Max Ernst, 1926. The Virgin Spanking the Christ Child.
Τώρα που έσβησαν τα φώτα της γιορτής και κανένα δεν βλέπουμε και κανείς δε μας βλέπει – έτσι νομίζουμε τουλάχιστο – καιρός να γυρίσουμε στον παλιό γνώριμο εαυτό μας.
Καλό είναι, μαζί με το ψεύτικο δέντρο και τα εύθραυστα στολίδια του, που θα φυλάξουμε στο πατάρι, να συμπεριλάβουμε και την πρόσκαιρη ανθρωπιά μας, τις κοινωνικές ευαισθησίες μας, τα φιλάνθρωπα συναισθήματα μας, το περίσσευμα της αγάπης μας και τα θορυβώδη φιλήματα μας.
Σίγουρα θα μας χρειαστούν και του χρόνου.
4 σχόλια:
Ήρθα για το ποδαρικό....
:)))))
Xρόνια Καλά καλέ μου
Εκτός εάν... Το δέντρο είναι φυσικό για να σου μείνει, η αγάπη μόνιμη, και η καρδιά γεμάτη! Άλλωστε η αγάπη είναι στάση ζωής... Και σε αυτήν την ανθρωποβόρα καταναλωτική καθημερινότητα, κατέστη στάση ζωής που λίγοι διαθέτουν.. Έτσι, για να μη μας αφανίσει η ξηρασία και τα νέφη...
Καλή χρονιά!
Αλικάκι μου, ευχαριστώ για το ποδαρικό σου. Νοερά βλέπω και τα σκόρπια σπόρια από το ρόδι της παραγωγής σου. Χρόνια Καλά και σε σένα αγαπητή μου φίλη
@Stradivariously. Κατ΄αρχάς πολλές ευχές κι από μένα για τη νέα χρονιά. Η ανάρτηση μου, είναι αυτονόητο, ότι δεν αφορά τους λίγους. Η ανθρωποβόρα καταναλωτική καθημερινότητα δεν είναι κάτι αφηρημένο. Είναι στάση ζωής του μεγαλύτερου κομματιού της ανθρώπινης κοινωνίας μας. Η ψυχική και πνευματική τύφλωση της οποίας, δεν της επιτρέπει να ξεχωρίσει ένα ψεύτικο από ένα αληθινό δέντρο. Ή για να ακριβολογούμε, προτιμά το ψεύτικο γιατί το βρίσκει πιο ζωντανό, από το φυσικό. Όπως ακριβώς ένα τυχαίο συμβάν, του οποίου είναι αυτόπτης μάρτυρας, αλλά προτιμά να το επιβεβαιώσει από το δελτίο ειδήσεων των 8.
Δημοσίευση σχολίου