Συμφωνίες Κυρίων. Παραφωνίες Λαού

Το αλισβερίσι – διαπραγματεύσεις καλούνται στη διπλωματική γλώσσα – ανάμεσα στα συνεταιράκια της Ευρωπαϊκής Ε(ξουθέ)νωσης συνεχίζονται.
Φαίνεται, πως δυσκολεύονται να καταλήξουν σε συμφωνία σχετικά με το ύψος των λύτρων, που πρέπει να καταβληθούν – εκατέρωθεν – για την υποτιθέμενη απελευθέρωση του ομήρου, που φυσικά δεν είναι άλλος από τον Έλληνα ασθενή, κάτοικο του νότιου προτεκτοράτου της Κομισιόν, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Κεντρικής Τράπεζας των Βρυξελλών.
Πιστεύω ότι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα… αρμενίζουν γαλλικές φρεγάτες και θα υπερίπτανται σε χαμηλό ύψος – προς εκφοβισμό – γερμανικά μαχητικά αεροσκάφη.
Σύμφωνα, πάντως με δημοσιογραφικές πληροφορίες οσονούπω “κλειδώνουν” τα μέτρα που θα λάβει η ελληνική κυβέρνηση. Δηλαδή, στην ουσία, μάλλον ο Έλληνας πολίτης καθίσταται έγκλειστος και μάλιστα για αόριστο χρονικό διάστημα.
Βέβαια, 6 στους 10 νέο-έλληνες – οι οποίοι εκφράζουν την ιδανική κοινωνία του κ. Πάγκαλου (από συνέντευξή του στην “ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ”,της 14ης Φεβρουαρίου) - όπως ισχυρίζονται οι δημοσκόποι, συμφωνούν, ελαφρά τη καρδία, να προχωρήσει η κυβέρνηση στη λήψη των μέτρων που επιβάλλει η “Ευρώπη των Πολιτών”, με τους 80.000.000 ανέργους.
Μία αψυχολόγητη κίνηση μιας όχι και τόσο ευκαταφρόνητης από ποσοτικής πλευράς μερίδας του ελληνικού λαού, που στην ουσία καταργεί κεκτημένα δικαιώματα, που κέρδισε μέσα από κοινωνικούς αγώνες και «δεν τα άρπαξε εκμεταλλευόμενος το φαύλο πελατειακό πολιτικό σύστημα του παρελθόντος” – από την ίδια συνέντευξη. Είναι να μη πάρει ο Θόδωρος το δίκανο στα χέρια του -, υποβαθμίζει την ποιότητα της ζωής του και υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών του.
Την όποια κρίση αυτών των “εχέφρονων πολιτών” την παραπέμπω στους μεστούς στίχους του κ. Μάνου Ελευθερίου.

«Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά / να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα; / ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά / σαν ψάρι μ΄έχουν πιάσει μες στα δίχτυα
Για κάποιον μες στον κόσμο ειν΄αργά / ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;
Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά / στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει; / που πήγε αυτός που ξέρει να μιλά / που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;