Παρακολουθώ το πέταγμα των πουλιών με ένα μικρό τσίμπημα στην καρδιά. Δεν ζηλεύω τόσο την ικανότητά τους αυτή, όσο την αρχέγονη σοφία τους να κρατούν ίση απόσταση από τους ανθρώπους και τους θεούς.
Η νύχτα κομψή όπως πάντα, στάθηκε για μια στιγμή αναποφάσιστη ανάμεσα στο αχολόγημα της φύσης και τις φλυαρίες του πλήθους. Μετά ο καθένας πήρε το δικό του δρόμο, όπως γίνεται χρόνια τώρα. Η νύχτα ακολούθησε την κεχριμπαρένια σελήνη. Το πλήθος χάθηκε στο σκοτάδι.
Μάταια ο άνεμος και η αγριεμένη θάλασσα προσπαθούν να ξυπνήσουν τις μνήμες στο προδομένο από το χρόνο και τον κάματο σκαρί. Όση ψυχή του έχει απομείνει, δεμένη σαν άλλος Οδυσσέας στο γερμένο κατάρτι, περιμένει το τέλος του ταξιδιού στη δική του ταπεινή Ιθάκη, κάπου στα βόρεια παράλια της Εύβοιας.
Μάρτυρας της πιο αληθινής κι όμορφης συνεύρεσης. Όχι πίσω από χαραμάδες και κλειδαρότρυπες. Ούτε μέσα από το γυάλινο μικρόκοσμο της τηλεόρασης, αλλά μπροστά στο ξάγναντο του σύμπαντος κόσμου. Αυτού του μέγιστου κόσμου, που προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να τον φέρουμε στα δικά μας μέτρα. Βίγλα μου η Ακροναυπλία.
Η μικρή μαρμαρένια “Γαλάτεια” ζει μόνη σε μια γωνιά, στο σαλόνι ενός ξενοδοχείου στην Τύρινθα. Οι περισσότεροι πελάτες περνούν αδιάφοροι από δίπλα της. Άλλοι θαυμάζουν, απλά, το ταλέντο του καλλιτέχνη. Εκείνοι, όμως, οι ελάχιστοι που έχουν ολάνοιχτα τα μάτια της ψυχής τους, μπορούν να καταλάβουν ότι, το μειδίαμα της είναι το αντάλλαγμα μιας βαθύτερης επαφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου