Η Δημοκρατία είναι τρόπος ζωής και όχι μοντέλο ζωγραφικής

Τριανταπεντάρησε η Δημοκρατία μας.
Γεννήθηκε σε χαλεπούς καιρούς, κάτω από δύσκολες κοινωνικό-πολιτικές συνθήκες, που έχουν αφήσει τα σημάδια τους μέχρι σήμερα.
Ήταν μια μακρά και δύσκολη κύηση. (Μέσα σε μια σκοτεινή μετεμφυλιακή περίοδο, με ρεβανσιστικές συμπεριφορές των «νικητών». Με το αυταρχικό κράτος-παρέα με τους ξένους συμμάχους (sic) του- και το ανεξέλεγκτο παρακράτος, να αλωνίζουν τον τόπο. Με τα βασιλικά πραξικοπήματα και τις πολιτικές αποστασίες, να προετοιμάζουν το έδαφος για την επιβολή της δικτατορίας.)
Ή γέννα, ακόμη πιο δύσκολη και αιματηρή. (Ακρωτηριασμός της Κύπρου. Εθνική ταπείνωση, για μια ακόμα φορά.)
Κοιτώντας τη, σήμερα, με τα μάτια της ψυχής, αισθάνεσαι μια βαθιά θλίψη, με την εικόνα που παρουσιάζει. Έχει όλα εκείνα τα σημάδια της παρακμής (Κομματισμό, τυχοδιωκτισμό, αμοραλισμό, διαφθορά και, φυσικά, την κοινωνική αφασία). Αυτόματα σου έρχεται η ερώτηση: «Πότε τα πρόλαβε όλα τούτα»;
Και δεν φτάνουν όλα αυτά! Κάποιοι προσπαθούν, σήμερα, με αφορμή την επέτειο(;) αυτή, να ξαναγράψουν ή για να ακριβολογούμε να «ζωγραφίσουν» το χρονικό της γέννηση της, κατά πως τους βολεύει!
Το μόνο παρήγορο σε όλη αυτή την διαμορφωμένη κατάσταση, είναι η απόφαση του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια (στόχος και ο ίδιος της μικροκομματικής συμπεριφοράς, των «δημοκρατικών» μας κομμάτων), να τιμήσει τους πραγματικούς αγωνιστές της δημοκρατίας, με μία σεμνή σύναξη στο Προεδρικό Μέγαρο, που επιτέλους δεν θα θυμίζει Defile μόδας, για την βαλκανική υψηλή κοινωνία της Αθήνας.
Οφείλουμε να του το πιστώσουμε!