Η Δεσποινίς Τζούλια κι Εμείς

Ομολογώ - με κάποιο ίχνος ντροπής, είναι η αλήθεια – ότι δεν είδα το διαβόητο DVD. Ντροπή, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί τολμάω να διατηρώ blog, χωρίς να φροντίζω να ενημερώνομαι πάνω στην καυτή – κυριολεκτικά και μεταφορικά – ελληνική πραγματικότητα.

Όχι από σεμνοτυφία ή έλλειψη σεξουαλικού ενδιαφέροντος – μιας και βρίσκομαι από την άλλη πλευρά του λόφου, την ημιφωτισμένη – ή ακόμη-ακόμη από τσιγκουνιά.

Εξάλλου, ποιος θυσιάζει την αυτοϊκανοποίηση των φαντασιώσεων του και την επίδειξη της χριστιανικής ηθικής του για 20 ψωρο-ευρώ!

Είναι μια πάγια τακτική μου να μη συμμετέχω “στην κοπή του κιμά ενώπιον του πελάτη”. Τουλάχιστον όσο περνάει από το χέρι μου. Αν κι αυτό είναι πολύ δύσκολο να το καταφέρει κανείς, μιας που η διαδικασία της σφαγής και της εκδοράς των θυμάτων – κατά προτίμηση αυτών που εκτρέφουν με μεγάλη φροντίδα οι κτηνοτροφικές ομάδες της τηλοψίας – πραγματοποιούνται live, προς τέρψιν τόσον του φιλοθεάμονος κοινού όσο και της ικανοποιήσεως των καναλαρχών: «Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη και τα έχουμε ανάγκη σε τούτους τους δύσκολους καιρού, που έχουν καθίσει οι διαφημίσεις – είναι και ο αθέμιτος ανταγωνισμός της κρατικής τηλεόρασης πάνω σε αυτόν τον τομέα, προς τούτο και η μάνητα απέναντί της - κι’ επιπροσθέτως το φρενάρισμα των δημοσίων έργων».

Είδα ένα μικρό απόσπασμα από την εκπομπή “Αξίζει να το δεις”.
Ήταν σ’ εκείνο το σημείο που η κ. Τζούλια Αλεξανδράτου δηλώνει πάνω κάτω – δεν έχω συγκρατήσει αυτούσια τα λόγια της - ότι, «όσο κατακριτέα είναι η πράξη της, άλλο τόσο κατακριτέα είναι και η σπουδή του κόσμου να προμηθευτεί το DVD καταβάλλοντας 20 ευρώ, σε εποχές οικονομικής κρίσης”.

Να λοιπόν που η... "πλατίνα" δεν είναι και τόσο κρετίνα, όσο ισχυρίζονται κάποιοι - ειδικά κάποιες που αγνοούν παντελώς τον μύθο του Αισώπου, για την αλεπού και τα κρεμαστάρια!

Είχε δικαιώσει απόλυτα την επιλογή μου να μην υποκύψω σε αυτήν την αγελαία συμπεριφορά, που μόνο επίγνωση της κρισιμότητας της καταστάσεως – ανατροπή εργασιακών σχέσεων και ασφαλιστικού – δεν καταδεικνύει.

Αγαπητή Τζούλια, σ’ ευχαριστώ για το... μαθηματάκι.