Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Ιδού "Το Νησί", ιδού και το πήδημα


«Η Μυθιστορία απέχει πολύ από την πραγματικότητα» (ΖΥΛΙΕΝ ΓΚΡΙΒΕΛ)

3.555 εκατομμύρια Έλληνες παρακολούθησαν με δάκρυα στα μάτια το πρώτο επεισόδιο από το διασκευασμένο για την τηλεόραση “ευπώλητο”, (καθόλου κολακευτικός όρος στην πραγματικότητα), βιβλίο της Mrs Victoria Hislop.
Aδιευκρίνιστο παραμένει, αν τα δάκρυα προκλήθηκαν από συγκίνηση ή από το καθάρισμα κρομμύων στις τηλεοπτικές λοκάντες, για τις ανάγκες των ριαλιτοπαίχνιδων μαγειρικής. Ο καιρός θα δείξει.
Τη συγκίνηση ακολούθησε το σύνηθες ελληνικό φαινόμενο της υπερβολής, εκφρασμένο από τα Μέσα Μαζικού Επηρεασμού.
Διαβάσαμε στις τηλεοπτικές στήλες των εφημερίδων, (όσοι τέλος πάντων διατηρούμε αυτό το βίτσιο), για τη σηματοδότηση μιας νέας εποχής στην τηλεόραση και για την απαίτηση των τηλεθεατών για στροφή στην ποιότητα.
Πολύ ωραία και καλά και πάνω απ’ όλα ελπιδοφόρα όλα τούτα, υπάρχει, όμως, κι ένα μεγάλο αλλά.
Όταν, πριν από λίγες μέρες διάβασα μια έρευνα για τα πολιτιστικά κοιτάσματα των γκρίζων ζωνών του Πολιτισμού, δεν διαπίστωσα κάτι ανάλογο, με αυτά που ισχυρίζονται τα παραπάνω ενθουσιώδη δημοσιεύματα.
Αναμενόμενες απαντήσεις τηλεοπτικά εκπαιδευμένων ανθρώπων, με την αναφορά τους σε άτομα των οποίων τα ονόματα δημοσιοποιούνται συχνότερα από τα ΜΜΕ. Ενδεικτικά αναφέρω ότι, στο κάλεσμα να αναφέρουν κάποιους Έλληνες καλλιτέχνες με αξιόλογο έργο στο χορό, η απάντηση ήταν ο κ. Παπαϊωάννου και ο …κ. Μεταξόπουλος. Δεν διευκρινίστηκε αν εννοούσαν τον πατέρα ή τον υιό!
Πέρα από όλα αυτά, θεωρώ επιβεβλημένη μια διευκρίνιση.
Δεν επιχειρώ κριτική της τηλεοπτικής παραγωγής, για την οποία μόνον καλά λόγια μπορεί να πει κανείς . Κάνοντας, μάλιστα, και μία παρασπονδία,( άνθρωπος είμαι, έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου), θα ήθελα να επισημάνω το παίξιμο του μικρού χανσενικού στο έργο. Έκλεψε στην κυριολεξία την παράσταση!
Όχι, όμως, ότι δεν έχουμε απολαύσει κι άλλες παραγωγές με εξ ίσου πολύ καλό casting, ωραία φωτογραφία και επιτυχημένη σκηνοθεσία.
Η καημενούλα η εν πολλές αμαρτίες περιπεσούσα ιδιωτική τιβί, όμως, θέλει να πάρει συγχωροχάρτι, με τη πρώτη καλή της χειρονομία, για όλα τα μέχρι και αυτή τη στιγμή ανομήματα της, για τούτο και η κολακεία προς το τηλεοπτικό κοινό.
Αυτό είναι και το αντικείμενο της κριτικής μου, όχι σαν επαίων, αλλά σαν συνειδητοποιημένος τηλεθεατής.
Πάντως, υπάρχουν τα περιθώρια τόσο για την τηλεόραση να προβάλλει την καλή της πλευρά, αποκαθιστώντας έτσι την όποια αξιοπιστία και σοβαρότητα της έχει απομείνει, (αν και με τις, σχεδόν, καθημερινές ανακοινώσεις των νέων της προγραμμάτων που εμφορούνται από την ίδια αντίληψη, νομίζω, πως αυτό καθίσταται παντελώς αδύνατον), όσο και για τους τηλεθεατές με την έμπρακτη εφαρμογή των πραγματικών τους προθέσεων απέναντί της και όχι με ανούσια κριτική.
“Ιδού “ Το Νησί” ιδού και το πήδημα”

Στο περιθώριο αυτής της ανάρτησης, θα συνιστούσα – με όλο το θάρρος - σε όσους θα ήθελαν να έχουν μια πιο ολοκληρωμένη γνώση για το δράμα των χανσενικών της Σπιναλόγκας, να διαβάσουν τα βιβλία:
-ΘΕΜΟΥ ΚΟΡΝΑΡΟΥ: ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ “AT VITAM”, και
-ΓΑΛΑΤΕΙΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ: Η ΑΡΡΩΣΤΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ, με το πολύ ενδιαφέρον επίμετρο της κ. ΚΕΛΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑ

2 σχόλια:

Kατερινιώ Αυτουνάκη είπε...

..διαβασα την αναρτηση σου με μεγαλη προσοχη..Εχω διαβασει το βιβλιο απο τις πρωτες μερες κυκλοφοριας του και η αληθεια ειναι οτι περιμενα με μεγαλη ανυπομονησια την προβολη της σειρας..διαβασα και τις κριτικες της επομενης μερας και εχω να σου πω οτι δεν ειναι τυχαιος ο αριθμος των τηλεθετων... Η δικη μου αισθηση "...ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΑΔΕΙΑΝΟ..." ειναι οτι ο κοσμος δεν απαιτει "στροφη" στην ποιοτητα αλλα θεωρει επιβεβημενη την επιστροφη στις απλες αξιες της ζωης..

Χρήστος είπε...

@Κατερίνα. Ευχής έργον η επιστροφή στις απλές αξίες της ζωής. Όχι, όμως, γιατί μας το επιβάλουν οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες, αλλά γιατί το επιθυμούμε πραγματικά. Η πραγματικότητα την οποία αντιμετωπίζουμε όλοι μας στην καθημερινότητα μας, δεν μας αφήνει και πολλές ελπίδες για μια τέτοια κίνηση, τουλάχιστον προς το παρόν.
Δεν είναι δικές μου οι απόψεις ότι, “To Νησί” σηματοδοτεί τη νέα εποχή της τηλεόρασης, ότι οι τηλεθεατές απαιτούν στροφή προς την ποιότητα κι επιπροσθέτως ότι, το υψηλό ποσοστό της τηλεθέασης ήταν χαστούκι στους αρμόδιους της τηλεόρασης, οι οποίοι ισχυρίζονταν μέχρι σήμερα, ότι τα προγράμματα απηχούσαν τις επιλογές των τηλεθεατών. Αναπαραγωγή δημοσιευμάτων από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ήταν, στα πλαίσια της συνηθισμένης πρακτικής: “ Κολακεύοντας το κοινό”!
Σίγουρα και δεν ήταν τυχαίος ο αριθμός των τηλεθεατών. Ήταν το αποτέλεσμα μιας εξαιρετικής στρατηγικής marketing κι ενός πολύ καλοδουλεμένου promotion. Είναι απόλυτα θεμιτές όλες αυτές οι ενέργειες, όταν, σε εποχές ισχνών αγελάδων, έχεις ξοδέψει τόσα χρήματα για την παραγωγή ενός τηλεοπτικού προϊόντος.
Θα μου αντιτείνεις, ίσως, ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δεν πιστεύω στα αποτελέσματα αυτών των “αγιασμάτων”.
Η σωστή πληροφόρηση για τόσο σοβαρά θέματα, όπως η Σπιναλόγκα και οι καταδικασμένοι σε κοινωνικό θάνατο από τους συνανθρώπους τους και βιολογικό τοιούτο από την ίδια τη φύση, δεν επιτυγχάνεται μέσα από νουβέλες.