάποια στιγμή βρόντηξε «το κανόνι» του «Μπαμπά του πόλεμου» και σώπασε «τ’ αηδόνι».
Βέβαια, το παραμύθι δεν τελειώνει εδώ, αλλά συνεχίζεται και θα συνεχίζεται όσο υπάρχουν άνθρωποι που στήνουν «Χορό πάνω στα στάχυα», όπως η Περσεφόνη.


Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ*
(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

ΙΟΡΔΑΝΗΣ: Άκου σου πω εγώ … Θεός λέει … Πρέπει γίνει νύχτα … Κακόμοιροι άνθρωποι πλαγιάσουνε, ξεκουραστούνε, κλείσουνε μάτια τους … Διώχνει ήλιο, παίρνει μαύρη κόλλα χαρτί κουκουλώνει ουρανό … Κοιτάζει από κάτω … Όχι, καλό λέει … πίσσα σκοτάδι … Παίρνει καρφίτσα, τσούκου, τσούκου, τρυπάει εδώ, εκεί, χιλιάδες τρυπάει … Ήλιος φεγγίζει από μέσα, άστρα βγαίνουνε … Άνθρωπος βλέπει, χαίρεται. Θεός απάνω λέει … Πλαγιάζει ξεκουράζεται, κλείνει μάτια του, μέσα μυαλό του άστρα όνειρα καλά γίνονται … Γιάννης, πατέρα σου άκου … Αυτό είναι άστρα …

*ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ: Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ
Σκηνοθεσία: ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ
Σκηνικό: ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ
Μουσική: ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗ
ΙΟΡΔΑΝΗΣ: Γιώργος Λαζάνης

Δεν υπάρχουν σχόλια: