Την περασμένη Κυριακή είχα την ευκαιρία, παράλληλα με τις λεπτομερείς περιγραφές για τις δραστηριότητες του κ. Ερντογάν, στην Αθήνα,να ενημερωθώ από το ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, και συγκεκριμένα από τον κ. Ι. Κ. Πρετεντέρη, και για το τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα μας!
Έτσι, λοιπόν ο κ. Πρετεντέρης, μας θύμισε, μεταξύ των άλλων, στο άρθρο του “ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ;”, ότι <<ζούμε σε μια χώρα όπου κάηκε η Αθήνα επειδή ένας αστυνομικός δολοφόνησε έναν νεαρό, όπου μειοψηφίες φοιτητών κλέβουν κάλπες και δέρνουν τους καθηγητές τους, όπου η πολιτική αντιπαράθεση ελάχιστα διαφέρει από τη λεκτική βία, όπου η αμφισβήτηση της τάξης και της αστυνόμευσης χειροκροτείται από μεγάλη μερίδα του Τύπου, όπου το Διαδίκτυο χρησιμοποιείται ως οχετός, όπου ως διάλογος νοείται η εξόντωση του αντιπάλου, όπου η ανομία και η παρανομία αποτελούν τρέχουσα πρακτική.>>
Λυπάμαι, που θα προσβάλλω την εκλεπτυσμένη όσφρηση του εν λόγω δημοσιογράφου {εγώ, ένα από τα στερεά απόβλητα των λυμάτων του “Διαδικτυακού οχετού”}, με την κατάθεση των απόψεων μου, πάνω στις κοινωνικό-πολιτικές “διαγνώσεις” του.
Πριν, όμως, θα ήθελα να του επισημάνω, ότι παράλειψε να συμπεριλάβει στη “λίστα”, τον σοβαρότερο κίνδυνο, που διατρέχει σήμερα ο τόπος, που δεν είναι άλλος, από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της πρώτης με την τέταρτη εξουσία και ειδικότερα, τον ρόλο του Τύπου στις μέρες μας.
Το περίεργο θα ήταν να καεί η Αθήνα, επειδή ένας αστυνομικός πυροβόλησε στον αέρα, ή στα πόδια ένα κακοποιό , προκειμένου να τον εξουδετερώσει. Στα καθήκοντα των σωμάτων ασφαλείας είναι η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, η περιφρούρηση της έννομης τάξης, η αστυνόμευση για την αποφυγή εγκληματικών ενεργειών από το οργανωμένο έγκλημα, και όχι η εκμάθηση σκοποβολής πάνω σε ανήλικα άτομα.
Από τη στιγμή, που τα τηλεοπτικά “δελτία ειδήσεων”, θα αποφασίσουν να κλείσουν τα “παράθυρά” τους, {αγνοώντας το οικονομικό κόστος }, στους “επαγγελματίες καβγατζήδες πολιτικούς” και σταματήσει η “λεκτική βία”, είναι σίγουρο, ότι η “πολιτική αντιπαράθεση” θα πάρει τη θέση που της αρμόζει.
Αυτές οι “ μειοψηφίες φοιτητών”, που καταφεύγουν σε τέτοια αθέμιτα μέσα, δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν μοχλός πίεσης, για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Υπάρχει τρόπος να απομονωθούν από τα υπόλοιπα μέλη των πανεπιστημιακών κοινοτήτων.
Είναι η δεύτερη φορά, αν δεν με απατά η μνήμη μου, που ο κ. Ι.Π χρησιμοποιεί εμπρηστικούς χαρακτηρισμούς για τους χρήστες του Διαδικτύου. Την προηγούμενη φορά είχε χαρακτηρίσει τους bloggers ως τρομοκράτες. Νομίζω, πως πρέπει να αποφασίσει, επιτέλους, τι είναι το Διαδίκτυο: <<οχετός ή σέχτα>>; Βασική προϋπόθεση για ένα τίμιο διάλογο, που δεν θα αποσκοπεί στην εξόντωση κανενός εκ των δύο “ αντιπάλων”.
Έτσι, λοιπόν ο κ. Πρετεντέρης, μας θύμισε, μεταξύ των άλλων, στο άρθρο του “ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ;”, ότι <<ζούμε σε μια χώρα όπου κάηκε η Αθήνα επειδή ένας αστυνομικός δολοφόνησε έναν νεαρό, όπου μειοψηφίες φοιτητών κλέβουν κάλπες και δέρνουν τους καθηγητές τους, όπου η πολιτική αντιπαράθεση ελάχιστα διαφέρει από τη λεκτική βία, όπου η αμφισβήτηση της τάξης και της αστυνόμευσης χειροκροτείται από μεγάλη μερίδα του Τύπου, όπου το Διαδίκτυο χρησιμοποιείται ως οχετός, όπου ως διάλογος νοείται η εξόντωση του αντιπάλου, όπου η ανομία και η παρανομία αποτελούν τρέχουσα πρακτική.>>
Λυπάμαι, που θα προσβάλλω την εκλεπτυσμένη όσφρηση του εν λόγω δημοσιογράφου {εγώ, ένα από τα στερεά απόβλητα των λυμάτων του “Διαδικτυακού οχετού”}, με την κατάθεση των απόψεων μου, πάνω στις κοινωνικό-πολιτικές “διαγνώσεις” του.
Πριν, όμως, θα ήθελα να του επισημάνω, ότι παράλειψε να συμπεριλάβει στη “λίστα”, τον σοβαρότερο κίνδυνο, που διατρέχει σήμερα ο τόπος, που δεν είναι άλλος, από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της πρώτης με την τέταρτη εξουσία και ειδικότερα, τον ρόλο του Τύπου στις μέρες μας.
Το περίεργο θα ήταν να καεί η Αθήνα, επειδή ένας αστυνομικός πυροβόλησε στον αέρα, ή στα πόδια ένα κακοποιό , προκειμένου να τον εξουδετερώσει. Στα καθήκοντα των σωμάτων ασφαλείας είναι η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, η περιφρούρηση της έννομης τάξης, η αστυνόμευση για την αποφυγή εγκληματικών ενεργειών από το οργανωμένο έγκλημα, και όχι η εκμάθηση σκοποβολής πάνω σε ανήλικα άτομα.
Από τη στιγμή, που τα τηλεοπτικά “δελτία ειδήσεων”, θα αποφασίσουν να κλείσουν τα “παράθυρά” τους, {αγνοώντας το οικονομικό κόστος }, στους “επαγγελματίες καβγατζήδες πολιτικούς” και σταματήσει η “λεκτική βία”, είναι σίγουρο, ότι η “πολιτική αντιπαράθεση” θα πάρει τη θέση που της αρμόζει.
Αυτές οι “ μειοψηφίες φοιτητών”, που καταφεύγουν σε τέτοια αθέμιτα μέσα, δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν μοχλός πίεσης, για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Υπάρχει τρόπος να απομονωθούν από τα υπόλοιπα μέλη των πανεπιστημιακών κοινοτήτων.
Είναι η δεύτερη φορά, αν δεν με απατά η μνήμη μου, που ο κ. Ι.Π χρησιμοποιεί εμπρηστικούς χαρακτηρισμούς για τους χρήστες του Διαδικτύου. Την προηγούμενη φορά είχε χαρακτηρίσει τους bloggers ως τρομοκράτες. Νομίζω, πως πρέπει να αποφασίσει, επιτέλους, τι είναι το Διαδίκτυο: <<οχετός ή σέχτα>>; Βασική προϋπόθεση για ένα τίμιο διάλογο, που δεν θα αποσκοπεί στην εξόντωση κανενός εκ των δύο “ αντιπάλων”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου