<<Να φύγετε,Κύριοι. Να πάτε αλλού. Να πάτε στα μπουζούκια!>>

Και να θέλει κανείς ν΄αγιάσει, σ΄αυτόν τον τόπο, δεν τον αφήνουν οι διάφοροι «πειρασμοί»!
Είχα πάρει την απόφαση, να σταματήσω γι ένα διάστημα να κοπανιέμαι με το πληκτρολόγιο του p/c μου και να το ρίξω στην ανάκληση αναμνήσεων, από περασμένα καλοκαίρια, (και είναι πολλά τα αναθεματισμένα), και, με την ευκαιρία, να περιπλανηθώ στους αρχαιολογικούς χώρους που συνδυάζονται υπέροχα με την vintage αυγουστιάτικη πανσέληνο.
Εκεί, λοιπόν, πάνω που πήγαινα να χαλαρώσω, δέχτηκα στο δόξα πατρί την οργίλη δήλωση-παραίνεση του κ. Μηνά Χατζησάββα: «Όσοι αντιδρούν στις παραστάσεις με σύγχρονη ματιά, ας πάνε στα μπουζούκια»!!! (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Πέμπτη ο6/09/2009). Με «λάβρο» ύφος (σύμφωνα με το χαρακτηρισμό του δημοσιεύματος), ο κ. Χατζησάββας προέβη και σε άλλες δηλώσεις, οι οποίες ανοίγουν μια μεγάλη συζήτηση.
Τον κ. Μηνά Χατζησάββα, πέρα από σπουδαίο ηθοποιό, τον είχα και για άνθρωπο νηφάλιο και χαμηλών τόνων. Αυτό τουλάχιστον είχα εισπράξει, από τις συνεντεύξεις που είχε δώσει μετά τις επεισοδιακές παραστάσεις των Βακχών του κ. Ματίας Λάνγκχοφ. Για τούτο μου έκανε τρομερή εντύπωση η απώλεια της ψυχραιμίας του. Αδίκησε εαυτόν!
Είχα την τύχη να παρακολουθήσω εκείνη την περιβόητη παράσταση των Βακχών και μάλιστα την ημέρα της πρεμιέρας. (Έχει μεγάλη σημασία αυτή η λεπτομέρεια). Και τη χαρακτηρίζω τύχη, γιατί μου δόθηκε, έτσι, η ευκαιρία να διαπιστώσω ποιοι είναι οι πραγματικοί «ταραξίες», που καταφέρνουν με τη δύναμη της «κοινωνικής αναγνωρισιμότητάς» τους, να παρασέρνουν τους πλέον ευάλωτους από τους θεατές. Τους φωτογραφίζει, άλλωστε, κι ο ίδιος στις δηλώσεις του: «Παράγοντες του θεατρικού χώρου».Είμαι σίγουρος πως γνωρίζει τόσο ο ίδιος, ο κ. Χατζησάββας, όσο και οι υπόλοιποι ηθοποιοί της παράστασης, ποιος ήταν ο ηθοποιός-θιασάρχης που «εκσφενδόνισε» στην ορχήστρα τη φράση; «Σήκω Μινωτή, σήκω Παξινού, να δείτε που μας κατάντησαν!» Όπως, και ότι ένα από τα πολλά «αίσχος», που στόλισαν την παράσταση, ανήκε σε γνωστό σκηνοθέτη του εμπορικού κινηματογράφου!
Φυσικά, οι « επιδαψιλεύσεις» του κ. Χατζησάββα, προς τους θεατές δεν σταματούν στην υπόδειξη εξόδου από την Επίδαυρο: «Ας πάνε στα μπουζούκια»!(Οποίος «κοτζαμπασισμός»)! Συνεχίζει, στο ίδιο ύφος, να χρεώνει (κατόπιν προσωπικής εκτιμήσεως) το κοινό, με «κόμπλεξ» και «εθνικιστικές αντιλήψεις». Ευτυχώς, που δεν το απείλησε και με χαστούκια, όπως η συνάδελφός του κ. Σ. Γουλιώτη, σε δηλώσεις της για τις αντιδράσεις του, (κοινού), στην παράσταση της Μήδειας του Ανατόλι Βασίλιεφ.(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 19/08/2008)
Κατανοεί κανείς απόλυτα την απογοήτευση, που εισπράττουν οι «σκηνοθέτες με σύγχρονη ματιά», που παρ΄όλες τις αγωνιώδεις προσπάθειές τους να καταστήσουν τις παραστάσεις τους σημεία αναφοράς στα θεατρικά χρονικά, δεν τα καταφέρνουν εξίσου καλά, όσο οι παλαιότεροι συνάδελφοί τους, «σκηνοθέτες της χλαμύδας» του ‘60 του ’70, ακόμη και του ’80. Τι να κάνουμε, όμως, όπως λέει και ο σοφός λαός: «Όλες οι μέλισσες δεν κάνουνε μέλι»!
Δεν καταλαβαίνω γιατί η λέξη Μουσείο, πρέπει να μας τρομάζει; Πάντως, ας μην ανησυχούν οι «πολιτιστικοί εκσυγχρονιστές». Δεν υπάρχει περίπτωση η Επίδαυρος να γίνει Μουσείο, με τη στενή έννοια του όρου. Είναι ένας χώρος γεμάτος ενέργεια, που μπορεί να την αισθανθεί κανείς καλύτερα, στις ήσυχες περιόδους της, καθισμένος στην τελευταία κερκίδα, ατενίζοντας πέρα μακριά στον ορίζοντα, το γρανιτένιο Αραχναίο. Το βουνό που «έστειλε» το μήνυμα της πτώσης της Τροίας, στο πολύπαθο ανάκτορο των Ατρειδών.
Αν πραγματικά οι «παράγοντες του θεατρικού χώρου, δεν επιθυμούν το απαράμιλλο τούτο Μνημείο, να παραμείνει «ένα αξιοθέατο για τουρίστες που ανεβαίνουν στη θυμέλη και δοκιμάζουν την ακουστική του», αλλά ούτε και εφαλτήριο προσωπικών διακρίσεων και προβολής των κοσμικών των διακεκριμένων κερκίδων, ας το αγκαλιάσουν με την ίδια στοργή και σεβασμό, όπως, ακριβώς, κάνει κι εκείνο γι αυτούς. Υπάρχει τρόπος. Ας ασκήσουν όλη την επιρροή τους τόσο στο υπουργείο Πολιτισμού, όσο και στο ΚΑΣ, για την άμεση φροντίδα των «λαβωματιών» του. Και προς αποφυγήν πάσης παρεξηγήσεως, εννοώ αυτές που έχουν προκληθεί από την υπερβολική χρήση του.